ΟΤΑΝ ΧΤΥΠΟΥΝ ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ

     Σήμερα  μου γεννήθηκε η έντονη επιθυμία να μοιραστώ μαζί σας τα παρακάτω. Τούτο συναίσθημα το θεώρησα πολύ σημαντικό για αυτό σπεύδω να συμμορφωθώ προς την εσωτερική αυτή εντολή.

****

   Κατά διαστήματα, στο μονοπάτι που χαράσσει η ζωή μας, μέσα στο δάσος των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω μας, ακούμε τύμπανα που προμηνύουν κάτι κακό να ηχούν.  Άλλες φορές ο ήχος έρχεται από πολύ μακριά, άλλες φορές  από κάποια απόσταση, και μερικές φορές ακούγεται από τόσο κοντά, που μας ξεκουφαίνει. 

     Το τελευταίο διάστημα,  ξεκινώντας από την περίοδο του Πάσχα, μέχρι και χθες, δεν είχαν σταματημό τα τύμπανα που ηχούσαν στα αυτιά μου.

Τρία πολύ, μα πάρα πολύ στενά αγαπημένα συγγενικά μου πρόσωπα αντιμετώπισαν σοβαρότατο κίνδυνο - τα δυο με ατυχήματα - και το ένα (το πιο πρόσφατο) με μια πολύ σοβαρή διαταραχή της υγείας του. 

    Τα ατυχήματα αντιμετωπίστηκαν  με επείγοντα χειρουργεία και άλλες μεθόδους και ευτυχώς η εξέλιξή τους βαίνει καλώς

   Η ασθένεια του τελευταίου, όμως ταλαιπώρησε ακόμη και τους γιατρούς οι οποίοι για μέρες ολόκληρες δεν έβρισκαν τρόπο να αντιμετωπίσουν την κατάσταση του η οποία εξελισσόταν ραγδαία.  Μιλάγανε ακόμη και για μεταμόσχευση οργάνου. 

Και δεν μιλάω για καρδιά αλλά για ήπαρ.

Μόλις προχθές είχαμε τις πρώτες καλές ειδήσεις από τις τελευταίες εξετάσεις του, όπου οι κακές τιμές άρχισαν να υποχωρούν και έφεραν ένα "Ούφφφ!" ανακούφισης και χαμόγελα στην οικογένεια.

   Δεν αναφέρω για ποια πρόσωπα μιλάω, γιατί ίσως να μην επιθυμούν τα ίδια να αναφερθώ σε αυτά.

    Μέσα σε αυτό το τρίμηνο και μιλώντας για μένα, θα σας εξομολογηθώ ότι πολλές φορές συνέλαβα τον εαυτό μου να μην αναγνωρίζει...... τον εαυτό μου. Το άγχος της επόμενης μέρας,  με έκανε εριστικό,  ευερέθιστο, και άδικο απέναντι στους άλλους και ιδίως σε πολύ προσφιλή μου πρόσωπα.  Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα αντιδρούσα έτσι και νιώθω πολύ άσχημα γι αυτό. Ελπίζω οι άλλοι να καταλάβουν και να ξεχάσουν τον εκνευρισμό μου διότι εκτός από τα παραπάνω υπήρχε και η πίεση της οικονομικής δυσπραγίας, όπως άλλωστε σε όλους μας τελευταία.  

Όμως τώρα καταλαβαίνω πόσο μεγαλύτερη αξία είναι η Υγεία των δικών σου και η δική σου από την  αξία του ΦΠΑ,  των τεκμηρίων, των spreads, των ευρώ κλπ! Και πόσο πιο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι σου, από τους διάφορους περιφερόμενους "γελοιοτοποιούς" πολιτικούς και δημοσιογραφούντες.

    Ένιωσα την ανάγκη να σας τα πω τα παραπάνω γιατί με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο σας θεωρώ δικούς μου ανθρώπους και σας ευχαριστώ που με ακούσατε. 

Ελπίζω σύντομα να επανέλθω στην "ενεργό" δράση εδώ μέσα γιατί μου λείπετε.

****

    Για να ελαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα, και να θυμηθώ λίγο τα ξένοιαστα χρόνια της νιότης, λέω να βάλω το πρώτο τραγούδι που στάθηκε αφορμή να αγκαλιάσω για πρώτη φορά κοριτσίστικο κορμί και να χορέψω... αδέξια ξενυχιάζοντας, το με τα στραβοπατήματά μου. 

    Το θυμάμαι ακόμη το κορίτσι εκείνο. Το έλεγαν Inge και είχε καταπράσινα μάτια. Ήταν μια όμορφη Αυστριακή 13 χρονών, κόρη ενός γιατρού  στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας. Νομίζω πως θα ήταν εκεί γύρω στο 1957 με 58.  Που να βρίσκεται άραγε τώρα!

Το τραγούδι ήταν  το "Ηistoire d' un amour" τραγουδισμένο από την Dalida. 

Ακόμη θυμάμαι την υπέροχη αίσθηση του κοριτσίστικου κορμιού μέσα στην ....διστακτική αγκαλιά μου.

Ελπίζω βέβαια το Πορκουπίνι να μη με ειρωνευτεί πάλι γιατί κάποτε της είχα γράψει ότι δεν ακούω μουσική στα μπλόγκς χα χα χα . 

    Σύντομα θα αρχίσω να σας επισκέπτομαι να δω αν τεμπελιάζατε  κατά την απουσία μου!

Σας εύχομαι καλό Σ/Κ και να προσέχετε τον εαυτό σας γιατί αυτός είναι Η  ΑΞΙΑ!.