Αυτός ο Εκτορας είναι φοβερός! Μας ταξιδεύει μέσα σε λίγες γραμμές σε πολιτείες παραμυθένιες όπου συναντάμε γίγαντες, βασιλιάδες, ιππότες, τραγουδιστές, κακούς και αιμοβόρους τύρανους, μυστικές μελωδίες. Νομίζεις διαβάζοντάς τα κείμενά του ότι είσαι κάπου εκεί γύρω. Ίσως γιατί όλοι μέσα στις καρδίες μας έχουμε ανάγκη να ζούμε στον κόσμο που πλάθει. Είναι παρήγορο ότι υπάρχουν ΕΚΤΟΡΕΣ ακόμη γύρω μας.
______________________________________________________________________________
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 8
Επιστρέφοντας, χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα, στην χωρά των 2 γιγάντων, έπεσα πάνω στην ετήσια φιέστα για τα 37 χρόνια της συνένωσης των δυο βασιλείων. Καλεσμένοι λίγοι και καλοί. Κρύφτηκα πίσω από το θρόνο του γίγαντα που κατάπινε συνεχεία, και έβλεπα να μπαινουν. Πρώτη έφτασε η ψηλή λαστιχένια βαρόνη μαζί με τον κόμη με τα καινούργια παπούτσια.
Αμέσως μετά η πριγκίπισσα που έφτιαχνε σπίτια μπήκε και άρχισε να τραγουδάκι παραδοσιακά αφρικανικά τραγούδια. Για λίγο δεν ήρθε κανείς.
Και τότε τον είδα. Ο μικροσκοπικός δικτάτορας είχε βάλει τον αδελφό μου μπροστά στην σβηστή φωτιά πάνω στην κούνια που κουνιόταν αιωνία, και τον κοιτούσε με το γνωστό του αιμοβόρο βλέμμα. Πάγωσα.
Έπρεπε να τον ελευθερώσω. Ήξερα το τίμημα. Με σκυφτό το κεφάλι πήγα και κάθισα στο πιάνο που ελαμπε. Όμως δεν ήξερα την μελωδία .
Η παρέα των γιγάντων με κοιτούσε περιμένοντας...την μελωδια! Τότε το γκονγκ της κεντρικής πύλης χτύπησε. Ο πρίγκιπας με τα καλώδια μπήκε αγέρωχα μέσα. Ακριβώς από πίσω του μια γυναίκα που δεν είχα ξαναδεί. Λίγο πιο μικροκαμωμένη από τους άλλους γίγαντες αλλά πιο όμορφη από ολους. Τα ματιά της σαν ζωγραφιστά, το πληθωρικό της μπούστο προκαλούσε τον αέρα το χαμόγελο της δήλωνε άγνοια για αυτά που συνέβαιναν εδώ...
Ωστόσο όλοι περίμεναν από μένα την μελωδία που θα ελευθέρωνε τον στρογγυλό αδελφό μου. Όμως το πιάνο δεν μου έλεγε τιποτα. Με κοιτούσε βουβό και οι νότες του γελούσαν σιγανά . Τότε το σολ με ρώτησε ειρωνικά «σε λένε ορφ;»
Η κούνια κουνιόταν ρυθμικά......
______________________________________________________________________________
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 8
Επιστρέφοντας, χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα, στην χωρά των 2 γιγάντων, έπεσα πάνω στην ετήσια φιέστα για τα 37 χρόνια της συνένωσης των δυο βασιλείων. Καλεσμένοι λίγοι και καλοί. Κρύφτηκα πίσω από το θρόνο του γίγαντα που κατάπινε συνεχεία, και έβλεπα να μπαινουν. Πρώτη έφτασε η ψηλή λαστιχένια βαρόνη μαζί με τον κόμη με τα καινούργια παπούτσια.
Αμέσως μετά η πριγκίπισσα που έφτιαχνε σπίτια μπήκε και άρχισε να τραγουδάκι παραδοσιακά αφρικανικά τραγούδια. Για λίγο δεν ήρθε κανείς.
Και τότε τον είδα. Ο μικροσκοπικός δικτάτορας είχε βάλει τον αδελφό μου μπροστά στην σβηστή φωτιά πάνω στην κούνια που κουνιόταν αιωνία, και τον κοιτούσε με το γνωστό του αιμοβόρο βλέμμα. Πάγωσα.
Έπρεπε να τον ελευθερώσω. Ήξερα το τίμημα. Με σκυφτό το κεφάλι πήγα και κάθισα στο πιάνο που ελαμπε. Όμως δεν ήξερα την μελωδία .
