ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΧΑΡΤΙ [2]

Σύνδεση με το προηγούμενο Νο 1

Πλησίαζε να διασταυρωθεί με την μοτοσυκλέτα. Τέντωσε την προσοχή του. Έπρεπε να φτάσει στη Τζένη.  Μπορούσε να διακρίνει το σκοτεινό περίγραμμα του οδηγού απέναντι, όταν…….. Την  τελευταία στιγμή κατάλαβε πως δεν ήταν μοτοσυκλέτα αλλά φορτηγάκι, με καμένο το αριστερό του φανάρι. Έστριψε απότομα δεξιά κι έπεσε στο προστατευτικό τοιχίο του δρόμου. Χτύπησε με δύναμη το στήθος του στο τιμόνι. Του κόπηκε η ανάσα.  Κι έμεινε ακίνητος εκεί,  πεσμένος  στο τιμόνι.

Και έξω έβρεχε......

=================================

     Την ίδια ώρα στο σπίτι η Τζένη, ντυμένη με το καινούργιο πανάκριβο φόρεμα - δώρο του κυρίου Δημάρχου βεβαίως - ήταν έξαλλη - γιατί θα έχανε για χάρη αυτού του ηλίθιου, αυτού του μαλακισμένου, αυτού του λαπά, την δεξίωση στο Δημαρχείο. 

Πηγαινορχόταν στο σαλόνι καπνίζοντας το ένα τσιγάρο πάνω στ' άλλο, πίνοντας ουίσκι με παγάκια. Δεν μπορούσε να ησυχάσει.  Είχε καλέσει,  το «ζώον» που είχε παντρευτεί,  δεκάδες φορές στο κινητό, αλλά ο «γύφτος», ο "γιός του κωλο-παπουτσή" το είχε απενεργοποιημένο. 

«Που στο διάβολο είναι ο λαπάς; Και θα περιμένει κι ο Δήμαρχος γαμώτο», μονολόγησε. Το τσιγάρο, της έκαψε το δάχτυλο και το πέταξε όλο νεύρα στο χαλί.  Το πάτησε με μανία με τα πανάκριβα ψηλοτάκουνα της, και άναψε άλλο από το πακέτο που ήταν στο τραπεζάκι με τα ποτά, βάζοντας ταυτόχρονα και μπόλικο ουίσκι στο ποτήρι της.

«Αλκοολικιά θα με κάνει ο μαλάκας!» σκέφτηκε. Κοίταξε την ώρα.... «Τώρα πια θα έχουν αρχίσει να φεύγουν οι καλεσμένοι.........» είπε και πήγε κάθισε στον καναπέ. Έσβησε το τσιγάρο που μόλις είχε ανάψει και πήρε άλλο. Τέλειωσε με μια ρουφηξιά το ουίσκι που είχε μείνει το ποτήρι της  και άναψε την τηλεόραση και  ακουμπώντας το κεφάλι στην πλάτη του καναπέ κάπνιζε φοβερά εκνευρισμένη.

****

       Μέσα στο παλιό αμάξι που είχε τρακάρει  πάνω στο προστατευτικό τοιχίο του ορεινού δρόμου, ο οδηγός ακίνητος πεσμένος πάνω στο τιμόνι, ένιωσε ξαφνικά μια έντονη τάση για εμετό. Τινάχτηκε απότομα προς τα πίσω ξεφωνίζοντας από τον πόνο στο στήθος και την πλάτη. Χωρίς να καταλαβαίνει τι έκανε ο Αργύρης άνοιξε την πόρτα και πετάχτηκε έξω βογκώντας και..... βρέθηκε ελάχιστα εκατοστά πριν το χάος που έχασκε κάτω από το τοιχίο που συγκράτησε το αμάξι. Ταλαντεύτηκε μπρος - πίσω και είδε κι έπαθε να ισορροπήσει στο χείλος του γκρεμνού.  Η δυνατή βροχή που έπεφτε  λούζοντας τον και το δυνατό σοκ που ένιωσε, όταν το βλέμμα του χάθηκε στο σκοτάδι που κυριαρχούσε εκεί κάτω από τα πόδια του, τον έκαναν να συνέλθει.

