ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ!

    

     Ήταν  από κείνα τα μεσημέρια που ήθελα, έτσι χωρίς λόγο να γιορτάσω κάτι. Όχι τα τα γενέθλιά μου. Αυτά άλλωστε είναι καιρός που έχω παύσει να τα τιμώ. Ούτε η ονομαστική μου εορτη που είχε περάσει  και την οποία ούτε αυτήν γιορτάζω αφού ελάχιστοι ξέρουν πότε είναι. Καλύτερα βέβαια. 
    Εκείνη η μανία να πρέπει να κερνάς γλυκάκια, τυροπιτακια και ότι άλλο σε ....."άκια" την ημέρα κάποιας γιορτής σου,  μου δίνει αφάνταστα στα νεύρα. Δηλαδή ρε φίλε, επειδή κάποιοι πριν από μερικές ή αρκετές δεκεατίες σε παρέδωσαν σε έναν γενειοφόρο με αγριοφωνάρα που  άρχισε  να  σε βουτάει σε μια βαθιά λεκάνη με νερό προφέροντας τραγουδιστά ένα όνομα θα πρέπει εσύ σε όλη την ζωή όποτε το ημερολόγιο γράφει αυτό το όνομα όπου και να βρίσκεσαι να προσφέρεις γλυκάκια και όλα τα εις "άκια";

    Τέλος πάντων εκείνο το μεσημέρι ήθελα να γιορτάσω, έτσι,  χωρίς να προσφέρω κάτι σε κανέναν άλλο παρά σε μένα μόνο. Ήξερα εκεί κοντά στην πλατεία ένα εστιατόριο που  νομίζω ότι είχε  μια αισθητική που ταίριαζε στα γούστα μου και μπήκα μέσα. Δεν το συνηθίζω αυτό γι αυτό και μπήκα κάπως διστακτικά νιώθοντας και λίγο άβολα. 

«Αφού έχεις φαΐ στο σπίτι, είναι ώρα να σκορπάς τα λεφτά σου στα εστιατόρια;»  

είπε εκείνη η αντιπαθητική φωνή που παρεμβαίνει μέσα μου. Σαν κωλόγρια ακούγεται. Πως στο διάβολο εγώ!  Ποιος; Εγώ! Που όσοι με ακούνε  ζωντανά  ή στο τηλέφωνο εκφράζουν τον ανυπόκριτο θαυμασμό τους για την φωνή μου την μπάσα, την ζεστή, την όλο πάθος. Αυτό το τελευταίο - για το πάθος- συνηθίζουν να το λένε οι γυναίκες. Πως λοιπόν εγώ έχω μια τόσο αντιπαθητική, στριγκή, εσωτερική φωνή;
Και να το ξέρετε. Όλοι μας έχουμε μια εσωτερική φωνή. Μπορεί μερικοί να μη την ακούνε ή άλλοι να την ακούνε με το παραπάνω και να κάνουν όλα όσα τους υπαγορεύει εκείνη, οπότε και τους μπουζουριάζουν κάτι τύποι με λευκές μπλούζες και τους κλείνουν στα τρελάδικα. 

    Όχι, όχι εγώ την ακούω αλλά δεν της δίνω καμιά σημασία. Το μετανιώνω βέβαια μερικές φορές, αλλά είναι σημαντικό να κρατάς τις αρχές σου. 

    Μπαίνοντας στον δροσερό, χώρο του εστιατορίου, μου άρεσε ο χαμηλός φωτισμός και η μουσική που ήταν σε μια ανθρώπινη ένταση. Α! Όλα κι όλα στην ένταση της μουσικής δίνω μεγάλη σημασία γιατί - θα σας το πω αλλά μην το πείτε παρακάτω- δεν ακούω από το ένα μου αυτί. Μάλλον έτσι γεννήθηκα. Αν λοιπόν υπάρχει δυνατή μουσική σε κάποιον χώρο και είμαι με παρέα,  βρίσκω, δηλαδή πάντα έβρισκα μια δικαιολογία για να δραπετεύω, αφού δεν ακούω τι μου λένε. Εχει τύχει να μου λέει κάποιος κάτι εντελώς αδιάφορο κι εγώ να σκάω στα γέλια. Ετσι για να κάνω ότι άκουσα. Βέβαια τυχάινει, οι άλλοι πολλές φορές να με κοιτάνε παράξενα και κάτι να μουρμουρίζουν στους διπλανούς τους, αλλά τι να κάνω;
Και να τανε ένα μικρό κομψό αυτάκι....εντάξει. Αλλά όπως βλέπετε θα μπορούσε να κρεμαστεί άνετα απ αυτό ένας κανονικός άνθρωπος ....σε περίπτωση ανάγκης!

