ΔΩΜΑΤΙΟ 104

       Ήταν καλοκαίρι, αρχές Ιουλίου του 1968. 

Η Ελλάδα στον γύψο του Παπαδόπουλου. 

    Οκτώ συμφοιτητές και συμφοιτήτριες μου κι εγώ αποφασίστηκε από την διεύθυνση της Σχολής Τουριστικών επαγγελμάτων Ρόδου να πάμε για πρακτική άσκηση στο Ξενία Μοτέλ της Ηγουμενίτσας.   Πέντε κορίτσια και τρία αγόρια.

    Εγώ ήμουν ο μεγαλύτερος  σε ηλικία αφού είχα κάνει τρία χρόνια στο Πανεπιστήμιο στην Ιατρική Αθηνών και τα παράτησα στην μέση στο τρίτο προς τέταρτο έτος. 
Οι υπόλοιποι μόλις είχαν τελειώσει το γυμνάσιο (λύκειο σήμερα). Ήμουν 24 ετών ενώ οι άλλοι ήταν εκεί γύρω στα 18-19 τους και με φώναζαν παππού ή γέρο ή ακόμη και παλιόγερο!!! Για τα αγόρια μιλάω βέβαια ε;

    Όταν φτάσαμε στο Ξενία, είδαμε ότι ήταν ένα όμορφο μικρό ξενοδοχείο μοτέλ με 75 δίκλινα δωμάτια. 
Για όσους που ίσως δεν ξέρουν, η λέξη motel  προέρχεται από την συγχώνευση των αγγλικών λέξεων «motor hotel» - motel. Τα δωμάτια ήταν σε κτιριακά μπλόκ ανά δυο και ήταν υπερυψωμένα. Κάτω  από κάθε δωμάτιο υπήρχε στεγασμένος χώρος για τα αυτοκίνητα των ενοίκων. 

   Το εστιατόριο η κουζίνα και το  μπαρ βρισκόταν σε άλλο κτίριο λίγο πιο πέρα από την ρεσεψιόν.  Στο βάθος πέρα από το συγκρότημα των δωματίων πελατών υπήρχε ένα κτίριο για την διαμονή του προσωπικού.

    Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε ότι διευθυντής δεν υπήρχε ακόμη. Δεν είχε διοριστεί  φαίνεται. Μαιτρ δεν υπήρχε στο εστιατόριο.  Μόνο ένας μάγειρας -σεφ,  της κακιάς ώρας και ένας λαντζέρης στην κουζίνα. Ο κήπος ήταν γεμάτος αγριόχορτα. Τα παρτέρια με τα λουλούδια είχαν ξεραθεί. 

    Ενημερώσαμε την διεύθυνση της σχολής στην Ρόδο για τα παραπάνω και μας είπαν ξεκάθαρα: «Είστε σε πρακτική άσκηση κόψτε τον λαιμό σας και λύστε τα προβλήματα.»

    Έτσι καθίσαμε κάτω οι οχτώ μας και βγάλαμε πρόγραμμα και υπηρεσίες. Εγώ λόγω ηλικίας ανέλαβα να παραστήσω τον διευθυντή και τον μαιτρ.  Οι άλλοι μοιράστηκαν στις διάφορες υπηρεσίες. Διευθυντής, Μαιτρ, Σερβιτόροι, Μπάρμαν, Προϊσταμένη ορόφων Καμαριέρες, Ρεσεψιόν, νυχτερινός Ρεσεψιονίστ, κηπουροί όλοι στις θέσεις μας.  Θα τα κάναμε όλα εκ περιτροπής. Τον κήπο όμως αποφασίσαμε να τον καθαρίσουμε όλοι μαζί κι εγώ...ο παππούς

    Το ξενοδοχείο θα άνοιγε σε τέσσερεις μέρες. Άρα έπρεπε να βιαστούμε. 