     Τα φώτα του αμαξιού που ήταν ακόμη αναμμένα επέτειναν την αίσθηση του κενού που καραδοκούσε ελάχιστα εκατοστά πιο κει. Ένιωσε την ανάγκη να πιει. Το στέρνο του πονούσε. Λίγη βότκα θα του έκανε καλό. Μπήκε μέσα στο παλιό αμάξι και κάθισε. Έψαξε  στα τυφλά να βρει το μπουκάλι. Και το βρήκε στο δάπεδο κάτω από το κάθισμα. Είχε πια μείνει λιγότερο από το μισό. Μια γερή γουλιά του έκαψε το λαιμό και του έφερε βήχα αλλά αμέσως ένιωσε πολύ καλύτερα. 

     Ούτε είχε κοιτάξει αν το αμάξι είχε πάθει ζημιά από το τρακάρισμα.  Τι τον ένοιαζε πια. Έτσι κι αλλιώς τώρα θα έπαιρνε άλλο πολυτελέστατο αμάξι για μην ντρέπεται η Τζένη να μπαίνει μέσα, όπως τώρα.

 Έβαλε μπροστά. Αφού έκανε την μανούβρα για  να βγει από το πλαϊνό  χαντάκι του δρόμου ξεκίνησε σχεδόν καλοδιάθετος. Τι σχεδόν,  ένιωθε υπέροχα!! Του ερχόταν να τραγουδήσει!

    Έχωσε το χέρι του στη εσωτερική τσέπη του σακακιού του και χάιδεψε το χαρτάκι που του ζέσταινε το στήθος με τα εκατομμύρια που αντιπροσώπευε. Δυόμιση ολόκληρα  εκατομμύρια ευρώ ήταν αυτά!!!

Ξεκίνησε μούσκεμα από τη βροχή αλλά καλοδιάθετος. 

     Πάντως τούτο το φουκαριάρικο το αμάξι δεν θα το πετούσε. Θα το φύλαγε στο γκαράζ της βίλας του. Έτσι για ενθύμιο. Οι πλούσιοι δεν έχουν τις παραξενιές τους; Ε θα είχε κι αυτός τη δικιά του.

Αυτή η μικρή   αναποδιά τον αναζωογόνησε. Ίσως το ότι γλιτώσει παρατρίχα. 

Ήπιε και την τελευταία γουλιά που είχε απομείνει στο μπουκάλι και ανοίγοντας το τζάμι το πέταξε έξω.  Αυτή του η κίνηση τον παραξένεψε. Να πετάξει το μπουκάλι από το παράθυρο; Απεχθανόταν αυτούς που γέμιζαν σκουπίδια τους δρόμους. Ακόμη και αυτό το ειρωνευόταν η Τζένη.

«Βρωμοχωριάτη, θες να παραστήσεις τον Ευρωπαίο ε;» Του φώναζε κάθε φορά που σχολίαζε αρνητικά αυτούς που φτύνανε στο δρόμο. Δεν της απαντούσε. Απλώς δάγκωνε τα χείλη του.  Τώρα όμως μόλις έφτανε σπίτι θα την άφηνε να τον βρίσει να ξεσπάσει και μετά θα της έδειχνε το μικρό κομμάτι χαρτί. Το δικό της μικρό κομμάτι χαρτί.
Να δούμε τώρα! Θα  τον περιφρονούσε μετά; Θα ήταν ο λαπάς των δικαστηρίων μετά;

     Σιγοτραγουδούσε το τραγούδι που ακουγόταν από το ραδιόφωνο  χτυπώντας με ρυθμό τα δάχτυλα στο τιμόνι όταν εκεί στη στροφή του δρόμου μια λευκοντυμένη φιγούρα στεκόταν εκεί σαν  στοιχείο του δάσους μέσα στην σκοτεινιά.

Όταν πλησίασε είδε πως ήταν ένας τουρίστας τυλιγμένος σε λευκό μπουφάν με ένα σακίδιο στην πλάτη. Έκανε ωτοστόπ.

Ο Αργύρης σταμάτησε και σκύβοντας άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού.  Αυτή του η συμπεριφορά τον παραξένεψε. Ήταν πολύ καχύποπτος με τους ξένους.  « Φταίει η βότκα» σκέφτηκε. 

            «Θένκς» είπε μια γυναικεία φωνή.

Άμεσα η προηγούμενη ευεξία του εξαφανίστηκε. Δεν ένοιωθε άνετα με τις γυναίκες. Ακόμη από την εποχή που ήταν  μαθητής και νεαρός φοιτητής αργότερα. 

