ΕΓΩ! Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

     Τους τελευταίους δυο μήνες αντιλήφθηκα ότι η όραση μου κατά το διάβασμα  έχει μειωθεί. Τα γυαλιά που χρησιμοποιώ προφανώς ήθελαν άλλαγμα. 

Έχω μια εξαιρετική οφθαλμίατρο και μάλιστα την συστήνω  από χρόνια ανεπιφύλακτα σε όσους με ρωτάνε σχετικά. 

Κλείνω λοιπόν ένα ραντεβού με την γιατρό μου -Ελένη την λένε- και πάω μια Τρίτη απόγευμα εκεί γύρω στις έξη. 

    Περίμενα στην περιποιημένη αίθουσα αναμονής, με τους ωραίους πίνακες μοντέρνας ζωγραφικής - έργα της κόρης της όπως μου είχε πει- και τα διάφορα περιοδικά  στο τραπεζάκι του σαλονιού της. Ήταν και μια τηλεόραση αναμμένη σε ένα τραπεζάκι στη γωνία. 

    Ήμουν μόνος στην αίθουσα, αλλά προφανώς η γιατρός εξέταζε κάποιον άλλο μέσα γιατί άκουγα ομιλίες. 

Καθώς χάζευα ένα από τα δεκάδες περιοδικά, χωρίς κανένα ενδιαφέρον  ακούγοντας παράλληλα μια κυρία στην τηλεόραση να περιγράφει πως μπορούμε να φτιάξουμε μια ωραία χορτόπιτα, απλά και γρήγορα, ακούω ξαφνικά μέσα από το γραφείο της ιατρού ένα χτύπημα σε ξύλινη επιφάνεια. Μια βαριά θυμωμένη ανδρική φωνή ακούγεται να φωνάζει «Αίσχος! Ντροπή! Κλέφτες!» και την ίδια στιγμή, βλέπω την πόρτα να ανοίγει και να βγαίνει φουριόζος ένας μεσήλικας άνδρας χειρονομώντας έξαλλος.

Σταματάει. Μου ρίχνει μια ματιά αγριεμένη. Τον ρωτάω:

    «Μα τι έχετε;»

    «Δε πας να απαυτωθείς και συ!» μου πέταξε και έφυγε.

Το "να απαυτωθείς" δεν ήταν η πραγματική φράση που χρησιμοποίησε. Εγώ την έβαλα εδώ, για λόγους κοσμιότητας!  Είναι και η αγωγή μου βλέπετε!

Δεν πρόλαβα να συνέλθω και η συμπαθέστατη γιατρός η Ελένη, φώναξε από μέσα:

    «Ο επόμενος παρακαλώ!» (προφανώς είχε  απολύσει την γραμματέα της για λόγους οικονομίας. Το έχω δει και σε άλλους γιατρούς.)

Σηκώθηκα και μπήκα στο κομψό της γραφείο με τα δεκάδες διπλώματα στους τοίχους. 

Δεν με είχε δει ακόμα γιατί κάτι συμπλήρωνε σε μια φόρμα στον υπολογιστή της.

    Όταν σήκωσε τα μάτια της και με είδε, χαμογέλασε - βεβιασμένα μου φάνηκε- και είπε:

      «Καλησπέρα σας κύριε Χριστόφορε. Καιρό έχω να σας δω ε;»

      «Αρκετό» είπα.  «Μα δε μου λέτε γιατρέ, ο προηγούμενος κύριος τι έπαθε κι έφυγε έτσι;» πρόσθεσα.

Άλλαξε αμέσως ύφος. Λες και είπα κάποια μεγάλη χοντράδα. Έπλεξε τα δάχτυλα των χεριών της ακουμπώντας τα πάνω στο ξύλινο γραφείο, έσκυψε, μπροστά, με κοίταξε καλά - καλά για λίγα δευτερόλεπτα και είπε με σοβαρό ύφος:

    «Κύριε Παπαχαραλάμπους, ακούστε να δείτε πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ήρθατε εδώ να σας εξετάσω. Έτσι δεν είναι;»

    «Ακριβώς γιατρέ μου!» είπα παραξενεμένος από το ύφος της.

  «Ωραίαααα! Μιας και το ξεκαθαρίσαμε αυτό, ας αφήσουμε τις άσχετες κουβέντες κι ας έρθουμε στον σκοπό της επίσκεψης σας. Συμφωνείτε;»

Πολύ περίεργος τρόπος. 

    «Συμφωνώ» είπα λιγάκι πειραγμένος από τον τόνο της.

    «Ωραίααααα! Ποιο είναι λοιπόν το προβληματάκι  μας;»

Αυτό το "ωραίαααα" μου έσπαγε τα νεύρα αλλά....

