Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

11/9/79 [γ] [Ο ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΗΣ ]

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 
Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ BLOG LIST ΣΑΝ ΝΕΑ ΣΗΜΕΡΑ 23/11/2010 ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ  ΛΑΘΟΣ.  Η ΝΕΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ
11/9/79 [γ1]  ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΟΗΤΟ ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ.



Σύνδεση με [β] 
    Η συγκλονιστική ιστορία που μου διηγήθηκε  ο Καρλ και ξεκίνησε  στο Ηράκλειο της Κρήτης πριν από 36 χρόνια στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής,  ήταν γραφτό να συνεχιστεί εδώ σήμερα, στο ξενοδοχείο MARE DI CRETA την Τρίτη στις 11 Σεπτεμβρίου  του 1979.    
    Ενώ μου μίλαγε  ο Καρλ κοίταζα το  στεγνό  βαθιά ρυτιδιασμένο τριγωνικό βουνό απέναντι. Έμοιαζε να ασφυκτιά  και να καταπιέζεται κάτω από τον μολυβένιο μουντό ουρανό.  
 ______________________________________________________________________


ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ MARE DI CRETA

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 1979 

11:20 πμ

        Ο Αυστριακός Carl Adler, πρώην λοχαγός της Βέρμαχτ,  τώρα πελάτης του ξενοδοχείου MARE DI CRETA, ήπιε μια μεγάλη γουλιά μπύρα, κοίταξε τον κόλπο που τα νερά του ήταν γκρίζα σήμερα, ίδια με τα βαριά σύννεφα που σκέπαζαν τον ουρανό και γύρισε προς το μέρος μου. Με κοίταξε, σκεφτικός λες και δίσταζε να μιλήσει αλλά αμέσως μετά αφήνοντας το ποτήρι στο τραπεζάκι με μια απότομη κίνηση - σαν να πήρε απόφαση - άρχισε να μου διηγείται στα Αγγλικά:
*********

