Ο ΕΦΑΨΙΑΣ [Νο 2] ΟΙ ΟΝΕΙΡΟΠΛΑΣΤΕΣ

    Όταν έφτασα στο σημείο όπου διάβασα πως ο Υιός προσπαθούσε κατά καιρούς να πείσει τον Πατέρα ότι ήταν ίσως λάθος η δημιουργία τούτου του άτριχου, δίποδου όντος που κυριαρχεί επί της Γης, θυμήθηκα ότι λίγες μέρες πριν είχαμε Πάσχα και παρακολουθήσαμε το πόσα τράβηξε από μας το ον αυτό, ο Υιός δηλαδή.
Τι στεφάνια με αγκάθια του φορέσαμε. Τι βρισιές και ραβδισμούς του ρίχναμε την ώρα που τον είχαμε βάλει να κουβαλάει έναν ξύλινο βαρύ σταυρό πάνω στον οποίον τον καρφώσαμε τελικά στην κορφή ενός ξερόλοφου. Τον τρυπάγαμε με λόγχες και του δίναμε ξύδι να πιεί όταν διψούσε. Μέχρι που πέθανε εκεί πάνω.  Κάτι ήξερε λοιπόν! 
   Όμως ανυπομονώ να συνεχίσω το διάβασμα του χειρόγραφου.
Αλήθεια όμως ποιος το έγραψε; Ποιος το άφησε στην δική μου βιβλιοθήκη; Ελπίζω διαβάζοντας να το μάθω γιατί ομολογουμένως δεν μου ήταν και πολύ ευχάριστο να διαβάζω κάτι χωρίς να ξέρω την προέλευσή του. Τέλος πάντων.
 Ας βάλω λοιπόν ξανά τα γυαλιά μου για να συνεχίσω το διάβασμα του εγγράφου αυτού του ΕΦΑΨΙΑ! 
__________________________________________________________________________

     Όσο περνούσε ο καιρός  παρακολουθούσα ότι υπήρχαν φορές που εκεί  που βρισκόμασταν γίνονταν -ας τις πούμε - εορταστικές εκδηλώσεις. Για να είμαι πιο ακριβής όλοι εμείς του πρώτου επιπέδου που μας ονόμαζαν Εφαψίες ή και Ονειροπλάστες,  μαζευόμαστε  εκεί κοντά σε κείνο το τεράστιο πράγμα που θύμιζε σύννεφο και... - πως να το πω - κάτι γιορτάζαμε τέλος πάντων. Μη φανταστείτε φωνές, πανηγύρια, χορούς, μουσικές και προπαντός μπουφέδες με πιατέλες και κρασιά όπως κάνετε εσείς εκεί. Όχι βέβαια! Εδώ απλώς χαιρόμασταν για όσους από μας κατάφερναν να ανέβουν στο επόμενο επίπεδο - πέρα από το σύννεφο - και να βρεθούν πιο κοντά στην Ηγεσία. Λέγεται, ότι εκεί σε κείνο το επίπεδο, υπάρχουν αυτοί που εσείς εκεί ονομάζετε Αγγέλους. Ψιθυρίζεται μάλιστα ότι αυτοί οι Άγγελοι, διασκεδάζουν πολύ και με τον δικό τους τρόπο τέλος πάντων. 
    Ας τα αφήσω όμως αυτά για να μην υπάρξει καμιά παρεξήγηση και βρεθώ στα καλά καθούμενα στο άλλο τμήμα, εκεί όπου τα πράγματα είναι άσχημα - όπως διαδίδεται από την  Ηγεσία μας εδώ. 

    Εκείνο που έχει σημασία είναι να τελειώσω όσα όνειρα έχω αναλάβει να φτιάξω και να έρθω σε σας ή όπου αλλού υπάρχουν πλάσματα σαν εσάς και  να τα "χαϊδέψω" σε όσους προορίζονται. Εδώ το μόνο που χρειάζεται  -όπως είπα και παραπάνω -είναι μεγάλη προσοχή για μη γίνει κανένα λάθος και "χαϊδέψεις" όνειρο άλλου σε άλλον! 
Α! Επειδή βαριέμαι πια να βάζω εισαγωγικά στο "χαϊδεύω" ή  στο "χάιδεμα" το σταματώ από τώρα.   
    Είναι σημαντικό να τονίσω, πως όταν  λέω όνειρα,  εννοώ μόνο αυτά που βλέπετε όταν βρίσκεστε σε κείνη την κατάσταση που αν  δεν με απατάει η μνήμη μου την ονομάζετε ύπνο. Για την υπόλοιπη δραστηριότητα σας ο Πρώτος της Τριάδας, σας έχει δώσει το ελεύθερο να κάνετε του κεφαλιού σας. Αν κρίνω πάντως από το όσα είχατε κάνει μέχρι τότε τουλάχιστον που ήμουνα κι εγώ εκεί μαζί σας, νομίζω ότι θα έρθει  η στιγμή που ο Μεγάλος της Τριάδας θα ακούσει τον Υιό, πως ήταν λάθος η δημιουργία σας και στα αλήθεια τότε, "ένας Θεός μόνο ξέρει τι θα σας συμβεί."
    Πάντως εγώ δεν μπορούσα ποτέ μου να φανταστώ, τότε που βρισκόμουνα φυλακισμένος μέσα κείνο το απαίσιο πράγμα που το λέτε σώμα και που τώρα το έχετε καταχωνιάσει κάτω από χώματα, πως θα ερχόταν ο καιρός να γράφω τόσα - ας τα πούμε σενάρια - και να έρχομαι κοντά σας εκεί για να σας τα χαϊδέψω. 
    Εντάξει, εδώ που είμαι τώρα έχω την ευχέρεια να γράφω πολλά όνειρα ταυτόχρονα, κομμένα και ραμμένα για τον καθένα χωριστά. 
Μόλις τα τελειώνω τα παίρνω μαζί μου, δηλαδή γίνομαι εγώ ο ίδιος όλα τα όνειρα μαζί και έρχομαι εκεί και χαϊδεύω απαλά στο μυαλό του καθενός το όνειρό του.  Το απαλά, το υπογραμμίζω γιατί αν κάτι γίνει άτσαλα υπάρχει ένας σοβαρός κίνδυνος ο "στόχος" - όπως σας λέμε εμείς- να μας πάρει είδηση και να αρχίσει το πιο επικίνδυνο, το πιο τραυματικό παιχνίδι της ύπαρξής μας. 
Να δημιουργηθεί δηλαδή σχέση μεταξύ "στόχου" και Εφαψία - Ονειροπλάστη. 
Αν και όποτε συμβεί αυτό είναι η απόλυτη καταστροφή και για μας αλλά και για τον "στόχο". 
Και ξέρετε γιατί; 
Γιατί απλούστατα τότε γεννιούνται τα ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ! 
Μάλιστα αγαπητοί στόχοι! Τα φαντάσματα! Ανατριχιάσατε ε;
Τα φαντάσματα είναι τα πιο επικίνδυνα, τα πιο ανεξέλεγκτα  όντα - που λέει ο λόγος-  που  υπάρχουν, γιατί δεν δημιουργήθηκαν ποτέ και από κανέναν παρά γεννιόνται μονάχα από την λάθος, ανίερη και μιαρή σχέση ενός από μας με έναν από σας εκεί.    
    Το χειρότερο δε είναι πως ένα φάντασμα "παράγεται" πάνω σε μια από τις σημαντικές στιγμές της   δραστηριότητας μας. Την ώρα δηλαδή που χαϊδεύουμε τον εγκέφαλο των στόχων μας για να του χαρίσουμε το όνειρο, που είναι στην κυριολεξία το μήνυμα της ηγεσίας της Τριάδας προς τα δημιουργήματά της. 
    Αν το χάιδεμα  γίνει με τρόπο που ο στόχος αντιληφθεί την παρουσία μας, τότε τέρμα. 
Και εμείς αλλά και ο στόχος παγιδευόμαστε για πάντα σε μια φοβερή σχέση που δεν λήγει ούτε μετά το τέλος της παρουσίας του στόχου μέσα στο σώμα του. Εμείς δε οι Ονειροπλάστες, οι Εφαψίες, όταν γίνουμε Φαντάσματα δεν μπορούμε πια να επιστρέψουμε στο χώρο μας και να περιμένουμε μήπως κι ανέβουμε στην ανώτερη βαθμίδα εκεί που όπως λένε ζούνε οι Άγγελοι.      Μένουμε και περιφερόμαστε στις βρωμερές παρυφές της ζωής του στόχου. 
    Επειδή όμως δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε εκεί αρχίζουμε να παίζουμε διάφορα παιχνίδια. Εμφανιζόμαστε, ας πούμε τις νύχτες φορώντας αστεία ιμάτια και ουρλιάζουμε σαν εκείνα τα άγρια ζώα, τους λύκους, για να τρομάξουμε τον στόχο ή όποιον άλλο είναι κοντά του. Μας πιάνει η μανία να σέρνουμε τις νύχτες στα πατώματα έπιπλα, και άλλα αντικείμενα με προτίμηση στις αλυσίδες  (ιδέαν δεν έχω γιατί),  και να  χασκογελάμε. Φυσάμε παγωμένο αέρα στο σβέρκο του στόχου σε κλειστό μέρος. Αλλάζουμε θέσεις στα πράγματα που είναι γύρω του για του "κόψουμε την χολή" από τον φόβο, όπως λέτε. 
Πολλές βλακείες - παιδιάστικες θα έλεγα- κάνουν τα φαντάσματα γιατί απλώς δεν έχουν τι άλλο να κάνουν πια, μια αιωνιότητα εκεί που παγιδεύτηκαν.
    Εγώ πάντα είχα την ελπίδα ότι με την δεξιότητα που με διέκρινε στην ονειροπλασία και στο χάιδεμα του ονείρου στον εγκέφαλο, δεν θα την πάθαινα ποτέ την νίλα να γίνω φάντασμα. 
    Καλύτερα μα τον Θεό - ωχ, λάθος αυτό το "μα το Θεό"- να πήγαινα στο άλλο τμήμα εκεί που οι συνθήκες είναι φοβερές και στην ηγεσία βρίσκονται κάποιοι παράξενοι τύποι  με σαδιστικές τάσεις που εσείς εκεί τους λέτε διαβόλους ή σατανάδες, παρά να ξεπέσω σε φάντασμα. 
    Φαίνεται όμως πως αλάνθαστα είναι μόνο τα μέλη της Τριάδας, αν και αυτό παίζεται τελικά. Φαίνεται επίσης πως κάτι αδυναμίες και κακές συνήθειες δεν κόβονται εντελώς ούτε μετά τον χωρισμό από κείνο το αδύναμο πράγμα που το λέτε σώμα και το χώνετε κάτω από δυο μέτρα χώμα. 
    Τώρα που τα γράφω αυτά, σαν μακρινή ηχώ μου έρχονται κάτι φωνές  μάλλον από τον καιρό που ήμουν ακόμη μαζί σας να απευθύνονται σε μένα και να λένε: 
    «Εσένα τελικά οι γυναίκες θα σε φάνε!»
Τότε γελούσα κομπάζοντας! 



ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