Η Απειλή της Επιστροφής μου!

    Καθόμουν και το κοίταζα χωρίς να παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Άκουγα τους γύρω μου να μιλούν, να γελούν, να πηρουνίζουν διάφορα μεζεδάκια, να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους, χωρίς κανένας να μου δίνει σημασία. Ίσως γιατί πρόσεξαν ότι κάτι με απασχολούσε σοβαρά. 
Κάποια κυρία πήγε να μου απευθύνει τον λόγο:
    «Χριστ.....», αλλά ένα σςςςς από όλους τους γύρω, την αποθάρρυναν την γυναίκα. 
    Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με είχε μαγέψει τόσο. Δεν ήταν δα και τίποτα σπουδαίο! Όμως εμένα μου μίλησε και μου μίλησε τόσο έντονα, μου μίλησε τόσο εκκωφαντικά, σαν να μου μιλούσε ο ίδιος ο εαυτός μου, στον οποίον δίνω ακόμη κάποια σημασία.  Δεν ξέρω ακόμη για πόσο καιρό βέβαια. Αλλά προς το παρόν καλά τα πάμε ο εαυτός μου κι εγώ. Εκείνος δεν ξέρω πόση αξία μου δίνει εμένα. Δεν με ενδιαφέρει όμως γιατί όποτε τον άκουσα δεν με απογοήτευσε. Όποτε όμως τον αγνόησα έπεσα σε περιπέτειες καμιά φορά και πολύ άσχημες. Ίσως μιλήσω γι αυτές κάποτε.  
    Τώρα με έβαλε (ο εαυτός μου;) εκεί στην σκιά έξω από μια ταβέρνα να κάθομαι και το κοιτάζω. Δεν έχω ιδέαν πόση ώρα το κοίταζα. Μάλιστα όσοι με έβλεπαν θα νόμιζαν ότι του μιλούσα κιόλας γιατί κινούσα τα χείλη μου, με τα μάτια καρφωμένα πάνω του. 
    Το έχω τώρα εδώ μπροστά μου και τι νομίζετε ότι είναι; Τίποτα!
Ένα κακοσχισμένο χοντρό, γκρίζο λερωμένο κομμάτι χαρτί, που εξείχε κάτω από ένα από τα πόδια του τραπεζιού όπου τρώγαμε το πιο κοντινό σε μένα.
Το είχανε βάλει ο σερβιτόροι εκεί προφανώς για να μην κουνάει το τραπέζι. 
Δεν ξέρω γιατί αλλά με ενοχλούσε η θέα του χαρτιού εκεί να εξέχει και σκύβοντας το τράβηξα. 
Ήταν διπλωμένο πολλές φορές για να αποκτήσει όγκο προφανώς. 
Με ανεξήγητη βιασύνη το ξεδίπλωσα και είδα κάτι ξεθωριασμένο γραμμένο πάνω του με κάτι γράμματα σχεδόν παιδιάστικα - σαν τα δικά μου-  και από κείνη την στιγμή χάθηκα για τους άλλους. Ή μάλλον οι άλλοι χάθηκαν για μένα. 
    Και τι νομίζετε ότι ήταν γραμμένο εκεί; Τίποτα σχεδόν! Τέσσερις αράδες μόνο! Τέσσερις αράδες που μου έμοιαζαν πολύ - αν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο.
    Κι έλεγαν οι τέσσερις αυτές αράδες!

«Ήθελα και να κάτεχα

οι χρόνοι που περνούνε

αν αποθαίνουνε κι αυτοί

ή παν' αλλού και ζούνε.»

Ήταν μια απλή Κρητική μαντινάδα! 

Εμένα όμως με συντάραξε τούτη η απορία γραμμένη με λιγότερες από είκοσι λέξεις, την ώρα που εγώ θα χαλούσα δεν ξέρω καν πόσες κόλλες χαρτι Α4 για την διατυπώσω! 

Ειλικρινά δεν έχω την παραμικρή ιδέα γιατί σας τα έγραψα αυτά. Αλλά φαίνεται πως εκείνος ο εαυτός μου....γίνεται  πολύ απαιτητικός όσο περνούν τα χρόνια!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ. 

ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΠΆΛΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ!