ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΟΜΠΡΕΛΑ [1]

     

    Έχει πια βραδιάσει και έχω ανάψει τo φως της τραπεζαρίας. Η  τηλεόραση, ένα αρχαίο μοντέλο, κάτι παίζει εκεί στο βάθος. Την έχω πάνω σε μια ψάθινη καρέκλα, γιατί το τραπεζάκι της είναι σπασμένο εδώ και καιρό. Το έχω ακουμπισμένο δίπλα στον τοίχο, μήπως και θυμηθώ να το πάω για επισκευή. Πάνε βέβαια μερικοί μήνες τώρα!

  Είμαι ο Άρης Ζενέκος, ένας αξύριστος σαρανταπεντάρης, άπλυτος εδώ και μέρες, με ρούχα που μυρίζουν «ανθρωπίλα», σωριασμένος σε μια ξεχαρβαλωμένη όλο ξέφτια πολυθρόνα,  και πολύ  προβληματισμένος. Μα πάρα πολύ! Πίστευα πια ότι κάτι έπρεπε να κάνω για να βγω από αυτό το τέλμα όπου είχα χωθεί.

Κάποια στιγμή, φώναξα: 

     «Ας κάτσω βρε αδελφέ να γράψω κάτι. Τόσες και τόσοι γράφουνε. Γιατί δηλαδή να μη γράψω κι εγώ...»

Αποφάσισα λοιπόν να κάτσω να γράψω. Πολύ ωραίααα!! Θαυμάσια!

Όμως; Να γράψω τι;

     «Την αυτοβιογραφία μου!».  Αναφώνησα ενθουσιασμένος. 

Μα ο  ενθουσιασμός  μου κράτησε μου λίγο. Δευτερόλεπτα ίσως.

   «Ποιος νοιάζεται για το τι έκανα ή τι δεν έκανα στη ζωή μου; Μήπως με κάποια πράξη  μου ή με κάτι που είπα άλλαξε τίποτα στον κόσμο; Στην πόλη μου έστω; Άντε στη γειτονιά μου; Στην πολυκατοικία μου; Στον όροφό μου; Έστω, στο σπίτι μου;» μουρμούρισα.

     Μα εδώ -μια που μιλάμε για το σπίτι μου - τόσα χρόνια έχουν περάσει από τον σεισμό της Αθήνας και δεν έχω καταφέρει ούτε τους σοβάδες που ράγισαν να ξύσω και να φτιάξω. Ούτε ένα βαψιματάκι δεν κατάφερα  να ρίξω. Ερείπιο έχει καταντήσει τούτο διαμέρισμα. Κάθε φορά που μια πόρτα κλείνει δυνατά σπρωγμένη απ τον αέρα, κομμάτια από ταβάνι πέφτουν στο κεφάλι μου. 

    Και δε φτάνουν αυτά αλλά είναι και μέσα στο μυαλό  μου ένας «κάποιος» που όλο παρατηρήσεις και υποδείξεις μου κάνει. Με  έχει τρελάνει με τις ιδέες του αυτός ο κάποιος εκεί χωμένος μέσα στις έλικες του νου μου.

    «Ρε συ», μου λέει αυτός ο κάποιος συχνά «ζεις τόσα χρόνια εδώ μέσα και δεν κατάφερες ούτε ένα φρεσκαρισματάκι να του κάνεις του σπιτιού. Γιατί άραγε;»

Την σκέφτομαι την ερώτηση του. 

    «Μα γιατί απλούστατα γιατί δε μου περισσεύουν τα λεφτά για φρεσκαρίσματα» απαντάω.

    «Ναι αλλά»  μου λέει ο κάποιος «αυτό από μόνο του θα μπορούσε να γίνει μια θαυμάσια ιδέα για θρίλερ»

    «Θρίλερ που δεν έβαψα το σπίτι μου;» ρωτάω

   «Μα και βέβαια βρε χαζέ!» μου λέει «Φαντάσου έναν που ξεκινά να βάψει το σπίτι του που είναι παλιό, με παράξενη και σκοτεινή ιστορία.»