    «Εκείνο το πρωί  της στις 25 Ιουνίου του 1943 στις επτά  η ώρα μέσα στο Kubelwagen, (στρατιωτικό αμάξι) στο δρόμο για το αεροδρόμιο του Μάλεμε στα Χανιά ήμασταν τρεις άνδρες. Ο λοχίας Udo, μπροστά οδηγός,  και στο πίσω κάθισμα, ένας μεγαλόσωμος μελαχροινός άνδρας με μωλωπισμένο πρόσωπο, κατάμαυρα σαν κάρβουνο μάτια και μαύρο μουστάκι, που προφανώς κάποιοι του το είχανε βίαια  μαδήσει σαν μέσο βασανισμού, με τα χέρια γεμάτα ανοιχτές πληγές και δεμένα με χειροπέδες, και δίπλα του εγώ. Ο κρατούμενος ήταν ένας Κρητικός που τον έλεγαν Μιχαήλ Πατεργιαννάκη. Τον είχανε καταδικάσει σε θάνατο γιατί είχε λάβει μέρος σε ένα σαμποτάζ, με ανατινάξεις  στις εγκαταστάσεις ενός Γερμανικού στρατοπέδου. Δεν είχα καταλάβει γιατί έπρεπε να τον στείλουν στην Αίγινα για την εκτέλεση και γιατί δεν τον εκτελούσαν εδώ στην Αγιά. Αλλά οι εντολές ήταν εντολές. 
    Ο λοχίας Udo ήταν κι αυτός Αυστριακός σαν εμένα γι αυτό τον επέλεγα πάντα για οδηγό μου. Έπειτα δεν ήταν Ναζί.  Όπως κι εγώ.
Κανείς μας δεν μίλαγε. Ήταν ένα όμορφο καλοκαιρινό πρωινό. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Ο κρατούμενος παρόλο που φαινόταν να πονάει γιατί σε κάθε λακκούβα που πέφταμε τον άκουγα να προσπαθεί να συγκρατήσει τα βογγητά του, κοιτούσε μπροστά κρατώντας άκαμπτο το κορμί του.
    Κάποια στιγμή άναψα τσιγάρο. Ο καπνός γέμισε τον στενό χώρο του Κουμπελβάγκεν. Έριξα μια λοξή ματιά και είδα ότι κοίταξε στα κλεφτά το χέρι μου που κρατούσε το τσιγάρο. Κατάλαβα ότι θα ήθελε μια ρουφηξιά. Απλώνω το χέρι με το τσιγάρο και το φέρνω μπροστά στο στόμα του. Εκείνος κοίταξε με λαχτάρα τον καπνό που ανέβαινε προς την σκεπή του αμαξιού, γλείφοντας τα ρουθούνια του,  αλλά γύρισε, με κοίταξε με τρομερή περιφρόνηση σαν ήταν έτοιμος να με φτύσει και  γύρισε πάλι να κοιτάζει μπροστά του.  Εγώ  συνέχιζα να καπνίζω φυσώντας τον καπνό έξω από το παράθυρο. 
    Κάτι όμως είχε συμβεί μέσα μου όταν είδα το βλέμμα του. Ο δρόμος τώρα διέσχιζε μια πεδιάδα. Έβλεπα στο βάθος, όχι πολύ μακρυά, μια οροσειρά. Είχαμε άλλη μια ώρα δρόμο.
Ζήτησα από τον Udo να σταματήσει για να ....ξέρεις, να ουρήσουμε. Βγήκα και πήγα γύρω γύρω και άνοιξα την πόρτα στον κρατούμενο. Έβγαλα το πιστόλι μου και το κράτησα  σημαδεύοντας τον. Του έδωσα να καταλάβει τι θα κάναμε και αν ήθελε και αυτός να ουρήσει.  Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Είπα στον Udo που είχε το κλειδί για τις χειροπέδες να τον λύσει και πήγαμε αυτός μπροστά, εγώ με το πιστόλι πίσω και ο Udo δίπλα μου. Όταν φτάσαμε στην άκρη  του δρόμου φώναξα: "Στοπ" 
    Εκείνος ξεκούμπωσε το παντελόνι του, άρχισε να ουρεί και τότε έτσι όπως στεκόμουν πίσω του  σημαδεύοντας τον με το πιστόλι.....  είπα με δυνατή φωνή, έτσι ακριβώς όπως το θυμόμουν από το σχολείο. 
    "Θάρσει το τοι δίκαιον ισχύει μέγα" (Λάβε θάρρος το δίκαιο έχει μεγάλη ισχύ)
Τον είδα που ξαφνιάστηκε. Η ροή των ούρων διακόπηκε. Έμεινε τελείως ακίνητος. Σαν άγαλμα. Και τελείως αναπάντεχα  κοιτάζοντας πέρα την μακρινή οροσειρά τον ακούω να φωνάζει:
    "Το δίκαιον μόνιμον ανθρώποις έφυ, ουχί κτηνών" (Η δικαιοσύνη είναι μόνιμο χαρακτηριστικό των ανθρώπων όχι των ζώων), και...... συνέχισε να ουρεί.)
Είναι παράδοξο. Αλλά ενθουσιάστηκα. Επί τέλους και ένας Έλληνας που ήξερε την μητρική του γλώσσα....
    Έκανα νόημα στον Udo.  Πήγαμε τρέχοντας σχεδόν στο αμάξι. Έβαλε μπροστά και φύγαμε. Τον είδα που γύρισε απορημένος το κεφάλι προς το αμάξι που απομακρυνόταν...
Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα."
*******
 