 Η κοπέλα έβγαλε το βρεγμένο της μπουφάν, ακούμπησε κάτω το σακίδιό της και βολεύτηκε στο κάθισμα. «Τhank you, very kind". είπε. Η προφορά της έμοιαζε αμερικάνικη. 

            «Do you mind if I smoke? You smoke?»  τον ρώτησε   

             «Yes» είπε ο Αργύρης παρόλο που δεν κάπνιζε πια . Του πρόσφερε ένα τσιγάρο.

Η κοπέλα ακούμπησε το κεφάλι πίσω στο κάθισμα και κάπνιζε. φυσώντας τον καπνό προς την οροφή του αμαξιού. Ήταν ξανθιά. Τα μαλλιά ήταν λες και είχαν δικό τους φως. «Καθόλου άσχημη» σκέφτηκε ο Αργύρης καθώς της έριχνε  κλεφτές ματιές.

            «Το χρειαζόμουν το τσιγάρο», είπε η κοπέλα ρουφώντας με απόλαυση τον καπνό.

 Με τα λίγα Αγγλικά που ήξερε ο Αργύρης, τη ρώτησε πως βρέθηκε τέτοιο καιρό στην ερημιά, στα βουνά. 

     Του είπε πως γύριζαν την περιοχή με μια φίλη και τον μπόιφρέντ της, έναν Βοστονέζος. 

Κάποια στιγμή νωρίτερα σήμερα το απόγευμα, όμως τσακώθηκαν γιατί η φίλη της είχε αρχίσει να έχει περίεργες ιδέες για το σεξ. Ήθελε τρίο στο σεξ και λεσβιακά παιχνίδια, γιατί τα ζητούσε και το αγόρι. Αντάλλαξαν βαριές κουβέντες  και στο τέλος και την πέταξαν έξω από το αμάξι που είχαν νοικιάσει. 

     Όλα τα παραπάνω τα είπε με μια απλότητα που του έκανε εντύπωση.  Όμως αυτή η κουβέντα για σεξ ερέθισαν παράξενα τον Αργύρη. Του πρόσφερε ακόμη ένα τσιγάρο. Του το άναψε εκείνη για να μην αποσπάσει την προσοχή του από το οδήγημα, και του το  έβαλε απαλά στα στόμα. Τα δάχτυλά της άγγιξαν φευγαλέα τα χείλη του. Ανατρίχιασε. Την κοίταξε. Του χαμογέλασε.   
            «Με λένε Ντόροθυ» είπε   
            «Σε λίγο φτάνουμε την πόλη» είπε βραχνά εκείνος. 

Ταξίδευαν τώρα σε ίσιο στεγνό δρόμο, Η βροχή μάλλον δεν είχε φτάσει εδώ. Έκανε όμως ψύχρα.

            Τον είχε απορροφήσει το οδήγημα, όταν ένα χέρι ακούμπησε απαλά στο γόνατό του. Ξαφνιάστηκε και πήγε να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Γύρισε και την κοίταξε.  Έμοιαζε να κοιμάται. Το χέρι της του έκαιγε το πόδι.  
            Ανεπαίσθητα, αργά, βασανιστικά αργά, άρχισε την πορεία του προς τα πάνω. Οι παλμοί του επιταχύνθηκαν. Ένοιωθε να φλέγεται. Ο λαιμός του ήταν στεγνός. Και δεν είχε πια την βότκα. Την ξανακοίταξε. Έμοιαζε παραδομένη στον ύπνο. Το δάχτυλα της έχοντας φτάσει στον προορισμό τους απαλά αλλά επίμονα φούντωναν τον πόθο του. Τα χέρια του έτρεμαν πάνω στο τιμόνι.

            Η Τζένη ξεπήδησε στην σκέψη του. Την έβλεπε να τον κοιτάζει ειρωνικά και  να του φωνάζει: «Λαπά ε λαπά». Δεν άντεξε άλλο. 

Με μια αποφασιστική τιμονιά έστριψε στον πρώτο χωματόδρομο που βρήκε και σταμάτησε κάτω από ένα μεγάλο πεύκο.

            Με χέρι που έτρεμε άπλωσε και της χάιδεψε τα μαλλιά.  Έσκυψε και την πλησίασε. Τα χείλη του διστακτικά γύρεψαν τα δικά της. Εκείνη άνοιξε τα μάτια και του χαμογέλασε.