    «Να γιατρέ μου, νομίζω ότι πρέπει να αλλάξω γυαλιά διαβάσματος, γιατί με αυτά που μου δώσατε πριν από τρία χρόνια δεν βλέπω καλά πια.»

    «Θαύμαααα!» αναφώνησε (φύγαμε από το "ωραίαααα" τουλάχιστον)«Έχουμε δυο ματάκια που χρειάζονται εξέταση, έτσι δεν είναι;»

    «Ακριβωωωως!» είπα κι εγώ μιμούμενος το τόνο της!

    « Έχουμε λοιπόν τα δυο μας τα ματάκια να εξετάσουμεεεεε! Ναι;»

    «Ναι!» απάντησα ξερά!

    «Εκτός από τα δυο ματάκια τι άλλο έχουμε;»

Παράξενη ερώτηση!
    «Εμμ! Πίεση και μερικές αρρυθμιούλες!»

Χαμογέλασε. 

    «Μα όχι! Δεν με ενδιαφέρουν οι άλλες σας παθήσεις. Εννοώ για τα δυο σας τα ματάκια έχετε κάτι;» ρώτησε χαμογελώντας. 

    «Μερικά μυγάκια βλέπω καμιά φορ...»

   «Δεν καταλαβαίνετε, δεν καταλαβαίνετε....» Το είπε σχεδόν τραγουδιστά σαν το "περνάει περνάει η μέλισσα"! 

    «Μα τι θέλετε να έχω δηλαδή;» ρώτησα πραγματικά ενοχλημένος.

    «Στις τσεπούλες σας έχετε κάτι;» ρώτησε δείχνοντάς με τον δείκτη της. 

    «Λεφτά εννοείτε;» ρώτησα απορημένος για τον τρόπο της. «Ένα πενηντάρικο έχω από την σύνταξή μου εχ....»

    «Μα όχι, όχι, δεν εννοώ αυτό. Τίποτα άλλο έχετε στις τσεπούλες;»

    «Έχω την ταυτότητά μου, το δίπλωμα οδήγησης ανανεωμένο και....»

Νευρίασε. Ακούμπησε στην πλάτη της πολυθρόνας της, με κοίταξε με μάτια μισόκλειστα και είπε με ψυχρή και σχεδόν απειλητική φωνή:

    «Παπαχαραλάμπους (πάει το κύριε) ήρθες εδώ (πάει ο πληθυντικός) με τα δυο σου μάτια και δεν την έχεις μαζί σου; Είναι δυνατόν; Γι αυτό πάμε κατά διαόλου!» φώναξε.

    «Ποιαν να έχω μαζί μου; Την γυναίκα μου;» ρώτησα προσπαθώντας να παραμείνω ήρεμος. 

    «Χεστ..... για την γυναίκα σου!» Είπε  περιφρονητικά σοκάροντας με την βωμολοχία της. «Το χαρτί το έχετε; Το χαρτί λέω το έχετε;»

    «Ποίο χαρτί;»  ρώτησα μουδιασμένος ακόμη από το σοκ της προηγούμενη φράση

   «Του ποντικού τ' αυτί!» απάντησε «Μα με δουλεύεις ή θέλεις να γλιτώσεις τα 20 ευρώ;» πρόσθεσε.

Τότε θύμωσα. Σηκώθηκα όρθιος και άρχισα να αδειάζω τις τσέπες που δεν είχανε και πολλά πράγματα. Κινητό! Στο τραπέζι! Πορτοφόλι με 50 ευρώ, ταυτότητα και άδεια οδήγησης! Στο τραπέζι!  Κλειδιά σπιτιού και μαγαζιού, μπαμ στο τραπέζι! Ένα μικρό χαρτάκι με ιδιόχειρο μου σημείωμα που προσπαθούσα μέρες να το διαβάσω! Στο τραπέζι! Τέρμα! 

    «Αυτά έχω όλα κι όλα» είπα χτυπώντας το χέρι πάνω στο πενηντάρικο στο τραπέζι. «Σου κάνουν;» (έκοψα κι εγώ τον πληθυντικό)

Μόλις είδε όλα όσα αράδιασα πάνω στο γραφείο της, χαμογέλασε, μου ζήτησε να κάτσω. 

Κάθισα σαν χαζός. 

     «Λοιπόοονν! Πόσα ματάκια θα εξετάσουμε;» ρώτησε και απάντησε μόνη της:

    «Δυοοοο ματάαακιααα έτσι;»

    «Μάλισταααα» είπα κι εγώ παρασυρμένος από τον τρόπο της

    «Έχουμε λοιπόν και λέμε: 20 ευρώ το ματάκι μας κάνουν 40 ευρουλάκιαααα!»

