ΕΓΩ Ο ΔΟΝ ΣΚΙΩΤΗΣ

     Έχω μια κακή συνήθεια σαν όλους τους κοινούς ανθρώπους. 
Η αντιμετώπιση όμως αυτής της κακής συνήθειας από μένα δεν μπορώ να πω ότι με κατατάσσει στους κοινούς ανθρώπους. 

Όλοι οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου, οι απλοί γνωστοί, οι συνεργάτες, όλοι τέλος πάντων δεν ασχολούνται καν στο πως θα χειριστούν το θέμα αυτό. 

      Δεν υπάρχει λόγος να μακρηγορώ γιατί θα δύσει ο ήλιος σε λίγο οπότε η αιτία του εκνευρισμού μου θα εκλείψει - σε σημαντικό βαθμό- και θα σβήσει η ορμή που έχω να τα καταγράψω, μαζί με τον ήλιο που φεύγει και δεν ξέρω αν θα ξανάχω την ευκαιρία.

   Κοιτάξτε, εγώ το πρωί- πρωί μόλις ξυπνάω έχω το συνήθειο χειμώνα- καλοκαίρι να βγαίνω στο μπαλκόνι μου. Μου αρέσει να βλέπω τον ουρανό σε όποια κατάσταση και να βρίσκεται. Υπάρχει και ένας τεράστιος ευκάλυπτος απέναντι στο άκτιστο -ευτυχώς- οικόπεδο και τρελαίνομαι να βλέπω τα κλαδιά του να λικνίζονται στο απαλό πρωινό αεράκι. 

 Θα μου πείτε: «Μα με την τσίμπλα στο μάτι;» 

Μάλιστα με την τσίμπλα στο μάτι! Γιατί;

Μα που είναι το πρόβλημα θα πείτε! Σωστή ερώτηση και απαντώ αμέσως!

    Το πρόβλημα είναι εκείνος ή.... μάλλον εκείνη -το φύλο είναι θέμα διατύπωσης- 

εκείνη λοιπόν έχει την μανία κάθε φορά που θα ξεμυτίσω στο μπαλκόνι για να απολαύσω το πρωινό, τσουπ, έρχεται και ξαπλώνει στο δάπεδο ακουμπώντας τα απαίσια κατάμαυρα πόδια της στα δικά μου. Από κείνη την στιγμή και πέρα όπως και να σταθώ εκεί έξω, όπως και να στρίψω όπου να και πάω,  αυτή εκεί ξαπλωμένη λεπτή σαν μαύρο τσιγαρόχαρτο, στο μάρμαρο του μπαλκονιού, με ακολουθεί στην κυριολεξία κατά πόδας. Αφού κάνω μερικές μανούβρες, όπως πηδήματα μπρος - πίσω, τρεξίματα σαν κυνηγημένος στο ίδιο μου το μπαλκόνι, μετακίνηση γλαστρών από δω κι από κει για να την αποφύγω, τίποτα. Εκείνη αθόρυβα μεν αλλά με εκπληκτική ταχύτητα βρίσκεται στο πάτωμα με τις πατούσες της ενωμένες με τις δικές μου. Αρχίζω τις χειρονομίες κάνοντας και "ξουτ ξουτ". Εκείνη μιμείται τις χειρονομίες μου με τα κατάμαυρα της χέρια, αλλά ευτυχώς τουλάχιστον... "ξουτ ξούτ" δεν κάνει ή εγώ δεν ακούω. 

    Όταν πια δω από την διπλανή πολυκατοικία και αρχίσουν να μαζεύονται οι γειτόνοι στα μπαλκόνια τους να με παρακολουθούν - και αυτό γίνεται κάθε πρωί- τότε πια αποφασίζω να την παρατήσω εκεί έξω και να μπω μέσα. 

Και τότε είναι που με πιάνει η κατάθλιψη! Δεν έχω όρεξη να πάω ούτε στο μπάνιο να πλυθώ. Ούτε να βάλω να γίνεται ο καφές. Δεν μου κάνει κέφι. Όμως πρέπει, αφού έτσι κι αλλιώς θα πάω στο γραφείο. Και αντί να χαίρομαι που έχω ακόμη την δουλειά μου την ώρα που τόσοι και τόσοι εδώ στην γειτονιά έχουν μείνει άνεργοι εγώ κάθομαι και κλαίγομαι για ....
Δε βαριέσαι! 