    Κάθισα που λέτε σε ένα τραπέζι γωνιακό- μου αρέσει να βρίσκομαι με την πλάτη στον τοίχο και δεν ξέρω γιατί - και περίμενα να έρθει κάποιος να μου πάρει παραγγελία. Στο μεταξύ κοίταζα γύρω μου. Πρέπει βέβαια να σημειώσω ότι εκείνη η αντιπαθητική φωνή από μέσα μου συνέχισε να στριγγλίζει:

(παριστάνω την φωνή)

    «Μα αφού έχεις φαΐ στο σπίτι. Πεταμένα λεφτά. Το ρεύμα; Θα το κόψουν!»

    Να την πάρει η ευχή, να την πάρει την βρωμοφωνή, με αυτήν τη μανία να μου θυμίζει  ότι έχω απλήρωτο το χαράτσι της ΔΕΗ!  Και να πάρει ο διάβολος αυτούς που το φόρτωσαν στο ρεύμα! Τέλος πάντων, ας ηρεμήσω γιατί με βλέπει κι ο κόσμος. Τι κόσμος δηλαδή, ένα άτομο γύρω στα πενήντα εντελώς φαλακρός ήταν εκεί απέναντί μου και περίμενε διαβάζοντας κάποιο περιοδικό,  να του φέρουν την παραγγελία του προφανώς. 

    Πράγματι σε λίγο ήρθε ο σερβιτόρος, χαμογελαστός- χαμογελαστός, και απέθεσε στο τραπέζι μπροστά στον κύριο απέναντί μου, ένα ωραίο λευκό, μεγαλο, σχεδόν τετράγωνο πιάτο που μέσα, στο κέντρο του ακριβώς είχε έναν κυκλικό πύργο από σπαγγέτι περιχυμένα με κόκκινη σάλτσα. 
    Τι να σας πω τωρα! Τίποτα, μα απολύτως τίποτα και κανείς, μα απολύτως κανείς, δεν θα μπορούσε να προβλέψει το τι μου συνέβη εκείνη την στιγμή!
Στις εκκλησίες δεν ψέλνουνε το "ίδωμεν το φως το αληθινόν"; 
Ε λοιπόν μάλιστα κυρίες και κύριοι! Εγώ εκεί μέσα σε κείνο το τετράγωνο πιάτο με το μακαρονένιο κόκκινο πύργο στο απέναντι τραπέζι  είδα φως το αληθινόν της σήμερον, μέσα σε κείνο το πίατο, λες και ήταν γυάλινη σφαίρα μάγου. 
    Σηκώθηκα χωρίς καθυστέρηση  - αγνοώντας και στριγκλιές  της μέσα φωνής - και πήγα με αυτοπεποίθηση στο τραπέζι του κυρίου που είχε ήδη πιάσει το πηγούνι και ετοιμαζόταν να εισβάλει στο πύργο των μακαρονιών.  

«Μη!» του φώναξα με όλη μου την δύναμη, «Μην το κάνετε αυτό!»

Ο άνθρωπος τρόμαξε τόσο πολύ που με είδε πάνω από το κεφάλι του να χειρονομώ, που άφησε το πιρούνι να πέσει στο πάτωμα. Εγώ με ταχύτητα αστραπής έσκυψα και το άρπαξα πριν προλάβει οποιοσδήποτε να το πάρει. 

Στο μεταξύ ήρθε ο καλοντυμένος σερβιτόρος που με άκουσε να φωνάζω και με κοίταζε άφωνος να χειρονομώ κρατώντας το πιρούνι στα χέρια λες και ήταν μπαγκέτα μαέστρου! 

«Ακούστε με!» είπα με όση δύναμη είχε ή μπάσα φωνή μου, «Θέλω να πάρω εγώ αυτό το πιάτο, Είναι δικό μου, Μου ανήκει. Καταλάβατε; Πάντα μου ανήκε!»

    Οι δυο άλλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Δεν καταλαβαίνανε τι έλεγα προφανώς. Και είναι φυσικό. Ποιός κοινός άλλωστε θνητός θα μπορούσε να συλλάβει το βάθος  το απύθμενο των λόγων μου! Ουδείς. Ούτε εσείς που με ακούτε τώρα! Και είναι φυσικό!  

    Ο σερβιτόρος με ρώτησε πολύ δειλά αν ήθελα να μου φέρει μια μερίδα από το ίδιο φαγητό που έφερε στον άλλον. 

Τον κοίταξα με όμως με τέτοιο ύφος που νομίζω ότι ζάρωσε και του φώναξα:

«Μα είναι δυνατόν να μου λέτε τέτοια πράγματα; Ε;»

Ζαρωμένος ακόμη μου είπε με μια ψιλή φωνούλα: (παριστάνω την φωνή) :

«Μια απλή Ναπολιτάνα είναι! Θα σας  φέρω ακριβώς την ίδια.»

    Με που τον άκουσα έσκασα στα γέλια! Όχι  γιατί διασκέδασα αλλά γιατί θύμωσα. Εγώ όταν θυμώνω γελάω.  Και όταν οργίζομαι πολύ, χτυπιέμαι στα γέλια. Αλλά κανείς δεν με καταλαβαίνει ακόμη.

