ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΤΙ;

Είχε έρθει εδώ χωρίς να το καλέσω

αφού άγνωστο μου ήταν

Ήξερα πως έπρεπε να το κρατήσω

να το υιοθετήσω, σαν μωρό στην πάνα

να το μεγαλώσω, να το κάνω γίγαντα

να ξεπεράσει τα δέντρα απέναντι

να φτάσει ως τα σύννεφα που τρέχουνε σαν κλέφτες

να ρουφήξει το ζουμί που κρύβουνε στα σπλάχνα

να μου το φέρει στα κρυφά την νύχτα

για να τρέξει σαν  δάκρυ από τα μάτια μου

Δεν ήταν πια οι επιλογές δικές μου

δεν είχα δικαιώματα, 

δεν είχα ιδιοκτησίες

δεν είχα λόγο ούτε στο λόγο τον δικό μου

δεν είχα καν γνώμη με δαύτο τι να κάμω

Αμήχανα το κοίταζα που θέριευε κοντά μου

και μου ΄δινε την αίσθηση πως κάτι  μου μηνούσε 

Συγκέντρωσα από παντού όσο από το θάρρος

μούχλιαζε στην ψυχή μου και ρώτησα δειλά:

«Θέλεις κάτι;»

Θυμωμένος ήταν ο τόνος του όταν  μου αποκρίθη:

«Μα τόσο γρήγορα λησμονείς; 

Δεν θυμάσαι που άνθιζα κάποτε στα χείλη σου επάνω;

Ήρθα  να τα ξαναβρώ

Ήρθα για να ξαναγίνω το

 Χαμόγελό σου »

Δεν είμαι ποιητής! 
Απλώς είπα να γράψω για κάτι που όλοι μπορούμε να έχουμε. Κάτι που σίγουρα πλουτίζει τις στιγμές μας. Κάτι που είναι δώρο για μας αλλά και για τους άλλους. Κάτι που δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν να μας το κλέψει. 
Εύχομαι σε όλες και όλους  σας να έχετε μια όμορφη, γλυκεία ανοιξιάτικη βραδιά.