ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

    Ο  Αλέκος είχε κουραστεί πια να ψάχνει για φτηνό διαμέρισμα σε  κείνη την άσχημη, την από χρόνια υποβαθμισμένη γειτονιά. Ένιωθε μια οργισμένη ταπείνωση που  υποχρεωνόταν τώρα στα σαράντα πέντε του να αλλάξει ζωή  του αφήνοντας το ωραίο του διαμέρισμα στο μεσοαστικό προάστιο που ζούσε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. 
    Όμως δεν γινόταν να μένει εκεί πια, αφού ο μισθός του είχε περικοπεί δραστικά τον τελευταίο καιρό  και  η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος δεν δεχόταν με τίποτα να μειώσει το ενοίκιο. Εκεί ανένδοτη και πεισματάρα η γεροντοκόρη. Έπρεπε να της αδειάσει το διαμέρισμα μέχρι το τέλος του μήνα. Δηλαδή σε λιγότερο από είκοσι μέρες. 
    Τώρα στην πραγματικά πανάσχημη εκείνη γειτονιά που είχε καταλήξει, μετά από μέρες αναζητήσεων σε κάπως πιο ανεκτά μέρη, από την μια η απογοήτευση και από την άλλη η ζέστη του έφεραν δίψα. Βρήκε μια καφετέρια της κακιάς ώρας και μπήκε για να πιει κάτι δροσιστικό. Ήταν  όμως τόσο θλιβερή η εικόνα του καταστήματος που του ήρθε η παρόρμηση να γυρίσει και να φύγει. Όμως διψούσε πολύ. Μπήκε και κάθισε σε μια καρέκλα που έμοιαζε ξεχαρβαλωμένη.  Ήρθε ο σερβιτόρος. 
    Ζήτησε ένα παγωμένο ποτήρι νερό και έναν χυμό πορτοκαλιού. Ο σερβιτόρος τον κοίταξε κάπως περίεργα πριν πάει να του φέρει την παραγγελία. Ο Αλέκος στο μεταξύ περιεργαζόταν τους ελάχιστους θαμώνες που καταλάμβαναν τα τραπεζάκια γύρω του. Στην αρχή δεν το αντιλήφθηκε αλλά σιγά - σιγά διαπίστωσε ότι κανείς τους δεν μιλούσε και ότι όλοι είχαν καρφώσει το βλέμμα τους πάνω του. Ένιωσε πολύ άβολα. Μα γιατί τον κοίταζαν με κείνο το ύφος;  Παράξενο ύφος!
    Ο σερβιτόρος ήρθε με την παραγγελία του και αφού άφησε τα δυο ποτήρια στο τραπέζι στάθηκε για λίγο, κοίταξε τον Αλέκο με το ίδιο ύφος που είχαν και οι θαμώνες και έκανε να φύγει όταν ο Αλέκος, πίνοντας μια γουλιά από το νερό του, πήγε να το φτύσει με αηδία. Ήταν τόσο ζεστό λες και είχαν το ποτήρι στον καυτό ήλιο για μέρες. 
    «Μα, μα! Τι νερ...» πήγε να πει ο Αλέκος σκουπίζοντας με την παλάμη τα χείλη του. 
    «Μας συγχωρείτε κύριε» είπε ο σερβιτόρος «αλλά τρεις μέρες τώρα δεν έχουμε ρεύμα. Μας το κόψανε!»
Την φράση αυτή ο νεαρός την είπε με κείνο το ύφος που είχαν και οι άλλοι. Όμως το δικό  του είχε πιο ένταση. Πιο πάθος θα μπορούσε να πει κανείς. 
    Ο Αλέκος γύρισε και έριξε μια ματιά και στους πελάτες γύρω του. Ήταν απίστευτο αλλά και οι άλλοι είχαν τώρα αποκτήσει το ίδιο ύφος με του σερβιτόρου. Οι γραμμές στα πρόσωπα τους  εκεί γύρω από τα μάτια και δίπλα στα χείλη είχαν σχεδόν παρόμοια κλίση. Το βλέμμα τους επίσης την ίδια έκφραση. 
Δεν έκανε την απόπειρα να πιει την πορτοκαλάδα αλλά ρώτησε τον σερβιτόρο που στεκόταν ακόμη εκεί και τον κοιτούσε με κείνο το βλέμμα το όλο......Δεν μπορούσε να χαρακτηρίσει το είδος του βλέμματος. 
