Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

ΔΩΜΑΤΙΟ 104 [Α] Μα Είναι Δυνατόν;

 Σύνδεση με προηγούμενο : ΔΩΜΑΤΙΟ 104

    «Είπα Ρεσεψιόν. Ομιλείτε!» Τίποτα μόνο μια βαριά ανάσα.
Μα ποιος ήταν μέσα στο δωμάτιο που κοιμόμουν πριν από λίγο;  
Και που ήταν ο Διευθυντής που είχε δει ο νυχτοφύλακας; 
Το πέδιλο που πατησα στο δωμάτιο 104 ;
___________________________________________________
    
Το παρακάτω κείμενο βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά αλλά περιέχει και στοιχεία μυθοπλασίας.
______________________________________
    Ακατανόητα πράγματα.
Ο Μανώλης ο κρητικός νυχτερινός στη ρεσεψιόν με κοίταζε με ύφος που μου θύμιζε πολύ το βλέμμα του  σκύλου μου του Μπράουν εκεί στην Αφρική, όταν με κοίταζε καθώς ξεσπούσε καταιγίδα.
    Ο γερο νυχτοφύλακας, καθόταν σε μια καρέκλα εκεί κοντά κι έξυνε  τα λιγδιασμένα του μαλλιά τελείως αδιάφορος για ότι γινόταν εκεί δίπλα του. 
    Εγώ από την άλλη ούρλιαζα σε ένα τηλέφωνο που στην άλλη άκρη της γραμμής κάποιος βαριανάσαινε.  Το κακό μάλιστα ήταν ότι στο δωμάτιο αυτό πριν από λίγο κοιμόμουν εγώ.
     «Ρεσεψιόν! Λέγεται επιτέλους!» φώναξα μια τελευταία φορά και πέταξα το ακουστικό που προσγειώθηκε πάνω στην ανοιχτή σκακιέρα τινάζοντας τα πιόνια δεξιά κι αριστερά.
    «Χριστόφορε, άστο καλύτερα, πήγαινε για ύπνο.» Είπε ο Μανώλης. σκύβοντας να μαζέψει τα σκορπισμένα πιόνια από το πάτωμα «Το πρωί θα το ξεδιαλύνουμε» πρόσθεσε.
     «Δίκιο έχει το παιδί» πρόσθεσε ο νυχτοφύλακας. «Θα δούμε και τον Διευθυντή και θα ....
    «Ποιόν διευθυντή» του φωνάζω. «Αφού σου λέω ο  διευθυντής δεν έχει έρθει.....» Σταμάτησα όμως γιατί κατάλαβα πως δεν είχε νόημα να συνεχίσω..
    «Καλά τότε Μανώλη, δώσε  μου άλλο δωμάτιο. Στο 104 δεν ξαναπάω πάντως» είπα.
    «Να! Πάρε το κλειδί του 106. Δίπλα, στο 107 κοιμούνται τα κορίτσια. Όχι πονηριές ε; Παλιόγερε!!»
Δε γέλασα καθόλου. 
    Το πρωί πολύ νωρίς εκεί γύρω στις επτά ξύπνησα πήγα στην κουζίνα να βρω καφέ να πιω αν υπήρχε. Εκεί ήταν μόνο ο «σεφ» ο κυρ Μήτσος.  Ήταν ένας πενηντάρης με δυσανάλογα μεγάλο κεφάλι και μικρά μάτια. Τα μαλλιά του είχαν αρχίσει να αραιώνουν στην κορυφή. Έμοιαζε μουρτζούφλης και αγουροξυπνημένος. Κανένας άλλος από τα παιδιά δεν είχε ξυπνήσει ακόμη.
Πάντως ο χώρος μύριζε φρεσκοψημμένο καφέ και είδα και μερικές κομμένες φραντζόλες ψωμί. 
    «Καλημέρα σεφ. » είπα με όσο το δυνατόν πιο πρόσχαρο τρόπο
   «Καλώς τον λεβέντη» απάντησε εκείνος με ένα τεράστιο χαμόγελο που άλλαξε το πρόσωπό του.  «Έλα κάτσε να πιεις καφεδάκι και να σου φτιάξω και μια φέτα ψωμί με βούτυρο και ντόπιο μέλι. Και άκου να μη με λες σεφ. Κυρ Μήτσο να με λες. Δεν είμαι εγώ σαν τους λεχλέδες  μάγειρες της Αθήνας. Εγώ είμαι Ηπειρώτης και μαγειρεύω αντρίκια...»
Χαμογέλασα. 
    «Εντάξει κυρ Μήτσο...»
Με εξέπληξε το πόσο λάθος εντύπωση έδινε με την πρώτη ματιά. 
    Καθώς έπινα τον πραγματικά θαυμάσιο καφέ και απολάμβανα το ηπειρώτικο μέλι, ρώτησα:
    «Κυρ Μήτσο δε μου λες; Τον διευθυντή του ξενοδοχείου εσύ τον έχεις δει;»
    «Τον διευθυντή; Μπααα! Δεν έχει έρθει ακόμη. Είναι καινούργιος»
    «Μα ο νυχτοφύλακας χθες μου είπε ότι τον είδε και ότι μίλησε μαζί του»
    «Ο νυχτοφύλακας; Ποιος νυχτοφύλακας; Αυτός θα πιάσει δουλειά από απόψε..»
    «Μα...ήρθε χθες την νύχτα αργά στο δωμάτιο που κοιμόμουν  και μου γύρευε τον διευθυντή που τον είχε δει λέει και χθες και σήμερα το πρωί.» 
Ο κυρ-Μήτσος, άφησε ένα μεγάλο σουρωτήρι που κρατούσε με πλησίασε, έσκυψε ακούμπησε με τους αγκώνες στον πάγκο με κοίταξε με τα μικρά του μάτια,
     «Δε μου λες παλικάρι μου, πως είπαμε σε λένε;»
     «Χριστόφορο» είπα με στόμφο
   «Δε μου λες λοιπόν  Χριστόφορε, μήπως πήγατε στην ψησταριά πιο πάνω και τα κοπανήσατε το βράδυ; Ε; χε χε»
    «Ναι! Αλλά όχι και τόσο πολύ για να βγάλω ολόκληρη ιστορία από το μυαλ.....»
    «Και πως ήταν αυτός ο νυχτοφύλακας που λες; Θυμάσαι;» με διέκοψε.
    «Ήταν ηλικιωμένος με πολλά μαλλιά και.........»
    «Όχι παλικάρι μου. Όχι ο νυχτοφύλακας είναι νέος. Κοντά στα τριάντα. Το ξέρω γιατί εγώ τον έφερα στην δουλειά από πέρσι. Είναι γαμπρός μου. Της κόρης μου ο άντρας.»
    «Μα τότε....ποιός.....»
    «Καλημέρααααα »μια δροσερή ευχάριστη φωνή ακούστηκε από πίσω μου
Ήταν η Μιρέλα η μια από τις πέντε σπουδάστριες που ήρθαν μαζί μας. Ήταν μια κοντή κοπέλα, αλλά με πολύ όμορφο πρόσωπο και αρμονικές αναλογίες. Είχε πάντα ένα χαμόγελο στα χείλη,  αλλά και στα μάτια. Ήταν η «αρχηγός» ας πούμε των κοριτσιών.
     «Καλημέρα κούκλα» φώναξε ο μάγειρας. Και κομπλιμέντα ο κυρ Μήτσος....
    «Καλημέρα Μιρέλα.» της είπα χαμογελώντας. Την συμπαθούσα ιδιαίτερα αυτήν την κοπέλα. Και την εκτιμούσα. Πίστευα ότι θα έκανε σπουδαία σταδιοδρομία. 
Όσο πίναμε τον καφέ μας της είπα για τα νυχτερινά. Με άκουσε με προσοχή αλλά και απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο.
    «Τώρα έρχεται κι ο Μανώλης. Μου είπε ότι θα πάει στην ρεσεψιόν για να μαζέψει και μου ζήτησε να του πάω καφέ.» είπε.       
    «Ξύπνησε ο Μανώλης; Α ωραία» Πάμε μαζί εκεί  καλλίτερα.
Στο μεταξύ άρχισαν να φτάνουν στη κουζίνα τα άλλα κορίτσια και το αγόρι ο Γιώργος. Ο κυρ Μήτσος τους υποδέχτηκε  όλους ζεστά και πολύ φιλικά. 
    Η Μιρέλα κι εγώ πήγαμε στην ρεσεψιόν. Εκείνη κρατούσε έναν δίσκο με ένα μεγάλο φλιτζάνι καφέ και μια χοντρή φέτα ψωμί με βούτυρο και μέλι για τον Μανώλη.
Όταν φτάσαμε εκείνος μόλις ξεκλείδωνε. Δίπλα στην είσοδο της υποδοχής ήταν μια κλειστή πόρτα που έγραφε «HOTEL MANAGER». Δοκίμασα το πόμολο. Ήταν κλειδωμένη.
Μπήκαμε στην ρεσεψιόν. Ο Μανώλης κάθισε στην μια από τέσσερεις πολυθρόνες που είχε στον χώρο. Τεντωνόταν και χασμουριόταν!
    «Καλημέρα Μιρέλα. Τι γίνεται ρε παλιόγερε; Πάλι γκομενίζεις πρωί πρωί; χα χα χα»
Άφησα το κλειδί του 106  πάνω στον πάγκο της ρεσεψιόν. 
    «Δε μου λες ρε Μανώλη, χθες την νύχτα αργά όταν πήγα στο δωμάτιο 106 που μου έδωσες δεν ήσουνα εδώ με έναν γέρο ;»
    «Τι γέρο. Εσένα εννοείς; χα χα χα»
    «Όχι ρε Μανώλη άσε τις βλακείες. Τον άλλον λέω τον νυχτοφύλακα που καθότανε εκεί» του έδειξα μια καρέκλα.
    «Μα μωρέ Χριστόφορε, ίντα λες. Τι νυχτοφύλακες και μαλακίες...»
Η Μιρέλα με κοίταζε περίεργα.
    «Ρε συ Μανώλη, δε θυμάσαι που παίξαμε σκάκι νωρίτερα πριν πάω για ύπνο στο 104 και με κέρδισες μάλιστα;»
Εκείνος μου έριξε μια ματιά όλο απορία. 
    «Ρε γέρο. Πότε παίξαμε σκάκι οι δυο μας; Εγώ δεν έχω ιδέαν από σκάκι. Τάβλι να μου πεις μάλιστα. Σκάκι και αηδίες.»
    «Ε ε ε ε !!! Δεν υποφέρεσαι. Φέρε την σκακιέρα!» φώναξα και πετάχτηκα όρθιος.
    «Μιρέλα ο παλιόγερος κάτι έπαθε. Ποιά σκακιέρα μωρέ;»
Χωρίς να απαντήσω άρχισα να ανοίγω μανιασμένος συρτάρια, ντουλάπια, να κοιτάζω ράφια. Τίποτα. Σκακιέρα πουθενά.
    «Πες που την έκρυψες κωλόπαιδο!» φώναξα έξαλλος
    «Χριστόφορε ηρέμησε. » είπε η Μιρέλα
    «Τι να ηρεμήσω ρε Μιρέλα!. Εδώ δεν ήμασταν ρε Μανώλη την ώρα που καλούσε το 104, χωρίς να βρίσκεται κανείς μέσα. Και απάντησα εγώ στο τηλέφωνο; Εσύ ο  ίδιος νωρίτερα δε με κάλεσες την νύχτα την ώρα που κοιμόμουν  όμορφα -όμορφα στο 104 και μου είπες ότι σε έπαιρνα εγώ από το δωμάτιο;»
Είχα πια γίνει εξωφρενών. Σχεδόν ούρλιαζα πια.
    Ο Μανώλης σηκώθηκε και με πλησίασε. Με κοίταξε κατάματα και πολύ σοβαρά.
    «Κοίτα Χριστόφορε, άκουσε με, εσύ ποτέ δεν ήσουν στο 104. Το βλέπεις το κλειδί στον πάγκο; Το κλειδί που έκράτεις;» Πήγε στον πάγκο και το έφερε. «Τι γράφει εδώ Μιρέλα;»
    «106 είπε εκείνη χωρίς να καταλαβαίνει και πολλά πράγματα.
    «Και ποιος το άφησε εδώ πριν από λίγο Μιρέλα;»
    «Ο... ο... ο Χριστόφορος» είπε διστακτικά κοιτάζοντάς με λοξά.
Εγώ κάθισα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα προσπαθώντας να είμαι όσο πιο ήρεμος γινόταν.
    «Ακούστε με παιδιά, με ξέρετε δυο χρόνια τώρα. Νομίζετε ότι σας λέω μπούρδες ή ότι κάνω πλάκα;»
    «Όχι ρε Χριστόφορε» είπε η Μιρέλα «αλλά μπορεί να τα ονειρεύτηκες όλα αυτά.»
    «Δηλαδή Μιρέλα. Πιστεύεις τούτο το κωλόπαιδο και όχι εμένα ε; Δηλαδή κατά τον Μανώλη δεν παίξαμε σκάκι πριν πάω για ύπνο στο 104.  Δεν με κέρδισε τρεις φορές. Δεν κοιμήθηκα στο 104. Δεν με ξύπνησε αυτός καλώντας στο 104, λέγοντάς μου πως εγώ τον καλούσα από  το 104 νυχτιάτικα. Δεν ήρθα εδώ μετά μαζί με έναν ηλικιωμένο που έλεγε ότι ήταν ο νυχτοφύλακας που είχε δει τον διευθυντή το πρωί. Και δεν είχαμε κλήση από το 104 όσο ήμασταν εδώ ο Μανώλης ο ηλικιωμένος κι εγώ. Και δεν απάντησα εγώ ακούγοντας κάποιον να ανασαίνει βαριά εκεί στο 104.» Πήρα μια ανάσα και συνέχισα:          
