ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΧΑΡΤΙ [1]

     Η Τζένη τυλιγμένη στο γαλάζιο σεντόνι, ξαπλωμένη στο κρεβάτι παρακολουθούσε τον κοντόχοντρο πλαδαρό άνδρα που είχε μόλις σηκωθεί και έσκυβε να πάρει τα τσιγάρα του από το κομοδίνο. Εκείνη δεν μπορούσε ούτε καν να κοιτάζει τούτον τον μεσόκοπο αηδιαστικό άντρα στον οποίον είχε μόλις χαρίσει το κορμί της.  

Εκείνος άναψε το τσιγάρο του, έξυσε τα χοντρά του οπίσθια, και  είπε:

     «Λοιπόν Τζενούλα; Πως ήταν; Το φχαριστήκες φαντάζομαι!Ε;»

Η Τζένη έκανε μια γκριμάτσα αηδίας πίσω απ την πλάτη του και είπε με τόνο που θύμιζε χορτασμένη γατούλα:

     «Μμμμ!! Με σένα γλυκέ μου; Μα εσύ είσαι λιοντάρι δεν είσαι άνθρωπος. Με ξεθέωσες την κακομοίρα. Αλλά τέτοιο ξεθέωμα μμμμ!!! Χαλάλι σου Γιώργο μου»

Εκείνος γύρισε απότομα προς το μέρος της με τις κοιλίες του να τρεμουλιάζουν και είπε  αυστηρά.

    «Μα το έχουμε ξαναπεί που να πάρει ο διάολος! Μέσα στο κρεβάτι είμαι ο Γιώργος ή Γώγος όπως με λες. Μόλις όμως τελειώσουμε και σηκωθώ τέρμα. Είμαι πάλι ο κύριος Δήμαρχος.  Ο κύριος Δήμαρχος. Το καταλαβαίνεις; Για πες μου λοιπόν ποιος είμαι;»

   «Είστε ο κύριος Δήμαρχος» απάντησε εκείνη δήθεν πληγωμένη.

 «Έτσι μπράβοοο!» Είπε ο Δήμαρχος και προχώρησε στην πολυθρόνα όπου είχε αφήσει τα ρούχα του και άρχισε να ντύνεται. 

    «Λοιπόν; Τι έγινε σου φτάσανε τα λεφτά για κείνο το φόρεμα τα παπούτσια και την τσάντα που μου έλεγες;  Μήπως θέλεις κι άλλα;»

Στην άκρη της γλώσσας της είχε να πει «κι άλλα» αλλά συγκρατήθηκε. Δεν έπρεπε να το παρακάνει. 

    «Όχι Γωγ.... κύριε Δήμαρχε θέλω να πω. Μια χαρά είμαι. Να σαι καλά. Είναι υπέροχο φόρεμα θα το δεις απόψε στην δεξίωση σου. Θα με καμαρώσεις . Κι εγώ θα λάμπω χορτασμένη από όσα μου έκανες πριν από λίγο. Μα τι κόλπα ήταν πάλι αυτά κύριε Δήμαρχε; Όμως με πονέσατε λιγάκι με το .... » είπε ύφος παρθένας.

     Εκείνος είχε ντυθεί στο μεταξύ και καπνίζοντας το τσιγάρο του χαμογελούσε περήφανος για τον φοβερό ανδρισμό του.

      «Και δε μου λες; Εκείνος,  θα έρθει μαζί σου;» Ρώτησε

     «Έτσι συμφωνήσαμε το πρωί την ώρα που έφευγε ο μαλάκας.»

    «Μα τι μαλάκας όμως! Αυτός κορίτσι μου, και με την κρίση που έχουμε σε λίγο ούτε ψωμί δεν θα έχετε να αγοράσετε. Μα τι σόι δικηγόρος είναι.  Ούτε μια υπόθεση της προκοπής δεν έχει πάρει. Τέλος πάντων. Λοιπόν μουσίτσα φεύγω τώρα. Εσύ  μείνε στο κρεβάτι να ξεκουραστείς και τα λέμε το βράδυ στο σπίτι μου. Θα σε καμαρώνω.» 

    Βγήκε απ το δωμάτιο με ύφος  Δον Ζουάν της μικρής ορεινής πόλης της οποίας ήταν Δήμαρχος.

Η Τζένη μόλις έκλεισε η πόρτα πίσω του έτρεξε στο μπάνιο, μπήκε στην μπανιέρα άνοιξε το νερό στο σχεδόν καυτό και πλύθηκε τρίβοντας το σώμα της μανία λες και ήθελε να διώξει από πάνω της ακόμη και τα δαχτυλικά του αποτυπώματα.

