ΚΛΕΙΝΕΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΜΕ ΓΩΝΙΕΣ

Με τα παρακάτω όλο γωνίες ποιήματα θέλω να κλείσω αυτόν τον κύκλο όσων δραπετών του συρταριού μου  συνέλαβα,  κατόπιν συντονισμένων ενεργειών. 

Τα υπόλοιπα που κρύβονται ίσως σε γιάφκες με γωνιές ή σε σκοτεινές γωνιές κάπου σε γειτονιές απόμερες, θα τα αφήσω να μάθουν να ζούνε μόνα τους. Η ευθύνη για τις συνέπειες της ελευθερίας τους είναι αποκλειστικά δικές τους. 

Αν  όμως έρθουν και μου χτυπήσουν την πόρτα;

Μάλλον θα τους ανοίξω. Μετά  θα τα κλείσω στο συρτάρι και ίσως  πετάξω το κλειδί, για να μάθουν..... τα άθλια!

*****

Δεν ξέρω τελικά αν ήμουν τυχερός ή άτυχος που βρέθηκα εκεί  και σε είδα κείνη τη νύχτα,   στο παγωμένο σταυροδρόμι το ερημικό. Ήσουν μόνη μέσα στο κρύο.....

ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΣΕΣ 

Στεκόσουν γυμνή σα μαύρη νύχτα

που χει  τ' αστέρια της κρυμμένα

και χόρευες με τις ριπές τ’ ανέμου

Και γελούσες

Κρατούσες  ολόχρυσο στεφάνι

μοναδικό της σκοτεινιάς στολίδι

που ‘χε φυτρώσει στη ψυχή σου

Και γελούσες

Το γέλιο σου

Έσπασε σε τοίχους τσιμεντένιους

Ταξίδεψε σε δρόμους και γεφύρια

Σκόνταψε  στις σχάρες υπονόμων

Χάθηκε σε δάσος με κεραίες
Κάηκε σε μαύρες εξατμίσεις
Και γελούσες

Το γέλιο σου

Γεύτηκε το ρεύμα στα καλώδια

Έψαξε  ζωή στα παραθύρια
Χώθηκε σε μάτια παγωμένα
χέρια το διώξαν θυμωμένα
Βρήκε παιδάκια γερασμένα

Κι όταν επέστρεψε
ήταν  λυγμός, το γέλιο σου

*****

Μου είπαν ότι δεν είχα κάνει λάθος. Δε θα μπορούσα άλλωστε!  Κι εγώ ήξερα κατά βάθος ότι εδώ ήταν.....

Ο ΣΤΑΘΜΟΣ

Προορισμός σου είναι

ο σταθμός στο τέλος

της γραμμής

Φίλοι σου και συγγενείς

ίσως να βρίσκονται εκεί

Όχι για σ’ υποδεχτούν

Μα για να.... σ’ αποχαιρετίσουν

*****

Αμέσως μετά, πως έγινε και μαζευτήκαμε τόσοι πολλοί δεν ξέρω. Αλλά χωρίς κανείς να μας οργανώσει ή να μας δώσει οδηγίες μόνοι μας μπήκαμε με τάξη στη σειρά και ξεκίνησε.....

Η ΠΟΡΕΙΑ

Καθώς σε μια σειρά βαδίζαμε

στη  γκρίζα ποταμίσια άμμο

πατημασιές δεν άφηναν τα πόδια

Ανάσες  δε στροβιλίζονταν ζεστές

στις καταχνιάς το παγωμένο δίχτυ

Βαθιά μεσ’ τη ψυχή μας ξέραμε

στου ποταμιού θα φτάναμε την άκρη

Όπου πηγές ασίγαστες,

λίμνες  ανταριασμένες

σπηλιές ανήλιαγες

χαράδρες στοιχειωμένες

τη Πύλη κοσμούσαν την  αιώνια

Πόδια δίχως βούληση σα ξένα
Χέρια  ξερά  φύλλα του χειμώνα
Στήθη κοιλότητες κενές

Καρδιές χωρίς καινούργιο χτύπο

Αίμα στις φλέβες πετρωμένο

Σκέψεις στο νου σταματημένες

Ξάφνου  αχνή στο βάθος πρόβαλε

σα να ‘ταν κει από πάντα

φτιαγμένη απ’ όνειρα η  Πύλη

Τότε μονάχα νοιώσαμε να ρέει

σαν άνεμος γοργά να φεύγει

το βάρος τ’ αδυσώπητο

τ’ άχρηστου πια κορμιού μας
Ήταν 
όμως άραγε το τέλος;
ή μήπως η αρχή 
ετούτης της Πορείας;

****

Κάτι που δεν μπόρεσα ποτέ να διαχειριστώ. Κάτι που πάντα με πονούσε ήταν η θέα ενός άλλου πλάσματος με δάκρυα στα μάτια. Συνήθως δεν ρωτάω. Αφήνω τον πόνο του να ξεθυμάνει.  Αλλά δεν ξέρω γιατί απόψε σε ρώτησα... και σε ρώτησα.....

ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;

Μήπως κλαις για όνειρα παλιά της νιότης σου

Που φύλλα γίναν τώρα νεκρά κιτρινισμένα;

Μήπως κλαις για έρωτες παράφορους

Που κείτονται σε τάφους παλιούς και ρημαγμένους;

Μήπως κλαις για δόξες και τιμές μεγάλες

Που χάθηκαν σ’ ανήλια υπόγεια ξεχασμένες;

Μήπως κλαις για κείνους που σα παιδί αγάπησες

Μα το χαμόγελό τους έμεινε ανάμνηση σβησμένη;

Μήπως κλαις γιατί τα παγωμένα χέρια σου

Δε βρίσκεται πια κανείς να τα ζεστάνει;

Μα τότε γιατί κλαις;

Ποιος μπορεί να σε πληγώσει;

Αφού δεν έμεινε πια κανείς να σ’ αγαπήσει