Η παρέα των γιγάντων με κοιτούσε περιμένοντας...την μελωδια! Τότε το γκονγκ της κεντρικής πύλης χτύπησε. Ο πρίγκιπας με τα καλώδια μπήκε αγέρωχα μέσα. Ακριβώς από πίσω του μια γυναίκα που δεν είχα ξαναδεί. Λίγο πιο μικροκαμωμένη από τους άλλους γίγαντες αλλά πιο όμορφη από ολους. Τα ματιά της σαν ζωγραφιστά, το πληθωρικό της μπούστο προκαλούσε τον αέρα το χαμόγελο της δήλωνε άγνοια για αυτά που συνέβαιναν εδώ...
Ωστόσο όλοι περίμεναν από μένα την μελωδία που θα ελευθέρωνε τον στρογγυλό αδελφό μου. Όμως το πιάνο δεν μου έλεγε τιποτα. Με κοιτούσε βουβό και οι νότες του γελούσαν σιγανά . Τότε το σολ με ρώτησε ειρωνικά «σε λένε ορφ;»
Η κούνια κουνιόταν ρυθμικά......
Δεν ήταν νέκρο, αλλά δεν έδειχνε κανένα σημάδι ζωής. Ηταν πάντα εκεί, δεν μπόρεσα με τη μιά βιαστική ματιά να καταλάβω πόσο σημαντικό ήταν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμενε να το δω ,το είδα , για λίγα δευτερόλεπτα ενιώσα τη φώνη του και μέτα γύρισα απ την άλλη. Η φώνη μίας νεαρής γυναίκας μας τράβηξε την προσοχή, κάτι έψαχνε, δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ακριβώς, έμοιαζε 18 άλλα μύριζε 80.
Το μυστηριώδες κείμενο μοιάζει να είναι της ΚΑΡΕΤΑ, αλλά για να το αναρτήσω πρέπει βεβαιωθώ ότι είναι έτσι. Μου αρέσει ιδιαίτερα. Αλλά ας είμαστε σίγουροι για την πηγή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένω.
Ο φίλος GIP αφού ευγενέστατα μας ευχήθηκε για τον καινούργιο χρόνο χάθηκε προφανώς σε κάποια από τις χωροχρονικές περιδινήσεις στις οποίες έχει και αδυναμία προφανώς, γιατί αλλιώς θα διαβάζαμε κάτι νέο.
Περιμένω.
Πραγματικά ο ΕΚΤΟΡΑΣ είναι μεγάλος παραμυθάς αλλά με τρόπο μοντέρνο. Τον ζηλέυω για τις εικόνες που ζωγραφίζει με λέξεις . Χαίρομαι να τον διαβάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛΑΚΩΝ
Ε! Τώρα δικαιούμαι και εγώ να αναφωνήσω! Quo est RWP? (που είναι ο RWP).Ελπίζω να είναι σωστά τα λατινικά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια λοιπόν κύριε RWP τώρα η σειρά μου να σε προκαλέσω να συμβάλεις κι εσύ. Ευκολο είναι να κανεις τον τιμητή των πάντων και ιδίως εμού. Καλώς λοιπόν: Ιδού το μπλόγκ ιδού και το γράψιμο.
Ιδωμεν
Καλησπερα σε ολους τους ταξιδιωτες των διαστασεων.Θα ηθελα να ενημερωσω τον cristobal,οτι το το κειμενο της 4 ιανουαριου 11.23 ανωνυμο δεν ειναι δικο μου.Ειναι παντως πολυ ωραιο.Μακαρι να ειχε και υπογραφη.
ΑπάντησηΔιαγραφήπεριμενουμε την επιστροφη του G.I.P και του R.W.P που μαλλον χαθηκαν στην χαρα των ημερων?
ΚΑΡΕΤΑ
Χαίρομαι που η ΚΑΡΕΤΑ διευκρίνησε ότι ανώνυμο στην κυριολεξία κείμενο του φίλου/ης 11:23 δεν είναι δικό της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να παρακαλέσω τον/την που το έστειλε να μας δώσει ένα όνομα. Και τον/την ευχαριστούμε που συμμετέχει στην παρέα μας και το κείμενο μας αρέσει.
Με κοίταξε για λίγο, μου χαμογέλασε και συνέχισε να ψάχνει, άρχισα να συνηθιζω την μυρώδια της και ένιωσα την επιθυμία να βοηθήσω. Πρέπει να ήταν σημαντικό αλλά κανείς μας δεν είχε ιδέα ..Γύρισα να το δω και τη θέση του είχε πάρει μία λίμνη. Ήταν εκεί, κάτω από το νέρο, το ήξερα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα ήταν μπερδεμένα, φόβος, προσδόκια ,μίσος τι να σκεφτώ με όλη αυτή τη φασάρια? Συνέχισα να κοιτάζω το νερό, ήταν η μόνη δυνάτη επιλόγη. Με κοίταξε ξανά κι ένιωσα να μπαίνουν όλα στη θέση τους. Αργά αλλά σίγουρα,ένιωσα ότι πολύ σύντομα θα μπορούσα να είμαι εκεί , εγώ..
ΑπάντησηΔιαγραφή