ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΑΠΕΙΝΟ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ

        Την  Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012 στις 19:00 από το βιβλιοπωλείο ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΣΤΗ ΣΤΟΑ (Ανδρέα Παπανδρέου 11, εντός της στοάς, στο Χαλάνδρι) και τις εκδόσεις BOOKSTARS,  θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου του Χριστόφορου Παπαχαραλάμπους:


                                                                   "Ο διάδρομος"

    Για το βιβλίο θα μιλήσει ο συγγραφέας Γιώργος Παυλίδης.


    Αποσπάσματα θα διαβάσουν οι ηθοποιοί Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους και Φάνης Μουρατίδης. 
 



ΣΗΜ:

Όσες και όσοι από σας θα θέλατε να διαβάσετε την χθεσινή  ανάρτηση μου με το διήγημα 

"Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΊΩΝ"  

το οποίο έχει σχέση με την παραπάνω εκδήλωση

 βρίσκεται ακριβώς εδώ από κάτω.  

     Του ήταν πραγματικά αδύνατο να καταλάβει πως βρέθηκε εκεί. Κάτι θα πρέπει να του είχε συμβεί. Ίσως μάλιστα να ήταν και κάτι σοβαρό για να μην έχει την παραμικρή ανάμνηση για το πως και κάτω από ποιες συνθήκες βρέθηκε σε κείνο το απαίσιο μέρος. 
    Εκείνος που τόσο καιρό είχε εκείνη την απόλυτη ελευθερία να κινείται νύχτα-μέρα όπου και όπως ήθελε, να απολαμβάνει τα χωρίς προορισμό ταξίδια του, να χαίρεται όποτε αντίκριζε άγνωστα μάτια να τον κοιτάζουν - όχι μόνο να τον κοιτάζουν- αλλά και να μπαίνουν μέσα στην ίδια την ψυχή του. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση του ήταν να βλέπει  εκείνους που χαμογελούσαν όταν έβρισκαν κάτι ενδιαφέρον στον χαρακτήρα του ή ανακάλυπταν το χιούμορ που κρύβονταν μέσα του. Αυτοί γίνονταν αμέσως οι καλύτεροί του φίλοι και ας μην του απηύθυναν ποτέ τους τον λόγο. Αρκούσε το χαμόγελο που έβλεπε στα χείλη και η λάμψη στα μάτια τους.
    Τίποτα δεν τον υποχρέωνε να μένει μαζί τους ή να τον περιορίζουν σε χώρους, που δεν του επέτρεπαν να κινείται όπως εκείνος ήθελε. 
Πήγαινε κι ερχόταν όπου και όπως τον καλούσαν, χωρίς να γνωρίζει πως γινόταν αυτό. Αλλά δεν τον ενδιέφερε. Αρκεί που ταξίδευε. Δεν μπορούσε ποτέ να μετρήσει τους τόπους που πήγε έστω και για ελάχιστο χρόνο, ούτε τα μάτια που αντίκρισε να τον κοιτάζουν με ενδιαφέρον αλλά και αρκετές φορές με ανία. Αυτά όμως δεν τον ενδιέφεραν. Το ταξίδι τον συνάρπαζε έτσι όπως τον οδηγούσε το τεράστιο και πολύπλοκο εκείνο δίκτυο για τόσο καιρό. 
    Τώρα, το ταξίδι πήρε τέλος!     