Την αγκάλιασε και την φίλησε. Ξαφνιάστηκε από το πάθος του. Λες  και ήταν ή τελευταία φορά που φιλούσε γυναίκα. Ρούφηξε το άρωμα του κορμιού της σαν τρελός. Δεν αναγνώριζε τον εαυτό του. Εκείνη με απίστευτη ευκινησία κατέβασε το παντελόνι που φορούσε. Ξεκούμπωσε το πουκάμισό της και ελευθέρωσε το ένα της στήθος. Οδήγησε το χέρι του εκεί. Με το άλλο χέρι  ξεκούμπωσε το παντελόνι του Αργύρη. Ένιωσε τον πόθο του. Άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε πάλι. Ο Αργύρης δεν άντεξε άλλο.  Βγήκε έτσι όπως ήταν από το αμάξι, πήγε από την άλλη πλευρά άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού έσκυψε, σήκωσε την Ντόροθυ και ανοίγοντας την πίσω πόρτα την ακούμπησε στο κάθισμα. Έπεσε πάνω της σαν πεινασμένος. Ούτε την πόρτα δεν εκλεισε. Η κοπέλα ανταποκρινόταν  με πάθος μιλώντας του ψιθυριστά και λέγοντας συνέχεια «I love you. Yes I love you, Yes! Yes do it!!»   
     Βγήκε στο δημόσιο δρόμο. Οδηγούσε με δυσκολία. Έτρεμε. Τώρα που πόθος του καταλάγιασε ένοιωθε βρώμικος.  Δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι θα αγκάλιαζε άλλη γυναίκα. Η βότκα;. Αυτό έφταιγε. Ή το μικρό κομμάτι χαρτί  που φώλιαζε στη τσέπη του με τα  έξη νούμερα που του χάριζαν δυόμιση εκατομμύρια;

Κοίταξε την ώρα. Είχε πάει μεσάνυχτα Φάνηκαν τα φώτα της πόλης    
            «Αυτή είναι η πόλη;» ρώτησε εκείνη.  
            «Ναι. Τι θα κάνεις; Που θα μείνεις;»    
            «Oh! Don’t worry. Θα βρω κάπου» 

Έβαλε το χέρι στη τσέπη και έβγαλε πενήντα ευρώ και της το έδωσε. Ήταν το τελευταίο του. Τρίχες. Στην τσέπη του, ζέσταινε, δυο εκατομμύρια. και μισό.  Εκείνη το πήρε με απόλυτη φυσικότητα.

Είχανε μπει πια στην πόλη. Την άφησε σε μια στάση του λεωφορείου αφού της εξήγησε που μπορούσε να βρει πληροφορίες για κατάλυμα.

Τώρα όμως βιαζόταν. Βιαζόταν να δει την Τζένη. Να της δώσει το το μικρό κομματάκι χαρτί που θα την έκανε πλούσια.  Και ίσως κάποτε, όταν δεν θα τον περιφρονούσε πια, μπορεί να της έλεγε για την τουρίστρια. Και θα γελούσαν...... Ίσως

Στο δρόμο όμως ένας αστυνομικός τον σταμάτησε.     
«Προς τα που πάτε κύριε;»   

Του είπε την διεύθυνση του σπιτιού παραξενεμένος. Ο αστυφύλακας τον κοίταξε για ατέλειωτη στιγμή στα μάτια. Έμοιαζε ταραγμένος.  

  «Μήπως λέγεστε Αποστόλου;»

               «Μάλιστα. Αργύρης Αποστόλου. Τι συμβαίνει;»   

Ένα φριχτό προαίσθημα του πλάκωσε το στήθος.

Ο αστυφύλακας στο μεταξύ είχε φωνάξει έναν αξιωματικό. Ο Αργύρης είχε βγει από το αυτοκίνητο. Ο αξιωματικός έμοιαζε αμήχανος. Σαν να έψαχνε λέξεις είπε:  

            «Κύριε Αποστόλου, συνέβη κάτι πολύ άσχημο. Εκδηλώθηκε πυρκαγιά στο σπίτι σας. Κάηκε ολόκληρο σε λίγα λεπτά. Η πυροσβεστική δεν πρόλαβε». Τα είπε όλα με μια ανάσα.

            «Η γυναίκα μου;» ψέλλισε.    

            «Δυστυχώς....... Να..... Φαίνεται πως την πήρε ο ύπνος με το τσιγάρο στο χέρι.»