    «Και ρε Μανώλη δε θυμάσαι που πέταξα από τα νεύρα μου  το τηλέφωνο πάνω στην σκακιέρα και έσκυψες να μαζέψεις τα πιόνια που πέσανε χάμω; Λοιπόν Μιρέλα; Τι λες; ε;» Εκείνη δεν απάντησε μασούσε τα νύχια της με αμηχανία. Εγώ όμως συνέχισα.
    «Και δε μου  λες  ρε Μανώλη; Δεν Θυμάσαι δηλαδή που πήραμε τον Διευθυντή της σχολής να τον ρωτήσουμε για τον διευθυντή  του Ξενία εδώ;  Ξέχασες που τον ρώτησα πως τον λένε και μου είπε Αριστείδης Αχλαδιώτης; Και αυτό από το μυαλό μου το έβγαλα; Να πάρουμε τον Διευθυντή της σχολής τώρα!»   Φώναξα χτυπώντας με δύναμη το χέρι πάνω στον πάγκο της υποδοχής.
Η Μιρέλα τινάχτηκε τρομαγμένη. Βλέποντάς με δε  για πρώτη φορά από τότε που είχαμε γνωριστεί στην Σχολή σε τέτοια παραληρηματική κατάσταση είχε πάρει ένα ύφος αμήχανο και προβληματισμένο.  Κοίταξε  τον Μανώλη.
    «Ρε Μανώλη» είπε απαλά«είναι δυνατόν να τα έβγαλε όλα αυτά από το μυαλό του ο Χριστόφορος;»
    «Ιντα να σου πω. Δεν κατέχω ιντα παθε»
    «Η βαλίτσα μου!» Φώναξα  «Εκεί είναι ακόμη. Ελάτε!»
Έφυγα σαν σίφουνας οι άλλοι δυο με ακολούθησαν. Ανέβηκα τα σκαλιά που οδηγούσαν στο 104 σχεδόν με μια δρασκελιά. Πιάνω το πόμολο να ανοίξω την πόρτα. Ήταν κλειδωμένη. 
    «Μα πως..... αφού» ψέλλισα
    «Έχω το πασπαρτού μαζί μου. Είπε η Μιρέλα.»
Άνοιξε και μπήκαμε μέσα. Πήγα βιαστικός στο τραπεζάκι κάτω από τον καθρέφτη όπου είχα αφήσει την βαλίτσα μου......Αλλά πουθενά βαλίτσα. 
    «Το κρεββα....» έκοψα στην μέση την φράση μου γιατί το κρεβάτι ήταν στρωμένο με το κατωσέντονο μόνο.  Μια ελαφριά κουβέρτα και ένα σεντόνι ήταν διπλωμένα  και  τακτικά βαλμένα στα πόδια του κρεββατιου. «Με τι σκεπάστηκα;» Αναρωτήθηκα.
    «Στο μπάνιο.  Η πετσέτα που σκουπίστηκα όταν πλύθηκα πριν πέσω για ύπνο!» Φώναξα λαχανιασμένος από το άγχος. Έτρεξα προς τα εκεί. Και είδα με ανακούφιση την πετσέτα να κρέμεται από το γάντσο.
    «Χα! Ορίστε! Να η πετσέτα. Λοιπόν τι έχετε να πείτε τώρα ε; »
Η Μιρέλα πήρε την πετσέτα προσώπου. Την έφερε στην μύτη της και κάνοντας μια γκριμάτσα αηδίας την πέταξε χάμω.
    «Πιφφ αυτή βρωμάει. Είναι μουχλιασμένη. Αποκλείεται να σκουπίστηκες με αυτήν. Ποιός ξέρει πόσο καιρό είναι εδώ μέσα.»
    «Μα όταν σκουπίστηκα εγώ ήταν μια χαρά.....Α! ναι ναι ναι » φώναξα. «Το πέδιλο , το πέδιλο το δερμάτινο που μπλέχτηκε στο πόδι μου την νύχτα όταν προσπαθούσα να ντυθώ για να πάω στην ρεσεψιον μαζί με το γερο νυχτοφύλακα. Πάμε ξανά στο δωμάτιο!!!».
    «Ψάξτε, ψάξτε, εδώ κάπου υπάρχει ένα δερμάτινο πέδιλο» είπα ξέπνοος.
Η Μιρέλα έριξε πρώτα μια ματιά γύρω - γύρω στο δωμάτιο. Το ίδιο κι εγώ. Ο Μανώλης στεκόταν παράμερα και παρακολουθούσε. Έδειχνε σαστισμένος, από την συμπεριφορά μου. Το παιδί αυτό μπορεί να με πείραζε αλλά πάντα με αντιμετώπιζε με εκτίμηση ίσως και σεβασμό θα έλεγα. 
Η κοπέλα έσκυψε και άρχισε να ψάχνει κάτω από το διπλό κρεββάτι. Τα μάτια και των δυο μας εστίασαν στην καμπύλη των γλουτών της που διαγραφόταν προκλητική.  Κοιταχτήκαμε αλλά δεν γελάσαμε όπως ίσως θα κάναμε αλλά φορά. 
Βγήκε αργά αργά από κάτω από το κρεβάτι. 
    «Τίποτα! Πέδιλο δεν υπάρχει. Αράχνες πολλές και σκόνη μπόλικη.» είπε και μου χαμογέλασε. «Κοίτα Χριστόφορε πρέπει να το δεχτείς. Είδες σαν κάτι εφιάλτη. Καμιά φορά αυτά τα όνειρα είναι τόσο ζωντανά που νομίζεις ότι........ Άντε  ξέχασε το. »
Ήρθε κοντά μου, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και με φίλησε στο μάγουλο. 
    «Τυχεράκια γέρο! »Είπε ο Μανώλης χαμογελώντας με κάποια ανακούφιση.
    Στο 106 που πήγαμε μετά βρήκα την βαλίτσα μου στο τραπεζάκι κάτω από τον καθρέφτη του δωματίου, την κουβερτούλα που είχα σκεπαστεί και την πετσέτα που πλύθηκα το πρωί. Για πέδιλο ούτε συζήτηση. 
    Αποφάσισα να τα ξεχάσω όλα και να ριχτούμε στην δουλειά. Αύριο το ξενοδοχείο δεχόταν τους πρώτους του πελάτες.
Δουλέψαμε όλοι πολύ σκληρά και το πρωί της Τετάρτης το ξενοδοχείο ήταν πανέτοιμο. Είχαν έρθει και τρεις επαγγελματίες σερβιτόροι και ένας μπάρμαν. Θα βοηθούσε η εμπειρία τους πολύ.
    Εγώ μάθαινα να κάνω τον διευθυντή. Ο πραγματικός διευθυντής δεν είχε έλθει ακόμη....
Οι αφίξεις της πρώτης μέρας ήταν ελάχιστες. Νομίζω 5 δίκλινα και ένα μονόκλινο. 