Να όμως που τώρα βρέθηκε - δεν είχε ιδέαν που- στριμωγμένος ανάμεσα  σε άλλους που τον πίεζαν ασφυκτικά από δεξιά κι αριστερά, ίσως κι από πάνω. Πίσω του προφανώς υπήρχε κάτι σαν τοίχος γιατί ένιωθε την πλάτη του να ακουμπάει σε κάτι άκαμπτο. 
Δεν είχε την παραμικρή δυνατότητα να κινηθεί. Ούτε να ανασάνει δεν μπορούσε. Το φως εκεί δεν του επέτρεπε να δει τι ήταν εκείνο το μέρος. 
    «Σε φέρανε επιτέλους ε;» Άκουσε μια λεπτή φωνούλα να του λέει από τα αριστερά του.
Έκανε να γυρίσει προς τα εκεί αλλά ήταν αδύνατον καθώς αυτός που του μίλησε, ήταν ολόκληρος κολλημένος πάνω του. Και μάλιστα είχε την αίσθηση ότι ήταν και πιο ψηλός του. 
Προσπάθησε να απαντήσει, αλλά το μόνο που κατόρθωσε να βγάλει ήταν κάτι βραχνά ακατάληπτα αλαμπουρνέζικα.
    «Μην ανησυχείς!» είπε τώρα κάποιος από τα δεξιά. Αυτή η φωνή ήταν σαφώς πιο βαριά. «Είναι επειδή δεν έχεις μιλήσει ποτέ σε όμοιούς σου. Σε λίγο θα λυθεί η φωνή σου», συνέχισε η βαριά φωνή. 
    «Μα....μα.....μα.....Π π ποιοι είστε;» Κατόρθωσε να ψελλίσει τελικά. 
    «Χα χα χα!» άκουσε από κάπου πιο μακριά κάποιον να γελάει. «Αφήστε τον θα συνηθίσει σε λίγο ο μάγκας!» η φωνή ερχόταν από κάπου απροσδιόριστα. 
Σαν από πιο ψηλά να ερχόταν τούτη η φωνή.
    «Έχουμε ακούσει για σένα!» είπε η βαριά φωνή από τα δεξιά του. «Τώρα τελευταία για σένα μιλάνε.»
    «Για μένα;» ρώτησε. Η φωνή του είχε πραγματικά στρώσει.
    «Βέεεβαια. Για σένα φιλάρα! Θα μας τρελάνουν για πάρτη σου!» είπε μια άλλη φωνή από πιο μακριά. 
    «Μα γιατί; Τι έκανα;» ρώτησε εκείνος. 
    «Εσύ; Εσύ ουδέν έπραξες. Άλλοι τινές έπραξαν και ποίησαν εσέ.» Μια ξεθυμασμένη σαν γέροντα φωνή ακούστηκε σαν ερχόταν από κάτω του. Παράξενα μιλούσε τούτος.
    «Κοίτα!» του είπε η λεπτή φωνούλα από τα αριστερά του. «Τόσο καιρό  εδώ που είμαστε οι περισσότεροι, ακούγαμε τους.... "κινητούς" που μπαινοβγαίνουν και κάθονται πάνω σε κείνα τα πράγματα με τα τέσσερα στηρίγματα από κάτω, να μιλάνε για σένα.»
    «Για μένα;» ρώτησε εκείνος προσπαθώντας να κινηθεί λιγάκι για να βολευτεί κάπως έτσι όπως ήταν στριμωγμένος
    «Μην κουνιέσαι γιατί μας ενοχλείς! Εμείς καιρό τώρα  ήμαστε έτσι και συνηθίσαμε. Και εσύ θα συνηθίσεις!» Είπε ο.... "βαρυοφωνος". 
    «Μα γιατί μιλάνε για μένα αυτοί οι .....κινητοί; Και τι είναι αυτοί;»
    «Χα χα χα χα» ακούστηκε πάλι το γέλιο από κάπου πιο μακριά. «Μα χρυσέ μου, μιλάνε για σένα γιατί ένας από του κινητούς εδώ μέσα έφτιαξε εσένα! Ποιοι είναι οι κινητοί; Θα μάθεις! χα χα χα Σε λίγο κάποιος από αυτούς θα φανεί για να πάρει κάποιον από μας! »
    « Έφτιαξε εμένα κάποιος από αυτούς τους κινητούς; Μα πως; Και γιατί έρχονται και μας παίρνουνε;» ρώτησε