    Όταν τέλειωσε την αφήγησή του,  τέλειωσε και την μπύρα του. Εγώ καθόμουν εκεί κάτω από το αρμυρίκι και προσπαθούσα να χωνέψω την ιστορία που άκουσα.
    Είχε μεσημεριάσει πια και η ζέστη πραγματικά ήταν αφόρητη. Αλλά ούτε που την ένιωθα.
Αναλογιζόμουν το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος εκεί μπροστά μου, είχε αφήσει στην κατοχή έναν θανατοποινίτη  να φύγει επειδή, ήξερε..... αρχαία Ελληνικά. 
Βέβαια μου είχε τονίσει ότι δεν ήταν Νάζι. Και πάλι όμως.  Απίστευτο. Ένας θεός ξέρει τι θα υπέστη μετά ο ίδιος και ο φουκαράς ο Udo από τους ανωτέρους του.
    «Ναι όμως» είπε με ενθουσιασμό, «απόψε στις εννιά και μισή θα έρθει εδώ στο ξενοδοχείο ο άνθρωπος που άφησα τότε  να ζήσει. Χρόνια έψαχνα να τον βρω.  Κι εκείνος το ίδιο.
Επιτέλους μετά από τριάντα έξη  χρόνια θα τον ξαναδώ. Και θα μιλήσουμε. Και θα κάνουμε και δουλειές μαζί.Είμαι έμπορος τώρα. Η χαρά μου είναι μεγάλη.»
     Εκείνη την στιγμή είδα τον υπεύθυνο του σνακ μπαρ να έρχεται βιαστικός.
    «Κύριε διευθυντά» μου λέει «σας ζήτησε ο σεφ της ψαροταβέρνας για το δείπνο των Αμερικάνων της βάσης».
Από τους Γερμανούς της κατοχής θα πήγαινα στους Αμερικανούς της βάσης.
Σηκώθηκα. Με μιμήθηκε και ο Carl, λέγοντάς μου: 
    «Και μη ξεχάσετε χερ Ντιρέκτορ να φτιάξετε εκείνο το ραγισμένο πλακάκι στην πισίνα. Θα κοπεί κανένα παιδί. Α! Και παρακαλώ ελάτε το βράδυ να σας γνωρίσω τον Herr Μιχαήλ Πατεργιαννάκης.»
    «Θα έρθω οπωσδήποτε είπα» και προχώρησα προς την ψαροταβέρνα να δω τι ήθελε ο σεφ εκεί. Ήξερα ότι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί θα μας σπάγανε όπως πάντα  τα νεύρα κι απόψε. 
    Η ταβέρνα απήχε καμιά πενηνταριά μέτρα από την πισίνα. Και ήταν  το τμήμα αυτό ,το καμάρι του ιδιοκτήτη μας του κύριου Καπετανάκη. Το γούστο και η διαρρύθμιση ήταν δικού του γούστου και ομολογώ πως δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κακιά.
    Ο Σεφ Αντωνίου βρισκόταν σε μια κατάσταση αλλοφροσύνης. Μόλις με είδε, ήρθε κατά πάνω μου σκουπίζοντας τα χέρια του σε μια πετσέτα.
     «Αχ κύριε Διευθυντά. Την πατήσαμε.»
    «Γιατί σεφ μου;»
    «Με ειδοποίησαν από την ρεσεψιόν πως αντί για πενήντα άτομα που περιμέναμε θα μας έρθουν ογδόντα. Τριάντα παραπάνω. Δεν θα μας φτάσουν οι αστακοί. Που να βρούμε αστακούς τέτοια ώρα;»
    «Να συμπληρώσουμε με καβούρια» του είπα.
    «Μα δεν είναι το ίδιο! Θα τους κοροϊδέψουμε τους ανθρώπους.» Ακόμη λίγο και θα τον περνάνε τα δάκρυα.
    «Άκου να σου πω. Θα πάρω εγώ ο ίδιος τον υπεύθυνο στην Βάση και θα συνενοηθώ. Μην ανησυχείς. Εσύ βγάλε τα καβούρια στο μεταξύ από την κατάψυξη. Εντάξει;»
    «Θα μας δείρουν οι Αμερικάνοι κύριε διευθυντά»
    «Μη φοβάσαι δεν μας δέρνουν. Άλλωστε αυτοί φταίνε. Την τελευταία στιγμή πρόσθεσαν τριάντα άτομα στην κράτησή τους.  Άσε θα το κανονίσω εγώ. Εσύ κοίτα να ηρεμήσεις.  Πιες καμιά ρακή και όλα θα πάνε καλά. Θα δεις. Το βράδυ το τμήμα θα σπάσει ρεκόρ εισπράξεων.» 
    Απόψε όμως όμως το λιγότερο που θα μας ενδιέφερε θα ήταν οι εισπράξεις!!


12:45 μμ

    Έπρεπε να βιαστώ όμως να γυρίσω στο κυρίως κτίριο γιατί είχα καλέσει στο τραπέζι μου  για μεσημεριανό στο εστιατόριο ένα νιόπαντρο ζευγάρι Βέλγων που περνούσε τον μήνα του μέλιτος στο ξενοδοχείο μας και άλλους τέσσερεις πελάτες. Δεν ήθελα να με περιμένουν. Δεν ήταν σωστό.
    Το νιόπαντρο ζευγάρι  πάντως δε νομίζω ότι θα ξεχνούσε ποτέ τον μήνα του μέλιτος που πέρασε στο ξενοδοχείο μας!

   

   
   


 



54 σχόλια:

  1. Χάθηκα λίγο τον τελευταίο καιρό, αυτό ώμος μου έδωσε την ευκαιρία να διαβάσω και τα τρία κείμενα μαζί. Άλλη μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία με το καταπληκτικό γνωστό σου ύφος.

    Καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χάθηκα λίγο τον τελευταίο καιρό, αυτό όμως μου έδωσε την ευκαιρία να διαβάσω και τα τρία κείμενα μαζί. Άλλη μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία με το καταπληκτικό γνωστό σου ύφος.

    Καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραία αφήγηση. Την ιστορία με τους αστακούς και τα καβούρια μου την έχεις πει. Αλλά για τον Αυστριακό δεν μου έχεις πει τίποτα όσο και να επιμένεις. Για το βουνο επιφυλάσσομαι όταν πάει η ιστορία προς τα κει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. http://www.youtube.com/watch?v=niytbbD0-HI&feature=related

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χριστόφορε, μα γιατί? γιατί? αφού εγώ σου είπα πως τον αντιπάθησα αμέσως αυτον τον Αυστριακό, εσύ τώρα γιατί θέλεις να με κάνεις να αλλάξω γνώμη??? άκου λέει δεν ήταν ναζί τούτος...εγώ μόνο το λοχαγό Κορέλι με το μαντολίνο του συμπάθησα ένστολο κι αυτός ήταν Ιταλός και στην κοσμάρα του και δεν είχε σχέση με ναζί...
    άλλο τώρα, αλήθεια οι αστακοί μοιάζουν με τα καβούρια τόσο, τότε γιατί τους χρυσοπληρώνουμε???
    είδες τελικά σε ζάλισα με τις απορίες μου και την γκρίνια μου, μα τί το θες κι εσύ να κάνεις τόσο όμορφες περιγραφές??!!!! και να με αγχώνεις τόσο με το τί θα συμβεί στη συνέχεια??...
    καλά άσε να λέω εγώ, μην ακούς εσύ, πάντα υπέροχος Χριστόφορε!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. XRISTOFORE Πολύ ενδιαφέρουσα η νέα ιστορία και υποθέτω οτι είναι απο την εμπειρία σου ως διευθυντής!! Μ'αρεσει !! φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χριστόφορε!Θα πρέπει να είσαι πολύ πλούσιος άνθρωπος...
    και γιανα μην παρεξηγούμαστε..
    πλούσιο θεωρω τον άνθρωπο που είναι "γεμάτος "από εμπειρίες..καταστάσεις..οικογένειακες και όχι μόνον..συναισθημα..ζωή.
    Και αυτό φαίνεται..συν το ότι έχεις το χάρισμα να το καταγράφεις και να το μεταδίδεις θα τολμήσω να πω κινηματογραφικα
    Η σκηνή που έδεσε δια βίου τους δυο άνδρες ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @aougaros
    Σε ευχαριστώ πολύ για το ....διπλό σου σχόλιο χα χα χα. Είναι αυτό΄που λένε σχόλιο εις το τετράγωνο.
    Η συνέχεια του Μανωλάκη; Πότε;

    @Gip
    Έχεις κάνει "καβουροσαλάτα" όσα σου έχω πει και όσα όχι. Στο τέλος θα δεις. Για το βουνό να μη επιφυλάσσεσαι γιατί με δυο τρεις κουταλιές γλυκό βύσσινο θα αποκτήσεις το ίδιο μέγεθος.
    Για να σε βάλω σε βάσανα τώρα μετά τις 5 κουταλιές που έφαγες μετάφρασε αμέσως μου το:
    «Ουχ οίον τε άνευ δικαιοσύνης αγαθόν πολίτην γενέσθαι»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καταρχην να συμφωνησω με την Πελα
    Εισαι πλουσιος ανθρωπος!!!!!!
    Και ειναι τυχη για εμας
    που σε διαβαζουμε που μας μοιραζεις αυτον τον πλουτο...

    Ξερεις καθε φορα,σε καθε ιστορια που τελειωνει λεω πως αυτη ειναι η καλυτερη που διαβασα..
    αλλα ...πραγματικα δεν μπορω να τις ξεχωρισω.

    (παρεπιπτοντος και ασχετο Αγια ειναι ο γενεθλιος τοπος της μητερας μου...εχει γουστο να ειναι κανας συγγενης ο "Πατεργιανννακης")

    την καλημερα μου
    περιμενω με ανυπομονησια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @MAMOYNI
    Ζουζούνι αυτή ήταν η απόλυτη συγκίνηση. Τούτο το φιλμ θα το φυλάξω. Και η μουσική υπόκρουση εξαιρετική. Σε ευχαριστώ θερμότατα που ασχολήθηκες να το βρεις. Να σαι καλά αν και ΜΑΜΟΥΝΙ!!!


    @Ρίκη Ματαλλιωτάκη
    Βελτιώνομαι λοιπόν; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι που έχω την ματιά σου εδώ μέσα. Με ξανανιώνεις. Με κάνεις να νιώθω σαν παλικαράκι. Αλήθεια!
    Ελπίζω φτάνοντας στο τέλος τούτης της μέρας, για την οποία γράφω να καταφέρω να δώσω την ατμόσφαιρα που δίνω όταν την διηγούμαι προφορικά.
    Με τις ευχές μου για καλή και δημιουργική μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Βρε Χριστοφορε μου, συγνωμη, δεν θελω να σου κανω την δασκάλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @oneiremata
    Ονειρομάτα μας, έχω γνωρίσει λόγο της δουλειάς μου πάρα πολλούς Αυστριακούς. Πολλοί μάλιστα ζουν μόνιμα ακόμη στην Κρήτη. Οι περισσότεροι ήταν ελληνολάτρεις (αρχαιο ελληνολάτρεις) και ελάχιστοι ήταν Ναζί.
    Τώρα για τα καβούρια και τους αστακούς χα χα χα. Για τους Αμερικανούς της βάσης κάναμε τους αστακούς καβούρια. Άσε που οι περισσότεροι ήρθαν τύφλα στο μεθύσι ήδη. Και τόνο κονσέρβα θα τρώγανε.
    Κοίτα λίγες ώρες μείνανε. Θα έρθει γρήγορα το τέλος. Κάνε υπομονή λιιιιγο ακόμη. Τρελαίνομαι για τις απορίες σου πάντως.
    Καλή σου μέρα και Τhanks again.


