ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ!

     Ήταν το πρώτο που πρόσεξε. Τούτο το  μεγάλο δέντρο εκεί απέναντι  με το πυκνό φύλλωμα είχε λάθος σκιά! Δεν μπορεί ο ήλιος να το φώτιζε από την ανατολική πλευρά και η σκιά του να ήταν από την ίδια την μεριά. Αφού στάθηκε ο Σόλων για λίγο να κοιτάζει την λάθος σκιά, σήκωσε αδιάφορα τους ώμους  και προχώρησε προς την κατηφόρα. 
    Σήμερα ήταν Τρίτη και είχε λαϊκή. Ήταν ακόμη πρωί και λιγοστός ο κόσμος. Όμως μια παράξενη ησυχία επικρατούσε στην αγορά. 
Δεν άκουγε κανέναν να διαλαλεί την πραμάτεια του. Τα διάφορα προϊόντα ήταν με τάξη τοποθετημένα κάτω από τις τέντες, Όσοι ήταν πίσω από τους πάγκους ήταν σχεδόν ακίνητοι και τον κοιτούσαν παρακολουθώντας τον να περνάει ανάμεσα στα διαφόρων χρωμάτων, σχημάτων και υφής προϊόντα. Οι λιγοστοί πελάτες, σταματημένοι και αυτοί με τα καροτσάκια άδεια ή μισογεμάτα, κάτω από την σκιά των τεντών τον παρακολουθούσαν και αυτοί καθώς ο Σόλων διέσχιζε τα σοκάκια που είχαν δημιουργηθεί ανάμεσα στους πάγκους.
Τώρα ένιωσε ότι και κάτι άλλο δεν πήγαινε καλά. Πού ήταν οι μυρωδιές από τα διάφορα ζαρζαβατικά, και τα άλλα είδη. Τα ψάρια; Άοσμα ήταν τα ψάρια;
    Παραξενεμένος ο Σόλων και νιώθοντας άβολα τάχυνε το βήμα του για να βγει από κείνη την περιοχή όπου επικρατούσε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε ναό χωρίς ψαλμωδίες.  Κάποια στιγμή στάθηκε όμως για να δει αν είχε αλλάξει κάτι στην σκιά του δέντρου. Όχι μόνο δεν είχε αλλάξει τίποτα αλλά τώρα είδε ότι ενώ φυσούσε ένα αεράκι που κούναγε το φύλα του η σκιά ακίνητη σχεδόν σαν τυπωμένη στην άσφαλτο, αγνοούσε την κίνηση του φυλλώματος.  Όταν στράφηκε πάλι να συνεχίσει τον δρόμο του είδε ότι όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί γύρω, πελάτες και πραματευτές τον παρακολουθούσαν λες και ήταν εξωγήινο πλάσμα με πλοκάμια αντί για πόδια. 
«Μήπως μωρέ νομίζουν ότι είμαι άνθρωπος του ΣΔΟΕ;»  σκέφτηκε.  
    Συνέχισε να προχωράει μέσα σε αυτήν την παράξενη ησυχία σε έναν χώρο που συνήθως έσφυζε από ζωή, φωνές, ομιλίες, γέλια και πειράγματα .  
«Μήπως με έχουν πάρει για κανέναν πολιτικό; Μα γιατί με κοιτάζουν έτσι;»
    Είχε αρχίσει να μην νιώθει καθόλου άνετα πια. Άνοιξε το βήμα του και κάποια στιγμή βγήκε από την περιοχή της λαϊκής. Ανάσανε ανακουφισμένος που βρέθηκε στον κανονικό κόσμ.... Μα τι στο καλό! Ο ψιλικατζής που πήγαινε κάθε μέρα για την εφημερίδα και το ψωμί του γιατί ήταν κλειστός τέτοια ώρα; Μήπως δεν είχε ανοίξει ακόμη; Μα ήταν περίπου δέκα και μισή το πρωί. Παράξενο. 
    Έστρεψε το βλέμμα του προς την πενταώροφη πολυκατοικία στον δεύτερο όροφο της οποίας ήταν το διαμέρισμά του. Δεν ήταν δυνατόν! Το μπαλκόνι του που ήταν το πιο στεγνό από όλα τα άλλα, τώρα είχε γεμίσει πρασινάδες και δενδρύλια λες και κάποιος τα μετέφερε από τα υπόλοιπα μπαλκόνια στο δικό του. 
    Έβγαλε τα κλειδιά του ξεκλείδωσε την κεντρική είσοδο και ανέβηκε στον δεύτερο από τα σκαλοπάτια. Όταν έφτασε μπροστά στο διαμέρισμά του, βρήκε την πόρτα ανοιχτή. «Διαρρήκτες! Μπήκαν κλέφτες!» σκέφτηκε με τρόμο. 
