ΝΥΧΤΑ ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ;

    

    Το σκοτάδι έξω είχε πέσει πια για τα καλά χωρίς θεατρικές επιδείξεις  πορτοκαλοκόκκινα δειλινά και τέτοια.  Απλώς έπεσε ήσυχα-ήσυχα!
Πήγα έξω στο μπαλκόνι και είδα ότι δεν είχε βγει το φεγγάρι. Ίσως κι αυτό να περιόρισε τις εξόδους του με την κρίση. Το πιθανότερο όμως ήταν ότι είχε γίνει λάθος στο ραντεβού με τη Γη.
    Αφού δεν βγήκε το φεγγάρι σκέφτηκα να βγω εγώ. Καλά, δεν είμαστε το ίδιο αλλά δεν είμαι και εντελώς άχρηστος.
Κατέβηκα τις σκάλες που συνήθως ανεβαίνω, αλλά εκείνες.... δέχτηκαν την αλλαγή και με άφησαν να τις κατέβω χωρίς τσιριμόνιες.'Οταν βγήκα στον δρόμο, υπήρχε μεγάλη αναστάτωση. Ίσως γιατί πολυς κόσμος πηγαινοερχόταν άσκοπα μέσα στο σκοτάδι. Ακολούθησα ένα μπουλούκι νεαρών παιδιών, που πήγαιναν προς την πλατεία. Το τι γέλια έκανα βλέποντας την σοβαρή, σχεδόν πένθιμη τους έκφραση δε λέγεται.
    Όταν φτάσαμε στην πλατεία είδα ότι όλα τα εστιατορια ήταν γεμάτα. Στις ψαροταβέρνες που ήταν και οι περισσότερες, ο κόσμος καθόταν με άνεση κάτω από τα καλοστρωμένα τραπέζια και γλένταγε πετώντας ο ένας στο ορθάνοιχτο στόμα του άλλου,  κάτι σαν πουρέ η χυλό. Πάνω στα τραπέζια, στα κατάλευκα τραπεζομάντηλα αστακοί, γαρίδες, σαρδέλες, λιθρίνια, μπαρμπούνια, αχινοί, κοχύλια και άλλα θαλασσινά, έκαναν καμαρωτά-καμαρωτά παρέλαση κάτω από τους ήχους ενός γνωστού πένθιμου εμβατηρίου ή έτσι μου φάνηκε.
    Πείνασα. Έπρεπε να βρω κάπου να φάω. Δεν είχα όρεξη για γλέντια με πουρέδες και χυλούς. Όπως ανηφόριζα νιώθω κάτι να μου τραβάει το μανίκι. Γυρίζω και βλέπω έναν ηλικιωμένο κύριο. Κρατούσε ακόμη το μανίκι μου και είχε σκύψει και το μελετούσε με προσοχή.
    «Τι θέλετε κύριε;» ρώτησα τραβώντας το μανίκι μου από τα χέρια του.
    «Τίποτα, τίποτα», είπε ο γέρος χαμογελαστός. «Μια ερώτηση θα ήθελα να σας κάνω. Μπορώ;»
    «Σας ακούω!» του απάντησα
    «Έχετε καιρό;» ρώτησε
    «Μάλιστα!» είπα μονολεκτικά
Έσκασε στα γέλια. Γέλαγε τόσο πολύ που είχε διπλωθεί στα δυο κρατώντας την κοιλιά του.
    «Μα γιατί γελάτε;» τον ρώτησα απορημένος.
    «Χα χα χα Γιατί, εγώ χα χα χα...δεν έχω καιρό πια!» είπε και έπεσε ξερός στο πεζοδρόμιο.
Δεν πρόλαβα να σκύψω να δω τι είχε πάθει και δυο μπρατσαράδες με έκαναν πέρα, έσκυψαν πάνω από τον γέρο τον σήκωσαν σαν πούπουλο, γύρισαν, με κοίταξαν και μου είπαν επιτακτικά:
    «Λέγε που θέλεις! Στο πρώτο ή στο τρίτο;»
Δεν ήξερα τι να απαντήσω και κόμπιασα.
