ΓΙΑ ΟΣΟ ΖΩ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΜΟΥ!

    Δυο λόγια μόνο νιώθω την υποχρέωση να γράψω σήμερα εδώ, καθώς βλέπω σιγά - σιγά να βελτιώνεται η όραση μου λίγες μέρες πριν συμπληρωθεί ένας μήνας από την επέμβαση για μεταμόσχευση ενδοθηλίου του κερατοειδούς στο αριστερό μου μάτι. 

    Δεν έχω σκοπό να κουράσω όσους διαβάσουν τις γραμμές αυτές με ιατρικές ορολογίες και άλλες τεχνικές λεπτομέρειες. 

    Θέλω μόνο να πω, πως όταν μου ανακοινώθηκε ότι ο κερατοειδής χιτώνας του ματιού μου πάσχει εκ γενετής από έλλειψη μιας ορισμένης κατηγορίας κυττάρων, τα οποία είναι απαραίτητα για την καθαρότητα της όρασης και ότι πρέπει να υποβληθώ σε επέμβαση μεταμόσχευσης αυτών των κυττάρων, δεν αντιλήφθηκα τότε περί τίνος επρόκειτο. 

Βέβαια με εκνεύρισε λίγο και το γεγονός ότι μέσα στους έξη τελευταίους μήνες θα έπρεπε να υποβληθώ σε τρίτη οφθαλμολογική επέμβαση!

    Αργότερα όταν πήγα σπίτι και το κουβέντιασα με τον αδελφό που είναι γιατρός (όχι οφθαλμίατρος) συνειδητοποίησα ότι αυτά τα κύτταρα που δεν διαθέτω θα τα λάβω από κάποιον άλλον άνθρωπο που όμως δεν ευρίσκεται πλέον στην ζωή. 

Δεν το κρύβω ότι ένιωσα κάπως άβολα τότε. Ανόητο βέβαια, αφού πολύ σύντομα κατάλαβα πόσοι συνάνθρωποί μας χαίρονται την ζωή τους εξ αιτίας του ανεκτίμητου δώρου ενός ανθρώπου που έφυγε για πάντα.  

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ο θάνατος μπορεί και να μην είναι πάντα η αυλαία του τέλους στη ζωή ενός ανθρώπου και δεν μιλάω από θρησκευτικής άποψης.

    Δεν έχει δε σημασία πόσο μεγάλο ή μικρό είναι το όργανο που λαμβάνει ένας άνθρωπος από κείνον που δεν βρίσκεται πια εδώ μαζί μας. Σημασία έχει ότι εξαιτίας του κάποιος που δεν θα είχε σωτηρία, ή θα συνέχιζε μια μίζερη ζωή με κάποια από τις αισθήσεις του νεκρωμένη,  θα μπορεί να πλέον να χαίρεται την ζωή του. 

    Στην δική μου περίπτωση, ο άγνωστος άνθρωπος, που ποτέ δεν θα μάθω τίποτα γι αυτόν, στάθηκε η αιτία να μπορέσω, χθες ας πούμε, να θαυμάσω, βλέποντας αρκετά καθαρά την πανσέληνο. 

   Ατενίζοντας το πανέμορφο φεγγάρι, έστειλα με αγγελιαφόρο το σεληνόφως, τις ευχαριστίες μου στον άνθρωπο αυτόν, που χαρίζοντάς μου ένα μικρό, απειροελάχιστο ίσως κομμάτι του εαυτού του, προσφέρει σε μένα την δυνατότητα να βλέπω καθαρά τα χαμόγελα των αγαπημένων μου και ιδίως εκείνων των μικρών πλασμάτων που τρέχουν μέσα στο σπίτι φωνάζοντάς μου: 

    «Παππού έλα να δεις το φεγγάρι!»

Για όσο ζω, θα έχει την ευγνωμοσύνη μου!