   «Ωραία και λοιπόν;» ξαναρωτάω

   «Απλό!» λέει ο κάποιος. «Φαντάσου τον να βάφει όλη μέρα με κέφι και γεμάτος όρεξη για δουλειά, έχοντας διαλέξει ένα ωραίο χαρούμενο χρώμα, και το βράδυ να πέφτει ψόφιος από την κούραση για ύπνο.»

    «Και λοιπόν;» Πάλι ερώτηση εγώ.

   «Μη με διακόπτεις» λέει ο κάποιος αυστηρά. Έχει πάρει και θάρρος!! «Είναι λοιπόν ο τύπος τόσο κουρασμένος από το βάψιμο όλη μέρα, που ούτε η έντονη μυρωδιά της μπογιάς δεν τον ενοχλεί. Εκεί όμως γύρω στα μεσάνυχτα ξυπνάει για άγνωστο λόγο και αντιλαμβάνεται ότι δεν μυρίζει  πια μπογιά στο δωμάτιο...αλλά κάτι άλλο... Θα στέγνωσε η μπογιά σκέφτεται. Διψάει όμως. Σηκώνεται. Μόλις όμως πατάει στο πάτωμα γλιστράει σε μια γλοιώδη ουσία και πέφτει. Παλεύει πανικόβλητος να σηκωθεί. Βρίσκει τον διακόπτη του πορτατίφ και ανάβει το φως. Κοιτάζει το δωμάτιο γύρω του. Ο τοίχος που έβαφε όλη μέρα είναι εντελώς άβαφτος. Όπως ήταν χθες, προχθές και  όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όμως..... το πάτωμα.... το πάτωμα είναι  κατακόκκινο, πλημμυρισμένο στο αίμαααα!!!»

    «Μπλιάχ......Αηδίες αμερικάνικες και  κακής ποιότητας μάλιστα....»  φωνάζω έξαλλος.

Εγώ όμως κάτι πρέπει να γράψω. Δε γίνεται. Πλησιάζει το Πάσχα και έχω πει σε κάτι φίλους ότι έχω μια ιδέα και  θα μείνω εδώ στην Αθήνα μόνο και μόνο για να κάτσω να γράψω. Καλά τα ειρωνικά χαμογελάκια από μερικούς και μερικές τα είδα.

Μη νομίσουν ότι είμαι και χαζός.

     «Κοίτα γύρω σου και θα κατεβάσεις ιδέες» λέει ο κάποιος «τι βλέπεις λοιπόν;»

Ωραία θα του κάνω την χάρη. Κοιτάζω. Τι βλέπω; Ορίστε λοιπόν. Τρεις σαραβαλιασμένες καρέκλες τραπεζαρίας, ένα τραπέζι ανάμεσά τους που το ένα του πόδι είναι πιο κοντό και έχω βάλει ένα χοντρό κομμάτι χαρτόνι για να μη παίζει, μια......

     «Πάνω στο τραπέζι» πετάγεται ο κάποιος «τι βλέπεις πάνω στο τραπέζι;»

Πάνω στο τραπέζι βλέπω ένα σταχτοδοχείο τίγκα στα αποτσίγαρα, ένα βαθύ πιάτο με ξεραμένη σάλτσα ντομάτα,  κάτι ξυλιασμένα μακαρόνια - που δεν θυμάμαι από πότε είναι εκεί - και ένα μπολ για φρούτα με ένα σάπιο μήλο  μέσα που σιχαίνομαι να το πιάσω για να το πετάξω. Βρωμάει κιόλας το άτιμο!!

   «Να η ιδέα σου» φωνάζει μέσα μου ο κάποιος.

   «Το σάπιο μήλο και τα ξυλιασμένα μακαρόνια;» αντιλέγω

   «Μα ακριβώς. Για πες μου; Γιατί βρίσκονται στο τραπέζι;» ρωτάει

   «Γιατί απλούστατα βαριέμαι να πλύνω το πιάτο, να αδειάσω το σταχτοδοχείο και να πετάξω το μήλο στα σκουπίδια. Γι αυτό! Ιδέα είναι αυτό; Άντε παράτα με» φώναξα.

    «Ωραία» λέει ο κάποιος, «τότε κάνε κάτι άλλο. Σήκω από την αυτήν την ρημάδα την πολυθρόνα που έχεις ριζώσει πια πάνω της,  πήγαινε στο παράθυρο και κοίτα έξω. »

 Τι να κάνω σηκώνομαι κι εγώ με το πάσο μου και πάω προς το παράθυρο.

    «Άνοιξέ το» λέει ο κάποιος

Το ανοίγω. 

    «Κοίτα έξω και πες μου τι βλέπεις»  με διατάζει. Ακούτε; Με διατάζει κιόλας!

    «Μα τι να δω! Την απέναντι πολυκατοικία βλέπω.» απαντάω

    «Συμβαίνει τίποτα έξω;» ρωτάει τώρα.

    «Νυχτώνει και βρέχει» απαντάω. Τώρα μόνο πήρα είδηση ότι βρέχει.

    «Κάτω στο δρόμο, βλέπεις τίποτα;»

    «Τη σκεπή του περιπτέρου απέναντι» λέω

    «Υπάρχει κανένας στο δρόμο;» ξαναρωτάει με εκνευριστική επιμονή.

Σκύβω να δω καλύτερα εκεί από τον τρίτο που είναι το διαμέρισμά μου. Ο δρόμος είναι ήσυχος ούτε ένα αμάξι δεν περνάει. Το μόνο που βλέπω είναι εκείνα τα  ψωριάρικα δέντρα απέναντι που υποτίθεται ότι ήταν σχηματίζουν ένα  τρίγωνο «παρκάκι.» 

Κάνω να κλείσω το παράθυρο γιατί έκανε και λίγη ψύχρα και βρεχόμουνα,  αλλά σταμάτησα καθώς είδα μέσα από τα λιγοστά δέντρα να προβάλει τρέχοντας μια ..... κατακόκκινη ομπρέλα. Στάθηκα να την κοιτάζω γιατί με τράβηξε το θέαμα. Μέσα στο γκρίζο βροχερό σούρουπο λίγο ζωηρό χρώμα.

    Η κατακόκκινη ομπρέλα τρέχοντας έφτασε στο ύψος του περιπτέρου και στάθηκε στην άκρη του δρόμου. Όποιος ή μάλλον όποια, την κρατούσε έμοιαζε σαν να περιμένει να περάσει ταξί.  Χωρίς να ξέρω γιατί, έμεινα εκεί, παρόλο που κρύωνα. Κοίταζα την κόκκινη ομπρέλα. 

    Κάποια στιγμή είδα τα φώτα ενός αμαξιού να φωτίζουν το μουσκεμένο οδόστρωμα. Το αυτοκίνητο κινήθηκε αργά και σταμάτησε μπρόστα στην κόκκινη ομπρέλα. Η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε. Η κόκκινη ομπρέλα έκλεισε κι έγινε μια κόκκινη γραμμή και .......

Ωωω!!! Μια πανέμορφη γυναίκα με μαύρα μαλλιά που τώρα άρχισαν να βρέχονται ήταν από κάτω. Λίγο πριν μπει στο αμάξι,  σήκωσε το κεφάλι της,  κάρφωσε τα μάτια της πάνω μου ...... και χαμογέλασε. 

Ανατρίχιασα! 

Μπήκε στο αμάξι κι έφυγε. 

   Έμεινα ακίνητος εκεί μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο, αψηφώντας τις σταγόνες της βροχής που με μούσκευαν. 

Μα γιατί; Τι ήταν αυτό που με έκανε να ανατριχιάσω στην θέα τούτου του χαμόγελου; Στη θέα τούτης της γυναίκας; 

    Χτυπάει το κουδούνι. Η πόρτα! Κλείνω το παράθυρο και τότε μόνο αντιλήφθηκα πόσο βρεγμένο ήταν το πρόσωπό μου. Πάω κι ανοίγω,  έτσι μούσκεμα όπως ήμουν.  Ο γείτονας από δίπλα ήτανε.