    «Άντε λοιπόν! Λέγε! Στο πρώτο ή στο τρίτο; Δεν θα περιμένουμε όλη την νύχτα εδώ!» είπε ο πιο μπρατσαράς απειλητικά!
    «Στο ....εμμμ... τρίτο!» είπα βιαστικά!
   «Ωραία!» είπαν και οι δυο μαζί σαν φάλτσο ντουέτο. «Υπάρχει και ένας έτοιμος σκαμμένος στο τρίτο. Λίγο χώμα μόνο θα ρίξουμε από πάνω και τέρμα» πρόσθεσε ο πιο μικρός.
Έφυγαν κουβαλώντας το γέρο, τρέχοντας και σφυρίζοντας.
Όμως εγώ πεινούσα και έπρεπε να βρω κάπου ήσυχα να φάω. Ακούμπησα στην κολόνα φωτισμού του Δήμου για να σκεφτώ που θα πήγαινα. Μόλις όμως ακούμπησα το μέταλο, το φως στην κορυφή της κολόνας έσβησε βγάζοντας μια δυσάρεστη οσμή σαν κλούβιου αυγού. Κοίταξα ψηλά και είδα έναν παλιό γνωστό μου υπάλληλο του δήμου, που καθόταν εκεί ψηλά στην κορυφή της κολόνας σταυροπόδι. Έσκυψε με είδε και είπε: 
    «Συγγνώμη για την οσμή η...φασολάδα της πεθεράς μου! Φέρε μου μια υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105 και θα το τακτοποίησουμε το θέμα του φαγητού σου!»
    Θύμωσα! Μα την πίστη μου - όποια και να είναι η πίστη μου- θύμωσα. Θύμωσα πολύ. Και βάλθηκα να κουνάω με ολη την δύναμη την κολώνα. Την ένιωθα να πηγαίνει πέρα- δώθε. Θα τον ρίξω τον άθλιο, τον γραφειοκράτη που τις αμολάει κιόλας εν ώρα υπηρεσίας. Μα ακόμα και για ένα πιάτο φαί χαρτιά και πάλι χαρτιά; Κούναγα λοιπόν με μανία την κολόνα. Θα τον γκρέμιζα τον άτιμο. Αυτοί κατέστρεψαν την χώρα. 
    Όμως αντί να τον ρίξω από την κολόνα, δεν ξέρω πως έγινε και βρέθηκα στην είσοδο μιας μικρής ήσυχης ταβέρνας. Αρα λοιπόν άδικα τον είχα κατηγορήσει τον φουκαρά. Μου έκανε την δουλειά και χωρίς να του φέρω την υπεύθυνη δήλωση. Αργότερα θα του ζητούσα συγγνώμη.
    Μπήκα μέσα στο ταβερνάκι, που ήταν διακριτικά φωτισμένο, τόσο διακριτικά που σκόνταψα σε δυο τρείς καρέκλες μέχρι να βρω ψηλαφητά ένα τραπεζάκι να κάτσω.
    Αμέσως, εμφανίστηκε ένας κύριος που κρατούσε ένα κερί με το οποίο φώτιζε το πρόσωπό του. Θύμιζε λίγο δράκουλα, αλλά εμένα μου άρεσε έτσι όπως έμοιαζε κάπως με τον Κρίστοφερ Λη!
    «Παρακαλώ;» Είπε με απίθανα ψιλή φωνή!
Αυτό μου χάλασε λίγο την εικόνα.
    «Θα ήθελα παρακαλώ να τσιμπήσω κάτι!» είπα βάζοντας και ύφος αυταρχικότητας στην φωνή μου.
    «Θα σας φέρω να διαλέξετε!» είπε ο "Κρίστοφερ Λη" με την ψιλή φωνή.
Κοίταξα γύρω μου. Αλλά δεν έβλεπα τίποτα μέσα σε κείνο τον ιδιαίτερα διακριτικό φωτισμό.