    @Tania
    Ναι Τάνια μου περίπου 15 χρόνια στα ξενοδοχεία βλέπεις και ζεις απίθανες καταστάσεις. Σε ευχαριστώ κορίτσι μου που έρχεσαι και με βλέπεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Ρίκη Ματαλλιωτάκη
    Κάθε άλλο. Δεν εννοούσα με κανέναν τρόπο αυτό. Η ματιά σου όμως είναι για μένα πολύ χρήσιμη. Τώρα βέβαια από την άλλη, δεν θα έλεγα όχι σε μια τέτοια δασκάλα βέβαια ε; χα χα χα


    @ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
    Πόσο χαίρομαι που ξεχώρισες τούτη την σκηνή. Κι εγώ όταν άκουγα την διήγηση του Αυστριακού εκεί στάθηκα. Και μάλιστα γνωρίζοντας .....αλλά ...ας μη πω ακόμη τίποτα.
    Νομίζω πως όλοι έχουμε έναν πλούτο μέσα μας, με τις όμορφες, ή δύσκολες ή ακόμη και άσχημες, δυσάρεστες στιγμές που έχουμε ζήσει. Το βιβλίο της ζωής μας που συνέχεια γράφεται.
    Είμαι ευτυχής που σε βλέπω εδώ μέσα και σε ευχαριστώ πολύ για τον κόπο να γράψεις το σχόλιό σου με τόσο όμορφα λόγια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ΚΑΛΥΨΩ
    Ξέρεις βέβαια πως ο πλούτος ο πνευματικός έχει και μια τάση να αλληλο- ανταλλάσσεται. Αλλιώς θα δεν υπήρχε. Ξέρει άραγε ο καθένας μας πόσο «πλούτο» πήρε από τον άλλον; Μπορώ εγώ ας πούμε να μετρήσω πόσο πλούτισα διαβάζοντας κείμενα αξιόλογων ανθρώπων όπως εσύ;
    Η μητέρα σου είναι από την Αγιά;
    Εκεί τότε υπήρχαν οι αγροτικές φυλακές και οι Γερμανοί εκτελούσαν και αγωνιστές. Νομίζω ότι οι φυλακές είναι ακόμη.
    Βλέπεις; Αλήθεια δεν ξέρω από που κατάγεται η οικογένεια του αναφερόμενου ως "Πατεργιαννάκη». Θα ρωτήσω. Βλέπεις που θα με κάνεις πιο πλούσιο σήμερα με μια σου απλή ερώτηση;.
    Να είσαι καλά Καλυψώ μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Xριστόφορέ μου
    δεν είχα προλάβει να διαβάσω την ιστορία σου γιατί έγραφα τη δική μου συνέχεια. Πολύ όμορφη η ιστορία με τον θανατοποινίτη! Η συνάντηση των δυο αντρων θα πρέπει να είναι πολύ συγκινητική! Την περιμένω με αγωνία!

    Καλό βραδάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Και μετά ...;

    Τιριρί, τιριρί... τραγουδάω ενώ περιμένω την συνέχεια....

    Μπορείτε να φανταστείτε 36 χρόνια που θέλει ο άνθρωπος να ευχαριστεί κάποιον και δεν μπορεί να τον βρεί; Τρομερό!

    Καλό βράδυ, αγαπημένο μου φίλε!

    Buenas noches, mi querido amigo!
    Genial el relato, como siempre.
    Besito.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μην μας αφήνεις να περιμένουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @Με λένε Νατάσσα
    Ο χρόνος που χρησιμοποιείς για να δημιουργήσεις είναι ιερός και τίποτα δεν πρέπει να τον διαταράσσει.
    Καλή σου μέρα Νατάσσα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @Verónica Marsa
    Είμαι σίγουρος ότι θα έχεις και όμορφη φωνή όταν τραγουδάς.
    Pues sus palabras son importantes para mí.
    Un beso enorme de mi parte!!!