Με φόβο αλλά και  με μια παράξενη αποφασιστικότητα, μπήκε μέσα. Στάθηκε στο χολάκι και άκουσε ομιλίες από την κουζίνα. Νυχοπατώντας σχεδόν πήγε εκεί και είδε όλη του την οικογένεια να είναι μαζεμένη στον μικρό εκείνο  χώρο. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα σταμάτησαν όλοι να μιλούν και οι περισσότεροι πέταξαν τα τσιγάρα τους στο νεροχύτη. Μα αφού κανείς τους δεν κάπνιζε πια που τα βρήκαν τα τσιγάρα; 
Κανείς δεν του απηύθυνε τον λόγο. Μόνο τον κοίταζαν. Η μυρωδιά του καπνού στο κλειστό δωμάτιο του έφερε αναγούλα. Απορούσε και με την γυναίκα του αλλά  και με την μεγάλη του κόρη! Πως ανέχονταν εκείνες να είναι τα εγγόνια του εκεί μέσα στην τσιγαρίλα; Γιατί δεν είχαν βγει στο μπαλκόνι να καπνίσουν αυτοί που είχαν το βίτσιο; Κι από πότε ξανάρχισαν το κάπνισμα;
    Με τον τρόπο που τον κοίταζαν δεν περίμενε ότι θα έπαιρνε κάποια απάντηση. Ετοιμάστηκε να γυρίσει για να βγει από κείνο το μέρος που βρωμοκοπούσε και του έφερε ερεθισμό στην μύτη και τα μάτια, όταν ένα χέρι τον έπιασε από το μπράτσο.
     «Έλα πάμε να σε βάλω για ύπνο.» Ήταν η γυναίκα του που με τρυφερή μεν φωνή αλλά χωρίς ίχνος χαμόγελου τον τράβηξε απαλά και τον οδήγησε στην κρεβατοκάμαρα. 
    «Μα... μα..είναι πρωί ακόμη. Δεν θέλω να κοιμηθώ!» τραύλισε εκείνος.
    «Όχι, όχι! Πρέπει. Ο γιατρός είπε ότι πρέπει να κοιμάσαι όλη μέρα», είπε η γυναίκα του με απαλή φωνή αλλά η λαβή της στο μπράτσο τον έσφιξε λίγο περισσότερο.
    Σαν άβουλο αρνί την άφησε να τον οδηγήσει στο δωμάτιο. Εκείνος στάθηκε δίπλα στο κρεβάτι με τα μάτια καρφωμένα στην μπαλκονόπορτα απ όπου έμπαινε το φως του υπέροχου φθινοπωριάτικου πρωινού. 
    «Μα γιατί πρέπει να πέσω για ύπνο τέτοια ώρα;» παραπονέθηκε αφήνοντάς την να του ξεκουμπώνει το πουκάμισο.
    «Δεν άκουσες τον γιατρό; Αφού σου το είπε ξεκάθαρα. Αν δε κοιμάσαι όλη μέρα, θα πεθάνεις!» είπε εκείνη, με τον ίδιο τόνο σαν έλεγε: «δεν θα σου πέσει ο πυρετός»
    «Μα πότε πήγαμε στον γιατρό;» ρώτησε εκείνος
    «Να! Λοιπόν βλέπεις; Αυτό, -το ότι δεν θυμάσαι - είναι το πρώτο σύμπτωμα που δείχνει ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά!»
    «Δηλαδή τι θα πάθω:» 
    «Μα σου είπα. Θα πεθάνεις»! Η φωνή της ήταν ήρεμη. Χωρίς ίχνος ανησυχίας. 
    Αφού τον βοήθησε να φορέσει την πυτζάμα του τον σκέπασε, πήγε στην μπαλκονόπορτα έκλεισε τα παντζούρια τράβηξε τις κουρτίνες και το δωμάτιο βυθίστηκε στο σκοτάδι. 
    «Νάνι τώρα!» του είπε σχεδόν επιτακτικά αλλά με μια υποψία χαμόγελου και βγήκε κλείνοντας την πόρτα πίσω της. 
Εκείνος γύρισε αριστερά στο πλάι, έκλεισε τα μάτια του και προσπάθησε να κοιμηθεί. 
    Δεν ήξερε πόση ώρα είχε περάσει όταν κάποια στιγμή άκουσε την πόρτα να ανοίγει. Αμέσως μετά ακούστηκε ένα απαλό κλικ και πίσω από τα κλειστά του βλέφαρα αισθάνθηκε φως να έχει πλημμυρίσει τον χώρο.
    «Έλα ξύπνα τώρα!» άκουσε την γυναίκα του να λέει.
Προσπάθησε να ανοίξει τα βλέφαρά του αλλά όση προσπάθεια κι αν κατέβαλε αυτά δεν άνοιγαν, λες και ήταν κολλημένα με κόλα.
    «Μα τι έχει; Γιατί δεν ξυπνάει;» άκουσε το γιο του να ρωτάει εκεί δίπλα του. 
    «Μήπως να τον ξεσκεπάσουμε; »ρώτησε η μια του κόρη
    «Εγώ λέω να πάρουμε το 166. Να τον πάμε στο...» είπε η άλλη. 
    «Φοβάμαι πως είναι πολύ αργά πια.» Αυτή ήταν η φωνή του αδελφού του, του γιατρού. 
Μα πότε πρόλαβε έλθει;
Ένιωσε κάποιον να τον γυρίζει ανάσκελα. Του ξεκούμπωσαν την πυτζάμα και κάτι κρύο ακούμπησε στο στήθος του. 
    «Δεν ακούω παλμούς!» άκουσε τον αδελφό του. «Σας το είπα είναι πολύ αργά», είπε και του ξανακούμπωσε την πυτζάμα. 
Τότε είναι που ένιωσε την ανάγκη να κουνήσει το χέρι του. Προσπάθησε  βάζοντας θέληση και δύναμη. Όμως ούτε το μικρό του δαχτυλάκι δεν μπόρεσε να κινήσει.
    «Θα κανονίσω εγώ ότι χρειάζεται!» Είπε ο αδελφός του πολύ ήρεμα. 
Άκουσε βήματα να απομακρύνονται.
«Τι εννοεί, ότι χρειάζεται. » αναρωτήθηκε ο Σόλων αλλά δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να καταλάβει και τότε είναι που όλο του είναι αποφάσισε να γίνει μια γροθιά. Με μια δύναμη που δεν θυμόταν να είχε καταβάλει ποτέ άλλοτε στην ζωή του και νιώθοντας την καρδιά του έτοιμη να εκραγεί από την προσπάθεια, άνοιξε το στόμα του, έβγαλε μια φοβερή κραυγή, και κουνώντας τα χέρια λες και προσπαθούσε να αναδυθεί από τα βάθη της αβύσσου, τινάχτηκε πάνω και βρέθηκε καθιστός πάνω στο κρεβάτι του με την ανάσα του να βγαίνει σαν είχε μόλις τερματίσει τα 100 μέτρα σε χρόνο ρεκόρ. 
    Άνοιξε τα μάτια του. Σκοτάδι γύρω του. Γυρίζει το κεφάλι του προς την μόνη πηγή φωτός που υπήρχε - το ξυπνητήρι-. Έδειχνε 03: 33 πμ. «Μα είναι τρεις και μισή την νύχτα»
Απλώνει το χέρι του αριστερά και ένιωσε το κορμί της γυναίκας του που κοιμόταν. Κανείς άλλος δεν βρισκόταν στο σπίτι. Όλα ήταν ήσυχα. 

    «Να πάρει η ευχή εφιάλτη έβλεπα! » μουρμούρισε ανακουφισμένος.
Σηκώθηκε, πήγε στην τουαλέτα πρώτα, μετά στην κουζίνα ήπιε ένα μεγάλο ποτήρι νερό από την βρύση. 
Με την καρδιά να του να ηρεμεί σιγά- σιγά, πήγε πίσω στο κρεβάτι και προσπάθησε να ξανακοιμηθεί. Όταν εκεί γύρω στις επτά ξύπνησε και είδε ότι η γυναίκα του είχε φύγει για το μαγαζί της έχοντας του έτοιμη την καφετιέρα με τον καφέ του κάθισε και ξαναφέρνοντας στον νου όσα φοβερά είδε στον ύπνο του είπε χαμογελώντας στην σκυλίτσα τους που τεμπέλιαζε εκεί δίπλα:
    «Τυχερούλα! Εσύ δεν βλέπεις τέτοια όνειρα!» Εκείνη σήκωσε λίγο το κεφάλι τον κοίταξε αδιάφορη και συνέχισε να λαγοκοιμάται όπως έκανε σχεδόν όλη μέρα. 
    Στις οκτώ όπως κάθε πρωί ήταν έτοιμος να φύγει όταν χτύπησε το θυροτηλέφωνο. 
    Πήγε να δει ποιος είναι. 
    «Ναι;» ρώτησε
    «Ο κύριος Σόλων Καραβιάς;» είδε  στην οθόνη έναν ψηλό φαλακρό κύριο να λέει.  
    «Μάλιστα ο ίδιος.»
    «Μπορώ κύριε Καραβιά να έρθω πάνω για μια υπόθεση σας;» είπε ο τύπος. 
    «Κατεβαίνω εγώ κύριε. Θα σας δω κάτω στην πιλοτή.»
Αφού πήρε την σακούλα για τη ανακύκλωση κλείδωσε την πόρτα του διαμερίσματός του και κατέβηκε από τον δεύτερο όροφο με τις σκάλες στο ισόγειο.  Άνοιξε την εξώπορτα και βρέθηκε μπροστά σε έναν πανύψηλο κύριο που φορούσε σκούρο κουστούμι. 
    «Ο κύριος Καραβίας;»
    «Εγώ. Μάλιστα!» είπε ο Σόλων
    «Κύριε Καραβία» είπε ο ψηλός με επίσημο ύφος «δυστυχώς πρέπει να σας επιδώσω εντολή κατάσχεσης του διαμερίσματος σας για τα ενυπόθηκα χρέη σας.....»
Ο Σόλων δεν χρειαζότανε να ακούσει τίποτα άλλο. Ήξερε πολύ καλά, πως ο  αληθινός του εφιάλτης τώρα άρχιζε!