ΓΚΑΦΕΣ, ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ!

    Με τούτο το κομμάτι τελειώνει το καλοκαιρινό διάλειμμα εδώ στην ΑΓΝΩΣΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ και θα ξαναμπούμε σιγά- σιγά στην κανονική ροή.
Λοιπόν από μικρός ήμουν γκαφατζής. Η μάνα μου έτρεμε μη κάνω ή πω κάτι κάθε φορά που είχαμε κόσμο στο σπίτι. Ακόμη διηγείται γελώντας στα παιδιά μου,  σε τι μπελάδες την έβαζα. Ε λοιπόν ακόμη ο ίδιος είμαι! Τώρα τρέμει η γυναίκα μου. 

_____________________________________________________________

     Εκείνη την Παρασκευή το βραδάκι, νομίζω ότι ήταν εκεί στα τέλη Οκτωβρίου πρόπερσι, περιμέναμε στο σπίτι με την γυναίκα μου για φαγητό το φίλο μου τον γιατρό Βαλέριο - όνομά ε; - και ένα ζευγάρι κοινούς μας γνωστούς τον Γιάννη και την Μαριάννα. 

Εμένα λίγο πριν φτάσουν τα παιδιά με είχε στείλει η γυναίκα μου να πάρω κανένα λουλουδικό για να στολίσει το τραπέζι είπε.

    «Μην, αγοράσεις όλο το ανθοπωλείο εντάξει;» μου είπε μου πριν φύγω γιατί ήξερε ότι δεν έχω ιδέαν από ποσότητες ούτε ποιότητες.  Μια φορά στην Κρήτη, πριν από χρόνια με είχε στείλει στον μπακάλη, να πάρω λίγο παστουρμά  να τσιμπήσουμε οι δυο μας και αγόρασα τρία κιλά! Και να φανταστείτε ότι τα τρία κιλά μου φαίνονταν λίγα. Έξη κιλά ήθελα να πάρω, αλλά ο μπακάλης με έπεισε ότι τα τρία ήταν ήδη υπεραρκετά. 

    Εκεί στο ανθοπωλείο τώρα παιδεύτηκα γιατί δεν ήξερα τι ακριβώς είχε στο νου της η γυναίκα μου και μετά από πολλές αμφιταλαντεύσεις κατέληξα να πάρω ένα μπουκέτο με... πέντε μαργαρίτες. Ο ανθοπώλης προσπάθησε να με πείσει ότι καλό θα ήταν πάρω λίγες ακόμη. Εγώ εκεί πέντε. Τέρμα!  Δεν θα την πατούσα όπως με τον παστουρμά που τον μοιράσαμε σε όλη την γειτονιά τότε.

    Είχα όμως αργήσει και μπορεί να είχαν αρχίσει να καταφθάνουν οι καλεσμένοι.

Πράγματι μόλις έφτασα, ξεκλειδώνω και μπαίνοντας βλέπω και τους δυο άνδρες τον γιατρό και τον Γιάννη, θρονιασμένους στο σαλόνι να πίνουν από κάτι. Ο Βαλέριος ο γιατρός έκανε τον οικοδεσπότη και σερβίρισε τα ποτά. Η Μαριάννα η γυναίκα του Γιάννη ακουγόταν κάτι να λέει απ την κουζίνα.

    Η γυναίκα μου, μόλις με είδε μου έκανε με τα μάτια το γνωστό: "Γιατί άργησες;" Είδε το μπουκέτο με τις μαργαρίτες που κρατούσα, το πήρε από τα χέρια μου, το κοίταξε, με κοίταξε, κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτό που είχε στο νου της και τις πήρε μαζί της στην κουζίνα και τις πέταξε σε μια άκρη.

    « Έλα να πεις ένα γεια στην Μαριάννα που μας έφερε, κάτι που μαγείρεψε και μετά πας στα παιδιά.» είπε η γυναίκα μου.

Την ώρα που την προσπερνούσα για να πάω στην κουζίνα την ακούω να μου ψιθυρίζει: "Πρόσεξε κακομοίρη μου μη κάνεις καμιά γκάφα πάλι!"

Μπήκα στη κουζίνα όπου είδα την Μαριάννα να κρατάει μεγάλο πυρέξ καλυμμένο με αλουμινόχαρτο.

Σκύβω να την φιλήσω και εισπνέω την μυρωδιά του φαγητού.

    «Όμορφα δεν μυρίζει το φαγητό;» με ρωτάει η γυναίκα μου που στεκόταν πίσω μου.