    «Μαλάκα, ηλίθιε, λαπά!!!Εσύ φταις!» έλεγε κλαίγοντας. «Εσύ! Που πήγα και σε παντρεύτηκα  η ηλίθια για πείσμα.  Μαλάκα!!!» μονολογούσε.

************

Το παλιό σαραβαλιασμένο αμάξι σερνόταν στον όλο λακκούβες επαρχιακό δρόμο. Η δυνατή φθινοπωρινή βροχή, έπαιζε ταμπούρλο τη σκεπή. Τα φαγωμένα λάστιχα των υαλοκαθαριστήρων, έξυναν το παρμπρίζ σχηματίζοντας καφετιές καμπύλες στο βρώμικο τζάμι.
Ο δικηγόρος Αργύρης Αποστόλου, πήρε το μπουκάλι που είχε ακουμπισμένο στα πόδια του, ξεβίδωσε το καπάκι αφήνοντας για μια στιγμή το τιμόνι και τράβηξε μια γερή γουλιά βότκα. Την είχε αγοράσει από ένα μπαράκι εκεί,  δίπλα στο βενζινάδικο.     Τον έπιασαν τα γέλια σαν θυμήθηκε την έκφραση του υπαλλήλου στο βενζινάδικο όταν του είπε να του γεμίσει το ρεζερβουάρ. Ο φουκαράς ήξερε χρόνια τώρα πως ο Αργύρης συνήθως ζητούσε να του βάλουν το πολύ πέντε ευρώ σούπερ, αφού το αμάξι του ένα παλιό Ford  Fiesta που το είχε από τα τέλη της δεκαετίας του 80,  δεν έπαιρνε αμόλυβδη.
Θυμήθηκε πως κι ό ίδιος ήταν περίεργος να δει πόση βενζίνη χωρούσε το ρεζερβουάρ του. Όταν ο υπάλληλος του είπε: «Τριάντα ευρώ κύριε Αργύρη».  Εκείνος έβγαλε ένα πενηντάρικο κι όσο ο τύπος έψαχνε να βρει τα ρέστα και του είπε :      «Τα Ρέστα δικά σου».  Ο άνθρωπος κόντεψε να πάθει σόκ . Ένα μεροκάματο  ήταν το πουρμπουάρ. Τώρα ο Αργύρης μέσα στο αμάξι είχε διαλυθεί στα γέλια πίνοντας από το μπουκάλι προσπαθώντας ταυτόχρονα  να βλέπει το δρόμο μπροστά του.     Στο ραδιόφωνο ήταν η ώρα των βραδινών ειδήσεων. 

  Πως πέρασε η ώρα εκεί στο μπαράκι που είχε καθίσει.  Είχε πλάκα όμως. Τους περισσότερους πελάτες τους γνώριζε. Κάπου-κάπου μάλιστα έπινε μαζί τους και κανένα ποτάκι. Εκείνοι κέρναγαν. Σήμερα όμως πλήρωσε αυτός και  όλοι παραξενεύτηκαν.  Είχε πάρει την αμοιβή του από μια εντολή πληρωμής που εισέπραξε για λογαριασμό πελάτη του. Τρίχες ποσό δηλαδή. Διακόσια πενήντα ευρώ.  Όμως  όλοι εκείνοι εκεί στην καφετέρια δεν ήξεραν. Άλλωστε πώς μπορούσαν να φανταστούν, πως απόψε δεν έπιναν με τον  Αργύρη τον δικηγοράκο της δεκάρας. «Κύριοι» μονολόγησε μέσα στην μοναξία του αμαξιού, «δεν είμαι ο Αργύρης που ξέρατε ....χα χα χα χα!»  
    Τώρα που τα  θυμόταν όλα αυτά δεν ήξερε τι τον είχε  σπρώξει να πάει σε κείνο το πρακτορείο. Περνούσε κάθε βράδυ από κει αλλά μόνο την προηγούμενη είπε να μπει μέσα. Δεν είχε ιδέα τι έπρεπε να κάνει. Ρώτησε τον υπεύθυνο πίσω από τον πάγκο που του έδωσε της οδηγίες. Κάθισε σε ένα τραπέζι, βρήκε ένα στυλό και έκανε ότι του είπε ο τύπος. Ούτε που έδωσε σημασία τι έβαζε στα τετραγωνάκια. Ότι του κατέβαινε.   Φεύγοντας αφού πήρε το χαρτάκι με τα νούμερα  ρώτησε τον υπεύθυνο:
    «Πότε είναι η κλ........ ;» 

    «Αύριο. Πέμπτη » του είπε ο άλλος.    