    @Elena G
    Σας αφήνω να περιμένετε; Είμαι απαράδεκτος. Ζητώ την επιείκεια σας. Ελπίζω να σας αποζημιώσω. Ευχαριστώ πάντως για την υπομονή σας και καλή μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Χαλιέμαι τόσο πολύ όταν τελειώνει ένα "κεφάλαιο". Μα τόσο πολύ!! Ξέρεις με το που τελείωσα το διάβασμα σήμερα, έκανα εκείνο το μορφασμό στα χείλη σαν το μωρό που δεν το αφήνουν να παίξει με το παιχνίδι που θέλει.

    Τόσα ονόματα, τόσες εμπειρίες, τι τυχεροί που είμαστε που τα μοιράζεσαι μαζί μας.

    Θέλω γρήγορα την συνέχεια!

    Καλό μεσημέρι Χριστόφορε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Δεν μου λες Χριστόφορε

    χα..χα..

    Ήρθαν λες, χωρίς να φταίς, 30 Αμερικανοί παραπάνω στο ξενοδοχείο και δεν έχεις αστακούς να τους προσφέρεις και έδωσες καββούρια?

    Τους τριάντα bloggers (εμάς δηλαδή) που μας κουβάλησες στο MARE DI CRETA, με δική σου υπαιτιότητα, τι σκέφτεσαι να μας προσφέρεις?

    Για καββούρια ούτε να το διανοηθείς.

    Την μάθαμε την μπλόφα.

    Εγώ πάντως με τίποτα λιγότερο από αστακό "ala New York" (φιλέτο αστακού στη σχάρα με πράσινες και κόκκινες πιπεριές σοτέ και σάλτσα ράντις) δεν συμβιβάζομαι.

    Άντε στην χειρότερη περίπτωση, μία τεμπούρα αστακού με τσίλι και fritters καβουριού με σως ταρτάρ.

    Αλλά απλό καββούρι ούτε να το συζητάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Συναρπαστικό αφήγημα, ρουφάω κάθε
    κείμενο.
    Συγνώμη,η Ιστορία είναι όλη αληθινή?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Kαλησπέρα Χριστόφορε!!!

    Ι'm back!!!!

    Και να ξέρεις, απ' τη χαρά μου και αστακούς τρώω και καβούρια και καλαμαράκι και χταποδάκι και γαύρο και σαρδέλα και μαρίδα του Φαλήρου κι ότι θαλασσινό θες! Δε θα σου τον αγχώσω εγώ τον σεφ!

    Ή είμαστε κορίτσια της θάλασσας ή δεν είμαστε!

    χα χα

    πολλά φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αγαπητέ φίλε μου, σε καλώ στο νέο μου ελληνικό blog http://diplokaimetrio.blogspot.com/

    Ελληνικό χώρο, όπου και αν με επισκεφθείς, θα έχεις πάντα φρέσκο καφέ και μια μεγάλη αγκαλιά.
    Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @M
    Θέλω πολύ να είμαι σε μια γωνιά κρυμμένος για να δω την γκριμάτσα που κάνεις σαν μωρό. Πολύ χαριτωμένη θα είσαι.
    Τι να κάνω όμως. Παρόλο ότι η ιστορία διαδραματίζεται σε 24 ώρες δεν μπορείς να την χωρέσεις σε μια ανάρτηση γιατί θα είναι μεγάλη και κουραστική. Αλλά για την γκριμάτσα σου και μόνον θα την καθυστερήσω ακόμη πιο πολύ χα χα χα όχι, όχι αστειεύομαι.
    Καλό σου βράδυ και σε ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @ΙοννΚορρ
    Δε μου λες Ιονν εκεί στο «νεοαναγειρόμενο ανάκτορο που έκτισε στην όχθη του ποταμού Ευφράτη ο Αλέξανδρος» τι νομίζεις ότι σε τάισε;
    Δεν θυμάσαι τον Γαλάτη αρχιτρίκλινο;
    Αστακό σας σέρβιρε; Ή Πέρκα α λα Μασεντουάν; Και μου λες μετά για σως ταρτάρ κλπ. Απλή Σως μπαρμπάρ ήταν.
    Πάντως καλοφαγάς είσαι αυτό να λέγεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. @Frezia
    Η συγκεκριμένη ιστορία είναι όλη αληθινή. Εντάξει υπάρχουν ορισμένα στοιχεία μυθοπλαστικά για εμπλουτισμό αλλά όσα συνέβησαν εκείνη την νύχτα της 11/9/1979 είναι όλα αληθινά.
    Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και την επίσκεψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. @Δήμητρα
    Μα χαίρομαι ιδιαίτερα. Είμαι ειλικρινά ευτυχής!!!
    Και εσύ δεν είσαι σαν τον φίλο μας τον Ιονν που θέλει μόνο αστακούς. Αρα θα σε βολέψουμε με ότι έχουμε.
    Τι κορίτσια της θάλασσας μου λες. Γοργόνα είσαι. Ανταποδίδω με πολύ χαρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. @Verónica Marsa
    Μπράβο Βερόνικα. Γράφτηκα κιόλας. Θα περάσουμε καλά και έχεις και πολύ καλή ιδέα. Θα τα λέμε τώρα πιο εύκολα. Άντε καλή επιτυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. 'Το δίκιο έχει μεγάλη ισχύ', πόσο δίκιο έχεις! Είναι δύο καταστάσεις το δίκιο που αναφέρεις και ο κίνδυνος που ωθούν το άτομο να χρησιμοποιήσει όλη την εσωτερική του δύναμη. Το αποτέλεσμα κάθε φορά είναι μαγικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Πιστεύω ότι κάλλιστα θα μπορούσαν όλα όσα περιγράφεις να αποτελούν ιστορία - η εποχή, οι άνθρωποι, οι συμπεριφορές.