    «Μήπως ξέρετε αν εδώ γύρω νοικιάζεται κανένα διαμερισματάκι;»
Μόλις τέλειωσε την φράση του ο σερβιτόρος, έγλυψε με την γλώσσα χείλη του σαν να ήθελε να τα υγράνει και σμίγοντας τα φρύδια του είπε: 
    «Μάλιστα. Εδώ στο πρώτο στενό αριστερά νοικιάζεται ένα δυάρι.» Του είπε τον αριθμό
Ο Αλέκος τον ευχαρίστησε, πλήρωσε για αυτό που δεν ήπιε και σηκώθηκε να βγει. Έριξε μια ματιά στους άλλους γύρω του και τους είδε να τον κοιτούν και αυτοί με σμιχτά τα φρύδια και με ένα βλέμμα...."μα τι βλέμμα είναι αυτό;" αναρωτήθηκε βγαίνοντας. Προσπάθησε να βρει τον κατάλληλο χαρακτηρισμό αλλά κάτι του ξέφευγε,
    Προχώρησε προς το στενό που του υπέδειξε ο σερβιτόρος. Όταν μπήκε στο στενό, σχεδόν αμέσως σοκαρίστηκε. Δεξιά κι αριστερά του, όσο έφτανε το μάτι του, δεν έβλεπε τίποτα άλλο παρά άδεια εγκαταλειμμένα μαγαζάκια και γραφεία. Παντού κυριαρχούσαν οι ταμπέλες: ΠΩΛΕΙΤΑΙ και ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ.  Θλιβερό θέαμα! Όσο προχωρούσε μέσα σε αυτή την παρακμή, ψάχνοντας τον αριθμό του κτιρίου που του έδωσε ο σερβιτόρος, τόσο κάτι μέσα του άλλαζε. Οι βρώμικες βιτρίνες των μαγαζιών που ίσως κάποτε να μπαινόβγαινε κόσμος και που τώρα οι πινακίδες τους έγερναν προς το έδαφος, έτοιμες να πέσουν αφού  κρέμονταν πια από μια σκουριασμένη βίδα, του έφερναν ένα σφίξιμο στην καρδιά. Τι έγινε άραγε όλος αυτός ο κόσμος; Όμως μέσα του κάτι άλλαζε. Το ένοιωθε. 
    Όταν έφτασε στην διεύθυνση που του έδωσε ο σερβιτόρος, ο Αλέκος είδε το τριώροφο κτίριο στον τρίτο όροφο του οποίου ήταν και το διαμέρισμα που νοικιαζόταν. Στάθηκε απέναντι σήκωσε το κεφάλι του και είδε ένα κτίριο της δεκαετίας του 70 σε καλή σχετικά κατάσταση. 
    Στο ισόγειο, βρισκόταν το μοναδικό ίσως μαγαζί που είχε ανοιχτή  την διπλή ξύλινη πόρτα του. Τίποτα το σπουδαίο. Ούτε βιτρίνα ούτε τίποτα. Από πάνω υπήρχε μια ταμπέλα με μεγάλα μαύρα χοντρά απλά γράμματα σε γκρίζο φόντο :  
«ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ» έλεγε η ταμπέλα. 
    Ο Αλέκος χαμογέλασε μονολογώντας «τι ενοικιάζονται με μεγάλη επιτυχία;» όταν είδε να στέκεται στην είσοδο του καταστήματος ένας κύριος ψηλός, ηλικιωμένος λεπτός με γκρίζα μαλλιά και κομψά ντυμένος με ένα κουστούμι περασμένης εποχής. 
Διέσχισε τον δρόμο χωρίς ούτε καν να ελέγξει να δει αν έρχεται κανένα όχημα και πήγε απέναντι εκεί που στεκόταν ο κύριος. 
    «Καλημέρα σας κύριε» είπε ο Αλέκος
    «Καλημέρα σας» απάντησε ο ηλικιωμένος κύριος. «Σε τι θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;» ρώτησε με ευγένεια.
Όμως ο Αλέκος δεν μπόρεσε να παραβλέψει το γεγονός ότι και αυτό ο κύριος είχε την ίδια έκφραση, το ίδιο βλέμμα με τον σερβιτόρο και τους πελάτες του. 