Σήμερα ήταν Πέμπτη! Και είχε γίνει η κλήρωση. Και είδε στην εφημερίδα  ότι ήταν ο ένας και μοναδικός τυχερός. 2.500.000 ευρώ!!!!! Δικά του ή μάλλον δικά της. Πάνω στο χαρτάκι εκείνο!!! Το παράξενο είναι ότι δεν ένιωσε σχεδόν τίποτα.  Και πως να νιώσει αφού τα λεφτά δεν ήταν για κείνον. Δεν ήταν δικά του. Απλώς ίσως την έβλεπε να του χαμογελάει λιγάκι τώρα.
    Έβαλε το χέρι στη μέσα τσέπη του σακακιού για σιγουρευτεί πως πολύτιμο χαρτάκι ήταν ακόμη εκεί. 

   Από το ραδιόφωνο μέσα από το σφυροκόπημα της βροχής στη σκεπή, άκουσε πως είχε πάει έντεκα. «Άργησα πολύ» Μονολογησε.

Ποτέ στα δώδεκα χρόνια που ήταν παντρεμένος με την Τζένη δε θυμόταν να είχε αργήσει τόσο. Την φανταζόταν, εξαγριωμένη να πηγαινοέρχεται μέσα στο σαλόνι   καπνίζοντας τα τσιγάρα το ένα πάνω στο άλλο και να τον βρίζει.

Θα ήταν βέβαια ντυμένη κομψά όπως πάντα, και ακριβά όπως πάντα. Άλλωστε ήταν καλεσμένοι στο σπίτι του δημάρχου της πόλης που ζούσαν τα τελευταία πέντε χρόνια. Όλη η υψηλή κοινωνία της περιοχής θα ήταν μαζεμένη εκεί.

    «Χεσμένους σας έχω όλους υψηλή κωλοκοινωνία χα χα χα !!!» φώναξε προσπαθώντας να δει μέσα απ το βρώμικο τζάμι.

     Τέτοια ώρα όμως ήταν αργά για την δεξίωση.  Πάντως   η Τζένη μπορεί και να είχε πάει. Παρέες είχε. Πρόθυμοι συνοδοί πάντα βρίσκονταν. Μια γυναίκα σαν την Τζένη, με κείνα τα υπέροχα μαύρα ανατολίτικα μάτια  που στόλιζαν το κλασσικής ομορφιάς  πρόσωπο και το όλο καμπύλες σφιχτό θηλυκό κορμί, δεν ξέμενε ποτέ από θαυμαστές.
     Αλήθεια!  Ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει πως μια τέτοια ύπαρξη είχε διαλέξει αυτόν για άντρα της. Όχι δηλαδή πως ήταν κανένας ασχημομούρης. Η καταγωγή του όμως δεν ταίριαζε με την δική της. Εκείνη ανήκε στην λεγόμενη υψηλή κοινωνία με τις μονοκατοικίες στην Εκάλη με τα εξοχικά στην Πάρο και στην Αράχοβα, τα γκάρντεν πάρτι, τα επώνυμα ρούχα, τα τεράστια 4Χ4 αμάξια, τα  σαλέ στις Άλπεις, τα νυχτερινά ξεφαντώματα σε κέντρα της μόδας και τα ταξίδια αστραπή στο Λονδίνο, Παρίσι, στη Νέα Υόρκη για ψώνια ή για κάποια θεατρική παράσταση.

  Εκείνος πάλι ήταν γιος ενός απ τους τελευταίους πια παπουτσήδες -«παλιοπαπουτσή»-, όπως έλεγε η Τζένη. Με το ζόρι και δουλέυοντας γκαρσόνι κατάφερνε να ανταποκρίνεται στα έξοδα των σπουδών του. Ο φουκαράς ο πατέρας του εκτός του ότι είχε γεράσει  πια και τα χέρια του δεν πιάνανε ζήτημα πλέον αν έβλεπε έναν πελάτη την ημέρα. 

Όταν την γνώρισε στη Νομική όπου σπουδάζανε δε μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως αυτή η γυναίκα θα γινότανε κάποτε δική του.     Τώρα με τα χρόνια κατάλαβε,  πως τον παντρεύτηκε μόνο και μόνο για να πάει κόντρα στους δικούς της που θέλανε να της επιβάλουν εκείνοι τον άνδρα που θα έπαιρνε. Από σκέτη αντίδραση δηλαδή. Οι γονείς της δεν ήρθαν στο γάμο και ούτε της ξαναμίλησαν από τότε.    «Ωραίοι γονείς!» ο Αργύρης, μουρμούρισε αλλάζοντας ταχύτητα.   