   «Βρε Άρη πως είσαι έτσι; Από το μπάνιο σε έβγαλα;»

   « Όχι μωρέ Μήτσο. Στο παράθυρο ήμουν και χάζευα τη βροχή!»

Με κοίταξε κουνώντας το κεφάλι. Ήταν λίγο πιο νέος από μένα.

  «Μούσκεμα είσαι. Τέλος πάντων. Κοίτα, βρήκα στο γραμματοκιβώτιο  αυτόν τον φάκελλο για σένα.»

Πήρα τον μακρόστενο φάκελο. Είχε το όνομά μου: «Κύριο Άρη Ζενέκο». 

    «Μάλλον τώρα πριν από λίγο θα τον φέρανε, γιατί κοίταξα νωρίτερα το  πρωί και δεν υπήρχε.» είπε ο Μήτσος

    «Να σαι καλά ρε Μήτσο ευχαριστώ πολύ.»

Έφυγε. Έκλεισα την πόρτα και πήγα στο τραπέζι με το κουτσό πόδι. Κοίταξα τον φάκελο που κρατούσα. Τον γύρισα από την πίσω πλευρά για να δω αν είχε αποστολέα. 

Δεν είχε.       

  Τον ζύγιασα στην παλάμη μου. Δεν μου αποκάλυψε τίποτε. Άπλωσα το χέρι μου στο τραπέζι  και πήρα ένα μαχαίρι του φαγητού που ήταν πεταμένο εκεί πάνω  ποιος ξέρει από πότε,  γιατί  στην κόψη του είχε πετρωμένα υπολείμματα κρέατος. 

  Την ώρα που πήγαινα να ανοίξω τον φάκελο,  ο κάποιος που καραδοκούσε μέσα στο μυαλό μου και που τόση ώρα το είχε βουλώσει,  ξύπνησε.

  «Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να δεις τι έχει μέσα;» ρώτησε.

  «Γιατί; Φοβάσαι μην είναι παγιδευμένος;Οι Πυρήνες της Φωτιάς; Λες;» είπα και γέλασα σχίζοντας παράλληλα το πάνω μέρος  του φακέλου άτσαλα. Έβαλα τα δάχτυλά μου μέσα κι έβγαλα ένα άλλο φάκελο, πιο μικρό.  Αυτός δεν έγραφε τίποτα απ έξω. Σήκωσα το χέρι μου και τον έφερα μπροστά στη λάμπα που κρεμόταν πάνω από το τραπέζι μήπως και διαγραφόταν κάτι. Πάντως κάτι σαν χαρτόνι πρέπει να είχε μέσα. Από την αφή το καταλάβαινα.

    «Μα άνοιξε τον τι περιμένεις» με πίεσε ο κάποιος. 

Τώρα με είχε πιάσει κι μένα ανυπομονησία. Βάζω το μαχαίρι και τον ανοίγω. Είδα την πάνω πλευρά του χαρτονιού και πιάνοντας το με τα δάχτυλα το τραβάω και το βγάζω. 

Ήταν μια φωτογραφία. Την γυρίζω προς το φως για να δω καλύτερα και..........

   «Θεέ μου!!» φώναξα και σωριάστηκα στο κάθισμα μη μπορώντας να πάρω τα μάτια μου από την φωτογραφία όπου ολοκάθαρα εικονιζόταν ένας άνδρας που είχε καρφώσει ένα μαύρο μαχαίρι,  βαθιά στο στήθος μιας  γυναίκας που στεκότανε μπροστά του. 

    Η γυναίκα - ήμουν σίγουρος - ήταν εκείνη με την κόκκινη ομπρέλα, και τα μαύρα μαλλιά, που ελάχιστα λεπτά νωρίτερα, είχε σηκώσει τα μάτια, με κοίταξε και μου χαμογέλασε μέσα στην  βροχή, λίγο πριν μπει στο αμάξι.

   Ο  άνδρας που την μαχαίρωνε ...... ήμουν εγώ!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