    Τόσο γεμάτος άνθρωπος Χριστόφορε και τόσο διψασμένος για ακόμη περισσότερα.

    Καλό σου βράδυ φίλε μου
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Για να δουμε τι θα δούμε!

    Μας κρατας σε απιστευτη αγωνια καθε φορα!

    θα σε τιμωρησω

    αχαχαχα

    Αντε μην αργεις....

    φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. @Γουϊκα
    Πολύ σωστή η παρατήρηση σου. Με χαροποιεεί που στάθηκες σε αυτό.
    Πόσα έχουν γραφτεί ή λεχθεί για το δίκαιο αλλά και πόσες φορές - αμέτρητες - έχει βίαια καταστρατηγηθεί;
    Καλή σου μέρα και ευχαριστώ.

    @Βάσσια
    Αν κρίνω από τις δικές αναρτήσεις ή ίδια δίψα σε διακρίνει κι εσένα. Γι αυτό γοητεύομαι πάντα από όσα μας παρουσιάζεις. Η δε παρουσία εδώ μέσα, μου δίνει πάντα ιδιαίτερη χαρά γιατί φέρνεις εκείνο το "αλάτι" που χρειάζεται κάποιος για να δημιουργήσει, έστω και κάτι μικρό αλλά σημαντικό για τον ίδιον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. @(Cou)Coula
    Πες μου κατ αρχήν για το πόδι. Εντάξει; Παίζεις και μπάλα τώρα;
    Εντάξει δε θα αργήσω. Το υπόσχομαι. Μου αρέσουν πολύ οι εκπομπές σου. Έχεις και το ταλέντο και τη φωνή.
    Άντε καλό Σ/Κ (έμαθα κι εγώ τις συντμήσεις)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Χριστόφορε

    Μια και ρωτάς σε πληροφορώ ότι η Κούλα πλέον προσελήφθη σέντερ-φορ στον Ολυμπιακό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Πάλι άργησα, πάλι δεν μου έφτασε όσο διάβασα....
    και δεν είναι μόνο γιατί θέλω την συνέχεια και το τέλος της ιστορίας, είναι γιατί "γράφεις" λιτά και αβίαστα, ο στόχος σου δεν είναι να εντυπωσιάσεις με τις λέξεις σου, αλλά μόνο να αναδείξεις την ιστορία.

    τα λέμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. ΩΩω περιμένω με αγωνία την συνέχεια!!!
    Καλή εβδομάδα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Πέρασμα μου για να μάθω νεα σου και να ευχηθώ καλή εβδομάδα να αρχίσει απο αύριο για όλους μας.
    Πάντα δημιουργεις ενα δρόμο για να ακολουθησουμε τη συνέχεια του.Πολύ ομορφο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. @ΙοννΚορρ
    Θεέ μου πόδι λοιπόν!! Για λεφτά ξέρεις τίποτα; Δηλαδή μπορεί και να μας σουτάρει η Κούλα; Ευχαριστώ Ιονν για την πληροφορία. Θα προσέχω τώρα πια.

    @meggie
    Ευχαριστώ meggie μου. Πράγματι ο στόχος μου είναι να καταφέρω να διηγηθώ την ιστορία όπως θα σας την έλεγα αν βρισκόμασταν παρέα κάπου και λέγαμε παλιές ιστορίες. Αν εσύ λες πω αυτό συμβαίνει, τότε είμαι ικανοποιημένος και σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια.
    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. @stavroulazerva
    Με κολακεύει η αγωνία σου και με τιμάει η επίσκεψή σου. Σου εύχομαι ένα ευχάριστο βράδυ και μια καλή εβδομάδα.