Ο Μανώλης στη Ρεσεψιόν.
Δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Αλλά όλα πήγαιναν τέλεια.  Τα κορίτσια είχαν ετοιμάσει τα δωμάτια. Η κουζίνα ήταν έτοιμη. Το μπαρ εφοδιασμένο.  
    Κατά το μεσημεράκι έφτασαν σχεδόν μαζί όλες μας οι αφίξεις με τα αμάξια τους. Τα πέντε δίκλινα και το ένα μονόκλινο που ήρθε λίγο αργότερα. 
Εγώ ήμουν στην ρεσεψιόν και βοηθούσα τον Μανώλη με τα τυπικά των αφίξεων. 
Κάθε πελάτης πήγαινε στο δωμάτιό του με το αμάξι του. Πάρκαραρε στον στεγασμένο χώρο κάτω από το δωμάτιο και μετά, με τις αποσκευές του  ανέβαινε σε αυτό, από μια εσωτερική σκάλα για να τακτοποιηθεί.
    Τελευταίος ήρθε ο μονός πελάτης. 
Ήταν ένας Ιταλός ευτραφής, στρογγυλοπρόσωπος, φαλακρός και χαμογελαστός με πολύ αστεία αγγλικά. Όταν του μίλησα στα Ιταλικά ενθουσιάστηκε.
    Θυμάμαι πως στεκόμουν στην τζαμαρία και τον παρακολουθούσα καθώς οδηγώντας αργά πήγαινε προς το δωμάτιο του. 
Όταν το βρήκε ακολουθώντας τις πινακίδες-δεν ήταν δα και πολύ δύσκολο -  σταμάτησε κατέβηκε, κοίταξε στην τσιμεντένια κολόνα τον αριθμό, κοίταξε το κλειδί και επιβεβαίωσε ότι ήταν στο σωστό δωμάτιο. Το δωμάτιο 104!
    Ένιωσα λίγο περίεργα είναι η αλήθεια αλλά. Δεν είπα τίποτα. 
Έξω έκανε αρκετή ζέστη. Μεσημέρι Ιούλιος μήνας ήταν. Ο Ιταλός πήγε πίσω, άνοιξε το πορτμπαγκάζ. Έσκυψε και χώθηκε σχεδόν ο μισός στον χώρο των αποσκευών σαν να έψαχνε κάτι στο βάθος.....Και έμεινε εκεί ακίνητος.  
    Περίμενα να τον δω να ξαναβγαίνει αλλά τίποτα. Περνούσε η ώρα και δεν τον έβλεπα να κάνει καμιά κίνηση. 
    «Ρε Μανώλη, κοίτα εκεί τον Ιταλό. Είναι αρκετή ώρα ακίνητος έτσι», λέω
    «Ε! Κάτι θα ψάχνει φαίνεται.»
Στάθηκε κι αυτός δίπλα μου και παρακολουθούσαμε. 
    «Μανώλη δε μου αρέσει. Θα πάω να δω.»
Πήγα τρέχοντας μέσα στην ζέστη μέχρι το αυτοκίνητο του Ιταλού.
    «Ε! Σινιόρε» φωνάζω.  Καμιά αντίδραση. «Σινιόρε» Ξαναλέω. Τίποτα.
Γυρίζω προς την ρεσεψιόν. «Μανώλη στείλε μου κανένα παιδί από το εστιατόριο.  Γρήγορα.!»
Στο μεταξύ σκύβω βρίσκω το δεξί του χέρι που ακουμπούσε σε κάτι φιάλες με κάποιο υγρό.  Ψάχνω να βρω τον σφυγμό του. Σφυγμός ανύπαρκτος.  
Στο μεταξύ ήρθε κι ο Μανώλης με δυο παιδιά από το ρεστοράν και με προσοχή βγάλαμε τον άνθρωπο από το πορτμπαγκάζ. Τον ξαπλώσαμε χάμω, κι έσκυψα από πάνω του.  Έβαλα το αυτί μου στο στέρνο του. Τίποτα. 
Ο άνθρωπος ήταν νεκρός. 
    Τα παιδιά γύρω μου σοκαρίστηκαν. Δεν είχαν ξαναδεί νεκρό.. Εγώ κράτησα την ψυχραιμία μου. Τι διάολο ήμουν ο μεγαλύτερος και είχα κάνει και  ανατομία πάνω σε κανα δυο πτώματα  στην Ιατρική σχολή Αθηνών.  
Γύρισα και είπα στον Μανώλη να πάει αμέσως να καλέσει έναν γιατρό και την χωροφυλακή.
    Όταν ήρθαν ο γιατρός και οι αρχές διαπίστωσαν τον θάνατό του.  Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου είπε ο γιατρός. Οι  έξη χωροφύλακες με επικεφαλής έναν ενωμοτάρχη μετά την γνωμάτευση του γιατρού για τον θάνατο και αφού πήραν καταθέσεις από όλους μας, αποφάσισαν  να τον πάνε  στο δωμάτιο του μέχρι να γίνουν οι διαδικασίες για την αποστολή του σώματος στην πατρίδα του.
    Ο χωροφύλακες σήκωσαν με προσπάθεια από χάμω τον  νεκρό Ιταλό και τον ανέβασαν πάνω. Ο προϊστάμενος τους τους ζήτησε να τον σκεπάσουν ολόκληρο με ένα σεντόνι. Τους  είπε επίσης να αφήσουν λίγο ανοιχτή την μπαλκονόπορτα καθώς ήταν καλοκαίρι και με αυτή την ζέστη το πτώμα θα...... Εγώ δεν ήμουν βέβαιος αν  η οδηγία αυτή ήταν σωστή.
Όσο περιμέναμε ήρθε  και η Μιρέλα με τα άλλα κορίτσια. Ο Μανώλης στεκόταν δίπλα μου ταραγμένος κι αυτός.
    Όταν κατέβηκαν οι χωροφύλακες, αφού εκτέλεσαν την διαταγή του ανωτέρου τους, εκείνος γύρισε και μας ζήτησε  το κλειδί του δωματίου.  Έστειλε  έναν δικό του να κλειδώσει και μας διέταξε με αυστηρό ύφος να μη επιτρέψουμε σε κανέναν να μπει μέσα με αντικλείδι.
Ένας μικρόσωμος χωροφύλακας πλησίασε την Μιρέλα:
    «Του ξενοδοχείου είστε;» ρώτησε
    «Μάλιστα» είπε εκείνη.
  Άπλωσε το χέρι του και της έδωσε κάτι.          
   «Θα το ξέχασε πελάτης μάλλον. Το βρήκαμε στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι του 104.» είπε κι έφυγε ακολουθώντας τον ενωμοτάρχη.
    Η Μιρέλα, ο Μανώλης κι εγώ κοιτούσαμε σαν χαμένοι ένα αριστερό δερμάτινο πέδιλο......