Να μη τα πολυλογώ τα οργανώσαμε μια χαρά.  Το βράδυ λοιπόν αφού πήγαμε σε μια ψησταριά εκεί κοντά φάγαμε παϊδάκια και ήπιαμε μπόλικη ρετσίνα, γυρίσαμε και ο καθένας μας διάλεξε σε πιο δωμάτιο θα κοιμότανε. Τα κορίτσια ήθελαν να κοιμηθούν  παρέα. Εμείς όμως διαλέξαμε ο καθένας από ένα δωμάτιο. Εγώ πήρα το κλειδί του δωματίου 104.  
Με κλήρο ανάμεσα στα αγόρια βγάλαμε ποιος θα έκανε την νυχτερινή βάρδια απόψε στην ρεσεψιόν μήπως καλούσαν από την σχολή.  Η βάρδια έλαχε στον Μανώλη, ένα παιδί με απίθανο χιούμορ από την Κρήτη. Εγώ δεν είχα όρεξη για υπνο ακόμη. Ετσι όπως χαρχαλευα  στα διαφορα ντουλάπια της υποδοχής βρήκα μια σκακιέρα. 

    «Ρε Μανώλη σκάκι παίζεις;» ρώτησα

    «Τσιαμ ίντα μωρέ νομίζεις. Πρωταθλητής Ηρακλείου είμαι χε χε χε»

Παίξαμε μερικές παρτίδες.  Ήταν καλός. Με νίκησε σε όλες ο «τσερατάς»!

Νύσταξα. 

     «Λοιπόν πάω για ύπνο στο 104.» Κοίταξα το τηλεφωνικό κέντρο. Με τα καλώδια με τα βύσματα τις τρυπούλες και τα νουμέράκια με τους αριθμούς δωματίων. 

    «Τούτο το πράγμα ξέρεις να το δουλεύεις;»

    «Ναι μωρέ» μου απαντάει«έχει ο μπάρμπας στο ξενοδοχείο του στο Ηράκλειο  ένα ολόιδιο τέτοιο μαραφέτι. Τίποτα δεν είναι. Θες μωρέ να στο  μάθω;»

Χασμουρήθηκα. Εκείνη την στιγμή χτύπησε τηλέφωνο με ένα στριγκό ήχο.

    «Εξωτερική κλήση» είπε ο Μανώλης και απάντησε «Μοτέλ Ξενία Ηγουμενίτσα, καλησπέρα σας»  είπε. «Ο Μανώλης είμαι κύριε. Όχι κύριε δεν ήρθε ακόμη, ναι κύριε, εντάξει, θα σας ενημερώσω. Καληνύχτα σας.»

    «Ποιος ήτανε» ρώτησα

    «Ο διευθυντής της Σχολής» μου απάντησε

    «Τι είπε;»

    «Ρώτησε αν είχε έρθει ο διευθυντής εδώ»

    «Και;»

   «Του φάνηκε παράξενο. Του είπανε, λέει από τον ΕΟΤ ότι έπρεπε να ήταν εδώ από προχθές.»

    «Καλά, καλά, εγώ πάω  στο 104. Θα πέσω ξερός.»

    «Καληνύχτα παλιόγερε. Σ έσχισα στο σκάκι γεροαφρικάνε» είπε γελώντας.

    Πήγα το  δωμάτιο.  Ανάβω το φως. Ήταν δίκλινο. Τα κατωσέντονα ήταν ήδη στρωμένα. Στο κάτω μέρος υπήρχαν διπλωμένα ένα σεντόνι και μια λεπτή κουβερτούλα.  Παρόλο που ήταν Ιούλιος έκανε δροσούλα και είχε και υγρασία. Άφησα την βαλίτσα μου πάνω στο τραπεζάκι που κάτω από τον καθρέφτη.  Γδύθηκα πέταξα τα ρούχα μου στην καρέκλα και πήγα βιαστικός να πέσω αλλά κάπου σκόνταψα. Το πόδι μου είχε στραβοχωθεί  σε ένα πέδιλο. Του έδωσα μια και πήγε κάτω από το κρεβάτι.

