ΘΥΜΑΣΤΕ ΑΡΑΓΕ;

Δεν έχω το θράσος να αποκαλώ ποίηση όσα γράφω με την παρακάτω μορφή. Κάποτε τα  είχα αποκαλέσει  "ποιήματα με γωνίες" . 
Όμως η πανέξυπνη φίλη μας Maria Maranti  έδωσε μια δική της ονομασία. Τα είπε: «μακρόστενες ιστορίες». Υιοθέτησα άμεσα τον χαρακτηρισμό της.  Όποτε παραθέτω μια ακόμη από τις «μακρόστενες ιστορίες» μου όπου ψάχνω να βρω εκείνους που με έκαναν να αγαπήσω τον τόπο αυτόν πριν ακόμη πατήσω το πόδι μου στα  χώματα του και να τους ρωτήσω:



ΘΥΜΑΣΤΕ ΑΡΑΓΕ;

Ξεχάσατε τι μου είχατε τότε πει;
Τότε που ήμασταν σε τόπους μακρινούς;
Θυμάστε που με δάκρυα στα μάτια
με μαντήλια στα χέρια
με φωνή που μόλις ακουγόταν,
για τούτο τον τόπο 
με πόνο αλλά και περηφάνια
μιλάγατε στην ψυχή μου
για αυτά τα χώματα που σήμερα πατώ;

Θυμάστε άραγε το βλέμμα το δικό μου
τότε που σας άκουγα 
με πόσο ήλιο  είχε πλημμυρίσει
κι έγραφε στ’ ανοιχτό το σχολικό τετράδιο,
ποιήματα για ήρωες λίγους, ελάχιστους
ίσως και κάτω από τριακόσιους
που πέταγαν στη θάλασσα,
κατά μυριάδες τους εχθρούς
γιατί τολμήσανε τη γη αυτή να κατακτήσουν;

Θυμάστε πως κοκκίνιζα στα μάγουλα
από την περηφάνια που δύσκολα κρατούσα
όταν ενσταλάζατε στον παιδικό μου νου
την γνώση την πολύτιμη,
πως κείνοι οι παμπάλαιοι σοφοί
με τις μακριές χλαμύδες
όλα τα είχαν πει πριν από χιλιάδες χρόνια;

Ξέρω, τώρα δεν είστε πια εδώ
κι απάντηση δεν γίνεται να πάρω.
Αν όμως είναι δυνατόν, 
από κει που βρίσκεστε 
να σας επιτραπεί
στις λιγοστές τούτες γραμμές 
μια γρήγορη απλή ματιά να ρίξετε,
θα ήθελα μια παιδιάστικη 
χαζή ίσως ερώτηση 
σε σας να υποβάλω:

Αν γινότανε ποτέ πίσω εδώ να ρθείτε
έναν αιώνα από τώρα που σας γράφω
θα λέγατε άραγε στα παιδιά 
με δάκρυα στα μάτια
όσα σε μένα χάρισαν μεγάλη περηφάνια;
Ή μήπως τα δάκρυα αυτά 
που θα σκουπίζετε με βιάση
θα είναι από ντροπή, ταπείνωση, 
αλλά κι από θυμό ακόμη
γιατί λίγοι, πολύ λίγοι,
 ίσως λιγότεροι από τριακόσιοι
δεν έδιωξαν  εχθρούς, κατακτητές 
αλλά τους υποδέχτηκαν σκυφτοί
με μπάντες και τιμές
ενώ μάχονται ενάντια σ'  αυτούς 
που εδώ, σ’ αυτή τη γη 
έχουνε από αιώνες πια ριζώσει;