Συνεχίζεται.


   
   





   








   


   

40 σχόλια:

  1. Χριστόφορε

    Μη βάζεις μεγάλα κείμενα.
    Αυτό έπρεπε να κοπεί στην μέση.
    Θα περάσω αργότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μανουλίτσα μου γλυκιά, στοιχειωμένο ήταν καλέ τούτο το ξενοδοχείο????? και ποδαρικό με νεκρό???Χριστόφορε μ΄έχει πιάσει κάτι μ' αυτά που περιγράφεις...το είδα το όνειρο απ' την αρχή θα με φάει η αγωνία με τούτη την ιστορία σου, μέχρι να τελειώσει...απίστευτος!!!πόσα από τούτα είναι άραγε της φαντασίας σου και πόσα αληθινά???μην αργείς τη συνέχεια σε παρακαλώ, δε με λυπάσαι, θα σκάσω θέλω να μάθω τι γίνεται με τον άφαντο διευθυντή και το δερμάτινο πέδιλο που εμφανίζεται συνέχεια φάντης μπαστούνης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το πιό μεγάλο μυστήριο σε αυτή την ιστοερία είναι ότι επιμένεις πως μου την έχεις πει !
    Πρωτη φορά τη διαβάζω ! Επιμένω !!

    Και ειναι ΠΟΛΥ καλή ! Καλύτερη από την πρώτη συνέχεια !

    Ά ρε Έλληνα Στέφεν Κίνγκ !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. παλι θρίλλερ!??? είναι υπέροχο!! μας άργησες λίγο να γράψεις τη συνέχεια ή είναι από την αγωνία μου που ήθελα να διαβάσω το επόμενο? Αλλά πάλι άρχισες να μου μαζεύεις πολλά!! Πφφφ
    Περιμένω το επόμενο. Θέλωωωωω!!! Χαχαχα

    Καλό σου βράδυ Χριστόφορε!! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. http://www.youtube.com/watch?v=HIWexeSFF2g&feature=related
    Το δικό μου είναι άσπρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μυστήριο,αγωνία,μυστήριο,αγωνία,
    μυστήριο, αγωνία...

    Βρε Χριστόφορε, μήπως τα μικρά είχαν συννενοηθεί να σπάσουν πλάκα, και βρήκαν εσένα τον μεγαλύτερο να ξεσπάσουν την διαολιά τους?
    Ξέρεις τα ίδια μου κάνει κι'αυτό το Μαμούνι...χαχαχαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάνω που ειπα οτι θα μαθω τι εγινε, παλι στη μεση το αφησες!
    Περιμενω τη συνεχεια με αγωνια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μα δεν είναι δυνατόν καθε φορα που σε διαβαζω να σηκωνεται η τριχα μου καγκελο!

    Τι αποφασισα θα σε διαβαζω πρωι απο εδω και στο εξης!

    Λοιπον τι εγινε ρε παιδί μου; Πλαι σε νεκρο κοιμηθηκες;;; μπρρρρρ

    Μια μερα της ζωης σου την εζησες νωριτερα; Ημαρτον δηλαδη!

    Αχ αντε να δουμε και τη συνεχεια...

    @Ionn Korr,
    κι εσυ κατεβατά γράφεις...μακάρι να ήταν τοσο ενδιαφέροντα όσο του Χριστοφορου! :ΡΡΡΡ

    φιλια και καληνυχτες και στους δυο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το αφήγημα σου εξελίσσετε σε λογοτέχνημα με αξιώσεις.
    Διαβάζω με αμείοτο ενδιαφέρον κάθε γραμμή.
    Όλο περιέργεια να δω την κατάληξη των συμβάντων.
    Οσο και να σκέφτομαι δεν μπορώ να βρω την εξήγηση των γεγονότων που περιγράφεις.
    Θα περιμένω την επόμενη ανάρτηση σου
    για να λύσω την απορία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Προσωπικώς τρελαίνομαι για αστυνομικά θρίλερ!! Μιλάμε όταν με πιάνει μανία τους αλλάζω τα φώτα!!
    Συνεπώς μ' αρέσει!
    Τι είπε ο άλλος?? Έλληνα Στέφεν Κινγκ??

    Αυτό!!

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ionn
    Δεν έχεις άδικο. Μου το έχουν επισημάνει και άλλοι. Θα προσπαθήσω πάντως. Δεν είναι εύκολο, όταν το κείμενο γράφεται εκείνη την στιγμή.
    Σε ευχαριστώ Ιονν.

    @oneiremata
    Η εισαγωγή στο σχόλιο σου είναι όλα τα λεφτά ....που ψάχνουμε στην χώρα. Αυτός ο κερατάς ο διευθυντής μόλις τον βρω θα τα ακούσει άσχημα από μένα.....αν ...... (μυστικό) Το πέδιλο μου είχε σπάσει κι μένα τα νεύρα. Για το ποσοστό; Πραγματικότητα 70%και μυθοπλασία 30%.
    Αν δεις σε φωτογραφίες πως είναι τώρα το ξενοδοχείο θα είσαι σίγουρη ότι είναι στοιχειωμένο.Ίσως στην επόμενη και πιθανώς τελευταία συνέχεια παραθέσω και φωτογραφία.
    Καλή σου μέρα ονειρομάτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @GiP Γιώργο για να μη σε αρχίσω στα Τούρκικα πάλι, σε ενημερώνω ότι εγώ δεν είμαι ο Ελληνας Στεφεν Κίνγκ γιατί απλούστατα εκείνος είναι Ελληνας.
    Στέφανος Κινγκάρογλου είναι το πατρικό του. Από την Προύσα.
    Σε ευχαριστώ πάντως δια το λίαν καλώς κύριε καθηγητά μου και πατέρα γιου ιδιοκτήτη υπογείων αποθηκών και αφεντικό του Κώστα του μπάτλερ.
    Γεια σου ρε Θηρίο με όλη τη σημασία. Και τρώγε ότι θέλεις ακόμη και Αραμπιάτες με κρέμα σαντιγί, τυρί ροκφόρ λιωμένο από πάνω, και μπόλικη μπεσαμέλ με μπέικον ξεροτηγανισμένο και μετά μια τούρτα κάστανο με γλυκό βερίκοκο, και για τελείωμα..... οριστικό πλέον ένα ή και δυο κιλά Κάσιους καραμελωμένα και σοκολατωμένα....τα καημένα.
    Αυτή είναι η «The African's Doctor Diet»!!