 Ξάπλωσα, πήρα την κουβερτούλα να σκεπαστώ. Έκανε λίγη ψύχρα.  
Μετά τη ρετσίνα που ήπιαμε στην ψησταριά, την κούραση και την προχωρημένη ώρα, ο ύπνος με πήρε αμέσως. 

Ντριιιννννν, ντρινννννν,  Τινάχτηκα. Κοίταξα γύρω μου. Δεν ήξερα που ήμουν. Ντρινννν, Ντριννννν.  Ψάχνω με το χέρι μου στο κομοδίνο.  Ρίχνω κάτι χάμω. Βρίσκω ένα καλώδιο. και ψάχνοντας πιάνω τον διακόπτη. Τον ανάβω.  Μια λάμπα άναψε  χάμω στο πάτωμα.  Την λάμπα είχα ρίξει.  Την ξαναβάζω στην θέση  της και  κοιτάζω το ρολόι μου.  Ήταν δυο και μισή νύχτα. Ντρινννν. Το διαολεμένο το τηλέφωνο ήταν στο κομοδίνο του άλλου κρεβατιού. Ντρινν. Μπουσουλάω έτσι όπως ήμουν με τα εσώρουχά και  αρπάζω το ακουστικό. 

    «Ναι;»φωνάζω εκνευρισμένος.

    «Τι έπαθες; Γιατί δεν κοιμάσαι παλιόγερε;» Ακούω τον Μανώλη.

    «Τι λες μωρέ κοιμόμουνα και με ξύπνησες.» του φωνάζω

    «Κουζουλός είσαι μωρέ. Αφού εδώ στο κέντρο το φωτάκι του 104 άναψε πριν από λίγο.  Μπλιπ, μπλιπ. Ίντα  θέλεις;»

    «Κουζουλός, είσαι και φαίνεσαι. Εγώ κοιμόμουνα και δεν πείραξα το τηλέφωνο. Κι έπειτα το τηλέφωνο δεν είναι δίπλα στο κρεβάτι που κοιμόμουν.»

    «Ε μα τότες ποιος σήκωσε το ακουστικό στο δωμάτιο; Στο λόγο μου,  σου λέω το φωτάκι του 104 άναψε. Μπλιπ, μπλιπ έκανε. Αφού νόμισα πως ήθελες να μου κάνεις πλάκα.»

    «Μπλιπ μπλιπ να κάνει ο απαυτός σου» φώναξα.  «Σου λέω κοιμόμουνα και δεν πείραξα το τηλέφωνο. Χαλασμένο θα είναι το κέντρο. Έλα κλείσε τώρα και θα τα πούμε αύριο.»

    Κατέβασα το ακουστικό. Βεβαιώθηκα ότι είχε κάτσει  καλά στην βάση του και ξαναπήγα στη κρεββάτι μου να συνεχίσω τον ύπνο μου. Έσβησα το φως και πήρα την θέση εμβρύου που ακόμη και σήμερα συνηθίζω για να κοιμηθώ....... Αλλά δεν ήταν γραφτό φαίνεται. 
    Να πάρει ο  διάολος. 
Τακ, Τακ, τακ στην πόρτα. Πετάγομαι πάλι πάνω.  Ανάβω το φως προσέχοντας να  μη ρίξω πάλι την λάμπα. Στέκομαι λίγο ζαλισμένος από την απότομη αλλάγή θέσης. Τακ τακ τακ στην πόρτα πάλι. «Ισως να είναι κανένα από τα παιδιά» σκέφτηκα. Πήγα με μεγάλο δρασκελισμό αποφασισμένος να τα καταχέσω όποιον από τα παιδιά ήταν εκεί έξω. Ανοιξα με φόρα την πόρτα. «Ποιος......» πήγα να φωνάξω αλλά......ένας γέρος, πολύ γέρος στεκόταν έξω. Φορούσε μουσαμαδένιο αδιάβροχο και κρατούσε έναν φακό. Αναψε τον φακό και μου έριξε το φως στα μάτια. Με τύφλωσε. Σκέπασα τα μάτια με την παλάμη μου.
    «Που είναι ο κύριος διευθυντής; Εσύ ποιος είσαι;» άκουσα μια φωνή που έμοιαζε να βγαίνει  από λαιμό γεμάτο άμμο. 
     «Κατέβασε χριστιανέ μου φως. Δε βλέπω.» Του φώναξα
Χαμήλωσε τον φακό στο ύψος της μέσης του.
     «Ποιός είσαι εσύ;» ρώτησα.
     «Ο νυχτοφύλακας είμαι. Που είναι ο διευθυντής;»
Δυστυχώς δεν μπορώ να μεταφέρω εδώ την προφορά του. Αλλά καταλάβαινα τα μισά από όσα έλεγε.
    «Δεν έχει έρθει ακόμη» Απάντησα
    «Ε; Μα τι λες;» Φωνάζει σχεδόν χοροπηδώντας, «Αφού και χθες και σήμερα το πρωί τον είδα και μιλήσαμε»
    «Είδες τον διευθυντή χθες και σήμερα και μιλήσατε;»ρώτησα
    «Μαστα» μου λέει ο γέρος πεισματικά. «Μιλήσαμε. Εσύ ποιός είσαι;» Ρίχνοντας μου το φως του φακού από τα νύχια μου ως κορφή. Ενιωσα άβολα. 
    «Μισό λεπτό του» του είπα«να βάλω κάτι πάνω μου κι έρχομαι. «Δε μου λες;» τον ρώτησα όσο φορούσα το παντελόνι μου, «εσύ γιατί ήρθες εδώ νυχτιάτικα και χτύπησες την πόρτα;» 
Δεν πρόλαβε να απαντήσει. Ντρινννν Ντριννν το τηλέφωνο.   «Να πάρει» μουρμούρισα και σήκωσα το τηλέφωνο.
    «Τι είναι ρε Μανώλη πάλι; Εδώ ε......Πως; Όχι ρε Μανώλη δε σήκωσα εγώ το τηλέφωνο. Όχι είπα! Κοίτα Μανώλη θα έρθω εκεί με τον νυχτοφύλακα.» 
    «Νυχτοφύλακα;»ρωτάει ο Μανώλης
    «Περίμενε» του είπα ερχόμαστε εκεί τώρα.
Φόρεσα και το πουκάμισό μου, άνοιξα λίγο την μπαλκονόπορτα καθώς ποτέ δεν μπόρεσα να συνηθίσω στην μυρωδιά των κλειστών δωματίων των ξενοδοχείων, και είπα στον γέρο:
    «Ελάτε κύριε πάμε στην ρεσεψιόν να τα πούμε»
Έξω ψιχάλιζε. Γι αυτό ο γέρος φορούσε τον μουσαμά. Όταν φτάσαμε στην ρεσεψιόν ο Μανώλης μας περίμενε.
     «Για ελάτε κύριε » είπα στον γέρο. Εμοιαζε στο πρόσωπο τουλάχιστον εκατό χρονών με τις χιλιάδες ρυτίδες που αυλάκωναν το οστεώδες πρόσωπο. Οι κινήσεις του όμως είχαν μια νεανική σχεδόν ευλυγισία.
