ΣΤΑ 109 ΜΟΥ!

            Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Τα σύννεφα έκρυβαν το φεγγάρι και σύμφωνα με τα μετεωρολογικά δελτία προμηνυόταν καταιγίδα κατά τόπους ισχυρή, όπως έλεγαν.

Δεν μπορώ να πω ότι έκανε κρύο. Είχε όμως μια υγρασία που περόνιαζε τα κόκκαλα.

            Άκουγα τις κουβέντες των εγγονών μου, παρακολουθώντας ένα παλιό ντοκιμαντέρ για την Ινδία. Ανάμεσα στις ρήσεις του Βούδα και τα μουγκανητά των αγελάδων εκεί στις όχθες του Γάγγη, άκουγα τα παιδιά να μιλούν για την αντιστροφή …. του χωροχρόνου  σε περίπτωση επίθεσης από εξωγήινους και την ενεργοποίηση του στατικού ηλεκτρισμού … για άμυνα!

 Ξέχασα να πω ότι ο μεγάλος είναι εξήμισι  ετών και ο μικρός πέντε και κάτι μήνες.

            Το βουητό του βοριά που σηκώθηκε ξαφνικά, το θρόισμα των δέντρων  έξω, αλλά και το φοβισμένο βλέμμα της μικρής μας σκυλίτσας που είχε κουρνιάσει εκεί στην άκρη του απέναντι καναπέ τρέμοντας, με απέσπασαν από τον ….επιστημονικό διάλογο των αγοριών.

            Κάποια στιγμή, μια καρέκλα του βορεινού μπαλκονιού σπρωγμένη από τον αέρα χτύπησε με δύναμη το τζάμι της μπαλκονόπορτας.  Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα και σηκώθηκα να δω. Εκτός από την καρέκλα είχε πέσει και μια γλάστρα.

            «Τι έγινε παππού;» ρώτησε ο μεγάλος.

            «Τίποτα. Μια γλάστρα έπεσε από τον αέρα και χυθήκανε τα χώματα.» είπα.

            «Δεν θα τα μαζέψεις παππού;» Ξαναρώτησε ο μεγάλος.

            «Αύριο το πρωί θα τα μαζέψουμε.» απάντησα.

Πήραν και οι δυο μια έντονα ξινισμένη έκφραση.

            «Τι είναι; Γιατί κάνετε έτσι;»

            «Γιατί παππού» πήρε τον λόγο ο μικρός «όλα τα σκουληκάκια που ζούνε στη γλάστρα χωρίς το χώμα της, θα πεθάνουν.»

            «Μπα! Μέχρι αύριο που θα ξαναβάλουμε το χώμα στη γλάστρα δεν θα πάθουν τίποτα.» Είπα με ύφος φυσιοδίφη.

            «Παιδιά ετοιμαστείτε για μπάαανιοοοο! »Ακούστηκε η φωνή της γυναίκας μου.

Τα παιδιά έφεραν διάφορες αντιρρήσεις οι οποίες όπως απορρίφτηκαν από την γιαγιά τους. Έτσι άφησαν ….όλα τα «επιστημονικά» τους παιχνίδια στο χαλί και έτρεξαν με κείνες τις απίστευτα αναζωογονητικές τους φωνούλες και γελάκια προς μπάνιο.

Κάποια στιγμή λίγο πριν χαθεί από το βλέμμα μου ο μικρός, γύρισε και μου είπε, κουνώντας μου επιτιμητικά το δάχτυλο:

            «Παππού αν αύριο βρούμε πεθαμένα σκουληκάκια εκεί στο μπαλκόνι εσύ θα φταις όμως….»

Δεν πρόλαβα να πω τίποτα γιατί χάθηκε το κορμάκι του μέσα στη ζεστασιά του μπάνιου.

            Εμένα η δουλειά μου για όσο διαρκεί το μπάνιο τους,  είναι η δημιουργία, ατμόσφαιρας προετοιμασίας ύπνου. Πρέπει να χαμηλώσω τα φώτα, να ψάξω στην τηλεόραση να βρω κάποιο πρόγραμμα που να μην έχει αγριάδες και τέρατα σαν αυτά που βλέπουν …στα παιδικά κανάλια και να έχω μια κουβερτούλα  για να σκεπαστούν όσο θα πίνουν το βραδινό τους γαλατάκι.  Σε ότι αφορά τηλεοπτικό πρόγραμμα, έχω ανακαλύψει πως οι παλιές μαυρόασπρες ελληνικές κωμωδίες είναι εξαιρετικές για να πάει κανείς, μικρός ή μεγάλος, για ύπνο, με όμορφες και ευχάριστες εικόνες.