    Είναι αστείο γιατί είχα αποφασίσει μέσα στον Δεκέμβριο να γράψω χιουμοριστικά περιστατικά από την ξενοδοχειακή μου ζωή και πάλι σε θρίλερ πέφτω. Το κακό είναι ότι όταν αρχίσω να γράφω δεν μπορώ να σταματήσω.
    Μου αρέσει το «Θέλωωωωωω» σου πολύ. Θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ χα χα χα
    Καλή σου μέρα κι εσένα που, αν είναι δυνατόν να ανακαλύψω πρόσφατα το προσωπικό σου χώρο. Αυτό κι είναι θρίλερ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ΜΑΜΟΥΝΙ
    Πριν δω το βίντεο προσπαθούσα να φανταστώ τι δικό σου είναι άσπρο.
    Ενα ΜΑΜΟΥΝΙ με άσπρο τι....
    Αλλά πάλι θα σε βρίσω. Που πας βρε αθεόφοβο - καλά αυτό δεν είναι παράξενο - αλήτικο, και βρίσκεις το κατάλληλο θέμα κάθε φορά; Έτσι και σε πιάσω στα χέρια μου θα .....δεν ξέρω κι εγώ τι θα σου κάνω χα χα χα (αυτό το χα χα εμείς οι άνθρωπο το λέμε γέλιο)
    Πήγαινε τώρα στην φωλίτσα σου μη βγει η κυρά σου και έχουμε προβλήματα μετά.. Άντε μπίκο μπίκο ντου (Μαμουνένιος χαιρετισμός...φαντάζομαι)


    @Kariatida
    Και τι νομίζεις ότι ήταν τα μικρά; ΜΑΜΟΥΝΙΑ σαν κι αυτό που συντηρείς εσύ;
    Εκείνα τα παιδιά που δυστυχώς δεν έχω ιδέαν τι έχουν απογίνει, ήταν καλά παιδιά.
    Δεν ξέρω αν το πήρες είδηση αλλά το ΜΑΜΟΥΝΙ σου χρησιποίησε ήδη τον υπολογιστή του πριν από σένα. Πρόσεξε να μη σου κάνει καμμιά ζημιά. Για μένα όμως είσαστε Μαμούνι και αφεντικό του, μια λιακάδα όλο χαρά. Και σας ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Ελπινίκη
    Άλλο ένα όνομα που λατρεύω. Ελπινίκη!!!
    Ελπίζω στο επόμενο να μη σε αφήσω παραπονεμένη. Και όχι αγωνία.Αρκετές περνάμε τώρα τελευταία.
    Καλή σου μέρα Ελπινίκη ( Τα λατρεύω τα Ελληνικά ονόματα).


    @Coula
    Άλλη χάρη έχει όμως να διαβάζεις τη νύχτα με ένα κεράκι μόνο αναμμένο στο κομοδίνο σου. Το φως του ήλιου διαλύει το μυστήριο. Αυτό είναι ωραίο για ερωτικές ιστορίες.
    Αν κοιμήθηκα πλάι σε νεκρό; Όχι σε αυτήν την ιστορία πάντως...
    Τον ΙοννΚορρ μην τον μαλώνεις καλό παιδί με λεφτά και λογαριασμό στην τράπεζα είναι. Άσε μην τον χρειαστούμε. Και μπορεί και νά xει και δίκιο.
    Καλή σου μέρα Coula καλό μου κορίτσι με το όμορφο γράψιμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αμαν....

    Πάλι στην αναμονή!!!!

    Πάντως, δεν ξέρω πόσα γεγονότα είναι φανταστικά , αυτό που ξέρω είναι οτι ρέει σαν αληθινή ιστορίαααααα!!!!!

    Θρίλερ κανονικό ..... οποτε και γω θα πω....

    scooby scooby dooooooo........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Frezia
    Πολύ με κολακεύουν όσα μου γράφεις και ταπεινά σε ευχαριστώ.
    Σου εύχομαι να έχεις όμορφη μέρα, όπως και να είναι ο καιρός. Η διάθεση μετράει.



    @Δήμητρα
    Είδες που με οδήγησε ο άγονος και άχαρος δρόμος του Κυρίου; Να γράφω θρίλερ. Αντί να υμνώ το όνομά του φορώντας τριμμένα ράσα, και τρύπια πέδιλα, μέσα σε υγρές κρύπτες μοναστηριών;
    Το τι λέγει ο άλλος είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Του έχω δώσει άφεση αμαρτιών και μπορεί να τρώγει ότι τραβάει η κοιλία του.
    Την ευλογία μου σε άπαντες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @Καπετάνισσα
    Ξεκινάς με τούρκικη λέξη: «Αμαν!»
    Μήπως σας περιτριγυρίζει καμιά τουρκική κανονιοφόρος;
    Και καπετάνισσα...να προσέχεις. Αν δεις κανένα δερμάτινο πέδιλο κάπου στα αμπάρια να ειδοποιήσεις άμεσα. χα χα . Μη φοβάσαι. Αστεία το είπα.
    Φίλησε τον Καπετάνιο και γράψε του κανένα γλυκό τραγούδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. α τι καλα
    που δεν την πατησα παλι
    πολυ χαιρομαι..το διαβασα μια κανονικη ωρα..!!!

    Φανταζομαι θα μας σκασεις μεχρι να φτασουμε στο διαταυτα..χιχι
    Εξαιρετικη πλοκη..καθε φορα θαυμαζω δυο πραγματα..
    Την ζωη σου και τον τροπο που γραφεις
    απιαστα και τα δυο

    την καλημερα μου φιλε μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Δεν μπορεί ,φάρσα πρέπει να είναι όπως λέει και η Κάρυ ναι;;;;
    Την αγάπη μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Σε μένα φάνηκε σαν να είδε κάτι στο δωμάτιο ο σινιόρ και τρόμαξε..... κάποιον ίσως να κρέμεται από το πολύφωτο και να του έπεσε το σανδάλι.....

    (Καλά είπα ότι πάμε για "Διάδρομο")
    :-)

    Χριστόφορε, μη δίνεις σημασία, εσύ συνέχισε την ιστορία σου.
    ;-)

    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Χμ....χμ....Μας άφησες με το πέδιλο στο χέρι! Τι καλά...τι όμορφα!!!!
    Επειδή δεν είμαι ιδιαίτερα της υπομονής, αν αυτό ήταν βιβλίο θα το είχα τελειώσει από το βράδυ που διάβασα το πρώτο μέρος....Δεν είναι όμως.Οπότε θα κάνουμε, αναγκάστικά, υπομονή όσο μας βγάζεις τη ψυχή....Αξίζει τον κόπο, όμως!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Γίνεται όλο και καλύτερο!!! Για κάτι τέτοιες ιστορίες πετάω τη σκούφια μου!!! Καταπληκτικό!!!! Καλό βράδυ, κύριε Χριστόφορε!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @Καπετάνιος
    Στην θάλασσα που έζησες και ζεις μαζί με την Νεραϊδα σου, νομίζεις πως όλα εξηγούνται με την λογική; Αν ναι έλα εδώ δίπλα μας να κάνουμε κουλουράκια χειροποίητα να μυρίσεις κανέλλα, βανίλια και σοκολάτα. Εδώ όλα γίνονται με μετρημένες δόσεις και λογική στον χρόνο ψησίματος. Αλήθεια τώρα που το σκέφτομαι θα είναι καλή διαφήμηση.Το φαντάζεσαι; Μπισκότα Καπεταναίϊκα; χα χα χα

    @Βάσσια
    Κάποιον να κρέμεται από το πολύφωτο; Χα χα χα Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Αλλά πολύφωτα στα Ξενία εκείνης της εποχής δεν υπήρχαν στα δωμάτια.Μιλάμε για το 1968. Ακού κρεμασμένος απο το πολύφωτο χα χα χα ρε Βάσσια νάσαι καλά. Ωραία εικόνα.Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @Black Feathers
    Ψυχοβγάλτης είναι το άλλο μου όνομα. χα χα χα. ¨Οχι όχι μη πιστεύεις. Θα τελειώσω γρήγορα- εννόώ την ιστορία. Να με συμπαθάς που σε ταλαιπωρώ και σε ευχαριστώ που κάνεις υπομονή.