Αυτός όταν με είδε να γελάω σαν να ανακουφίστηκε λιγάκι. Εγώ όμως τότε άπλωσα το άλλο μου χέρι που δεν κρατούσε το πιρούνι, πήρα από το τραπέζι του πενηντάρη, το τετράγωνο μεγάλο πιάτο με τον πύργο από μακαρόνια μέσα και πλησίασα αργά αλλά σταθερά τον σερβιτόρο.

«Δε μου λες;»

του είπα πλησιάζοντας τον σε απόσταση αναπνοής, αλλά εκανα αμέσως λίγο πίσω γιατί μύριζε  ανάσα του, 

«Είσαι ηλίθιος; Πως μπορείς να μου φέρεις ακριβώς τα ίδια με αυτά; Ε; Θα λυγίζουν τα άλλα σπαγγέτι στο ίδιο σημείο με αυτά; Θα κάνουν τις ίδιες καμπύλες; Ε; Θα έχει πέσει η σάλτσα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που έχει πέσει σε αυτό το πιάτο; ε; Μπορείς να το εγγυηθείς; ε; Μπορείς;»

Με κοίταζε φοβισμένος όπως στεκόμουν από πάνω του - ήμουν πιο ψηλός του-  και ψέλλισε: ( τον παριστάνω): 

«Ο όχ χι»

     Απομακρύνθηκα από τον φοβισμένο σερβιτόρο.  Πέρασα μπροστά σπό το τραπέζι του πελάτη που του πήρα την μακαρονάδα και πήγα και κάθισα στο δικό μου τραπέζι. Έβαλα το πιάτο με την Ναπολιτάνα μπροστά μου και έμεινα εκεί να την κοιτάζω με προσήλωση γιατί δεν ήξερα απο που να αρχίσω.

    Ναι όμως τώρα που σας έχω εδώ μπροστά μου, έχω την εντύπωση ότι  κι εσείς με κοιτάζετε  με προσήλωση γιατί δεν ξέρετε τι λέω.

Θα μου πείτε - δικαιολογημένα ισως- «Μα έκανες ολόκληρη φασαρία για ένα πιάτο μακαρόνια! Τρελός είσαι;» 

 Το ξέρω! Το σκέφτεστε!  « Την ψώνησε!» ψιθυρίζετε στους διπλανούς σας.

Μην τρομάξτε, αλλά θα βάλω τις φωνές, τώρα!

(Φωνάζοντας!!) 

Εκανα λέτε ολόκληρη φασαρία για ένα πιάτο μακαρόνια! Ετσι δε λέτε; ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ!  Ε λοιπόν ΝΑΙ! Ξέρετε όμως τι ήταν αυτό το πιατο μακαρόνια; 

Ξέρει κανείς σας; Εσείς κύριε, εσείς κυρία; Εσείς εκεί πάνω; ΞΕΡΕΤΕ;

Κανείς; 

Ξέρετε τι είχε μέσα αυτό το πιάτο μακαρόνια; Σπαγκέτι; Σάλτσα Ντομάτα; Βασιλικό;  Τυρί Τριμμένο;  ΛΑΘΟΣ! ΛΑΘΟΣ! ΛΑΘΟΣ!

Ας ηρεμήσω όμως γιατί θα ανέβει η πίεση μου και θα έχουμε τρεχάματα, γιατί δεν  έχω πάρει και το χάπι μου.

Ας καθίσω! (κάθομαι και πίνω λίγο νερό)

    Κοιτάξτε! Εκείνο το πιάτο με τα σπαγγέτι στο εστιατόριο δεν ήταν πιάτο με σπαγγέτι. Σας βλέπω! Πάλι κοιτάζεστε μεταξύ  σας με απορία!     Δεν έχει σημασία όμως!  Εγώ θα συνεχίσω. 

    Εκείνο το πιάτο με τα αλ ντέντε βρασμένα σπαγγέτι ήταν το ακριβές αντίγραφο, των καμπύλων διαδρομών, των λάθος επιλογών, των λαβυρίνθων, των αδιεξόδων, των προδοτικών μονοπατιών, των οδών συμπόρευσης ηγετών μας με συμφέροντα που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε. 

    Η σάλτσα στα σπαγγέτι περιείχε το λάδι που χύθηκε σε μίζες σε χέρια ηγετών που ανέλαβαν κατα καιρούς τα ηνία της χώρας, η ντομάτα το αίμα χιλιάδων αθώων που χάθηκαν εξαιτίας αυτών των επιλογών, ο βασιλικός ήταν το μυρωδικό που χρησιμοποιήθηκε για να καλυφθεί η δυσωδία των προδοσιών, και το τριμμένο τυρί ήταν για να προσελκύσει  εσάς, εμένα, τον σερβιτόρο, τον πελάτη σαν τον ποντικό στην φάκα. Και είναι η φάκα τώρα υπερπλήρης. 

    Ξέρω ότι ήδη έχει κληθεί ασθενοφόρο για να με πάει στο Δαφνί! Κάθε φορά το ίδιο γίνεται. Αλλά κάθε βράδυ τα καταφέρνω να είμαι εδώ ανάμεσα σας.