Μέσα σε ελάχιστα λεπτά εμφανίστηκε ο "Λη" φωτίζοντας το πρόσωπό του με το φως του κεριού και μου είπε:
    «Ορίστε! Αυτή είναι η ποικιλία μας!»
Δεν είδα τίποτα....αλλά ένιωσα. Αμέσως ένας μικρός προβολέας άναψε και είδα τρείς ολόγυμνες γυναίκες - διαφόρων διαστάσεων και βάρους - να στέκονται εκεί μπροστά μου.
    «Όταν αποφασίσετε τι θα τσιμπήσετε φωνάξτε με για τα σερβίτσια!»
    «Μα...μα εγώ  να φάω κάτι θέλω! » είπα διαστακτικά κοιτάζοντας την πληθώρα την γυναικείας σάρκας γύρω μου.
Ο "Λη" πλησίασε, έσκυψε από πάνω μου, έφερε το κερί του πιο κοντά στο πρόσωπό του και είπε με κείνη την αντιπαθητική φωνή του:
    «Δεν σερβίρουμε κανιβάλους εδώ! Περάστε αμέσως έξω. Τώρα!»
    «Μα, μα ,μα....» είπα σαστισμένος
    «Τη μαμά σου θέλεις ε; Κανίβαλε! Διεστραμμένε! Εξώωωω!» φώναξε
Οι γυμνές σάρκες από μέσα γέλαγαν όσο με έβλεπαν να βγαίνω από την ταβέρνα ταπεινωμένος.
Βγήκα στον δρόμο χωρίς να ξέρω πια τι να κάνω. Αποφάσισα να επιστρέψω σπίτι. Κάτι θα έβρισκα στο ψυγείο να τσιμπ... να φάω, τέλος πάντων.
    Εκείνη την στιγμή διάλεξε το φεγγάρι να φανερωθεί. 
Τελικά λοιπόν οι παραξενιές δεν έχουν όρια γιατί μόλις φανερώθηκε, το περίφημο φεγγάρι, όλοι εκείνοι που προηγουμένως γλεντούσαν κάτω από τα καλοστρωμένα τραπέζια των εστιατορίων πετώντας χυλούς ο ένας στα μούτρα του άλλου,  στην πλατεία, είχαν βγεί έξω και χειροκροτούσαν αλλαλάζοντας, τον υπάλληλο του Δήμου που τραγούδαγε όρθιος τώρα, πάνω στην κολόνα φωτισμού το : «Φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ....»
    Στεκόμουν εκεί ανάμεσα στο ενθουσιώδες πλήθος που παραληρούσε από χαρά και περηφάνια - φαινόταν στα πρόσωπά τους- βλέποντας τον άνθρωπο να τραγουδάει το παιδικό τραγούδι πάνω στην κολόνα.
    Κάποια στιγμή είδα τον διπλανό μου να με κοιτάζει παράξενα. Κάτι ψιθύρισε αυτός στον διπλανό του και έσκυψε κι αυτός και με κοίταξε. Σιγά- σιγά όλος ο κόσμος στην πλατεία αντί να κοιτάζει χειροκροτώντας τον υπάλληλο του δήμου πάνω στην κολόνα είχαν γυρίσει όλοι και σπρώχνοντας στριμώχτηκαν γύρω μου και με κοίταζαν αμίλητοι.
Ένα ξανθό κοριτσάκι εκεί γύρω στα δέκα με δώδεκα με πλησίασε και τραβώντας μου το μανίκι με κοίταξε σοβαρό στα μάτια και μου είπε με την καμπανιστή φωνούλα της:
     «Τι θέλεις εδώ;»
Σάστισα! Σε λίγο κόσμος γύρω μου άρχισε να φωνάζει ρυθμικά: 
    «Τι θέλεις; Τι θέλεις; Τι θέλεις;»
    «Τι....τίποτα!» ψέλλισα «Λίγο αέρα βγήκα να πάρω», είπα κοιτάζοντας το κοριτσάκι.