    @stavroulazerva
    Δεν είχα ιδέαν ότι φοράς σκούφια και ότι την πετάς κιόλας. Μου αρέσουν οι γυναίκες που εκφράζονται ζωηρά και αυθόρμητα.
    Παρακάλεσα δε, για να μην αρχίσω εγώ να πετάω την τραγιάσκα μου, να μην με αποκαλείς κύριο. Υπάρχουν μπόλικοι τέτοιοι τριγύρω. Το φίλε μου αρκεί και μου περισσεύει. Σε μάλωσα ε; χα χα χα Είμαι λιιιιιιγο μεγαλύτερος γι αυτό.
    Καλή σου μέρα και ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @Καπετάνιος
    Στην θάλασσα που έζησες και ζεις μαζί με την Νεραϊδα σου, νομίζεις πως όλα εξηγούνται με την λογική; Αν ναι έλα εδώ δίπλα μας να κάνουμε κουλουράκια χειροποίητα να μυρίσεις κανέλλα, βανίλια και σοκολάτα. Εδώ όλα γίνονται με μετρημένες δόσεις και λογική στον χρόνο ψησίματος. Αλήθεια τώρα που το σκέφτομαι θα είναι καλή διαφήμηση.Το φαντάζεσαι; Μπισκότα Καπεταναίϊκα; χα χα χα

    @Βάσσια
    Κάποιον να κρέμεται από το πολύφωτο; Χα χα χα Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Αλλά πολύφωτα στα Ξενία εκείνης της εποχής δεν υπήρχαν στα δωμάτια.Μιλάμε για το 1968. Ακού κρεμασμένος απο το πολύφωτο χα χα χα ρε Βάσσια νάσαι καλά. Ωραία εικόνα.Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Tην Καλημέρα στον γοητευτικό συγραφέα της Αγνωστης Διαστασης απο την ντυμένη στα Λευκά Δράμα!!!φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Καλημέρα, καταρχήν να ζητήσω συγνώμη που έχω χαθεί τόσο καιρό, δεν έχω ίντερνετ. Τα διαβάζω μέσω κινητού αλλά δεν μπορώ να σχολιάσω.
    Δεν συμφωνώ με τον IonnKorr καθόλου, ενα κείμενο με ροή μπορεί να είναι όσο μεγάλο θέλει συγγραφέας. Και εγώ αισθάνομαι πολλές φορες ότι ξεφεύγω και προσπαθώ να αναγκάσω τον εαυτό μου να σταματήσει και μετα δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι απλά με τον ίδιο οίστρο
    Πολύ καλό Χριστόφορε
    Μα είναι δυνατόν να μας αφήνεις πάντα με τόση περιέργεια για την συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Αμάν βρε Χριστόφορε μου με ανατρίχιασες!!!
    Και μας αφίσες στη μέση πάλι!!!!
    Μην τους ακούς που σου λένε για μικρότερα κείμενα.....
    Τι θα γίνει δηλαδή!!! θα μας
    βγάζεις τη μπέμπελη μέχρι να τελειώσει!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. @Tania
    Με κολακεύετε κυρία μου που είστε σήμερα μέσα στην όμορφη χιονισμένη ατμόσφαιρα της πόλης που τόσο αγαπάς.



    @aougaros
    Μη σε νοιάζει αν αργείς η όχι. Εγώ θέλω να διαβάσω την συνέχεια του Μανωλάκη. Σε ότι αφορά το μέγεθος ενός κειμένου μπορεί να έχει δίκιο ο Ιονν αλλά όπως λες κι εσύ δεν είναι πάντα εφικτό να κόψεις.
    Ελπίζω γρήγορα να έχεις ιντερνετ.
    Σε ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια.

    ElenaG
    Οχι Ελενα μην ανησυχείς.Αλλο ένα επεισόδιο το πολύ. Με τιμάς πάντως που έρχεσαι να το ξέρεις.
    Καλό σου βράδυ από χειμωνιάτικη Αθήνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Υπάρχει τίποτα που να λείπει από εδώ;;
    Έχει απ όλα η ιστορία!

    Κάποιος νόμισε οτι αυτός ήταν ο διευθυντής και τούδωσε το δωμάτιο που είχε δοθεί πρώτα σε σένα καθώς τον πέρασε για το διευθυντή αλλά κι εσύ ως διευθυντής άτυπος ήσουν εκεί.

    Τελικά να συμπεράνω οτι μπήκες κατά λάθος στο δωμάτιο του Ιταλού αντί το δικό σου, ή μάλλον το αντίθετο;

    Τιιιιιιιιιιιιιιιι απέγινεεεεεεεεεεεε;;;;;;;;;;;;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Αγαπητέ Χριστόφορε
    (ενικός, είπαμε...)

    Είμαστε μαζεμένοι δίπλα στο τζάκι με τα υπόλοιπα παιδιά του Iustitia, ημίφως, ίσα να μπορώ να τους διαβάζω και μόλις τέλειωσα την ανάγνωση και των δύο αναρτήσεων... Σηκώθηκε η τρίχα όλων μας κι έχουμε μείνει άναυδοι από το αφηγηματικό σου ταλέντο...
    Ελπίζω η συνέχεια να γραφτεί εντός της ημέρας γιατί ιδίως μετά την τελευταία ανατροπή, έχουμε φρικάρει όλοι και αναρωτιόμαστε...
    Δώσε τεύχη στο λαό, Χριστόφορε!
    Και δεν είναι μεγάλες οι αναρτήσεις, ίσα ίσα που μας έβαλαν μέσα και μας άφησαν με τη γλύκα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Άντε νάμε πάλι στην συνηθισμένη ώρα μου.
    Λοιπόν Χριστόφορε μου το χαλάς.Πάνω που πήγα να πω ότι η "πιτσιρικαρία"σου έκανε πλακίτσα, μου το γυρίζεις σε "Νικ δε Γκριγκ".
    Τρελαίνομαι για αστυνομικά θρίλερ.Καθυστερείς όμως.
    Φαντάζομαι τώρα με τις γιορτές θα έχει πέσει αρκετή δουλειά και σε βρίσκουμε απασχολημένο.Οπότε άντε, έχουμε κατανόηση.
    Για να δούμε που θα πάει το πράγμα.
    Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Πάντως Χριστόφορε

    Αυτό που θα πω δεν είναι έπαινος!

    Ο τρόπος που ισορροπείς ανάμεσα αστυνομικό θρίλερ και στην επιστημονική φαντασία είναι μοναδικός.

    Είναι κρίμα που ασχολήθηκες (και ασχολείσαι) με άλλα πράγματα και δεν είσαι ένας διάσημος συγγραφέας των θρίλερ.

    Νομίζω ότι θα ήσουν ο κορυφαίος.

    Πραγματικό ταλέντο ανεξάντλητο.