   «Μα είναι δυνατόν;» Ύψωσα κι εγώ την φωνή μου «Με χρεώνετε με το μάτι; Κι έπειτα έχω ΙΚΑ κι εσείς συνεργάζεται με αυτόν τον ΕΟΠΥΥ - ή πως στο διάβολο τον λένε- και θα μου χρεώσετε την επίσκεψη;»

    «Όχι,όχι φίλε μου» (έγινα και φίλος της τώρα) «Όχι δεν θα πληρώσεις επίσκεψη!»

    «Ε! Τότε;» ρώτησα επιθετικά

    «Για την έκδοση μόνο!» είπε εκείνη χαμογελώντας ακόμη.

    «Την έκδοση; Ποιαν έκδοση;»

  «Μα της άδειας!» είπε ανοίγοντας και τραβώντας ένα μακρόστενο χαρτί.           «Αυτήν την άδεια!» πρόσθεσε θριαμβευτικά δείχνοντας μου το έντυπο. 

    «Και τι στο διάολο είναι αυτή η άδεια;» είπα τρέμοντας πλέον από τα νεύρα μου. 

     «Μα δεν το μάθατε;» (γυρίσαμε στον πληθυντικό) 

     «Τι να μάθω;» ρώτησα νιώθοντας την πίεση μου να έχει ανέβει στα ουράνια.

    «Α! Γι αυτό δεν καταλαβαίνατε! Κοιτάξετε να δείτε. Η κυβέρνηση συμφώνησε με την Τρόικα για να μην κοπούν άλλο οι μισθοί, να αξιοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας. Τα ισοδύναμα μέτρα που λένε.»

      «Και λοιπόν;» ρώτησα

    «Και λοιπόν με ρωτάτε; Μα εδώ ο νέος Υπουργός Οικονομικών βρήκε την ιδανική λύση. Θα σωθεί η χώρα κύριε!» είπε η γιατρός κοκκινίζοντας από ενθουσιασμό.

     «Δηλαδή;» ρώτησα 

    «Μα είναι μεγαλειώδες στην απλότητά του. Μα να μην το σκεφτεί κανείς τόσα χρόνια....»

     «Δηλαδή;» ξαναρωτάω

Εκείνη σηκώθηκε από την θέση της πίσω από το γραφείο της, έκανε τον γύρο και ήρθε και στάθηκε μπροστά μου. Έσκυψε από πάνω μου και μου είπε με ενθουσιασμό:

    «Εθνικοποίησε τους κατοίκους! Απίστευτο ε;» φώναξε πάνω από το κεφάλι μου.

     «Και τι σημαίνει αυτό;» ρώτησα προσπαθώντας να σηκωθώ.

     «Σημαίνει παλικάρι μου (τώρα έγινα και παλικάρι) ότι όλα τα μέλη, τα όργανα, κάθε σημείο του σώματος όλων μας ανήκουν στο κράτος.

    «Μα τι είναι αυτά που λέτε γιατρέ; Μήπως σας πείραξε η ζέστη;»

    «Όχι κυριούλη μου (από παλικάρι έγινα κυριούλης), κοίτα να δεις,  

πρέπει να υπογράψεις το χαρτί, για να σου εκδώσω "ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΜΕΛΟΥΣ ΣΩΜΑΤΟΣ" και μετά θα έχεις το δικαίωμα να σε εξετάσω, αφού όμως με την "Άδεια" για κάθε μάτι, θα πληρώσεις 20 ευρώ. Βλέπεις, δεν είναι για μένα τα λεφτά. Για την πατρίδα είναι.»   
      Απλώνει το χέρι της και παίρνει το μακρόστενο χαρτί από το γραφείο της και μου το δείχνει. Βγάζω τα γυαλιά που είχα έρθει να αλλάξω και διαβάζω:

"ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

και

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

Δ/νση Εξεύρεσης Ισοδυνάμων Μέτρων Αύξησης Εσόδων.

Παρακάτω είχε μια απόφαση των δυο Υπουργών της Τριμερούς Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας... για την "ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΜΕΛΟΥΣ ΣΩΜΑΤΟΣ".

