ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ή ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ;

     Είναι Κυριακή μεσημέρι! Το αεράκι του Σεπτέμβρη που χορεύει με τις κουρτίνες μαρτυράει την αργή αλλά σταθερή άφιξη του φθινοπώρου. Η οικογένεια μου είναι μαζεμένη όλη στο σπίτι για φαγητό. Γύρω στα δώδεκα άτομα - ζωή να χουν. Από τριών ετών ο μικρότερος μέχρι τα εξήντα οχτώ ο μεγαλύτερος. Παππούς, γιαγιά, παιδιά, εγγόνια, ανίψια και .....μια σκυλίτσα!
    Στην μια κεφαλή του τραπεζιού κάθεται βέβαια ο παππούς και στην άλλη απέναντι ο μικρότερος εγγονός μου ηλικίας τριών ετών.  Κάθε τόσο ανάμεσα στις μπουκιές που του πασάρουν η μητέρα του, η γιαγιά του και η θεία του, εκείνο με κοιτάει με ένα βλέμμα σαν να μου λέει: «Κάποια μέρα εκεί που κάθεσαι εσύ, θα κάθομαι εγώ.» Χαμογελάει κιόλας με ένα ύφος πονηρό.  
    Βέβαια προς το παρόν ανάμεσα στις μπουκιές και με λαδωμένο το πηγούνι, με προειδοποιεί να λάβω τα μέτρα μου γιατί μου λέει ότι έχει σοβαρές πληροφορίες πως ο Κινγκ Κόνγκ έχει καταλάβει το κρεββάτι μου και κοιμάται έχοντας γεμίσει τα σεντόνια μου μαύρες τρίχες. «Ποές τίχες και θα φωνάζει η γιαγιά» λέει.
Μου ζητάει δε με επιμονή να πάω να διώξω τον φοβερό Κίνγκ Κόνγκ τώρα γιατί αλλιώς αυτός δεν θα δεχτεί να κοιμηθεί στο σπίτι μας απόψε. 
    Τι να κάνω αφήνω το πιάτο μου με το λαχταριστό παστίτσιο, και σηκώνομαι. 
    «Πηενε παππού. Πήενε παππού!» με προτρέπει δείχνοντας μου την κατεύθυνση με το πιρούνι. 
Φοβερή η επιμονή. Δεν αλλάζει δε γνώμη όσο και να προσπαθούν οι υπόλοιποι να τον κάνουν να ξεχαστεί λέγοντάς του ότι κάτω στην πυλωτή υπάρχουν ίχνη του Τυραννόσαυρου Ρέξ...φρέσκα μάλιστα. Μεγάλη η μανία τους με τους δεινόσαυρους!
Τίποτα αυτός! Πρώτα να διώξω από το κρεβάτι μου τον φοβερό Κόνγκ και μετά θα ασχοληθούμε με τα ίχνη.  
Α! Για να ξέρετε! Στον ενικό τα ίχνη είναι "το ίχνη", για όσους δεν το γνωρίζουν.....
    Πηγαίνω στο υπνοδωμάτιο μου και κάνω ολόκληρο σαματά μέσα χοροπηδώντας και φωνάζοντας άγρια, με κίνδυνο να έρθει ο από κάτω γείτονας και να μου βάλει τις φωνές Κυριακάτικα. Όταν κρίνω ότι με τόσες φωνές ο Κινγκ Κόνγκ αποκλείεται να θέλει να μείνει άλλο στο κρεβάτι μου, επιστρέφω στο τραπέζι για να τελειώσω το παστίτσιο μου. 
    Κοιτάω τον μικρό να δω αν θα θελήσει να μάθει ποιο ήταν το αποτέλεσμα των ενεργειών μου, αλλά αυτός είχε περάσει σε άλλες δραστηριότητες. Είχε φαίνεται χορτάσει με όλα όσα είχε φάει και είχε κατέβει από την καρέκλα. Ο μεγάλος τεσσεράμισι  αυτός, καθόταν εκεί στο τραπέζι με τους άλλους άνδρες της οικογένειας που κουβέντιαζαν για κάποια πολιτικο-οικονομικο-φιλοσοφική άποψη κάποιου που  δεν συγκράτησα το όνομα. Μου έκανε εντύπωση ότι ενώ με το πιρούνι του τσιμπολογούσε διάφορους μεζέδες από τα πιάτα των άλλων, παρακολουθούσε την συζήτηση των νεαρών ανδρών και γυναικών με ενδιαφέρον αφήνοντας ταυτόχρονα κομματάκια από το πιρούνι του να πέφτουν χάμω,όπου έκανε Πάσχα η  σκυλίτσα  μας φθινοπωριάτικα. 