    Πηγαίνω στο μπάνιο. Δεν ανάβω το φως γιατί αμέσως εκείνη έρχεται και εκεί μέσα. Όχι βέβαια τόσο μαύρη όσο έξω, αλλά πάντως είναι πάλι εκεί. 

Κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Η μούρη  μου είναι ακόμη πρησμένη από τον ύπνο και νομίζω ότι είναι λίγο αναψοκοκκινισμένη από την μάχη που έδινα λίγο πριν με την... σκιά (ή ίσκιο) μου εκεί έξω στο μπαλκόνι προς τέρψη των γειτόνων. Μα δε πάνε στο διάολο λέω εγώ.

    Βγάζω την γλώσσα μου στον καθρέφτη χωρίς καμιά πρόθεση να φανώ αγενής, απλώς ήθελα να δω αν είναι άσπρη γιατί νιώθω και το στομάχι μου να με ενοχλεί κάπως, ύστερα ρίχνω λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό μου και σκουπίζομαι. Χτενίζω με μια βούρτσα τα λιγοστά μαλλιά μου και πηγαίνω στην κουζίνα να φτιάξω λίγο καφέ. 
Η ηλιόλουστη κουζίνα μου, αντί να είναι το καμάρι μου και να την χαίρομαι, μου σπάει τα νεύρα γιατί εκεί μέσα αυτή η καταραμένη σκιά μου, ζει ζωηρή - ζωηρή από το φως του ήλιου που μπαίνει από την τζαμόπορτα! Και το κακό είναι ότι το εξωτερικό παντζούρι είναι χαλασμένο, έχει μαγκώσει κάπου - δεν κλείνει- και που λεφτά τώρα για μαστόρους με το μισό μισθό κομμένο. Να πιάνανε τουλάχιστον τα δικά μου χέρια, θα μπορούσα να το ξεμαγκώσω. Αλλά όσες φορές προσπάθησα το έκανα χειρότερα. 
     Φτιάχνω τον καφέ μου στα γρήγορα προσπαθώντας μάταια να μη μπερδεύεται η κακάσχημη, κατάμαυρη, σκιά μου στα πόδια μου. Εκείνο δε που με εκνευρίζει περισσότερο είναι όταν καταφέρνει και σκαρφαλώνει στο τραπέζι της κουζίνας ή στο πάγκο που είναι η καφετιέρα και βλέπω το κεφάλι της να με ακολουθεί παντού. Είναι όμως εντυπωσιακό με πόση ευλυγισία διπλώνεται ή σπάει σε διάφορα επίπεδα ανάλογα με την επιφάνεια που καταλαμβάνει. Εγώ δηλαδή γιατί δεν μπορώ να κάνω όλα αυτά τα τσαλίμια, χωρίς να με πιάσει το λουμπάγκο μου, η ισχιαλγία, η τενοντίτις, και όλα τα εις -ίτις μου; 
    Πάω στο σαλόνι  με το φλιτζάνι του καφέ στο χέρι όπου τα πρωινά έχω κλειστά τα εξωτερικά παντζούρια κάθομαι στη συνηθισμένη μου θέση και ανάβω την τηλεόραση. 
    «Η αξιωματική αντιπολίτευση θα ανακοινώσει τα μέλη της σκιώδους κυβέρνησης!» ακούω.
Μπα που να πάρει η ευχή! Σκιώδους! Κλείνω την τηλεόραση πατώντας με μανία το πλήκτρο στο τηλεκοντρόλ  και παίρνω το ραδιοφωνάκι μου. 
    «Το Σαββατοκύριακο η θερμοκρασία στην περιοχή της Αττικής θα ξεπεράσει τους 38 βαθμούς υπό σκιάν.»
«Ε! Αει στο διάολο με τις σκιές και τις σκιώδεις κυβερνήσεις σας πια!»  φωνάζω και πετάω το ραδιόφωνο στο καναπέ απέναντι. Ρουφάω τον καφέ μου που μου  καίει την γλώσσα και σηκώνομαι να πάω να πλυθώ και να ντυθώ. Το κακό είναι ότι στην εταιρεία χειμώνα - καλοκαίρι είμαστε υποχρεωμένοι να φοράμε σκούρα κουστούμια. Και μα την πίστη μου τα απεχθάνομαι τα σκούρα κουστούμια, γιατί μου θυμίζουν την διαβολεμένη σκιά μου.