    Αφού διάβασα το έγγραφο βγάζω τα γυαλιά μου, κοιτάζω τα χέρια μου ένα - ένα, τα δάχτυλά ένα - ένα, ύστερα τα πόδια μου ένα - ένα, ψηλαφώ τα αυτιά μου, χαϊδεύω την μύτη μου, το πηγούνι μου με λευκά του γένια, κοιτάζω το στομάχι μου που με προσπάθεια κρατάω σε κάποια φόρμα, κατεβάζω το βλέμμα μου εκεί ανάμεσα στα σκέλια και μένω σκυμμένος έτσι, αφού αναλογίστηκα ότι όλα αυτά σύμφωνα με την απόφαση που ψηφίστηκε από την πλειοψηφία της Βουλής των Ελλήνων δεν θα  μου ανήκουν πια από την στιγμή που θα υπογράψω το έντυπο "ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΜΕΛΟΥΣ ΣΩΜΑΤΟΣ"

Θα έχω όμως το δικαίωμα να πηγαίνω σε  γιατρό για να εξετάζει την κρατική περιουσία προς αξιοποίηση που θα αποτελεί πλέον το σώμα μου!

    «Λοιπόν θα υπογράψετε για αρχίσουμε την εξέταση;» ρώτησε η γιατρός.

    «Δε μου λέτε γιατρέ;» ρώτησα,«Έχει υπογράψει κανείς μέχρι τώρα;»

Κούνησε το κεφάλι της με έκφραση αηδίας. «Κανείς! Είμαστε άξιοι της μοίρας μας σαν λαός!»

    «Εγώ θα υπογράψω!» είπα με στόμφο!

Ε! Δε μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε μετά. Επί μέρες έρχονταν τα κανάλια να μου παίρνουν συνεντεύξεις, με κάλεσε και με παρασημοφόρησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με κάλεσαν οι δυο αρχηγοί της συγκυβέρνησης. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης όμως με έβριζαν, αλλά δεν με ενδιέφερε. Εγώ συνέβαλα με το κορμί μου στην σωτηρία της χώρας μου. 

Με κάλεσε και ο Πρωθυπουργός στο γραφείο. Τι χειραψίες ήταν αυτές! Τι χαμόγελα ζεστά! Τι λόγια επαινετικά για την πατριωτική μου στάση. Ένιωθα περήφανος. Κάποια στιγμή όμως τον είδα να σκεπάζει με την παλάμη του το ένα του μάτι. 

    Εμφανίστηκε αμέσως μια γραμματεύς του. 

    «Τι έχετε κύριε Πρόεδρε;» ρώτησε η κυρία.

  «Το μάτι μου! Βλέπω λάμψεις. Έντονες λάμψεις.» Είπε ο Πρωθυπουργός   «Κάλεσε μου τον καθηγητή που με χειρούργησε αμέσως!» πρόσθεσε.

Η κυρία όμως δεν κουνιόταν από την θέση της. 

    «Τι συμβαίνει; Γιατί δεν πας να καλέσεις τον γιατρό;» ρώτησε θυμωμένος ο Πρόεδρος.

     «Μα κύριε Πρόεδρε δεν γίνεται!» Είπε διστακτικά η γραμματέας.

    «Και γιατί δεν γίνεται;» φώναξε εκείνος έξαλλος, τρίβοντας συνεχώς το μάτι του, ξεχνώντας ότι ήμουν εκεί ακόμη.

   «Γιατί κύριε Πρόεδρε δεν έχετε υπογράψει το έντυπο "ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΜΕΛΟΥΣ ΣΩΜΑΤΟΣ"!»

    «Μα τίνος μαλ....ία ήταν αυτή ιδέα με αυτό το έντυπο;» ούρλιαξε ο Πρόεδρος βγαίνοντας σαν σίφουνας από το γραφείο του.

Η κυρία γραμματεύς με οδήγησε ως την έξοδο του Μαξίμου, χωρίς να μιλάει.

    Τελικά φαίνεται ότι είμαι ο μοναδικός Ελληνας που διαθέτει: "ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΜΕΛΟΥΣ ΣΩΜΑΤΟΣ"

    Είμαι τόσο χαρούμενος που υπηρετώ την πατρίδα μου. Τώρα κλαίω από την συγκίνηση. Κρίμα που δεν γράφω σε χαρτί, γιατί εκεί θα βλέπατε τα δάκρυά μου να  το έχουν μουσκέψει

Τα παιδιά και τα εγγόνια μου και όλοι μου απόγονοι θα είναι πολύ περήφανοι για μένα!

Οι εφημερίδες Μεγάλων Εκδοτικών Συγκροτημάτων είχαν πολύ εντυπωσιακούς τίτλους για το άτομό μου. 

Μια μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα μάλιστα έγραφε χθες με πηχυαίους τίτλους:

«Ο Μικρός Έλληνας από την Αφρική 

σώζει την πατρίδα μας απ την καταστροφή!»

Ο Μικρός αυτός Έλληνας είμαι εγώ!

Ελάτε κάντε κι εσείς κάτι για την χώρα σας! 

Μόνος μου, εγώ το μικρούλικο από την μαύρη Αφρική θα σας σώσω;