Επειδή δεν απάντησε αμέσως, ο ψηλός κύριος με το παλιομοδίτικο ντύσιμο τον ρώτησε:
    «Θα θέλατε να δοκιμάσετε;»
Ο Αλέκος δεν θα μπορέσει ποτέ να θυμηθεί ή να καταλάβει τι ήταν εκείνο που λειτούργησε μέσα του με τέτοιο τρόπο ώστε να πει χωρίς δισταγμό:
    «Μάλιστα θα ήθελα.»
    «Ωραία! Τότε περάστε μέσα.»
Μπήκαν μέσα. Εκτός από ένα παλιό ξύλινο γραφείο δυο καρέκλες και ένα ράφι με φακέλλους δεν υπήρχε κανενός άλλου είδους επίπλωση. 
    «Καθίστε κύριε» είπε με ευγένεια στον Αλέκο. 
Μόλις κάθισε ο Αλέκος και κοίταξε καλύτερα τον ηλικιωμένο τότε μόνο κατάφερε να περιγράψει μέσα του την έκφρασή του αλλά και την έκφραση των άλλων στη καφετέρια. 
    «Το ενοίκιο θα σας κοστίσει πενήντα ευρώ το τρίμηνο.» είπε χωρίς καθυστέρηση ηλικιωμένος.
    «Πενήντα το τρίμηνο;Μα τι είδους ενοίκιο είναι αυτό για διαμέρισμα;» ρώτησε ο Αλέκος
    «Δεν έχω καμιά σχέση με το διαμέρισμα. Το ενοίκιο είναι γι αυτό που ήρθατε να δοκιμάσετε. Θέλετε λοιπόν να δοκιμάσετε; Αν θέλετε, το ενοίκιο είναι πενήντα το τρίμηνο. Έχετε ακόμη δικαίωμα για δυο ανανεώσεις και μετά αν είστε ικανοποιημένος με ένα εκατοστάρικο θα είναι μονίμως δικά σας. Συμφωνείτε;»
Ο Αλέκος, λες και έκλεινε μια συμφωνία για την οποίαν είχε γίνει μεγάλη συζήτηση προηγουμένως δέχτηκε. Υπόγραψε ένα χαρτί που το έδωσε ο τύπος χωρίς ούτε καν να διαβάσει τους όρους. Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε με τρόπο που έκανε ακόμη πιο έντονη εκείνη την έκφραση στο πρόσωπο αλλά και τα βλέμμα στα μάτια. 
    Σηκώθηκε, έκανε νόημα και στον Αλέκο να σηκωθεί και να τον ακολουθήσει. Μπήκαν σε έναν σκοτεινό χώρο. Άναψε το φως. Το μόνο πράγμα που υπήρχε εκεί μέσα ήταν μια αρκετά μεγάλη και άνετη πολυθρόνα  στον απέναντι τοίχο και δίπλα της ένα στρογγυλό τραπέζι με ένα  μικρό  μεταλλικό κουτί πάνω του. 
    «Θα καθίσετε εδώ» του έδειξε την πολυθρόνα και μόλις βγω και κλείσω την πόρτα εσείς απλώς θα πατήσετε αυτό το μαύρο κουμπί στην κονσόλα που είναι στο τραπεζάκι. Μην ανησυχήσετε όταν σβήσει το φως. Όταν ξανανάψει το φως, η διαδικασία θα έχει τελειώσει και θα βγείτε έξω. Καταλάβατε;»
    «Ναι κατάλαβα!» είπε ο Αλέκος
Κάθισε. Ο ηλικιωμένος βγήκε κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Ο Αλέκος χωρίς να καθυστερήσω ούτε λεπτό, πάτησε το μαύρο κουμπάκι. Το φως έσβησε και μια απόλυτη ησυχία επικράτησε. Ένιωσε μια απαλή ζεστασιά να λούζει το πρόσωπο του που όμως δεν ήταν δυσάρεστη. Δεν μπόρεσε να υπολογίσει πόσο χρόνο διήρκεσε αυτό. Το φως άναψε. Ο Αλέκος σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα και βγήκε. Είδε τον ηλικιωμένο να σηκώνεται από την καρέκλα του γραφείου του και να τον πλησιάζει. Η έκφραση του προσώπου του αλλά και το βλέμμα του έγιναν πιο έντονα από πριν. 
    «Θαυμάσια!» είπε. «Θέλετε να σας φέρω έναν καθρέφτη;»
Χωρίς να ξέρει γιατί ο Αλέκος απάντησε: 
     «Όχι ευχαριστώ! Τα πενήντα ευρώ;» ρώτησε
     «Α! Αυτά; Στο τέλος του τριμήνου όταν έρθετε για την ανανέωση! Πηγαίνετε τώρα και καλό τρίμηνο! Α! Ορίστε πάρτε και την κάρτα μου.»  είπε χαμογελώντας με ....«μα τι στο καλό έχει το χαμόγελο του; » αναρωτήθηκε ο Αλέκος.
     Ο Αλέκος πήγε στο αμάξι του. Μπήκε μέσα. Απόφυγε να κοιτάξει το πρόσωπό του στον καθρέφτη και πήγε στο σπίτι του. Εκεί στον κηπάκο βρήκε την σπιτονοικοκυρά του να ποτίζει. Μόλις τον είδε στράφηκε με ορμή να του τα ψάλλει αλλά μόλις τον είδε, χαμογέλασε και τον κοίταξε καλά - καλά. 
    «Εντάξει, μωρέ κύριε Αλέκο! Δεν είπαμε και πεθάνουμε από την στενοχώρια. Άντε μωρέ θα τα ξαναπούμε για το ενοίκιο. Όχι και να χαλάμε τις καρδιές μας μετά από τόσα χρόνια! Έλα μωρέ κύριε Αλέκο χαμογέλασε λίγο. Θα τα βρούμε είπαμε!»
Ο Αλέκος χαμογέλασε δειλά.
    «Μα χαμόγελο είναι αυτό; Είναι σαν να ετοιμάζεσαι να βάλεις τα κλάματα! Βρε κυρ Αλέκο μου θυμίζεις τον μακαρίτη τον πατέρα μου σήμερα. 'Έχεις το ίδιο ύφος με κείνον  Το ύφος θύματος, όπως  το έλεγε η μάνα μου.»
Εκείνη την στιγμή κάτι σαν φως άναψε στον νου του Αλέκου. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι εκεί στην καφετέρια ο τύπος, στο μαγαζί με την επιγραφή «ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ» αυτό είχαν την έκφραση, το βλέμμα και το ύφος θύματος. 
    Έτρεξε πάνω στο διαμέρισμά του. Ξεκλείδωσε με φούρια και μπήκε μέσα. Έτρεξε στο μπάνιο. Άναψε το φως και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Ποτέ μα ποτέ στα σαράντα πέντε  χρόνια της ζωής δεν ένιωσε τόσο περήφανος όταν αντίκρισε τον εαυτό του. 
Πόσο εξαίσια ήταν τα μακριά σαν ρυάκια αυλάκια που διέσχιζαν το μέτωπό του!
Τι υπέροχες λεπτές ρυτίδες που κατέβαιναν από τις κόγχες των ματιών του! Τι όμορφα  που ήταν τα χείλη του τώρα που οι άκρες τους έγερναν προς τα κάτω δίνοντας στο πρόσωπό του μια έκφραση σαν να ήταν έτοιμος να κλάψει γοερά. Αλλά η βασική ομορφιά βρισκόταν στα μάτια του. Εκεί μέσα στην έκφραση τους  φώλιαζε το θαυμάσιο βλέμμα του τραγικού θύματος. Εκεί βρισκόταν τώρα ο Αλέκος. 
Στη θέση και στην φύση θύματος. Στη θέση που ανήκε.  
    Άρχισε να γελάει εκεί απέναντι απ τον καθρέφτη και όσο γελούσε τόσο πιο έντονη γινόταν η έκφραση του αξιολύπητου θύματος. 
    Έβγαλε από την τσέπη του την κάρτα του ηλικιωμένου και διάβασε:
«ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΥΦΟΣ ΚΑΙ ΒΛΕΜΜΑ ΘΥΜΑΤΟΣ»
Την γύρισε από πίσω και διάβασε μια φράση με γραμμένη με έντονα γράμματα!
«Αν στη ζωή σου γίνεις θύμα χωρίς να έχεις την όψη θύματος, τότε θα μείνεις για πάντα θύμα!»
Ο Αλέκος είχε την όψη θύματος πια!