    Όταν τέλειωσε το γεύμα και σηκωθήκαμε από το τραπέζι, τότε κατάλαβα ότι το να είσαι παππούς τελικά είναι μεγάλο πράγμα. Και αυτό γιατί οι νεότερες γενιές δεν αντιλαμβάνονται ότι βρίσκεσαι σε μια φάση της ζωής σου, που δεν χρειάζεται να τηρείς τύπους. Έτσι έχεις την ευκαιρία να παρακολουθείς τους άλλους με την τρυφερότητα αλλά και το ενδιαφέρον εκείνου, που ξέρει ότι σε πολλούς από τους παριστάμενους υπάρχεις εσύ μέσα τους. 
    Τα δυο εγγόνια μας, έπαιζαν μεταξύ σαλονιού και χολ κρατώντας αναμμένους φακούς, λες και είχε νυχτώσει. Το περίεργο δε είναι ότι ενώ οι φακοί είναι ολόιδιοι εκείνα ξέρουν να ξεχωρίζουν ποιος είναι του καθενός. Τι στο καλό τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα 
διαβάζουν;
    Κάποια στιγμή μερικά από τα αγόρια και τα κορίτσια βγήκαν στο μπαλκόνι για να καπνίσουν κι εγώ παρακολουθούσα σε κάποιο κανάλι μια ορχήστρα που έπαιζε συμφωνική μουσική. Δεν θυμάμαι τώρα τι.
     Η μεγάλη  μου κόρη καθόταν απέναντί μου στον καναπέ και κουβέντιαζε με την νύφη μου. Η μικρότερη κόρη μου ετοιμαζόταν να μας σερβίρει για επιδόρπιο ένα από κείνα τα θαυμάσια γλυκά που φτιάχνει. Τις καμάρωνα τις κόρες μου γιατί φορούσαν υπέροχα μακριά φορέματα και ήταν κούκλες. Αλλά όλες όσες ήταν εκείνο το μεσημέρι στο σπίτι μου, από την μεγαλύτερη στην μικρότερη ήταν πραγματικά όμορφα πλάσματα.
    Τα εγγόνια μου έτρεχαν πάνω κάτω με αναμμένους τους φακούς τους παριστάνοντας έναν ήρωα των κόμικς που στην αρχή έτσι όπως μου είπαν το όνομά του νόμισα ότι έπαιζαν τον Μπιν Λάντεν και έπαθα σοκ. Ο Μπιν Λάντεν παιδικός ήρωας;  Μετά όμως μου έφεραν το φυλλάδιο με την εικόνα του ήρωα και ήταν κάποιος.... Γκρήν Λάντερν!  Άκου Μπιν Λάντεν! Ο Γκρην Λάντερν είναι ένας καλός τύπος που κρατάει κάτι που βγάζει ένα πράσινο φως. Μη με ρωτήσετε περισσότερα. 
Έτσι όπως έτρεχαν κραδαίνοντας τους φακούς τους, τα γέλια και οι φωνούλες τους γέμιζαν τον χώρο. Ήξερα πως ήταν αργά το μεσημέρι και οι γειτόνοι μου θα υπέφεραν κάπως, αλλά σχεδόν όλοι τους κάποιο εγγόνι είχαν και ήξεραν. 
    Ντούπ!! και "ωχχ", ακούω και αναπηδάω! "Παναγία μου! Τα παιδιά" φωνάζει η γυναίκα μου. 
Δεν προλάβαμε να κινητοποιηθούμε να δούμε τι είχε γίνει και βλέπω τον μικρό να έρχεται από το χολ με ύφος πονεμένο χωρίς να κλαίει όμως, πηγαίνει κατευθείαν εκεί που καθόταν η μητέρα του - η μεγάλη μου κόρη - και σκύβοντας χωρίς να πει λέξη, πήρε μια άκρη από το φόρεμα της και άρχισε να τρίβει απαλά το μέτωπό του με κυκλικές κινήσεις.  
    «Μα Αλέξανδρε, τι κάνεις εκεί;» ρωτάει η μαμά του.
    «Τίποτα μαμά. Σκουπίζω τον πόνο μου!» απαντάει ο τρίχρονος μικρός.
Τότε είναι που εγώ κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Όχι! Όχι επειδή πονούσε ο μικρός! Όχι επειδή θα έκανε καρούμπαλο, αλλά για το «Σκουπίζω τον πόνο μου!» 
Για την αδιανόητη, την πανέμορφη αυτή φρασούλα που ξεστόμισε  ένα τόσο δα πλασματάκι δάκρυσα κι αναρωτήθηκα:  
Γεννιέσαι ή γίνεσαι ποιητής;
Άκου: «Σκουπίζω τον πόνο μου!»