    @Σκρουτζάκο
    Το πέρασμα σου και οι ευχές σου είναι πάντα τόσο ευπρόσδεκτες όσο το δροσερό αεράκι ένα ζεστό καλοκαιριάτικο μεσημέρι. Να σαι καλά φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Χριστόφορε

    εσύ ήξερες ότι το Μαμούνι ήταν Κάρυ και η Κάρυ Μαμούνι???

    Πραγματικά δεν είχε πάει καθόλου το μυαλό μου.
    Δεν θεωρούσα την Κάρυ τόσο μουσικόφιλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. @Ionn Ήταν πραγματικά μια θαυμάσια έκπληξη. Αλλά λέει ότι οφείλει πολλά σε σένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Xριστόφορε,σε ξαναβρίσκω και εντυπωσιάζομαι...
    Γεμάτη η ζωή σου!
    Αυτό θα πει να ζεις τα χρόνια σου!
    Ωραιότατη φαίνεται και αυτή η ιστορία σου!
    Καλημέρα και καλή βδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Κάνε ένα διάλειμμα από το παιχνίδι του κυνηγητού με τα εγγονάκια σου, και δες εδώ που σου έχω ένα δώρο:http://anemondixtia.blogspot.com/2010/11/blog-post_20.html
    θα μπω μετά με ησυχία να σε διαβάσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. @50fm
    Χαίρομαι τόσο πολύ που σε ξαναβλέπω εδώ. Αλλά είμαι σίγουρος ότι το τελευταίο τούτο διάστημα στου χάρισε εμπειρίες αξέχαστες. Ελπίζω πως κάποτε όταν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός θα σου γεννηθεί η ανάγκη να τις μοιραστείς μαζί.
    Σε ευχαριστώ και καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. @Ρεγγίνα
    Έκανα το ταξιδάκι προς τα μέρη σου και δεν υπάρχουν λόγια να σου περιγράψω την συγκίνηση μου.
    Σε ευχαριστώ για το πανέμορφο δώρο που τόσο ταιριάζει και με την ιδιοσυγκρασία μου.
    Να σαι καλά Ρεγγίνα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Έχεις φοβερή πένα! Θα το ξαναματαπώ.. Μας κρατάς την ανάσα μέχρι το επόμενο κεφάλαιο.. Τώρα ήθελα να διαβάσω κατευθείαν τί απέγινε εκείνο το βράδυ κι έμεινα στην ..αναμονή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Χαίρομαι που σε "άγγιξα"..
    Προσφέρεις Πολλά!
    Να είσαι πολύ καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Σημερα πρωτη φορα το πηρα αποφαση να ξεκινησω να διαβαζω τις ιστοριες σου - ηθελα να εχω χρονο και διαθεση στα υψη - και ενθουσιαστηκα...
    Περιμενω τη συνεχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Όμορφο κείμενο. Με ιδιαίτερη έμφαση στο στήσιμο των σκηνών και τα συναισθήματα.
    Ένας έμπειρος καλλιτέχνης θα μπορούσε με μεγάλη ευκολία να σε σκηνογραφήσει.
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Αχ με λαχταρησες...

    επαιξα πουντο πουντο το δαχτυλίδι μεχρι να δω πως εγινε λαθος!

    @Ionn....
    στον Παναθηναικό γιατρε μου, στον Παναθηναικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. @Ρεγγίνα
    Είσαι έτσι κι αλλιώς ένας αξιολάτρευτος άνθρωπος οπότε ότι κάνεις και ότι λες αντικατοπτρίζει την ψυχή σου.

    @Ελπινίκη
    Με ιδιαίτερη χαρά σε βλέπω στην παρέα μας. Ελπίζω να περάσεις καλά μαζί μας. Με ευχαρίστηση θα ανταποδώσω την επίσκεψη σου. Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. @Μάγια
    Πολύ όμορφα τα λόγια σου και μεστά. Με ενδιαφέρουν πάντοτε οι απόψεις και οι γνώμες όλων όσων κάνουν τον κόπο να διαβάσουν. Σε ευχαριστώ θερμά και σου εύχομαι καλή νύχτα.

    @Εγώ να δεις την λαχτάρα. Στον Παναθηναϊκό; Ναι αλλά πάλι δεν παίρνω απάντηση για την κατάσταση του ποδιού. Με ενδιαφέρει. Πρέπει να το καταλάβεις και να το λάβεις υπόψη σου. Θέλω να ξέρω με απόλυτη ακρίβεια και λεπτομέρειες πως πάει το πόδι. Το καταλαβαίνεις ή να βάλω τις φωνές επιτέλους!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή