ΠΗΔΩΝΤΑΣ, ΣΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩ ΓΙΑ ΛΙΓΟ!

     

Τον ζηλεύω τον άτιμο τον γάτο

     Τώρα με αυτές τις αλλαγές και την μετάβαση στην ψηφιακή εποχή των τηλεοράσεων, αναγκάστηκα κι εγώ, κατόπιν πιέσεως των παιδιών μου να προμηθευτώ νέα συσκευή. Γιατί η παλιά ήταν στην κιβωτό του Νώε!
    Πήγα που λέτε στο κατάστημα και παράγγειλα μια κατόπιν υποδείξεως των παιδιών μου. Πάλι καλά που ακόμη δεν τρώω ή δεν κοιμάμαι κατόπιν υποδείξεως των παιδιών μου. 
    Ζήτησα από το κατάστημα αν μπορούν να παραλάβουν την ογκώδη παλιάς τεχνολογίας τηλεόραση μου κατά την παράδοση της νέας λεπτής και ντελικάτης. Μου είπαν ότι μπορούσαν ευχαρίστως. Ευγενέστατοι!
    Δυο μέρες μετά με πήραν από το κατάστημα, στο μαγαζί μας τηλέφωνο  και μου είπαν ότι μέσα σε μισή ώρα θα μου έφερναν  στο σπίτι την νέα μου τηλεόραση. Δηλαδή γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι. Πολύ ωραία ώρα!
Ευτυχώς που το μαγαζί μου είναι αρκετά κοντά στο σπίτι αφού πηγαινοέρχομαι με τα πόδια. Εκτός κι αν κάνει πολύ ζέστη ή αν με πιάνει εκείνη η τροχαντηρίτις μου οπότε με πετάει με το αμάξι η γυναίκα μου. Για όσες και όσους θέλουν να μάθουν τι είναι αυτή η τροχαντηρίτις, που την απέκτησα με τις παληκαριές μου να πηγαίνω τρέχοντας στο μαγαζί κάποια περίοδο.....
Για όσες και όσους θέλουν να μάθουν τι είναι η τροχαντηριτις ΕΔΩ


    Πήρα που λέτε των ποδαριών μου και πήγα σπίτι. Ανέβηκα πάνω, 
ξεφορτώθηκα την σκυλίτσα μας την Τανσού που ήθελε παιχνιδάκια και πήγα να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου για να ξεπλύνω τον ιδρώτα. 
Είχα καιρό ακόμη. Γδύθηκα, φόρεσα ένα δροσερό παντελόνι μιας παλιάς μου πιτζάμας που θα το αποχωριστώ μόνον όταν γίνει σκέτο κουρέλι, έμεινα με το φανελάκι και πήγα στο μπάνιο. Δεν πρόλαβα να βρέξω λίγο τα μούτρα μου και χτυπάει το θυροτηλέφωνο. Αρπάζω μια πετσέτα, σκουπίζομαι στα γρήγορα και πάω να ανοίξω έτσι όπως ήμουν με το παλιό τριμμένο δροσερό όμως παντελόνι πιτζάμας μου και το κατάλευκο φανελάκι μου. Δεν ντρεπόμουν για το ντύσιμό μου. Στο κάτω κάτω άνδρας ήταν ο επισκέπτης δεν ήταν δα και η μαντάμ ντε Πομπαντούρ!
    Μένω στον δεύτερο όροφο οπότε σε ελάχιστο χρόνο ο άνθρωπος του καταστήματος είχε ανέβει. Ήταν ένας χοντρός μεσόκοπος κύριος που κρατούσε άνετα χωρίς κανέναν κόπο με το ένα χέρι την νέα τηλεόραση μέσα στην συσκευασία της. Υπέγραψα τα χαρτιά που μου έδωσε και έκανε να φύγει. 
    «Συγγνώμη!» του είπα και του έδειξα την ογκώδη παλιά τηλεόραση που την είχαμε βάλει πάνω στον καναπέ, «αυτήν δεν θα την πάρετε;» 
    «Α! Ναι! Το γράφει και το έντυπο!» απάντησε
    «Μπορείτε μόνος σας; Είναι βαριά!» είπα διστακτικά για να μη τον προσβάλω.
    « Αστειεύεστε βέβαια!» απάντησε χαμογελώντας «Παιχνιδάκι είναι!»
Πήγε στο καναπέ. Τράβηξε πιο ψηλά το παντελόνι του για να πιάνει η ζώνη και την κοιλιά του που εξείχε  και έσκυψε να σηκώσει το μηχάνημα. Ζορίστηκε! Τον έβλεπα!
    «Είναι βαριά ε;» ρώτησα
    «Πίπουλο!» απάντησε χαμογελώντας, αλλά με κατακόκκινο πρόσωπο (πίπουλο;)
Με τα πολλά κατάφερε και την κατέβασε στο πάτωμα. Αρχισε να την σπρώχνει σέρνοντας προς την έξώπορτα. Εσκυψα κι εγώ να τον βοηθήσω. Ήταν σαν σπρώχναμε μια κοντόχοντρη Οτομπιάνκι που έλεγε και το παλιό τραγούδι. 
    Φτάσαμε στην εξώπορτα, την άνοιξα και ξαναγύρισα πίσω από την τηλεόραση να τον βοηθήσω να την βγάλουμε έξω. Άνοιξε την πόρτα του ασανσέρ και σπρώχνοντας μαζί καταφέραμε να την βάλουμε μέσα. 
    « Έχω καροτσάκι κάτω! Σας ευχαριστώ δεν σας χρειάζομαι άλλο», είπε και έφυγε για το ισόγειο. Καλοσύνη του!!
Και εκείνη την στιγμή ακούω! ΝΤΟΥΠ!!! Τραντάχτηκε ο αέρας γύρω μου.  Ένα ρεύμα αέρα είχε κλείσει με φόρα την εξώπορτα του διαμερίσματός μου.
ΝΤΟΥΠ η πόρτα! ΝΤΟΥΠ και το ξερό μου το κεφάλι. Ήμουν έξω από το σπίτι μου χωρίς τα κλειδιά μου! Και τώρα; Θα έμενα εκεί μέχρι να έρθει η γυναίκα μου στις οκτώμισι το βράδυ που έκλεινε το μαγαζί; Με το παλιό παντελόνι της πιτζάμας μου και το  φανελάκι; Να είχα τουλάχιστον μαζί μου το κινητό!
    Υπήρχε μόνο μια λύση! Ήταν όμως σωστό; Το διπλανό διαμέρισμα!
Ήμασταν δυο διαμερίσματα στον όροφο. Εμείς και στο διπλανό μια κυρία χήρα εδώ και πέντε χρόνια. Αξιοπρεπέστατη και εμφανίσιμη γυναίκα. Πολύ πιο νέα από μένα!
Χωρίς να σκεφτώ και πολύ χτύπησα το κουδούνι! Μου άνοιξε αμέσως γιατί προφανώς είχε ακούσει την φασαρία που κάναμε με τον τύπο όσο σπρώχναμε την παλιά τηλεόραση. Φορούσε μια ελαφριά ρομπίτσα ή νυχτικιά(;)
(Μη με παρεξηγείτε αλλά δεν έχω ιδέα πως λέγονται αυτά που φοράνε οι γυναίκες στο σπίτι!)
    «Συγγνώμη Καίτη!» λέω ντροπαλά!
    «Τι συμβαίνει Χριστόφορε; Έπαθες τίποτα;» 
Της εξήγησα τι είχε συμβεί και της ζήτησα μήπως μπορούσα να περάσω από το μπαλκόνι της στο δικό μας για να μπω από την μπαλκονόπορτα του σαλονιού μας στο σπίτι μου.
    Η γυναίκα δέχτηκε αμέσως, να ναι καλά! Εγώ όμως ντρεπόμουν για το ντύσιμό μου και της το είπα. 
    «Σώπα μωρέ! Σιγά το πράμα! » είπε εκείνη χαμογελώντας.
Βγήκαμε έξω στο καταπράσινο μπαλκόνι της και εξέτασα τον τρόπο με τον οποίο θα περνούσα στο δικό μου. Δεν ήταν και πάρα πολύ εύκολο, ιδίως για μένα που με πιάνει πανικός όταν βρίσκομαι κάπου ψηλά. Πάσχω από αυτό που λένε σήμερα ακροφοβία. Δεν έπρεπε όμως να δείξω στην γυναίκα ότι ήμουν κανένας δειλός. Ανέβηκα λοιπόν στην άκρη της ζαρντινιέρας της, και στάθηκα εκεί για λίγο αποφεύγοντας να κοιτάξω χάμω. 
    Έπρεπε τώρα να βρώ το τρόπο να κάνω μερικά βήματα στο χείλος της δικής της μεριάς το μπαλκονιού, μετά να κάνω ένα μικρό πηδηματάκι για να ξεπεράσω το εμπόδιο του διαχωριστικού που ήταν ανάμεσα στα δυο μπαλκόνια. Αυτό το πηδηματάκι, όμως για μένα ήταν: ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ!  
Πως θα πηδούσα; 
    Ένιωθα την καρδιά μου χτυπάει μέσα στο στέρνο μου σαν αφρικάνικο ταμ ταμ! Κρύος ιδρώτας κυλούσε στην ραχοκοκκαλιά μου. Είχα την εντονότατη αίσθηση ότι το κενό από κάτω μου θα με κατάπινε όπου να ναι.....
Τα όργανα ....αναπαραγωγής μου (πως αλλιώς να τα πω) είχαν εξαφανιστεί και ήξερα ότι αυτό ήταν σημάδι πανικού. Όμως δεν έπρεπε να δείξω το παραμικρό στην ξένη γυναίκα στο μπαλκόνι της οποίας ακροβατούσα.
    «Είσαι εντάξει Χριστόφορε;» ρώτησε λες και κάτι κατάλαβε.
    «Ναι,ναι! Θαύμα!» Είπα εγώ με μια φωνή που έβγαινε με το ζόρι. 
Εκείνη όμως την στιγμή καθώς ταλαντευόμουν στο χείλος του μπαλκονιού της χήρας γυναίκας, με την άκρη του ματιού μου βλέπω τα λευκά μαλλιά του στρατηγού ε.α που μένει ακριβώς από πάνω μου  να περνούν από κάτω για να μπουν στην πυλωτή. 
Με πήρε είδηση αμέσως! Σηκώνει το κεφάλι του και μου λέει  με κείνη την χαρακτηριστική φωνή στεγνή που έχουν οι παλιοί στρατιωτικοί:
    «Τι κάνετε εκεί πάνω κύριε Χριστόφορε;»
    «Να! Εγώ! Θέλ.....»
    «Δε με ενδιαφέρουν τα προσωπικά σας κύριε!» Λέει ο στρατηγός. «Αλλά λίγη διακριτικότητα δεν βλάπτει μεσημεριάτικα κύριε!» Είπε με αυστηρότητα και μουρμουρίζοντας, κουνώντας το κεφάλι του εξαφανίστηκε κάτω από την πυλωτή. 
Στο μεταξύ εγώ είχα σταματήσει εκεί που ήμουν και δεν είχα κάνει ούτε βήμα ακόμη μέχρι το σημείο του πηδήματος, όταν άκουσα από απέναντι από το ψιλικατζίδικο....χειροκροτήματα! Με μεγάλη προσπάθεια έστριψα το κεφάλι κατά εκεί και βλέπω κόσμο να έχει μαζευτεί στην βεραντούλα του καταστήματος και να με κοιτάζουν ενθουσιασμένοι. 
    Κάποιος φώναξε από κει: «Μη ρε κύριε! Δεν αξίζει τον κόπο! Θα φτιάξουν τα πράγματα! Αμαρτία! Τα εγγονάκια σου δεν τα σκέφτεσαι;»
Μερικοί εξακολουθούσαν να χειροκροτούν. Για ποιο λόγο δεν είχα ιδέαν. Μετά έμαθα  πως νόμιζαν ότι έκανα κάτι πονηρό εκεί με την ..ξέρετε τώρα! 
Τέλος πάντως υπό τα χειροκροτήματα και αλλά και τις παραινέσεις να μην προβώ στο απονενοημένο διάβημα αλλά να το σκεφτώ λιγάκι ακόμη, προχώρησα παραπαίοντας, έφτασα στο σημείο του πηδήματος, έκλεισα τα μάτια μου, πήδηξα το μπαλκόνι της χήρας γειτόνισσας και βρέθηκα στο δικό μου.  
    Μόνο που ξέχασα ότι η μπαλκονόπορτα αυτή όταν λείπουμε είναι πάντα κλειδωμένη. Οπότε ούτε από κει μπορούσα να μπω. Κρίμα το πήδημα δηλαδή!
Ξαναπηγαίνω προς το χώρισμα φωνάζω την Καίτη και της ζητάω να μου δώσει το τηλέφωνο της για να πάρω την γυναίκα μου να έρθει από το μαγαζί να μου ανοίξει. Μόλις μας είδαν από το ψιλικατζίδικο απέναντι πάλι χειροκροτήματα. Τώρα είχαμε και οδηγίες: «Όρμα, όρμα, όρμα!» Λες και ήμασταν στο γήπεδο. 
    Μίλησα με την γυναίκα μου στο τηλέφωνο της εξήγησα το πρόβλημα. Σε λίγα λεπτά ήρθε, μου άνοιξε την μπαλκονόρτα και μπήκα στο σπίτι μου επιτέλους! 
Η γυναίκα μου για να ευχαριστήσει την γειτόνισα της είχε φέρει ένα κουτί μπισκότα παραγωγής μας. 
    Πήγε δίπλα χτύπησε το κουδούνι. Η γειτόνισσα άνοιξε. Η γυναίκα μου την ευχαρίστησε και της έδωσε το κουτί με τα μπισκότα, οπότε ακούω την χήρα να της λέει χαμογελώντας: 
    «Μου φέρνεις μπισκότα επειδή πήδηξε ο άντρας σου;» 
Και έσκασε στα γέλια!
Μήπως έκανα κάτι και δεν το ....κατάλαβα;




Είπα σήμερα να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα. Αρκετά σας τάραξα με τα παράξενά μου!


Εύχομαι σε όλες και σε όλους να περάσετε όμορφα όσο δεν θα τα λέμε και να είστε φρόνιμα παιδάκια!  
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού με υγεία!
Σύντομα θα τα ξαναπούμε!