  «Σκα....[μια αγκωνια στη πλάτη] ...Σκανακόπιτα είναι;» ρωτάω προσπαθώντας να αγνοήσω την σουβλιά απ την αγκωνιά.

    «Σκανακόπιτααα; Σπανακόπιτα εννοείς;» ρωτάει η Μαριάννα. «Όχι γεμιστά σας έφερα» λέει με καμάρι η Μαριάννα.

    « Άντε τώρα πήγαινε μέσα με τα παιδιά.» είπε η γυναίκα μου

Πάω στο σαλόνι. Ο Βαλέριος, και ο Γιάννης το είχαν ρίξει στα πολιτικά. Μόλις κάθισα εγώ αρχίσαμε ο ένας να ρωτάει το άλλον για τις δουλειές, το ποδόσφαιρο, τα πολιτικά, τα συνηθισμένα δηλαδή. 

Κάποια στιγμή ο Γιάννης μου δείχνει την γραβάτα του γιατρού Βαλέριου. 

    «Ρε Χριστόφορε κοίτα ρε συ τι απίθανη γραβάτα φοράει ο γιατρός! »

Κοιτάζω την γραβάτα. Σηκώνομαι την πιάνω την ψηλαφίζω....

    «Ιταλική είναι. Μεταξωτή.» λέει ο γιατρός «Την πήρα από την Ρώμη που ήμουν σε ένα συνέδριο»

    «Αηδ... [δαγκώθηκα]  Αηδημονώ να πάω στη Ρώμη.» είπα.

    «Αηδημονώ;» λέει ο Γιάννης.  «Αδημονώ θες να πεις ε;» 

    «Ε βέβαια. Αδημονώ ναι. Πολύ ωραία η γραβάτα σου Βαλέριε» είπα και κάθισα. 

Σε λίγο κι ενώ λέγαμε διάφορα:

    «Παιδιά ελάτε. Φώναξε η γυναίκα μου. Το φαγητό είναι στο τραπέζι»

Σηκωθήκαμε όλοι λες και είχαμε να φάμε από την κατοχή και πήγαμε. Εγώ κάθισα στην κεφαλή του τραπεζιού σαν οικοδεσπότης και η γυναίκα απέναντί μου, το ζευγάρι Γιάννης και Μαριάννα αριστερά μου και ο γιατρός δεξιά μου.

    «Ο γιατρός μας έφερε κόκκινο Ιταλικό κρασί. Άνοιξέ το. » μου είπε η γυναίκα μου.

Παίρνω το ανοιχτήρι και το ανοίγω με μαεστρία. Τόσα χρόνια στα ξενοδοχεία κάτι μου έμεινε.  Μυρίζω τον φελλό.

    «Είδες άρωμα;» λέει ο γιατρός.

    «Βρωμ..» [άγριο βλέμμα της γυναίκας μου] «.. Βρωμχή!» λέω με ύφος.

    «Βρωμχή; Τι θα πει βρωμχή;» ρωτάει ο γιατρός.

    «Βροχή εννοεί» είπε η γυναίκα μου χαμογελώντας μου "βαμπιρικά"

    «Και τι σχέση έχει η βροχή; Για το κρασί μιλάμε» λέει ο γιατρός.

    «Μα κάνει καλό στ' αμπέλια η ..βροχή» είπα με ύφος ειδήμονα.

Σε λίγο έρχεται και το πυρέξ με τα γεμιστά. Το φέρνει η γυναίκα μου και το βάζει στη μέση του τραπεζιού.

    «Να και τα υπέροχα γεμιστά της Μαριάνναςςςς, ζεστά, ζεστά. Μα κοιτάξτε εμφάνιση. Δε σας τρέχουν τα σάλια;» λέει η γυναίκα μου.

    «Δεν κρατιέμαι! » λέει ο Βαλέριος

    «Η γυναίκα μου τα γεμιστά της είναι το μόνο φαγητό που κάνει καλλίτερα από την μάνα μου! χα χα χα» είπε ο Γιάννης . 

    «Αρχίδ...[πολύ άγριο βλέμμα της γυναίκας μου]  «Αρχίδουμε;» ρωτάω.

Ο γιατρός με κοίταξε παράξενα. Αλλά είπε:

    «Δε κρατιέμαι» ξαναλέει ο γιατρός. Πλούσιο λεξιλόγιο.

Αφού σερβιριστήκαμε όλοι, αρχίσαμε να τρώμε. Στεναγμοί ηδονής ακούγονταν από τους δυο άντρες. 

