Η ΠΕΤΡΑ ΠΟΥ ΓΕΛΟΥΣΕ

Φίλες και φίλοι μου, δεν πρόκειται για νέα ανάρτηση. 
Αλλά επειδή από βλακεία μου διέγραψα την προηγούμενη,  την αντέγραψα από το word όπου ευτυχώς είχα το κείμενο αποθηκευμένο. Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να επαναφέρω την ανάρτηση πάλι μαζί με τα σχόλια σας και τις απαντήσεις μου. Βέβαια τα σχόλια δεν έχουν σβηστεί αλλά δεν έχω ιδέαν πως να τα φέρω εδώ από κάτω. Υπάρχουν από ότι βλέπω και σχόλια στα οποία δεν είχα προλάβει να απαντήσω. 
Ζητώ συγγνώμην από τις φίλες και τους φίλους  μου που είχαν την καλοσύνη να περάσουν και να αφήσουν σχόλιο γιατί τώρα τα σχόλια δεν θα φαίνονται. Θα κάνω μια προσπάθεια να τα επαναφέρω αλλά αν δεν τα καταφέρω όσες και όσοι είχατε την καλοσύνη να μου γράψετε να ξέρετε ότι το εκτιμώ ιδιαίτερα. Νιώθω απαίσια που δεν ξέρω πως να επαναφέρω τα σχόλια σας αλλά και τις απαντήσεις μου. Τώρα να δείτε που οι πέτρες δεν θα μου χαμογελούν πλέον  αλλά μου έρχονται κατακέφαλα και δικαίως!
______________________________________________________________________________

       Ήταν πρωί εκεί γύρω στις εννιά και μισή, και προμηνυόταν μια ζεστή μέρα. Άλλωστε Ιούλιος είναι, τίποτα το ασυνήθιστο. 
Καθόμουν σε μια καρέκλα έξω στην αυλή του μαγαζιού κάτω από την προσωρινή σκιά μιας κερασιάς. 
Ένα σωρό σκέψεις που είχαν σχέση με διάφορα οικονομικά θέματα με ταλάνιζαν. Φόροι, ρυθμίσεις δανείων, ρυθμίσεις στο ΙΚΑ και άλλα– πολύ πρωτότυπο ε; - και είχα σκύψει και ακουμπώντας τους αγκώνες μου στους μηρούς μου, κοιτούσα το πετρόκτιστο δάπεδο. Μια μικρή στρατιά μυρμηγκιών είχε βγει για περιπολία ανάμεσα στα διάκενα που σχημάτιζαν οι πέτρινες πλάκες.
Τα περιστέρια που είχαν μια ιδιαίτερη αδυναμία στα καλώδια της ΔΕΗ, με κοίταζαν με κείνο το παράξενο βλέμμα τους.
Περίμεναν να φύγω απ εκεί γιατί πιο πέρα υπήρχε ένα μπολάκι γεμάτο με γατοτροφή για τις γάτες τις αδέσποτες ….που καταδέχονταν να τις ταΐζουμε.
Τώρα δεν υπήρχε κίνηση σε κείνο το τμήμα της επιχείρησης. Οι γάτες ήταν στην λαϊκή μάλλον, οπότε τα κομάντος τα περιστέρια μόλις ο ήλιος με ανάγκαζε να φύγω από κει θα επέδραμαν.
Έτσι όπως καθόμουν σκυφτός και παρακολουθούσα αφηρημένος την δραστηριότητα της κοινότητας των μυρμηγκιών, ανάμεσα στις πέτρινες πλάκες με τα διάφορα μεγέθη που σχημάτιζαν το δάπεδο της αυλής, το μυαλό μου ξέφυγε από το πρόβλημα να βρω λύσεις στα οικονομικά προβλήματα, όταν εντελώς ξαφνικά η πέτρινη πλάκα πάνω στην οποία πατούσε το δεξί μου πόδι μου φάνηκε σαν τεντώνονταν να μακραίνει και να σχηματίζει ένα …χαμόγελο εκεί χάμω. 

Σηκώνω απότομα το πόδι μου λες και πατούσα κάτι το ζωντανό το κράτησα για λίγο ψηλά στον αέρα και κοίταξα και πάλι χάμω. Η πέτρα είχε τώρα μακρύνει τόσο πολύ που είχε κλείσει και το μονοπάτι των μυρμηγκιών, που προσπαθούσαν τώρα πανικόβλητα για λίγο να βρουν άλλη δίοδο για να πηγαινο-έρχονται στη φώλια τους. έ
Η πέτρα τώρα είχε αποκτήσει ένα τόσο πλατύ χαμόγελο, τόσο «ανοιχτόκαρδο» που με παρέσυρε κι εμένα. Της χαμογέλασα. Αμέσως μετά σήκωσα το κεφάλι μου να δω αν με κοιτούσα κανένας άλλος. Ευτυχώς που μόνο τα περιστέρια ήταν μάρτυρες τούτης την αλλόκοτης συμπεριφοράς μου.
Όταν όμως το σκέφτηκα καλύτερα, είπα φωναχτά μάλιστα:
«Εγώ φέρομαι παράξενα ή η πέτρα που χαμογελάει;»
Με ακούσανε προφανώς από μέσα και βγήκε η κόρη μου έξω:
«Φώναξες μπαμπά;» ρώτησε
«Δε μου λες;» είπα «Βλέπεις κάτι παράξενο εδώ κάτω από τα πόδια μου;» ρώτησα.
Πλησίασε. Έσκυψε και αφού για λίγο κοίταξε χάμω είπε:
«Α! Λες για τα μυρμήγκια; Κάθε μέρα εδώ είναι. Έχουν μια φωλιά εκεί!» μου έδειξε την φωλιά.
«Τις πέτρινες πλάκες πως τις βλέπεις; Ρώτησα
«Μια χαρά! Γιατί κουνιέται καμία;» είπε
«Όχι, όχι, έτσι το λέω. Πήγαινε στη δουλειά σου!» απάντησα κάπως εκνευρισμένος, γιατί όση ώρα μίλαγα με την κόρη μου η πέτρα χάμω χαμογελούσε και μάλιστα νομίζω είχε αποκτήσει το χαμόγελο μια ειρωνική χροιά. Νομίζω δηλαδή. Σηκώθηκα πήγα μέσα στο εργαστήριο και ήπια ένα μεγάλο, τι μεγάλο, τεράστιο ποτήρι νερό και επειδή μ’ έπιασε και μια λιγούρα πήγα και πήρα δυο μπισκότα σοκολάτας και ξαναβγήκα έξω,
Κανείς δε μου έδωσε σημασία γιατί προφανώς κάποια παραγγελία θα ετοιμάζανε.
Βγήκα πάλι έξω. Τώρα ο ήλιος είχε αρχίσει με ύπουλο τρόπο να κατακτά το σκιερό σημείο που καθόμουν πριν. Παρόλα αυτά εγώ πήγα και κάθισα πάλι στην ίδια θέση. Τα μυρμήγκια είχαν βρει μια καινούργια δίοδο και έκαναν την δουλειά τους όμορφα και καλά. Η πέτρα είχε ξαναβρεί το παλιό της σχήμα και εγώ είχα αρχίσει να πιστεύω ότι όλα αυτά ήταν μια πώς να την παραίσθηση;
Μόλις όμως έβαλα το πόδι μου πάνω της άρχισε πάλι να τεντώνεται και να μου χαμογελάει και πάλι.
Μα τι στο καλό! Την πατούσα και αυτή μου χαμογελούσε. Έκανα μια δοκιμή και έβγαλα το πόδι μου από πάνω της και κείνη ξανάπαιρνε το παλιό της σχήμα.
Κάποια στιγμή την στιγμή που την πατούσα και παρακολουθούσα το χαμόγελο της ακούω μια γυναικεία φωνή να λέει.
«Καλημέρα σας! Ωραία είναι εκεί κάτω από το δέντρο ε;»
«Καλημέρα σας. Ννναι» είπα στην γνωστή πελάτισσα μας που έσπρωχνε ένα παιδικό καροτσάκι και κρατούσε από το χέρι ένα κοριτσάκι εκεί γύρω στα επτά.
Το κοριτσάκι άφησε το χέρι της μαμάς της όταν εκείνη μπήκε μέσα στο μαγαζί και ήρθε προς το μέρος μου. Έσκυψε με την περιέργεια που μόνο ένα παιδί μπορεί να έχει και κοίταξε χάμω.
«Τα μυρμήγκια κοιτάς; » το ρώτησα
«Όχι, όχι τα μυρμήγκια. Την πέτρα που πατάτε κοιτάω.»
Ταράχτηκα, αλλά προσπάθησα να μην το δείξω.
«Τι έχει η πέτρα;» ρώτησα και πάλι
«Είναι παράξενη» απάντησε το κοριτσάκι «Την πατάτε κι κείνη αντί να θυμώνει και να κλαίει, γελάει!» είπε και πήγε μέσα να συναντήσει την μάνα και το αδελφάκι της.
Όταν η οικογένεια έφευγε και τους αποχαιρέτησα, το κοριτσάκι μου φώναξε:
«Δεν είναι χαρούμενη όμως!» είπε κι έφυγε.
Μόλις ξεστόμισε το κοριτσάκι την φρασούλα του, πετάχτηκα πάνω και απομακρύνθηκα από την πέτρα που χαμογελούσε. Εκείνη απόκτησε ξανά το κανονικό της σχήμα της. Τα μυρμήγκια για πολλοστή φορά – αφού διαταράχθηκε η τάξη τους για λίγο ξαναβρήκαν τον ρυθμό τους και συνέχισαν την πορεία τους. Τότε μόνο αναρωτήθηκα:

«Βρε συ Χριστόφορε μήπως μωρέ δεν ήταν η πέτρα αυτή που χαμογελούσε όταν την πατούσες; Μήπως ήταν η ψυχή σου; Μήπως ήταν η καρδιά σου που νιώθεις να την πατάνε άνθρωποι χωρίς καμιά αξία, καμιά βαρύτητα ηθική, που παριστάνουν τους ηγέτες, αλλά συ το δέχεσαι και μάλιστα χαμογελάς κι από πάνω; Μήπως Χριστόφορε πρέπει να γίνεις σαν τα μυρμήγκια που βρίσκουν άλλους δρόμους όταν κάτι τους φράξει τον δρόμο της ζωής τους;»

Έπρεπε όμως να βρεθεί ένα παιδί με την αμόλυντη σκέψη του να με βάλει και εμένα να σκεφτώ;
Ωραία λοιπόν τώρα που σκέφτηκα, τώρα που τις είδα την ψυχή και την καρδιά μου πατημένες να χαμογελούν, θα γίνω άραγε μυρμήγκι να βρω άλλον δρόμο ή θα μείνω εδώ σαν πέτρα σε πλακόστρωτη αυλή να με πατούν και να χαμογελάω σαν χάχας ;