Τον έβαλα σε μια καρέκλα να κάτσει.  Εγώ ακούπησα στον πάγκο της υποδοχής.
     «Λοιπόν» είπα «Μου είπατε ότι συναντήσατε τον Διευθυντή του ξενοδοχείου αυτού χθές και σήμερα το πρωί. Ετσι;»
    «Μαστα. Μα εσείς τι είστε;»
    «Είμαστε μαθητές για να δουλέψουμε εδώ το καλοκαίρι» του είπα.  «Σας είπε το όνομά του ο διευθυντής;»
    «Μάστα μου το είπε. Κάτι σαν Μυλονάκης μου πε; Σαν Αχλάδης μου πε; Πάντως κάτι με μήλο ή αχλάδι» 
Κοίταξα τον Μανώλη που καθόταν στην θέση του δίπλα στο τηλεφωνικό κέντρο με ένα βιβλίο ανοιχτό μπροστά του.
   «Ρε Μανώλη τι λες; Να πάρουμε τον διευθυντή της σχολής τέτοια ώρα να τον ρωτήσουμε αν ξέρει το όνομα του διευθυντή που περιμένουμε;» 
   «Κουζούλός είσαι μωρέ; Μέσα στα άγρια μεσάνυχτα;»
    «Θα τον πάρω εγώ» είπα αποφασιστικά. Κάλεσε τον . Θα του μιλήσω.»
Το τηλέφωνο του διευθυντή χτύπησε αρκετές φορές. Ο Μανώλης ετοιμάστηκε να το κλέισει όταν ακούσαμε την  πλούσια σαν βαρύτονου φωνή του διευθυντή. 
     «Ναι! »
Πήρα το ακουστικό από τα χέρια του Μανώλη.
     «Κύριε Διευθυντά συγγνώμην που.....» Ο άλλος αναγνώρισε την φωνή μου και φαίνεται ότι ανησύχησε
    «Τι είναι Χριστόφορε; Συνέβη τίποτα;»
    «Όχι όχι, μη ανησυχείτε. Τίποτα. Ήθελα μόνο να σας ρωτήσω μήπως ξέρετε το όνομα του διευθυντή που θα έρθει εδώ στο Ξενία;
    «Μα είναι δυνατό ρε Παπαχαραλάμπους να με ξυπνάς για κάτι τέτοιο; Δεν μπορούσες να περιμένεις λίγες ώρες ακόμη;»
Του εξήγησα την υπόθεση με τον νυχτοφύλακα. Μου ζήτησε μισό λεπτό να δει κάτι και όταν ήρθε μου  είπε: «Αριστείδης Αχλαδιώτης»
    «Αχλαδιώτης;» επανέλαβα
Ο νυχτοφύλακας κούνησε καταφατικά  με έμφαση το σταφιδιασμένο του  πρόσωπο.
    Όταν διακόψαμε την σύνδεση με την Ρόδο, ήμουνα πολύ προβληματισμένος. Αρα ο νυχτοφύλακας τον είδε τον διευθυντή. Στο μεταξύ έξω είχε σηκωθεί αέρας. Και μύριζε βροχή.
Μπλιπ μπλιπ μπλιπ από το τηλεφωνικό κέντρο!
Ο Μανώλης με κοίταζε παγωμένος. Το 104 καλούσε και δεν ήταν κανείς εκεί...καλούσε επίμονα. 
Μπλιπ, μπλιπ, μπλιπ. 
    «Απάντησε»λέω στον Μανώλη
    «Εσύ να απαντήσεις» είπε πεισματικά  εκείνος. 
Μπλιπ, μπλιπ, μπλιπ, «Ε! αϊ στο διάολο είπα και πηγαίνω στο τηλεφωνικό κέντρο.
    «Σύνδεσέ με» λέω στο Μανώλη. Εκείνος έβαλε το βύσμα 
    «Ρεσεψιόν παρακαλώ;»  «Ναι;»  «Reception here!»
Καμιά απάντηση. Μόνο.....κάτι σαν ανάσα. Ανάσα βαριά αρρώστου. Τώρα φωνάζω έξαλλος:
    «Είπα Ρεσεψιόν ομιλείτε!» Τίποτα μόνο η βαριά ανάσα.
Μα ποιος ήταν μέσα στο δωμάτιο που κοιμόμουν πριν από λίγο;  
Και που ήταν ο Διευθυντής που είχε δει ο νυχτοφύλακας; 
Το πέδιλο που πατησα στο δωμάτιο 104 ;
   
      
     
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