ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ... ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

    Στις 28 Απριλίου του 2012 συνέβησαν όσα περιγράφω ΕΔΩ

Αντιγράφω τις δυο τελευταίες παραγράφους από κείνη την ανάρτηση: 

 { ........Το περίεργο ήταν ότι το κρατούσε στα χέρια ο παιδικός μου φίλος, που είχε μόλις έρθει από την Αμερική.

    Μόλις έφτασε μπροστά μου ο συμμαθητής μου, στάθηκε. Με κοίταξε στα μάτια και μου το έδωσε.  Άπλωσα κάτι τρεμάμενα χέρια και το πήρα. Με υπεράνθρωπη προσπάθεια κατάφερα να μην λυγίσω και να μη με πάρουν τα δάκρυα, καθώς κρατούσα στα χέρια μου τον «ΤΟΥΚΟΥΡ ΣΕΪΤΑΝ!» Το λιοντάρι με την μαύρη χαίτη!
    Ένα πανέμορφο μαύρο δερματόδετο βιβλίο με χρυσά εγχάρακτα γράμματα, όμορφα τυπωμένες σελίδες και ρομαντικές μαυρόασπρες φωτογραφίες.
      Μετά από 56 χρόνια το λιοντάρι με την μαύρη χαίτη βρισκόταν πάλι ολοζώντανο μπροστά μου μέσα από τις σελίδες του βιβλίου που κρατούσα στα χέρια μου εκείνο το βράδυ, χάρις στο δώρο και την μεγαλοψυχία Ανθρώπων!
Ήταν 28 Απριλίου 2012! Ημερομηνία που γράφτηκε για πάντα στην καρδιά μου.}

*****

    Ο παλιός μου φίλος και συμμαθητής που αναφέρω σε κείνο το κείμενο μου τότε, λίγες μέρες μετά επέστρεψε στις ΗΠΑ, έχοντας στις αποσκευές του την αγάπη  όλων των παλιών συμμαθητών του. 
    Εγώ δε ιδιαίτερα έβαλα στις "αποσκευές του"  την ευγνωμοσύνη μου για το αξεπέραστης αξίας δώρο που σκέφτηκε, "συνωμότησε" με τα άλλα εκλεκτά μέλη του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ" και μου έκανε εκείνο το βράδυ του Απριλίου. Μου χάρισε το βιβλίο μου τυπωμένο όπως γράφω πιο πάνω.
Το όνομά αυτού του παλιού συμμαθητή και φίλου; 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΣ! 

Εδώ μαζί με τον Δημήτρη  τη στιγμή που γράφω δυο λόγια- αφιέρωση-  στο βιβλίο ΤΟΥΚΟΥΡ ΣΕΪΤΑΝ που με δική του φροντίδα εκτυπώθηκε στις ΗΠΑ!

     Από την ημέρα που επέστρεψε στις ΗΠΑ,  ήταν σε επαφή με τους περισσότερους από μας είτε μέσω τηλεφώνου, είτε μέσω του F/B ή με email. Στην σελίδα μάλιστα του συλλόγου ο Δημήτρης δημοσίευε την αυτοβιογραφία  του στα αγγλικά με τίτλο:

«The Boy without Frontiers».

Είναι μια εξαιρετικά καλογραμμένη περιγραφή της πολυταξιδεμένης ζωής του. 

    Νιώθαμε όλοι ευχαριστημένοι που μετά μισό αιώνα και βάλε κι ενώ οι περισσότεροι μένουμε σε αυτήν την απάνθρωπη πόλη των Αθηνών, ΧΑΡΙΣ στον Δημήτρη που ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου, καταφέραμε να βρεθούμε να θυμηθούμε τα σχολικά μας χρόνια και να ιδωθούμε - παππούδες και γιαγιάδες πλέον πολλοί από μας.

    Εγώ ανανεωμένος από την συνάντηση αυτή, επιπλέον καμάρωνα και την ιστορία που είχα γράψει για το λιοντάρι εκείνο με την μαύρη χαίτη, στο όμορφα δεμένο βιβλίο με τα χρυσά χαραγμένα γράμματα του τίτλου, στο μαύρο σκληρό δερματόδετο εξώφυλλο που μου προσέφερε με επισημότητα και πονηρό χαμόγελο ο Δημήτρης εκείνο το βράδυ.

    Ξαφνικά, και σχετικά πρόσφατα, σε μια του ανακοίνωση στο F/B μας γνωστοποιεί ότι του διαγνώστηκε καρκίνος του παγκρέατος! 

    Δεν χρειάζεται να πω πόσο μας συντάραξε όλους μας η είδηση αυτή. 

Μα που να πάρει η ευχή, δεν προλάβαμε να τον δούμε......και χθες από την σελίδα του Συλλόγου των Ελλήνων της Αιθιοπίας, μάθαμε ότι έχασε την μάχη με τον καρκίνο τόσο γρήγορα.

Για όλους μας το χτύπημα ήταν συνταρακτικό!

Μα εκεί που μόλις αρχίσαμε σιγά- σιγά να ξαναβρισκόμαστε, εκεί αρχίζουμε να χανόμαστε; Και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο;

    Όμως είμαι και πάλι σίγουρος ότι σε αυτό που λέω συνήθως ότι:«Κανείς ποτέ δεν χάνεται για πάντα»,  έχω δίκιο! 

    Εγώ ας πούμε! Πως είναι ποτέ δυνατόν να ξεχάσω τον Δημήτρη, όταν εδώ δίπλα μου στο τραπεζάκι, έχω τον ομορφοδεμένο τόμο του βιβλίου που με δική του πρωτοβουλία  φτιάχτηκε και που στην λευκή εσωτερική του σελίδα έγραψε με την σίγουρη γραφή του:

Προς τον αγαπημένο παιδικό μου φίλο Άκη

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΣ 

4/28/2012

Τρεις γραμμούλες (ημερομηνία με Αμερικάνικο τρόπο).

Εκείνη την στιγμή  που χαμογελαστός και ευχαριστημένος υπέγραφε στο βιβλίο, τίποτα δεν προμήνυε ότι σήμερα ελάχιστους μήνες μετά, στις "8/20/2012" ο Δημήτρης δεν θα είναι πια εδώ.

Ταξιδεύει  σίγουρα για κει όπου δεν υπάρχουν σύνορα και θα είναι για πάντα:

"The Boy Without Frontiers".

Θα μας λείψει όμως. Θα μας λείψει πολύ!

Αλλά νομίζω ότι το ξέρει!