    «Κοίτα το πως μας φτιάχνουν οι κινητοί κανείς από μας δεν το ξέρει!» Απάντησε μια άλλη φωνή. «Είναι το μεγάλο μυστήριο που κουβεντιάζουμε μεταξύ μας όλο τον καιρό που ήμαστε εδώ. Το γιατί μας παίρνουν επίσης είναι ένα μυστήριο και ένα μαρτύριο!» Είπε κάποιος που ερχόταν από άλλο σημείο του χώρου. 
    «Μαρτύριο; Γιατί μαρτύριο; Μας τυραννούν;» είπε εκείνος όλο άγχος. 
    «Κοίτα δεν το κάνουν από κακία νομίζω. Αλλά έχουν την δυσάρεστη για μας συνήθεια μόλις βρεθούμε στις μακριές τους απολήξεις με τα δέκα μικρά τους πλοκάμια, να τρίβουν και να γυρίζουν τα φυλλοκάρδια μας χωρίς να νοιάζονται αν εμείς θέλουμε να αποκαλύψουμε όσα κρύβουμε εκεί μέσα ή όχι.» Απάντησε μια πολύ σοβαρή φωνή με αργό τρόπο ομιλίας. 
    «Ανοησίες! » φώναξε μια τσιριχτή φωνή. «Λέτε βλακείες! Μα αφού οι κινητοί έχουν βάλει μέσα στα φυλλοκάρδια μας όσα έχουμε! Εμάς απλώς μας τα έχουν δανείσει για να τα φυλάμε.»
    «Είμαστε ανόητοι που καθόμαστε εδώ φυλακισμένοι και τους φυλάμε, όσα έχουν βάλει στα φυλλοκάρδια μας και μετά να μας μαντρώνουν εδώ!» Φώναξε μια νεανική φωνή από όχι πολύ μακριά. «Να τους επιστρέψουμε όσα έχουν καταθέσει στα φυλλοκάρδια μας και να λευτερωθούμε! Τι θα μας κάνουν; Το πολύ-πολύ να μας κάψουν. Και λοιπόν; Καπνός θα γίνουμε και θα ταξιδεύουμε ελεύθερα όπου θα φυσάει ο άνεμος!» Τον σύντομο λόγο της νεανικής φωνής ακολούθησαν πολλές  άλλες φωνές που φώναζαν επαναλαμβανόμενα:
«Καλύτερα καπνός, παρά δειλός και σιωπηλός!» 
     Σε λίγο όλος ο χώρος βούιζε από την σύνθημα:  «Καλύτερα καπνός, παρά δειλός και σιωπηλός!» 
Μόλις κατακάθισαν οι κραυγές η νεανική φωνή που γέννησε την συνθηματολογία, ξαναφώναξε: 
    «Να αδειάσουμε τα φυλλοκάρδια μας; Να τους επιστρέψουμε τα δανεικά;» φώναξε.
    «Ναι, ναι, ναι, ναι. Άδεια φυλλοκάρδια τώρα - είναι σωστή η ώρα!» φώναζαν οι περισσότεροι ρυθμικά. Υπήρχαν και μερικές αντιρρήσεις που έλεγαν ότι οι  ασυλλόγιστες επαναστάσεις βγαίνουν σε κακό.Αλλά οι υποστηρικτές της νεανικής φωνής κάλυπταν τους διστακτικούς με το σύνθημα: «Καλύτερα καπνός, παρά δειλός και σιωπηλός!» 
    «Πάμε; Πάμε τώρα; Όλοι μαζί;» φώναξε η νεανική φωνή. 
    «Πάαααμε! Τώρααααα!» ακούστηκε από όλο τον χώρο πια.
Σε λίγο εκείνος, ένιωσε μυριάδες μικροσκοπικά στίγματα, να φεύγουν μέσα από τους δυο του γείτονες τον δεξί και τον αριστερό, αλλά και από πάνω. Τα στίγματα σέρνονταν γύρω του σαν μικροσκοπικά έντομα και μετά χάνονταν κάπου όπου δεν μπορούσε να δει. 