            Αφού τα έκανα  όλα τα παραπάνω τα …πολύ σπουδαία, πήγα να δω αν το υπνοδωμάτιό τους, έχει την κατάλληλη ζεστασιά.

Περνώντας έξω από την πόρτα του μπάνιου, εκτός από το νερό του ντους, άκουσα και κάτι που με έκανε να σταθώ!

            ΜΕΓΑΛΟΣ:    «Γιαγιά. Ο παππούς, πόσων χρονών είναι;»

            ΓΙΑΓΙΑ:           «Ο παππούς; Ο παππούς είναι εβδομήντα χρονών.»

Ησυχία. Μόνο το νερό του ντους ακουγόταν. Έκανα να φύγω, αλλά μια νέα ερώτηση του μικρού.. με σταμάτησε.

            ΜΙΚΡΟΣ:        « Γιαγιά … ο παππούς, σε πόσα χρόνια θα γίνει 109 χρονών;»

            ΓΙΑΓΙΑ: (γέλιο) «109 χρονών;  Αααα! Ο παππούς θα γίνει 109 σε πολλά - πολλά χρόνια. Γιατί ρωτάς;»

ΜΙΚΡΟΣ:           «Έτσι ρωτάω. Αλλά γιαγιά, όταν ο παππούς γίνει 109 ακριβώς, πρέπει να ετοιμαστούμε να τον θάψουμε … πια!»

Με πιασαν κάτι γέλια εκεί έξω από την πόρτα του μπάνιου, που αναγκάστηκα να απομακρυνθώ για να μη προδοθώ.

Εκείνο το «να τον θάψουμε … πια» το είπε με έναν απερίγραπτο τρόπο!

Όταν βγήκαν καθαροί- καθαροί με τις πυτζαμούλες τους κάθισαν στον καναπέ περιμένοντας την γιαγιά, να τους φέρει το γάλα.

Ο μεγάλος μου ανακοίνωσε με μεγάλη σοβαρότητα:

              «Παππού να σου πω κάτι;»

              «Μα και βέβαια να μου πεις!» είπα περίεργος για το τι θ’ άκουγα.

«Λοιπόν παππού ο αδελφός μου κι εγώ  κανονίσαμε να φτάσεις μέχρι τα 109 σου χρόνια! Είσαι φχαριστημένος;»

              «Αααα! Ευχαριστώ πολύ παιδιά!» είπα με…. ενθουσιασμό!

              «Ναι αλλά τα σκουληκάκια έξω, παππού, που θα πεθάνουν χωρίς το χώμα τους;» Είπε ο μικρός με κείνο το αυστηρό βλέμμα και το δαχτυλάκι που κουνιόταν επιτιμητικά. Κάποιον ή κάποιαν μου θύμιζε ο πιτσιρικάς.

Τι να ‘κανα; Έριξα πάνω μου κάτι ζεστό και βγήκα στο ανεμοδαρμένο μπαλκόνι. Έβαλα την καρέκλα στη θέση της.  Σήκωσα την πεσμένη γλάστρα και με μια σκούπα και φαράσι μάζεψα, τα χυμένα χώματα και τα έριξα πίσω στο φυτό. Στερέωσα την γλάστρα.

Όταν τέλειωσα μπήκα μέσα τουρτουρίζοντας.

Τα παιδιά με κοίταξαν.

«Τα έβαλες τα σκουληκάκια πίσω στο σπιτάκι τους;» ρώτησε ο μεγάλος.

«Βέβαια!» Είπα εγώ με έμφαση τρίβοντας τα παγωμένα μου χέρια. «Απόψε θα κοιμηθούν ζεστά – ζεστά.» Πρόσθεσα.

Τι να σας πω. Η ικανοποίηση που είδα στο βλέμμα τους, για ότι έκανα για τα σκουληκάκια - που σημειωτέον δεν είδα ούτε ένα- ίσως και να γινόταν αφορμή να μη με «να μη με θάψουν … πια» στα 109 μου, αλλά να πάρω και μια γενναία αναβολή!

Ποιος τη χάρη μου!