  Τώρα εκείνη θα είχε  ντυθεί κομψά όπως πάντα. Το τι θα άκουγε όταν θα έφτανε, το φανταζόταν. Ήταν όμως συνηθισμένος στις επιθέσεις  και στις προσβολές της. Τον πλήγωνε αλλά έσκυβε το κεφάλι και τα κατάπινε όλα, γιατί που να πάρει ο διάολος, την αγαπούσε πολύ και δεν ήθελε να την χάσει. Δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εκείνη. Είχε μπει μέσα στο αίμα του. Χωρίς αυτήν η ζωή.....

  Τόσα χρόνια τώρα του πετούσε την περιφρόνησή της,  κατάμουτρα. Τον έλεγε βλάκα, αποτυχημένο, ανάξιο, ανίκανο μαλάκα. «Ούτε ένα ψωροζευγάρι παπούτσια δεν είσαι ικανός να μου πάρεις. Μαλάκα, λαπά έ Λαπά»     Λαπά! Ήταν ο αγαπημένος της χαρακτηρισμός που τον χρησιμοποιούσε μάλιστα περισσότερο όταν ήταν μπροστά, αυτές οι ψευτο-αριστοκράτισες της επαρχίας, που τον κοίταζαν λες  και ήταν κοπρόσκυλο.     
  Η αλήθεια είναι όμως πως δε θυμόταν να της είχε ποτέ αγοράσει κανένα φόρεμα ή κόσμημα της προκοπής. Το μόνο που της πάρει ήταν το δαχτυλίδι των αρραβώνων τους που τώρα πια είχε ξεχάσει, από πού είχε δανειστεί τα χρήματα. Είχε δίκιο λοιπόν να τον λέει λαπά. Όταν όμως τον έβριζε μπροστά σε κάτι κομψευάμενους τύπους με κουστούμια Αρμάνι και παπούτσια Γκούτσι, ένοιωθε να ζαρώνει. Προτιμούσε όμως να σωπαίνει για να μην την ερεθίσει περισσότερο. Τους έβλεπε να γελούν σε βάρος του όταν εκείνη με συνωμοτικό ύφος τους έλεγε κάτι για κείνον.
 Η βροχή συνέχιζε να πέφτει με το τουλούμι. Με το ζόρι έβλεπε τον δρόμο.

Τώρα θυμήθηκε πως όποτε τύχαινε να δει ανοιχτή τη ντουλάπα της, γιατί μόνος του δεν τολμούσε να την ανοίξει, ήταν γεμάτη ακριβά φορέματα κρεμασμένα με τάξη. Σίγουρα δεν ήταν αγορασμένα με τα χρήματα που έδινε εκείνος βέβαια.       «Ποια χρήματα γαμώτο μου» μονολόγησε.

Αυτά δεν έφταναν ούτε για το φαγητό τους. Βέβαια ο κόσμος γύρω μιλούσε για σχέσεις της, με διάφορους λεφτάδες της περιοχής που το πορτοφόλι τους σήκωνε λούσα σε αντάλλαγμα της εύνοιας μιας γυναίκας σα την Τζένη. Ακόμη και για τον Δήμαρχο ψιθύριζαν.
     Δεν τον ένοιαζε όμως .  Δεν τον πείραζε αν το κορμί της το χάιδευαν ξένα χέρια ή το φιλούσαν ξένα χείλη.   Εκείνο που τον πλήγωνε ήταν η περιφρόνησή της. Αυτή η περιφρόνηση που του την πετούσε με κάθε ευκαιρία.  Είχε και μια  μακροσκελή ατάκα κλισέ: 