    «Εσύ μην προσπαθήσεις να λευτερωθείς γιατί ακόμη είσαι απαρουσίαστος. Μόλις σε παρουσιάσουν κανονικά και θα έχεις την υποχρέωση να φυλάς την κατάθεση του δικού σου "κινητού", μετά την παρουσίαση θα μπορείς κι εσύ να λευτερ....», είπε ο βαρυόφωνος χωρίς να τελειώσει την φράση του καθώς χιλιάδες μικροσκοπικά μαύρα στίγματα συνέχισαν να βγαίνουν από μέσα του και να χάνονται, ώσπου αραίωσαν και μετά σταμάτησαν.
    Βαθιά σιωπή έπεσε γύρω του, όταν ξάφνου από ψηλά άναψε φως. 
Ένα πλάσμα παράξενο που κινιόταν πάνω σε δυο μακριές απολήξεις, ήρθε και στάθηκε μπροστά του. Πιθανότατα ήταν ένας από τους "κινητούς". 
    «Μα τι γίνεται εδώ!» φώναξε « Έχει γεμίσει τόπος μυρμήγκια! Μα μυρμήγκια στην βιβλίοθήκη;»
Με την φωνή που έβαλε, ήρθε και ένα άλλο πλάσμα ίδιο, που όμως είχε μερικές διαφορές από τον πρώτο κινητό και έσκυψε. 
    «Δεν είναι μυρμήγκια! Κάτι άλλο είναι! Παράξενο! Μοιάζουν με γράμματα!» είπε ο δεύτερος κινητός. 
    «Γράμματα; Μα τι λες τώρα. Πως βρέθηκαν τα γράμ.....» Ο πρώτος κινητός σταμάτησε απότομα να μιλάει. Και ύστερα κοίταξε ένα από τα κοντά και λεπτά του πλοκάμια και φώναξε: «Δίκιο έχεις γράμματα είναι. Μα πως βρέθηκαν εδ...» Απλώνει την πάνω μακρύτερη του απόληξη αρπάζει τον διπλανό του, τον βαρυόφωνο, τον ανοίγει και φωνάζει:
    «Άδειο είναι. Λευκές σελίδες! Θεέ μου! Μα πως; »
Οι δύο κινητοί  άρχισαν να πιάνουν διάφορους  άλλους από διάφορα σημεία, τα άνοιγαν και φώναζαν: "Λευκές οι σελίδες! Τίποτα! Όλα είναι άδεια! Χαθήκανε τα γράμματα! Μα πως;»
    Ο πρώτος και πιο μεγαλόσωμος από τους κινητούς κινήθηκε με αγωνία και τον έπιασε, με τις δυο απολήξεις με τα δέκα λεπτά του πλοκάμια, με βιάση και άγχος. Τον άνοιξε. 
    «Ουφ! Το δικό μου είναι εντάξει!»
Κρατούσε στα χέρια του έναν τόμο, με τίτλο: «ο διάδρομος».
    «Ευτυχώς! » είπε ανακουφισμένος ο άλλος κινητός. «Την γλυτώσαμε. Τι θα κάναμε αν κι αυτό ήταν κενό; Πως θα κάναμε στην παρουσίαση;»
     «Εντάξει, η παρουσίαση θα γίνει κανονικά. Μετά, δεν ξέρω τι γίνει!» Είπε ο κινητός εκείνος που τον κρατούσε με τις λεπτές του απολήξεις και τον έτριβε σκεφτικός πάνω σε κάτι λευκές τρίχες στο μάγουλό του. 
«Μετά την παρουσίαση θα τα πούμε! Χε χε χε!» Έκανε σαρκαστικά το βιβλίο και το κόκκινο εξώφυλλό του έγινε ακόμη πιο κόκκινο από την υπερένταση!



Υ.Γ 
Θα ήθελα εδώ να ζητήσω συγγνώμην από τις φίλες και τους φίλους μου που αμέλησα να επισκεφτώ τις τελευταίες μέρες καθώς πάνω στα μύρια όσα τρεχάματα που όλοι έχουμε, μου προστέθηκε και η παρουσίαση αυτή για την οποίαν δεν είχα  ιδέαν πόσα πράγματα έπρεπε να κάνω. Τουλάχιστον όμως αυτή είναι μια ευχάριστη εκδήλωση στην οποίαν ίσως δω ανθρώπους με τους οποίους συνομιλώ τόσο καιρό από τούτον τον χώρο αλλά ποτέ από κοντα.