    «Μου θυμίζουν της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου .» είπε ο γιατρός.

    «Για να πω την αλήθεια εμένα γενικώς οι πιπεριές δεν μου αρέσουν αλλά αυτές της Μαριάννας  μου είναι τι κάτι άλλο . Λουκούμι!» πρόσθεσε ο Γιάννης.

    «Εσένα Χριστόφορε; Σ αρέσουν;»

    «Είμαι βαθύτατα συγκινημένος!» είπα ακούγοντας ταυτόχρονα τον στεναγμό  ανακούφισης από την γυναίκα μου.

    «Γιατί αναστενάζεις εσύ; » ρωτάει η Μαριάννα την γυναίκα μου.

    «Μα είναι να μην αναστενάζει; Αυτό δεν είναι φαγητό είναι ερωτική πράξη!» είπε ο γιατρός κατεβάζοντας μια μεγάλη μπουκιά.

    «Του κωλ..[την πρόλαβα την ματιά] «του κολοκυθάκι, τι έχει μέσα του κολοκυθάκι;»ρωτάω αθώα.

    «Μα τι προφορά είναι αυτή βρε Χριστόφορε. Ρουμελιώτικα μιλάγατε στην Αιθιοπία;»ρωτάει η Μαριάννα.

Τότε ο γιατρός γυρίζει σκουπίζοντας τις σάλτσες από τα χείλη του με κοιτάζει καλά-καλά και μου λέει.

    «Δε μου λες ρε Χριστόφορε, μπορώ να σου κάνω μια αδιάκριτη ερώτηση;»

    «Μα και βέβαια Βαλέριε. Τι είναι;»

    «Έχεις  αντιληφθεί να έχεις κανένα πρόβλημα στην ομιλία;» 

    «Μπα! Οχι! Να! Η μέση μου με πονάει κάπως»

    « Όχι , όχι » λέει ο γιατρός «δυσκολεύεσαι να αρθρώσεις μερικές λέξεις;»

    «Μα όχι γιατρέ μου, πως σου ήρθε αυτή η ιδέα;»

    «Μερικές λέξεις τις λες παράξενα. Να προηγουμένως αντί για βροχή είπες βρομχή, αντί για αρχίζουμε, είπες αρχίδουμε και άλλα είπες δε τα θυμάμαι τώρα..Μήπως να το κοιτάξεις;»

    «Το στομάχι μου είναι μάλλον! Πολλά υγρά. Πολλά!» είπα

    «Μα τι σχέση έχει το στομάχι με την ομιλία. Είναι θέμα εγκεφάλου. »

    «Μαλακι... ...μαλακιά,  πολύ μαλακιά μου το φέρνεις γιατρέ!» είπα προλαβαίνοντας βλέμμα.

    «Να! Ακούς; Αντί να πεις μαλακά, μου είπες μαλακιά. » είπε εκείνος με βλέμμα σπινθηροβόλο. «Θα κανονίσω να σου κλείσω ραντεβού για μια μαγνητική στο διαγνωστικό κέντρο μας. 

    «Και πόσο κάνει γιατρέ μια μαγνητική εγκεφάλου στο διαγνωστικό σου κέντρο;» ρωτάει η γυναίκα μου

    «Για τον Χριστόφορο θα κανονίσω να του πάρουν 350 €. »

    «Κλοπ.. [πολύ άγρια ματιά] «κλοπστή  στην γραβάτα σου. » είπα απλώνοντας το χέρι δήθεν να πιάσω μια κλωστή από την Ιταλική γραβάτα. 

    «Να το πάλι είπε θριαμβευτικά. Είδες; Αντί για κλωστή είπες κλωπστή! Λοιπόν όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα. » 

Έκανα που λέτε την μαγνητική πλήρωσα σαν ηλίθιος 350 € και ανακάλυψαν κάτι που ήξερα από τότε που γεννήθηκα. Το αριστερό μου αυτί είναι κουφό. 

Και η διάγνωση ήταν αν θυμάμαι καλά: "Διαστρέβλωση προφοράς λέξεων εξ αιτίας κώφωσης του αριστερού ωτός." κάπως έτσι. 

    Κανένας δε σκέφτηκε ότι είμαι ένας σκέτος  γκαφατζής που ότι σκέφτεται το λέει. Εκτός κι αν ή μητέρα του παλιά  και  ή γυναίκα του τώρα βρίσκονται απέναντι του να τον αγριοκοιτάζουν....