«Εγώ η ηλίθια που άφησα το αρχοντικό του πατέρα μου για σένα. Που ένας Θεός ξέρει τι με τύφλωσε και μπλέχτηκα με έναν άχρηστο σαν κι εσένα. Που για χάρη σου γονείς μου,  μου ‘κοψαν την καλημέρα. Και είχανε δίκιο όταν μου φώναζαν πόσο ασήμαντος είσαι. Αλλά τι να περιμένεις από τον γιο ενός παπουτσή.  Θα μπορούσα άνετα να πάρω τον Λεοντίου, που είδες που έφτασε τώρα;  Ακόμη και στον Λευκό Οίκο μπαινοβγαίνει . Με Πρωθυπουργούς κάνει παρέα.  Τι ηλίθια Χριστέ μου…» Μονορούφι τα έλεγε.Πάντα άκουγε αυτό το τροπάριο με σκυμμένο το κεφάλι σιωπηλός . Άλλωστε τι να ‘λεγε. Μήπως είχε κι άδικο; Αλλά και να πήγαινε να πει κάτι εκείνη τον έκοβε: «Σκάσε μαλάκα. Λαπά.  Ε λαπά των δικαστηρίων».     Ο δρόμος ήταν ερημικός. Είχε ώρα να δει άλλο αμάξι.    «Βρωμόκαιρος», μουρμούρισε «δε βλέπω τίποτα».
   Η δυνατή βροχή  και το πηχτό σκοτάδι κάνανε την οδήγηση δύσκολη. Ήταν και τα φώτα του αδύναμα. Τώρα  ο δρόμος άρχιζε ν’ ανηφορίζει. Οι στροφές γίνονταν όλο και πιο απότομες. Ξανάφερε το χέρι του στη τσέπη για να αγγίξει το μικρό τυπωμένο χαρτάκι. Το χάιδεψε.

    Μόλις θα έφτανε σπίτι θα περίμενε να τελειώσει την επίθεσή της η Τζένη κι ύστερα θα της το έδειχνε. Τώρα θα μπορούσε να της πάρει όσα φορέματα ήθελε και σπίτι κι αυτοκίνητο και ταξίδια στο Μανχάταν, στο Παρίσι, στις Μπαχάμες, στο φεγγάρι, όπου ήθελε. Αφού το άξιζε;     Έφερε το μπουκάλι με τη βότκα  στο στόμα και ήπιε άπληστα. Το μισό μπουκάλι το είχε κατεβάσει κιόλας. Ένοιωθε μεγάλη σιγουριά. Σαν  ραλίστας έπαιρνε τις στροφές. Έπρεπε να φτάσει το γρηγορότερο στη Τζένη. Έπρεπε να της δείξει το χαρτάκι που έκρυβε τα εκατομμύρια. 

Ήταν όλα δικά της. Εκείνος, τι να τα έκανε χωρίς εκείνη;  Ας του χάριζε κάπου - κάπου το κορμί της, έστω κι από ελεημοσύνη. Μα πόσο την αγαπούσε θεέ μου!  Πάτησε πιο πολύ το γκάζι.         «Να δούμε τώρα. Θα με περιφρονείς ακόμη;» μονολόγησε

Ήξερε βέβαια πως ο Νίκος ο συνάδελφος και μοναδικός του φίλος είχε δίκιο όταν του έλεγε πως αυτή η αγάπη του για τη Τζένη ήταν αρρωστημένη.  Ναι, μάλιστα ήταν αρρωστημένη. Ναι μάλιστα ήταν άρρωστος! Και λοιπόν; 

Δεν τον ενδιέφερε όμως. Ούτε κι αν πήγαινε με άλλους τον ενδιέφερε. Οι συνάδελφοί του όποτε ξέπεφτε στα χέρια του καμιά υπόθεση διαζυγίου λόγω μοιχείας της συζύγου, του έριχναν ειρωνικά βλέμματα.  Δεν τον ένοιαζε. Μόνο η περιφρόνηση της τον πείραζε!
      Απέναντι μακριά φάνηκαν τα φώτα μιας μοτοσυκλέτας. 

«Επιτέλους», μουρμούρισε«να κάτι ζωντανό».  Ο δρόμος ανηφόριζε. Σε κάποια στροφή έχασε την μοτοσυκλέτα. Όταν την ξαναείδε του φάνηκε κάπως παράξενη αυτή η μοτοσυκλέτα.  Το νερό της βροχής έπεφτε μπροστά από τα φώτα του σαν ασημένιες βελόνες.
Πλησίαζε να διασταυρωθεί με την μοτοσυκλέτα. Τέντωσε την προσοχή του. Έπρεπε να φτάσει στη Τζένη.  Μπορούσε να διακρίνει το σκοτεινό περίγραμμα του οδηγού απέναντι, όταν…….. Την  τελευταία στιγμή κατάλαβε πως δεν ήταν μοτοσυκλέτα αλλά φορηγάκι, με καμένο το αριστερό του φανάρι. Έστριψε απότομα δεξιά κι έπεσε στο προστατευτικό τοιχίο του δρόμου. Χτύπησε με δύναμη το στήθος του στο τιμόνι. Του κόπηκε η ανάσα.  Κι έμεινε ακίνητος εκεί,  πεσμένος  στο τιμόνι.

Και έξω έβρεχε......

ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.