Ο Αργύρης κλονίστηκε. Ακούμπησε στο καπό.

            «Πότε;»         

            «Πριν από μισή ώρα περίπου»  

Ήταν με την τουρίστρια εκείνη την ώρα. Την ώρα που αυτός έβγαζε τα μάτια του με μια ξένη, η Τζένη πέθαινε μέσα στις φλόγες.

            Άγρια απόγνωση τον κυρίευσε. Μια απελπισία. Έβαλε το χέρι στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του. Το μικρό κομματάκι χαρτί ήταν εκεί. Το χαρτάκι της. 

******** 

            Στην κηδεία της Τζένης, είχανε μαζευτεί όλες οι φιλενάδες της, όπως και εκείνοι οι κομψευάμενοι της πόλης, που για μερικούς ήξερε πως υπήρξαν κατά διαστήματα εραστές της. Όπως ο Δήμαρχος για παράδειγμα που φιγουράριζε στο μπροστά, μπροστά

Ο εργολάβος κηδειών του έδωσε το φτυάρι για να ρίξει χώμα στο φέρετρο.

Εκείνος όμως παραμέρισε το φτυάρι. Έβαλε το χέρι στη τσέπη κι έβγαλε το μικρό κομματάκι χαρτί. Το κράτησε στη χούφτα. Το τσαλάκωσε και το πέταξε μέσα στον τάφο. 

Κύλισε αργά μια χάρτινη μπαλίτσα, μέσα στο φρεσκοσκαμμένο χώμα και τα πολύχρωμα λουλούδια. Ένα μικρό κομμάτι χαρτί. 

Εκείνη την στιγμή ένιωσε κάτι να φουσκώνει μέσα στο στήθος του. Κάτι τον πίεζε, Τον πίεζε πολύ και ξέσπασε....... Τα μάτια  του γέμισαν δάκρυα που έτρεχαν αβίαστα στα μάγουλά του. Το πρόσωπό του  είχε συσπαστεί από ασυγκράτητα..... γέλια. 

Γύρισε και είδε τους άλλους του να τον κοιτούν παράξενα. Τα βλέμματά τους του φάνηκαν τόσο αστεία που το γέλιο του,  ακουγόταν πια  σχεδόν σε όλο το κοιμητήριο. Έριξε  μια ματιά στον τάφο της Τζένης.  Είδε το μικρό κομμάτι χαρτί που άξιζε δυόμιση εκατομμύρια ευρώ, ανάμεσα στα άχρηστα λουλούδια,  προσπάθησε να σκουπίσει τα μάτια του από τα δάκρυα  και  γελώντας σήκωσε τα χέρια του σε μια σχεδόν κωμική χειρονομία κάνοντας το σήμα της νίκης, γύρισε και άρχισε να τρέχει με όλη του δύναμη προς την έξοδο του νεκροταφείου.

Εκεί σταμάτησε. Δεν ήξερε προς τα που να πάει. Δεν είχε που να πάει.

Ετσι όπως στεκόταν διστακτικός είδε να τον πλησιάζει ένας γνωστός στην περιοχή γερο αλήτης μπεκρής,  με γένια λιγδιασμένα  και μακριά μπλεγμένα γκρίζα μαλλιά.

     «Δεν έχω φράγκο» πρόλαβε να του πει απαξιωτικά ο Αργύρης , σκουπίζοντας τα μάτια του. 

    «Δε πειράζει. Θα σου δώσω εγώ» είπε ο γερο-αλήτης και έβγαλε ένα τσαλακωμένο χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ. 

    «Πάρε» του είπε «Εσύ δεν είσαι που έθαψες την γυναίκα σου πριν λίγο;» ρώτησε

    «Ναι» απάντησε Αργύρης, παίρνοντας το χαρτονόμισμα από τον ζητιάνο.

    «Εσένα δεν είναι που κάηκε και το σπίτι;»

    «Ναι» είπε πάλι.

    «Και δεν έχεις φράγκο;»

Του ήρθε στο νου τώρα η εικόνα της  μπαλίτσας του μικρού κομματιού  χαρτιού ανάμεσα στα λουλούδια και το μαύρο χώμα του τάφου της Τζένης. Τα δυόμιση εκατομμύρια της.  

    «Ναι δεν έχω φράγκο» απάντησε

    «Το κατάλαβα» είπε ο γερο ζητιάνος «μυρίζεις ελεύθερος......»

ΤΕΛΟΣ