Εκείνο τότε χαμογέλασε ειρωνικά, κοίταξε το φεγγάρι που κρύφτηκε βιαστικά πίσω από ένα σύννεφο. Φοβήθηκε το φεγγάρι;
    «Βγήκες να πάρεις λίγο αέρα ε; » Ούτε πληθυντικός, ούτε ευγένεια, ούτε καλή ανατροφή.
    «Ναι!» είπα κι εγώ εκνευρισμένος από την αγένεια του παιδιού. «Πειράζει;» ρώτησα.
Ένιωσα την ατμόσφαιρα γύρω να παγώνει σαν να έπεσε η θερμοκρασία στο μηδέν καλοκαιριάτικα!
    Ένας θεόχοντρος τύπος με μουστάκια που έμοιαζαν με αγκάθια σκαντζόχοιρου με πλησίασε σε απόσταση βρωμερούς αναπνοής και μου είπε απειλητικά.
    «Ακου κύριος! Θέλω να μου πεις επί λέξει τι είπες στο κοριτσάκι! Ακούς;»
Οι υπόλοιποι είχαν κάνει κύκλο γύρω μου και με κοίταζαν λες και ήμουν δεν ξέρω κι εγώ τι. Το είχανε παρακάνει πια!
    «Είπα στο κοριτσάκι ότι βγήκα να πάρω λίγο αέρα! Κακό είναι;» Τόνισα μιλώντας αργά. Νομίζω μάλιστα ότι είχα και ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη.
    «Κύριος! » είπε ο χοντρός «Ρωτάς αν είναι κακό; Μα είσαι ηλίθιος; Όχι κακό! Έγκλημα είναι!» είπε και μ' άρπαξε από τον γιακά του πουκαμισού μου, φέρνοντας το βρωμερό του στόμα μερικούς πόντους μακριά από την μύτη μου. Πάλι καλά που αντέχω και δεν κάνω εύκολα εμετό.
    «Μα γιατί!΄Ο αέρας είναι για όλους!» είπα προσπαθώντας να αποφύγω τις μυτερές άκρες του μουστακιού του.
    «Όχι κύριος. Αυτός ο αέρας δεν είναι για όλους!»
    «Γιατί; Τι έχει δηλαδή!» είπα παίζοντας το και λίγο παλικαράς.
    «Γιατί κύριος, ο αέρας αυτός, εξυπνάκια, είναι αυτός που εξέπνευσαν όλοι αυτοί που βλέπεις γύρω σου!»
    «Και λοιπόν;» Είπα και πάλι, έχοντας πεισμώσει. «Κι εγώ εκπνέω αέρα και εισπνέω αέρα! Σιγά το κατόρθωμα!» είπα και γέλασα μάλιστα. 
Τώρα με πλησίασε ξανά το κοριτσάκι και με τράβηξε από το μανίκι του πουκάμισου μου. Έσκυψα να το κοιτάξω.
    «Κύριε,» μου είπε με μαλακή φωνή τώρα, «και εσύ εκπνέεις αέρα και εισπνέεις αέρα. Σωστά το λες. Αλλά κύριε όλοι εμείς εδώ έχουμε εκπνεύσει. Ο αέρας αυτός είναι η τελευταία ανάσα που αφήσαμε.Μας ανήκει.»
    Τότε κατάλαβα! Κοίταξα ψηλά και είδα το φεγγάρι να βγαίνει πίσω από το σύννεφο που είχε κρυφτεί. 
    Κίνησα να πάω προς το σπίτι. Όταν απομακρύνθηκα κάπως από την πλατεία, άκουσα την κοριτσίστικη φωνή να μου φωνάζει.
    «Όταν εκπνεύσεις κι εσύ να έρθεις εδώ. Θα έχεις κι εσύ τον δικό σου αέρα!»


Ποτέ δεν κατάλαβα αν αυτό που έγραψα σήμερα, το έζησα, θα το ζήσω ή δεν θα το ζήσω ποτέ!