    Ξέρω ότι το πραγματικό μου μαρτύριο μου θα αρχίσει από εδώ και πέρα, γιατί έχω πουλήσει το αμάξι και πάω με τα πόδια στο γραφείο. Δεν είναι μακριά και έτσι κάνω και το περπάτημα μου που είναι καλό για την καρδιά όπως λέει ο καρδιολόγος. 
Αν όμως ο κύριος καρδιολόγος μου, με έβλεπε πως πηγαίνω στο δρόμο προς το γραφείο μου  ίσως να έμπαινε κι αυτός στην παρέα όλων εκείνων που με βλέπουν τακτικά στο δρόμο τα πρωινά και στέκονται να με ...απολαύσουν. Ιδίως δε τα παιδιά που πάνε στο γειτονικό δημοτικό σχολείο που χωρίς ντροπή  καμία με δείχνουν σκάνε στα γέλια και φωνάζουν στους συνοδούς τους; «Μαμά ή μπαμπά  ή παππού, κοίτα τον κύριο τον πηδηχτούλη!»
Οι συνοδοί παριστάνοντας τους αυστηρούς τους κάνουν: «Σσσσσ! Ντροπή σου παλιόπαιδο!» Αλλά δεν καταφέρνουν να κρύψουν το χαμόγελό τους. Βέβαια δεν νομίζω ότι ξέρουν για ποιο λόγο συμπεριφέρομαι έτσι στον δρόμο. 
Ίσως να νομίζουν ότι κάνω ιδιόρρυθμες ασκήσεις. Δεν πιστεύω ότι αντιλαμβάνονται πως αποφεύγω τη σκιά μου σαν τον διάβολο το λιβάνι. Ελπίζω δηλαδή. 
    Τι θα έλεγε λοιπόν ο καρδιολόγος μου αν με έβλεπε κουστουμαρισμένο καλοκαιριάτικα να χοροπηδάω στο δρόμο, προσπαθώντας να ξεφύγω από την σκιά μου ή παλεύοντας να μην την πατήσω εκεί καταμεσής του δρόμου; Θα γελούσε ή θα με έστελνε με μπιλιετάκι σε συνάδελφό του με ντοκτορά στην ψυχιατρική;   
    Βέβαια αυτή η διαδρομή προς το γραφείο μου, με τόσο χοροπηδητό, με τόσα τζαρτζαρίσματα και ντρίπλες - ούτε ο Μέσι να ήμουνα- με τόσα ξαφνικά ντεμαράζ και τρέξιμο, τελικά ίσως να είναι ότι πρέπει για το καρδιαγγειακό μου  σύστημα. 
Για την δουλειά μου όμως δεν ξέρω πως είναι γιατί όταν φτάνω εκεί - ιδίως τώρα το καλοκαίρι είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα και θέλω να πετάξω από πάνω μου το καταραμένο σκούρο σακάκι. Αλλά δεν γίνεται. Ο κανονισμός βλέπεις!
Τώρα μάλιστα με την κρίση έχουν κλείσει και τον κλιματισμό και κάνει φοβερή ζέστη. Με τους ανεμιστήρες που φέρανε δεν γίνεται τίποτα. 
    Όμως το θέμα δεν είναι τόσο η ζέστη ή το κρύο τον χειμώνα, αλλά η συμπεριφορά των άλλων συναδέλφων εκεί μέσα απέναντί μου. 
Η εταιρεία είναι από αυτές που λέμε "σύμβουλοι επιχειρήσεων" και απασχολεί εκτός από μένα δυο κοπέλες έναν νεαρό, και τον διευθυντή. Δηλαδή όλοι- όλοι πέντε νοματαίοι ήμαστε. Και όλοι μας άνδρες και γυναίκες με τα μαύρα μας κουστούμια. Πόσο με νευριάζουν αυτές οι αμερικανιές πια. Ούτε γραφείο κηδειών να ήμαστε!
    Οι σχέσεις μου βέβαια με τους άλλους δεν γίνεται να είναι ας πούμε στενές φιλικές ή ερωτικές με κάποια από τις συναδέλφους εκεί μέσα. Και είναι λογικό. Πως να κάνει παρέα κανείς με κάποιον που μέσα στο γραφείο, σε κείνο τον περιορισμένο χώρο, για να πάει από το φωτοτυπικό στο ψυγείο για νερό, ας πούμε κινείται χοροπηδώντας στις μύτες των ποδιών του σαν Νουρέγιεφ της κακιάς ώρας. Και όλα αυτά προσπαθώντας να μην πατήσει την σκιά του στην μοκέτα...
    Το δε αφεντικό χωρίς να σέβεται ούτε την διαφορά ηλικίας μας - του ρίχνω καμιά δεκαριά χρόνια-  με φωνάζει ..."Δον Σκιώτη". Έχουν μάλιστα πάρει θάρρος οι άλλες και ο μικρός και αυτές Δον Σκιώτη με ανεβάζουν, Δον Σκιώτη με κατεβάζουν. Εντάξει αυτό το Δον Σκιώτης δε με πειράζει και τόσο. Τι Δον Κιχώτης, τι Δον Σκιώτης. Και κείνος - ο Κιχώτης- ανεμόμυλους κυνηγούσε. Ε! Εγώ κυνηγάω σκιές!
    Κοιτάξτε μη νομίσετε ότι είμαι κανένας βλάκας. Κάθε άλλο μάλιστα. Άλλωστε εσείς θα το έχετε καταλάβει και από τον τρόπο που σας τα γράφω αυτά. Εντάξει μπορεί να έχετε τις αμφιβολίες σας. Το καταλαβαίνω. Αλλά εμένα δεν με πειράζουν οι σκιές γενικώς. Το ξέρω πως αφού υπάρχει φως θα υπάρχουν και σκιές. Ούτε οι σκιές των άλλων με ενοχλούν, ούτε των δέντρων, των σπιτιών, των αυτοκινήτων, των πουλιών, και ότι άλλο φανταστείτε. 
Εμένα με ενοχλεί, ή μάλλον δεν δέχομαι εγώ να έχω σκιά! Το καταλαβαίνετε αυτό; Είναι απλό; 
Ξέρω, θα μου πείτε ότι είναι παράλογο! Ίσως να έχετε δίκιο. Κι εγώ στη θέση σας έτσι θα έβλεπα. Παράλογο, τρελό, παρανοϊκό, σχιζοφρενικό!
    Βέβαια κανονικά δεν θα πρέπει να σας εξηγήσω, γιατί θα έχω συνέπειες για τις οποίες δεν ξέρω πόσο σοβαρές μπορεί να είναι. 
Όμως δεν μπορεί για όσο καιρό θα είμαι εδώ τριγύρω, να συνεχίσω να γίνομαι ρεζίλι στη γειτονιά μου, στους δρόμους από τα σχολιαρόπαιδα, στο γραφείο μου και όπου αλλού βρεθώ μόνο και μόνο επειδή προσπαθώ να αποφύγω τη σκιά μου!
    Το ξέρω ότι είναι γνωστό τοις πάσι, που λένε πως οτιδήποτε βρίσκεται στην επιφάνεια της Γης, στο σύμπαν, εκεί έξω, παντού δηλαδή όπου υπάρχει φως, υπάρχει και σκιά. Σύμφωνοι. Έτσι είναι! Πολύ σωστά και απλά! 
Το άλλο όμως το σκεφτήκατε; Αν κάτι δεν βρίσκεται στην επιφάνεια της Γης αλλά στα σπλάχνα της μέσα, έχει σκιά; Έχει; Απαντήστε μου!  Βλέπω κουνάτε αρνητικά το κεφάλι. Δεν έχει λοιπόν ε; Σωστά; Σωστά! 
Άρα όσα έγραψα παραπάνω δεν είναι ούτε βλακείες, ούτε παραλογισμοί, ούτε ιδιοτροπίες, ούτε "Δον Σκιωτισμοί" ούτε τίποτα!
Και ξέρετε γιατί; 
Γιατί εγώ, δεν βρίσκομαι στην επιφάνεια της Γης!
Ακριβώς! Μόλις πριν από σαράντα μέρες με κατέβασαν κάτω από την επιφάνεια της Γης ανάμεσα σε λουλούδια και ψαλμωδίες!
 Πως βρίσκομαι τώρα εδώ και μάλιστα με σκιά δική μου και τι στο καλό κάνω;
Ένας Θεός μόνο μπορεί να το ξέρει!  Ίσως μάλιστα ούτε καν αυτός!

Καλές κι ασκίαστες μέρες ή νύχτες να έχετε.
Εγώ....