ΚΛΟΟΥΝ ΣΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕ ΓΩΝΙΕΣ

Ο παράξενα ντυμένος κλόουν κρατούσε την ντουντούκα και φώναζε γυρίζοντας το κεφάλι δεξιά κι αριστερά για τον ακούνε όλοι. Ήταν λίγο ενοχλητικός έτσι όπως στεκόταν εκεί στην είσοδο της μεγάλης σκηνής και μας προσκαλούσε να μπούμε  μέσα. Κάθε τόσο όμως κοιτούσε στο εσωτερικό της σκηνής με  αγωνία κι ύστερα φώναζε πάλι:

KAΝΤΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΟΜΩΣ!

Ελάτε μέσα

Περάστε. Μη φοβάστε

Ελάτε και θα δείτε

με κάθε λεπτομέρεια

Τους πόλεμους που φτιάξαμε

για να χτιστεί η ιστορία

Το αίμα που βυζάξαμε

για να τραφεί η φυλή μας

Τους έρωτες που πλέξαμε

για να γραφτούν βιβλία

Ελάτε να θαυμάσετε

Τα μίση που φυτέψαμε

για να ‘χουν τα παιδιά μας

Τα δάση που σκοτώσαμε

για να φυτρώσουν φράχτες

Τα ζώα π’ αφανίσαμε

για να ‘χουμε ησυχία

Ελάτε και θα δείτε

Τις θάλασσες που κάναμε

δοχεία απορριμμάτων

Τους ουρανούς που βάψαμε

με γκρίζα αιθαλομίχλη

Ελάτε ν' αγναντέψετε

Τα βουνά που σκάψαμε

να βγάλουμε πετράδια

Τους ποταμούς που φράξαμε

για να ‘χουμε το φως μας

Τις εκκλησιές που χτίσαμε

επάνω σε κουφάρια

Το γιο Του που σταυρώσαμε

για να ‘χουμε σωτήρα

Ελάτε! Ελάτε μέσα.

Περάστε. Μη φοβάστε

Κάντε μονάχα γρήγορα

Είναι η ευκαιρία!

Βλέπει ο Θεός εφιάλτη

Και σαν ξυπνήσει έντρομος

λουσμένος στον ιδρώτα

εμείς ατμός θα γίνουμε

στη θεϊκή ανάσα

Το παραπάνω επιτρέψτε  μου να το αφιερώσω στην ανθρώπινη ματαιοδοξία  και απληστία  που είναι ήδη φανερό που μας οδηγούν. Είθε εκεί στους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Ιαπωνίας όσοι  προσπαθούν  με αυτοθυσία  να σώσουν τους  συνανθρώπους τους να τα καταφέρουν. Είθε το μεγάλο αυτό κακό να μας γίνει μάθημα!

*****

Απευθυνόμενος σε όλους μας ζητάω την παρακάτω χάρη: 

ΑΝ ΤΟΝ ΔΕΙΣ

Αν δεις ποτέ

τον Δημιουργό σου

ανάμεσα στα τόσα

που θα ‘χετε να πείτε

ρώτησέ Τον:

Τόσο Τον εθύμωσε

που έφαγες το καρπό

που είχε 

απαγορεύσει

και σ’ εξόρισε;

Ή μήπως υποπτεύθηκε

πως πήγαινες στα μουλωχτά

την τέχνη να Του κλέψεις;

*****

Χρόνια τώρα που κάθομαι στο γραφείο μου πάνω από το εργαστήριο, από όπου ανεβαίνουν οι μεθυστικές μυρωδιές της κανέλας, του γαρίφαλου, της σοκολάτας, της βανίλιας, του καβουρντισμένου αμύγδαλου,  και άλλων μυρωδικών από τα μπισκότα που ψήνονται,  εκεί απέναντί μου όλα αυτά τα χρόνια  με ταλαιπωρεί  ένα:

 ΚΛΕΙΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Εκείνο το παράθυρο

το ερμητικά κλεισμένο

στο σπίτι εκεί απέναντι

γιατί συνέχεια με καλεί

σ’ εφιαλτικά παιχνίδια;

Πίσω απ τις γρίλιες του

γιατί σα να διακρίνω

δόλιες ψυχές σατανικές

να μου γελούν ειρωνικά

καθώς με αντικρίζουν;

Γιατί το σεληνόφως

γλιστράει από πάνω του

χωρίς να το φωτίζει;

Γιατί σα να ρουφάει

μοιάζει τις σκιές

όταν το αγγίζουν;

Γιατί σα το κατώφλι

κόλασης

στέκει και  περιμένει;

Μήπως μια σχέση ανίερη

μοιάζει να με συνδέει

με κείνο το παράθυρο

το ερμητικά κλεισμένο;

Γιατί φορές- φορές

μου φαίνεται

πως δεν υπάρχει

έξω εκεί

παράθυρο κανένα;

Μήπως δεν ατενίζω

απέναντι

μα μέσα μου κοιτάζω;

Τα μάτια μας δεν είναι παρά τα όργανα - πιόνια ενός ηγέτη που κρύβεται από πίσω και κάνει τα μυστικά του σχέδιά.