Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ Υ. [Νο 3] ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑ

Σύνδεση με το προήγουμενο:
Στο χαρτί ήταν γραμμένη η φράση: Ας δοξαστεί  ο ΥΨΙΣΤΟΣ,τίποτα άλλο.
Άπλωσε το χέρι του να χαϊδέψει τον σκύλο αλλά...χάιδεψε τον αέρα. 
Σήκωσε τα μάτια του να δει, αλλά ο σκύλος δεν ήταν πια εκεί! 
Κοίταξε ψηλά και μουρμούρισε με δέος:
«Αυτός είναι ο Υ;»
===================================================================


    Κρατώντας στην δεξιά του χούφτα σαν χάρτινη μπαλίτσα, το χαρτί που του έφερε
ο σκύλος εκεί στο πάρκο ο Κωνσταντίνος ελαφρά προβληματισμένος  - όχι τόσο για τον 
τρόπο που χάθηκε ο σκύλος- αλλά για τις τέσσερις λέξεις που ήταν γραμμένες 
στο κιτρινισμένο και βρώμικο χαρτί που κρατούσε στην χούφτα του. 
    Αναρωτιόταν νοερά αυτό το "Ύψιστος", είχε άραγε να κάνει με κείνο το Υ 
που εμφανίστηκε στην οθόνη του υπολογιστή του νωρίτερα;
Δεν είχε βέβαια καμιά αμφιβολία για το ποιόν αντιπροσώπευε τούτο το "Ύψιστος"!
Όλος ο κόσμος το ήξερε αυτό. Όμως τι δουλειά είχε να έρθει εκείνη η φράση με τα τεράστια 
μπλε γράμματα  στην οθόνη του; «Ο Υιός  Μου  σε υπέδειξεν εις Εμέ . Υ.» 
«Βέβαια αν όλος ο κόσμος, ξέρει ποιος είναι ο Ύψιστος σίγουρα θα ξέρει και ποιος ήταν ο γιος του. Ή μάλλον ο Υιός του.Με κεφαλαίο και αυτό το Υ». Αυτά αναλογιζόταν όσο προχωρούσε, αλλά του ήρθε κάποια στιγμή να χαστουκίσει τον εαυτό του για τις βλακείες που σκεφτόταν αυτός ο κατ'  εξοχήν άνθρωπος του 21ου αιώνα, της ηλεκτρονικής τεχνολογίας. 
    Προχωρώντας τώρα βιαστικός προς σπίτι του, σκεπτόταν ορισμένες λεπτομέρειες του προγράμματος που έπρεπε να παραδώσει στους πελάτες του για να πάρει και την προκαταβολή που είχαν συμφωνήσει. 
Έφτασε σπίτι ακριβώς την ώρα που ένας κοντός κύριος, με κουστούμι σκούρο καλοκαιριάτικα και μεσημεριάτικα αλλά και γκρίζο καπέλο - αν είναι δυνατόν - έβγαινε από την εξώπορτα και μιλούσε με την Λίνα, όση ώρα της κουνούσε το χέρι αποχαιρετώντας την. 
    Ο Κωνσταντίνος σταμάτησε μερικά μέτρα πιο κει και περίμενε να τελειώσει ο κύριος τις χαιρετούρες και να γυρίσει για δει ποιος ήταν. Όταν ο κοντός κουστουμαρισμένος άνθρωπος με την καπελαδούρα τέλειωσε επιτέλους με την ατέλειωτη χειραψία, γύρισε να φύγει. Είδε τον Κωνσταντίνο, του χαμογέλασε ελαφρά, έφερε το χέρι στο γείσο του καπέλου χαιρετώντας τον, τον προσπέρασε και έφυγε βιαστικός. Τα κοντά του πόδια κινούνταν με αξιοζήλευτη ταχύτητα πήρε το κατηφορικό δρομάκι για το κέντρο της πόλης και σε λίγο χάθηκε στην στροφή. 
    Η Λίνα και ο Κωνσταντίνος τον παρακολούθησαν μέχρι που δεν τον έβλεπαν πια. Ύστερα ο Κωνσταντίνος πλησίασε την γυναίκα του έσκυψε και την φίλησε όπως έκανε κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι και ρώτησε;
    «Μα ποιος ήταν αυτός ο αστείος τυπάκος; Και τι ήθελε;»
    «Αν σου πω ότι δεν κατάλαβα λέξη, θα με πιστέψεις; Ήθελε λέει εσένα αλλά μετά μου είπε καλύτερα που δεν ήσουν εδώ.»
    «Γιατί; Και τι ήθελε τελικά; Για δουλειά ήταν από καμιά εταιρεία;» ρώτησε ο Κωνσταντίνος
    «Όχι! Δεν ήταν για δουλειά. Αυτό ήταν το παράξενο.» είπε η Λίνα
    «Ωραία και τι ήθελε τελικά Και γιατί ήταν καλύτερα που δεν ήμουν εγώ;»
    «Γιατί..εμμ» κόμπιασε λίγο ή Λίνα «γιατί ήταν λέει ο Βούλης και δεν επιτρεπόταν ακόμη να σε συναντήσει» απάντησε με ένα χαμόγελο απορίας στα χείλη. 
    «Ποιος ήταν λέει;» ρώτησε ο Κωνσταντίνος
    «Ο Βούλης! Ξέρεις εσύ κανέναν Βούλη; Άκου Βούλης!» πρόσθεσε η Λίνα
    «Βούλης; Ούτε όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο δεν υπήρχε παιδί με τέτοιο όνομα. Μήπως είπε Μπούλης;» ρώτησε
    «Όχι, όχι το τόνισε και μάλιστα σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του και μου είπε: "Εμένα κυρία μου με λένε Βούλη!"»
    «Μα καλά εμένα που με είδε εκεί απ έξω γιατί δεν μου μίλησε;» είπε ο Κωνσταντίνος. 
    «Ιδέαν δεν έχω. Το μόνο που μου είπε ήταν ότι οι δρόμοι σας θα διασταυρώνονταν κάποια στιγμή, αλλά όχι τώρα! Αυτό πάντως σαν προειδοποίηση μου ακούστηκε εμένα.»  είπε η Λίνα και μπήκε μέσα. Ο Κωνσταντίνος την ακολούθησε και πήγαν στην κουζίνα. Τα παιδιά ο Γιώργος και η Μελίτα έλειπαν, ήταν στα μαθήματά τους μάλλον. 
    Καθώς εκείνη προχωρούσε μπροστά ο Κωνσταντίνος άπλωσε το χέρι του και της έδωσε μια ελαφριά τσιμπιά στον καλοφτιαγμένο της ποπό  Τόσα χρόνια μαζί αλλά το σεξ ήταν πάντα σαν τον πρώτο καιρό. Εκείνη έκανε ένα πηδηματάκι όλο νάζι.
Αν δεν είχε να τελειώσει το πρόγραμμα, λίγο παιχνιδάκι με την Λίνα θα ήταν ότι έπρεπε, τώρα που λείπαν και τα παιδιά, αλλά η προκαταβολή των βιοτεχνών  βλέπεις...