    Πάντα μου άρεσε το αστυνομικό μυθιστόρημα και έχω διαβάσει πάμπολλα. Κανένας συγγραφέας δεν πλησιάζει το ύφος σου.

    Είσαι κυριολεκτικά απαράμιλλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Α ... ξέχασα. Και 30 euro για το καλό σχόλιο που σου άφησα.
    Επίσης δυο ευρώ και δύο χάλκινα για το πρώτο σχόλιο.
    Υ.Γ. Ακόμα μου χρωστάς 300 euro από τα προηγούμενα εξυμνιστικά σχόλια που σου αφήνω.

    Δεν λέω, εσύ μου τα γράφεις και μου τα στέλνεις με e-mail για να λέω δήθεν ότι τα γράφω εγώ αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να πληρώνομαι.

    --------------
    Και αυτό περί περαιώσεων και δώρα υπαλλήλων και τέτοια τα ακούω βερεσέ.
    - Αφού περαιώσεις ποτέ δεν πληρώνουμε ... Περιμένουμε τις επόμενες.
    - Ούτε δώρα υπαλλήλων δίνουμε (δεν το επιτρέπει ο ΓΑΠ)

    γιατί εσύ το κάνεις?

    Το κάνεις γιατί θέλεις να γλιτώσεις τα λεφτά που μου χρωστάς. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @Ρεγγίνα
    Μπερδεμένα τα πράγματα Ρεγγίνα μου. Να δούμε τώρα τι θα γίνει. Αν με αφήσουν λίγο στην ηρεμία μου ίσως το τελειώσω σήμερα ή αύριο. Γιατί Σ/Κ έχουμε άλλα καθήκοντα.
    Μου άρεσε το "τιιιιι απέγινεεεεε!!"
    Πολλά φιλιά και χαιρετίσματα και ευχαριστίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. @Pompeia
    Φαντάζομαι ότι ο Βεζούβιος από πάνω θα είναι ήσυχος και σιωπηλός.Μεγάλη τιμή μου κάνεις με αυτά που γράφεις στο σχόλιο σου.
    Όταν μάλιστα κάπου κοντά σας είναι και ο Γάιος Πλίνιος ο νεότερος, εγώ που να κρυφτώ για θαυμάζω την παρέα σας;
    Ελπίζω σύντομα να ολοκληρώσω την ιστορία μου.
    Ευχαριστίες πολλές


    @Black Bedlam
    Τώρα με τις γιορτές πράγματι εδώ στο μαγαζί έχει λίγη δουλίτσα. Βλέπεις - δεν κάνω διαφήμιση- τα μελομακάρονα της γυναίκας μου και οι τούρτες της κόρης μου είναι ασυναγώνιστα!! (Πολύ μετριοφρόνων ε;)Ελπίζω πάντως πριν το Σ/κ να το τελειώσω. Και τότε θα δώσω τέυχη στον λαό, Ακρίβυνε βλέπεις και το πετρέλαιο!! χα χα χα
    Πολλά πολλά φιλιά από Άγνωστες Διαστάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. @ΙοννΚορρ
    Και διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα, το σχόλιο σου και δεν έβλεπα πουθενά οικονομική απαίτηση για τα πολύ καλά λόγια που μου χάριζες. "Κοίτα ρε φίλε"- είπα στον εαυτό μου "το μνημόνιο άλλαξε τον Ιονν"
    Και διάβαζα, διάβαζα μέχρι που άρχισα να λατρεύω τον ΓΑΠ, τον μεσιέ Καν, τον heer Ren και φτάνοντας μάλιστα στην φράση σου: "είσαι απαράμιλλος" αναλύθηκα σε δάκρυα. Έκανα χάλια το πληκτρολόγιο και ετοιμάστηκα να πάω εδώ δίπλα στην Αγία Αννα να ανάψω κεράκι για το θαύμα. Είδα όμως παρακάτω και δεύτερο σχόλιο. ¨Όλος χαρά κι περηφάνια κάθισα να διαβάσω και ......

    &ΙοννΚορρ
    ......Και προσγειώθηκα στην πραγματικότητα. Τα δάκρυα μου έγιναν κλάμα γοερό. Αλλά οδυρόμενος και ολοφυρόμενος (λέξη ε;) δεν μπόρεσα να μη θαυμάσω την νέα σου τακτική αφαίμαξης χρημάτων.
    Αλάνθαστη μέθοδος. Πρώτα απαλό το χάδι και μετά καυτό το λάδι.
    Εντάξει Μνημό Ιονν θα σε πληρώσω. Μια επιμήκυνση του χρέους μπορώ να έχω; Για να μη με πιάσουν τα διαόλια κι αντικαταστήσω το "χ" του χρέους με "π" κι έχουμε τρεχάματα Χριστουγεννιάτικα μέσα στα κρύα να επαναφέρουμε τα μεγέθη στην προτέρα τους κατάσταση ...στην ηλικία μου.
    χα χα χα χα
    Βρε Ιονν είσαι.... τι να σου πω βρε αθεόφοβε!! Σε ευχαριστώ πολύ ρε φίλε. Το διασκέδασα με την ψυχή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Χριστόφορε,

    [...] Γιώργο για να μη σε αρχίσω στα Τούρκικα πάλι[...]

    Το ράσο το πας και το φέρνεις αλλά η απάτη ξεσκαπάτηκε!! Δεν είσαι ο Πατήρ Μπατήρ Χριστόφορος αλλά ο Χριστόφορος Χατζημπατήρης, γιος του μεγάλου Tούρκου βιομηχάνου Αχμεντ Χατζημπατήρογλου (άλλαξες κι όνομα για να μη σε γνωρίσουν!!!), ο οποίος δραστηριοποιήθηκε κάποια χρόνια εδώ, κήρυξε εικονική πτώχευση, έκλεισε τα εργοστάσιά του στο Ελλάντα και μετέφερε τις επιχειρήσεις του στο Τσάινα Λαντ!!

    Κατόπιν τούτου ένα έχω να πω!! Κρίμα στο ξύλο που έφαγα για να εξιλεωθώ!! Απαιτώ τα λεφτά μου πίσω!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. @Δήμητρα
    Το ξύλο βγήκε από το Παράδεισο τέκνον. Αποσχημαστισμός μου δεν έγινε δεκτός από το Πατριαρχείο. Που θα βρουν ιερωμένο να επαναφέρει στον δρόμο του Κυρίου Θυγατέρες σαν εσένα;
    Ο Χατζημπατήρης για το οποίον ομιλείς έχει μετανοήσει δια τας πράξεις του και διαμένει εν Ιορδάνη Ποταμόν βαπτίζοντας κορασίδας με κόμην μέλαινα ως η δική σου. Δια την οργή σου θα φροντίσω να σου στείλω ευχάς και ασπασμούς Θείους.
    ΝεοΠατήρ ( μου κόψανε μίθιον) Χριστόφορος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΤΟ ΦΙΛΟ,ΤΙΣ ΠΟΙΟ ΘΕΡΜΕΣ ΜΟΥ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή