ΘΑΝΑΣΙΜΕΣ ΑΙΧΜΕΣ

Ήταν ένα βρωμερό υπόγειο, απομεινάρι κάποιας παλιάς οικοδομής. Βρισκόταν βαθιά χωμένο στη γη και μόνο ένα σκοτεινό άνοιγμα πρόδινε την ύπαρξη του.

Αν όμως είχες την αντοχή να υπομείνεις την δυσοσμία και την περιέργεια να μάθεις τι κρυβόταν στην μαυρίλα εκείνη, τότε ίσως μπορούσες να αντιληφθείς ότι μέσα στο πηχτό εκείνο σκοτάδι κάτι σάλευε.

Έτυχε να περάσω ένα πρωινό πριν ακόμη αρχίσει η κίνηση, όταν στάθηκα πάνω από το άνοιγμα εκείνο. Η οσμή της σαπίλας μου προκάλεσε ναυτία. Αηδιασμένος έκανα να απομακρυνθώ, όταν μια ανεπαίσθητη κίνηση στο βάθος εκεί μου κίνησε την περιέργεια.

Τι παράξενο αλήθεια!  Είδα μέσα από το βαθύ σκοτάδι κάτι μάτια που το βλέμμα τους εξέπεμπε ένα αχνό, αδύναμο φως να με κοιτούν. Μου φάνηκαν πολλά τα μάτια αυτά. Τίποτε ζωάκια θα είναι σκέφτηκα. Έσκυψα πήρα μια πετρούλα και έκανα να την πετάξω μέσα στην τρύπα.

Μια τρεμάμενη φωνή σαν σε παιδική χορωδία όμως με σταμάτησε: «Μμμή…» άκουσα. «Μη…» ξανάκουσα.

Σκύβω πιο πολύ να δω καλύτερα μέσα στο σκοτάδι του υπογείου. Δεν έβλεπα τίποτα παρά μόνο κάτι σαν μάζα που αργοσερνόταν πάνω στο σάπιο δάπεδο.

«Τι είστε εσείς;» ρώτησα απορώντας κι εγώ με την αφέλεια μου να μιλάω σε κάτι που δεν ήξερα καν τι ήταν.

Μα τότε άκουσα πεντακάθαρα μια φωνή να μου λέει:

«Όνειρα ήμαστε! Όνειρα παλιά!»

«Όνειρα; » ρώτησα «Όνειρα τίνος!»

«Δικά σας όνειρα. Ξεχασμένα και διωγμένα.»

«Μα εκεί κάτω; Τι κάνετε εκεί κάτω;»

«Περιμένουμε! Περιμένουμε να μας δεχτείτε πίσω!»

«Ελάτε τότε. Τι περιμένετε.» είπα

«Τώρα είναι πια αργά. Πεθαίνουμε σε λίγο.» Είπαν πολλά μαζί.

«Μα γιατί. Τι σας σκοτώνει;» ρώτησα σαν χαζός.

«Μας σκότωσαν οι θανάσιμες, οι μυτερές αιχμές της τετράγωνης λογικής σας.» είπαν με σβησμένη φωνή.

Και μετά σιωπή.