Άνοιξε το ντουλάπι με τα ποτήρια για να πάρει το ειδικό μεγάλο γυάλινο που έβαζε τον καφέ του αλλά δεν το έβρισκε.
    «Μα που στο διάβολο ειν....» δεν ολοκλήρωσε την φράση του γιατί τον έπιασαν κάτι γέλια μα κάτι γέλια που τον πόνεσε η κοιλιά του. Όταν ηρέμησε κάπως είπε έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη είπε:
    «Μα τι μ έπιασε και λύθηκα στα γέλια;»
    «Ξέρω κι εγώ; Με το είπες "που στο διάβολο...."» τώρα όμως άρχισε αυτή να γελάει. Δάκρυα τρέχαν από τα μάτια της. Είχε διπλωθεί στα δυο και γελούσε. Ακουμπούσε με το ένα χέρι σε μια καρέκλα της κουζίνας για να μην πέσει.
    Ο Κωνσταντίνος βλέποντας την να γελάει έτσι, λες και ήταν κολλητικό ξανάρχισε κι αυτός να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Κάποια στιγμή που ηρέμησαν η Λίνα είπε:
    «Μπα σε καλό μας! Τι μας έπιασε στα καλά καθούμενα; Και ο Βούλης; Αχα χα χα χα. Άκου Βούλης! χα χα χα »
Τους ξανάπιασαν τα γέλια και τους δυο καθώς επαναλάμβαναν και εν χορώ "Ο Βούλης, ο Βούλης, ο Βούλης!»
Όταν τελικά ηρέμησαν ο Κωνσταντίνος ρώτησε σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια του:
    «Το ποτήρι του καφέ μου, το πήρε πουθενά το μάτι σου;»    
    «Στο γραφείο σου το είχες αφήσει λίγο πριν βγεις για την βόλτα σου».
Εκείνη την στιγμή θυμήθηκε το χαρτί που του είχε φέρει ο σκύλος εκεί στο πάρκο με την φράση: "Ας δοξαστεί  ο ΥΨΙΣΤΟΣ" αλλά σκέφτηκε: "Δε βαριέσαι. Αργότερα θα της το δείξω.»
    Πήγε στο γραφείο του και είδε ότι ο υπολογιστής του ήταν κλειστός. Εκείνος είχε την εντύπωση πως τον είχε αφήσει αναμμένο. Το ποτήρι του καφέ ήταν εκεί δίπλα στο πληκτρολόγιο. Άναψε τον υπολογιστή και μέχρι να μπουτάρει, πήγε στην κουζίνα να φτιάξει έναν καφέ ακόμη. Η Λίνα δεν ήταν εκεί. Έφτιαξε τον καφέ του και πήγε ορεξάτος να τελειώσει επιτέλους το πρόγραμμα που του είχαν παραγγείλει. 
    Στον υπολογιστή τώρα έβλεπε την επιφάνεια εργασίας με φόντο ένα τοπίο από κάποια έρημο. Μάλλον Αριζόνα έμοιαζε. Κάθισε και ήπιε μια γουλιά καφέ και έπιασε το ποντίκι. 
Αμέσως και χωρίς να κάνει καμιά άλλη κίνηση η οθόνη του άλλαξε, αναβόσβησε μερικές φορές και όταν σταθεροποιήθηκε, το ποτήρι με τον καφέ που πήγαινε να αφήσει πάνω στο γραφείο έπεσε από το χέρι του κι έσκασε κάτω στο πάτωμα. Τα μάτια του όμως ήταν καρφωμένα στην κατάλευκη οθόνη και στα γράμματα που είχαν εμφανιστεί εκεί:

Βούλης  είναι το έτερον όνομα του Βεελζεβούλ 
Υ.
 Τινάχτηκε όρθιος: «Λίνααα!» φώναξε «Έλα αμέσως εδώ!» 

Συνεχίζεται 

    




  

    

   



11 σχόλια:

  1. Έχω χάσει πολλά από τα blogs…
    Σου στέλνω πολλά φιλιά και ένα όμορφο
    Υπόλοιπο καλοκαίρι !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Bitch
    Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω. Έλειψα κι εγώ για μεγάλο χρονικό διαστημα από τα Blogs. Σιγά- σιγά επιστρέφω. Βέβαια δεν είναι όπως παλιά καθώς τώρα υπάρχει το facebook. Αλλά άλλη ειναι η γοητεία εδώ μεσα. Ανταποδίδω τα φιλιά και εύχομαι υγεία και χαμόγελα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αμμάν!!!
    Αγρεύουν τα πράγματα!!
    Καλά που το διάβασα πριν σκοτεινιάσει και δεν κοιμηθώ όλη νύχτα:))

    Με το μαλακό,ναί???
    μη μας τρομάξεις!!

    Ζεστά με άρωμα θαλασσινό όπως πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @zoyzoy
      Μην ανησυχείς. Θα μπορείς να το διαβαζεις και μεσάνυχτα άμα λάχει!
      Επίσης μην ανησυχείς τα δικά σου δεν τα μπερδεύω με τίποτα έχουν την δική τους προσωπικότητα για αυτό κι εγώ τα εμπλουτίζω λίγο με Αφρικάνικα μπαχάρια και στα στέλνω πίσω!

      Διαγραφή
  4. Που στο διάολο; και εκεί ήταν ο Βούλη!! Μ'αρέσει, μ'αρέσει...

    Πάμε πάρα πάνω... περιμένω.

    Un beso y un café, amigo Cristóbal!

    ¿Cómo va el verano?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @censurasigloXXI
      Πολύ χαίρομαι που σου αρέσει. El diablo tiene muchos nombres como el mal!
      Είναι πολύ μεγάλη η χαρά μου που βλέπω την φίλη μου από την Ισπανία που λατρεύω!
      Verano de este año es fresco hasta el momento. El mundo sufre sin embargo

      Διαγραφή
  5. Με τίποτα δεν θα έχανα την επιστροφή σου μπορεί ο χρόνος που έρχομαι να σε διαβαζω να έχει αραιώσει αλλά δεν χάνω ούτε τελεία.. οπως κατάλαβες διαβάζω όλες τις συνέχειες μαζί..και αυτή την φορα πρέπει να το παραδεχτώ η γραφή σου με βάζει σε πολλούς συνειρμούς θα δώ στο τέλος της ιστορίας σου αν έπεσα μέσα...
    αααα και πολύ ευχάριστο που μπορείς και απαντάς σε κάθε σχόλιο από κάτω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Σμαραγδένια Ρούλα
      Ρούλα μου εγώ να δεις τι χαρά μου δίνεις με την εμφάνισή σου εδώ. Ξέρω ότι πολλά που έχουν συμβεί ατομικά σε πολλούς από μας αλλά γενικά στον τόπο έχει αποδιοργανώσει την παρέα εδώ μέσα. Κι εγώ ομολογώ ότι πολύ σπάνια μπορώ πλέον να επισκέπτομαι φίλες και φίλους που παλιότερα βρισκόμασταν σχεδόν καθημερινά. Είναι βλέπεις και η επικράτηση του Face Book. Σε ευχαριστώ για την χαρά που μου έδωσες. Να είσαι καλά κορίτσι μου και φίλησε μου σε παρακαλώ τους αγαπημένους σου.

      Διαγραφή
  6. Αν είναι να δω κάποτε τον......Βεελζεβούλ,θα τον προτιμούσα ψιλό,αγέρωχο και με θεληματικό πηγούνι!
    Ζητάω πολλά;
    Τις φιλούρες μου Χριστόφορε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @xristin
      Εσύ να δεις τον Βεελζεβούλ; Αυτό μου το απέκλεισε ο ίδιος. Δεν έχεις λέει τα προσόντα! χα χα χα
      Οι φιλούρες συ άλλωστε μαρτυρούν το δίκιο του..... Βούλη!
      Καλό απόγευμα να έχεις και μακριά /////από κακές αλλά γοητευτικές παρέες!
      Ευχαριστώ για την επίσκεψη

      Διαγραφή
  7. Α! Βούλη- χοντρούλη- κοντούλη- βερζεβούλη που θα μας πας θα σε τσακώσει ο Υ... λέω τώρα!
    ΑΦ! από Υ σε Υ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή