Τρίτη 12 Απριλίου 2011

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΟΜΠΡΕΛΑ [1]

     
    Έχει πια βραδιάσει και έχω ανάψει τo φως της τραπεζαρίας. Η  τηλεόραση, ένα αρχαίο μοντέλο, κάτι παίζει εκεί στο βάθος. Την έχω πάνω σε μια ψάθινη καρέκλα, γιατί το τραπεζάκι της είναι σπασμένο εδώ και καιρό. Το έχω ακουμπισμένο δίπλα στον τοίχο, μήπως και θυμηθώ να το πάω για επισκευή. Πάνε βέβαια μερικοί μήνες τώρα!
  Είμαι ο Άρης Ζενέκος, ένας αξύριστος σαρανταπεντάρης, άπλυτος εδώ και μέρες, με ρούχα που μυρίζουν «ανθρωπίλα», σωριασμένος σε μια ξεχαρβαλωμένη όλο ξέφτια πολυθρόνα,  και πολύ  προβληματισμένος. Μα πάρα πολύ! Πίστευα πια ότι κάτι έπρεπε να κάνω για να βγω από αυτό το τέλμα όπου είχα χωθεί.
Κάποια στιγμή, φώναξα: 
     «Ας κάτσω βρε αδελφέ να γράψω κάτι. Τόσες και τόσοι γράφουνε. Γιατί δηλαδή να μη γράψω κι εγώ...»
Αποφάσισα λοιπόν να κάτσω να γράψω. Πολύ ωραίααα!! Θαυμάσια!
Όμως; Να γράψω τι;
     «Την αυτοβιογραφία μου!».  Αναφώνησα ενθουσιασμένος. 
Μα ο  ενθουσιασμός  μου κράτησε μου λίγο. Δευτερόλεπτα ίσως.
   «Ποιος νοιάζεται για το τι έκανα ή τι δεν έκανα στη ζωή μου; Μήπως με κάποια πράξη  μου ή με κάτι που είπα άλλαξε τίποτα στον κόσμο; Στην πόλη μου έστω; Άντε στη γειτονιά μου; Στην πολυκατοικία μου; Στον όροφό μου; Έστω, στο σπίτι μου;» μουρμούρισα.
     Μα εδώ -μια που μιλάμε για το σπίτι μου - τόσα χρόνια έχουν περάσει από τον σεισμό της Αθήνας και δεν έχω καταφέρει ούτε τους σοβάδες που ράγισαν να ξύσω και να φτιάξω. Ούτε ένα βαψιματάκι δεν κατάφερα  να ρίξω. Ερείπιο έχει καταντήσει τούτο διαμέρισμα. Κάθε φορά που μια πόρτα κλείνει δυνατά σπρωγμένη απ τον αέρα, κομμάτια από ταβάνι πέφτουν στο κεφάλι μου. 
    Και δε φτάνουν αυτά αλλά είναι και μέσα στο μυαλό  μου ένας «κάποιος» που όλο παρατηρήσεις και υποδείξεις μου κάνει. Με  έχει τρελάνει με τις ιδέες του αυτός ο κάποιος εκεί χωμένος μέσα στις έλικες του νου μου.
    «Ρε συ», μου λέει αυτός ο κάποιος συχνά «ζεις τόσα χρόνια εδώ μέσα και δεν κατάφερες ούτε ένα φρεσκαρισματάκι να του κάνεις του σπιτιού. Γιατί άραγε;»
Την σκέφτομαι την ερώτηση του. 
    «Μα γιατί απλούστατα γιατί δε μου περισσεύουν τα λεφτά για φρεσκαρίσματα» απαντάω.
    «Ναι αλλά»  μου λέει ο κάποιος «αυτό από μόνο του θα μπορούσε να γίνει μια θαυμάσια ιδέα για θρίλερ»
    «Θρίλερ που δεν έβαψα το σπίτι μου;» ρωτάω
   «Μα και βέβαια βρε χαζέ!» μου λέει «Φαντάσου έναν που ξεκινά να βάψει το σπίτι του που είναι παλιό, με παράξενη και σκοτεινή ιστορία.»
   «Ωραία και λοιπόν;» ξαναρωτάω
   «Απλό!» λέει ο κάποιος. «Φαντάσου τον να βάφει όλη μέρα με κέφι και γεμάτος όρεξη για δουλειά, έχοντας διαλέξει ένα ωραίο χαρούμενο χρώμα, και το βράδυ να πέφτει ψόφιος από την κούραση για ύπνο.»
    «Και λοιπόν;» Πάλι ερώτηση εγώ.
   «Μη με διακόπτεις» λέει ο κάποιος αυστηρά. Έχει πάρει και θάρρος!! «Είναι λοιπόν ο τύπος τόσο κουρασμένος από το βάψιμο όλη μέρα, που ούτε η έντονη μυρωδιά της μπογιάς δεν τον ενοχλεί. Εκεί όμως γύρω στα μεσάνυχτα ξυπνάει για άγνωστο λόγο και αντιλαμβάνεται ότι δεν μυρίζει  πια μπογιά στο δωμάτιο...αλλά κάτι άλλο... Θα στέγνωσε η μπογιά σκέφτεται. Διψάει όμως. Σηκώνεται. Μόλις όμως πατάει στο πάτωμα γλιστράει σε μια γλοιώδη ουσία και πέφτει. Παλεύει πανικόβλητος να σηκωθεί. Βρίσκει τον διακόπτη του πορτατίφ και ανάβει το φως. Κοιτάζει το δωμάτιο γύρω του. Ο τοίχος που έβαφε όλη μέρα είναι εντελώς άβαφτος. Όπως ήταν χθες, προχθές και  όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όμως..... το πάτωμα.... το πάτωμα είναι  κατακόκκινο, πλημμυρισμένο στο αίμαααα!!!»
    «Μπλιάχ......Αηδίες αμερικάνικες και  κακής ποιότητας μάλιστα....»  φωνάζω έξαλλος.
Εγώ όμως κάτι πρέπει να γράψω. Δε γίνεται. Πλησιάζει το Πάσχα και έχω πει σε κάτι φίλους ότι έχω μια ιδέα και  θα μείνω εδώ στην Αθήνα μόνο και μόνο για να κάτσω να γράψω. Καλά τα ειρωνικά χαμογελάκια από μερικούς και μερικές τα είδα.
Μη νομίσουν ότι είμαι και χαζός.
     «Κοίτα γύρω σου και θα κατεβάσεις ιδέες» λέει ο κάποιος «τι βλέπεις λοιπόν;»
Ωραία θα του κάνω την χάρη. Κοιτάζω. Τι βλέπω; Ορίστε λοιπόν. Τρεις σαραβαλιασμένες καρέκλες τραπεζαρίας, ένα τραπέζι ανάμεσά τους που το ένα του πόδι είναι πιο κοντό και έχω βάλει ένα χοντρό κομμάτι χαρτόνι για να μη παίζει, μια......
     «Πάνω στο τραπέζι» πετάγεται ο κάποιος «τι βλέπεις πάνω στο τραπέζι;»
Πάνω στο τραπέζι βλέπω ένα σταχτοδοχείο τίγκα στα αποτσίγαρα, ένα βαθύ πιάτο με ξεραμένη σάλτσα ντομάτα,  κάτι ξυλιασμένα μακαρόνια - που δεν θυμάμαι από πότε είναι εκεί - και ένα μπολ για φρούτα με ένα σάπιο μήλο  μέσα που σιχαίνομαι να το πιάσω για να το πετάξω. Βρωμάει κιόλας το άτιμο!!
   «Να η ιδέα σου» φωνάζει μέσα μου ο κάποιος.
   «Το σάπιο μήλο και τα ξυλιασμένα μακαρόνια;» αντιλέγω
   «Μα ακριβώς. Για πες μου; Γιατί βρίσκονται στο τραπέζι;» ρωτάει
   «Γιατί απλούστατα βαριέμαι να πλύνω το πιάτο, να αδειάσω το σταχτοδοχείο και να πετάξω το μήλο στα σκουπίδια. Γι αυτό! Ιδέα είναι αυτό; Άντε παράτα με» φώναξα.
    «Ωραία» λέει ο κάποιος, «τότε κάνε κάτι άλλο. Σήκω από την αυτήν την ρημάδα την πολυθρόνα που έχεις ριζώσει πια πάνω της,  πήγαινε στο παράθυρο και κοίτα έξω. »
 Τι να κάνω σηκώνομαι κι εγώ με το πάσο μου και πάω προς το παράθυρο.
    «Άνοιξέ το» λέει ο κάποιος
Το ανοίγω. 
    «Κοίτα έξω και πες μου τι βλέπεις»  με διατάζει. Ακούτε; Με διατάζει κιόλας!
    «Μα τι να δω! Την απέναντι πολυκατοικία βλέπω.» απαντάω
    «Συμβαίνει τίποτα έξω;» ρωτάει τώρα.
    «Νυχτώνει και βρέχει» απαντάω. Τώρα μόνο πήρα είδηση ότι βρέχει.
    «Κάτω στο δρόμο, βλέπεις τίποτα;»
    «Τη σκεπή του περιπτέρου απέναντι» λέω
    «Υπάρχει κανένας στο δρόμο;» ξαναρωτάει με εκνευριστική επιμονή.
Σκύβω να δω καλύτερα εκεί από τον τρίτο που είναι το διαμέρισμά μου. Ο δρόμος είναι ήσυχος ούτε ένα αμάξι δεν περνάει. Το μόνο που βλέπω είναι εκείνα τα  ψωριάρικα δέντρα απέναντι που υποτίθεται ότι ήταν σχηματίζουν ένα  τρίγωνο «παρκάκι.» 
Κάνω να κλείσω το παράθυρο γιατί έκανε και λίγη ψύχρα και βρεχόμουνα,  αλλά σταμάτησα καθώς είδα μέσα από τα λιγοστά δέντρα να προβάλει τρέχοντας μια ..... κατακόκκινη ομπρέλα. Στάθηκα να την κοιτάζω γιατί με τράβηξε το θέαμα. Μέσα στο γκρίζο βροχερό σούρουπο λίγο ζωηρό χρώμα.
    Η κατακόκκινη ομπρέλα τρέχοντας έφτασε στο ύψος του περιπτέρου και στάθηκε στην άκρη του δρόμου. Όποιος ή μάλλον όποια, την κρατούσε έμοιαζε σαν να περιμένει να περάσει ταξί.  Χωρίς να ξέρω γιατί, έμεινα εκεί, παρόλο που κρύωνα. Κοίταζα την κόκκινη ομπρέλα. 
    Κάποια στιγμή είδα τα φώτα ενός αμαξιού να φωτίζουν το μουσκεμένο οδόστρωμα. Το αυτοκίνητο κινήθηκε αργά και σταμάτησε μπρόστα στην κόκκινη ομπρέλα. Η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε. Η κόκκινη ομπρέλα έκλεισε κι έγινε μια κόκκινη γραμμή και .......
Ωωω!!! Μια πανέμορφη γυναίκα με μαύρα μαλλιά που τώρα άρχισαν να βρέχονται ήταν από κάτω. Λίγο πριν μπει στο αμάξι,  σήκωσε το κεφάλι της,  κάρφωσε τα μάτια της πάνω μου ...... και χαμογέλασε. 
Ανατρίχιασα! 
Μπήκε στο αμάξι κι έφυγε. 
   Έμεινα ακίνητος εκεί μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο, αψηφώντας τις σταγόνες της βροχής που με μούσκευαν. 
Μα γιατί; Τι ήταν αυτό που με έκανε να ανατριχιάσω στην θέα τούτου του χαμόγελου; Στη θέα τούτης της γυναίκας; 
    Χτυπάει το κουδούνι. Η πόρτα! Κλείνω το παράθυρο και τότε μόνο αντιλήφθηκα πόσο βρεγμένο ήταν το πρόσωπό μου. Πάω κι ανοίγω,  έτσι μούσκεμα όπως ήμουν.  Ο γείτονας από δίπλα ήτανε.
   «Βρε Άρη πως είσαι έτσι; Από το μπάνιο σε έβγαλα;»
   « Όχι μωρέ Μήτσο. Στο παράθυρο ήμουν και χάζευα τη βροχή!»
Με κοίταξε κουνώντας το κεφάλι. Ήταν λίγο πιο νέος από μένα.
  «Μούσκεμα είσαι. Τέλος πάντων. Κοίτα, βρήκα στο γραμματοκιβώτιο  αυτόν τον φάκελλο για σένα.»
Πήρα τον μακρόστενο φάκελο. Είχε το όνομά μου: «Κύριο Άρη Ζενέκο». 
    «Μάλλον τώρα πριν από λίγο θα τον φέρανε, γιατί κοίταξα νωρίτερα το  πρωί και δεν υπήρχε.» είπε ο Μήτσος
    «Να σαι καλά ρε Μήτσο ευχαριστώ πολύ.»
Έφυγε. Έκλεισα την πόρτα και πήγα στο τραπέζι με το κουτσό πόδι. Κοίταξα τον φάκελο που κρατούσα. Τον γύρισα από την πίσω πλευρά για να δω αν είχε αποστολέα. 
Δεν είχε.       
  Τον ζύγιασα στην παλάμη μου. Δεν μου αποκάλυψε τίποτε. Άπλωσα το χέρι μου στο τραπέζι  και πήρα ένα μαχαίρι του φαγητού που ήταν πεταμένο εκεί πάνω  ποιος ξέρει από πότε,  γιατί  στην κόψη του είχε πετρωμένα υπολείμματα κρέατος. 
  Την ώρα που πήγαινα να ανοίξω τον φάκελο,  ο κάποιος που καραδοκούσε μέσα στο μυαλό μου και που τόση ώρα το είχε βουλώσει,  ξύπνησε.
  «Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να δεις τι έχει μέσα;» ρώτησε.
  «Γιατί; Φοβάσαι μην είναι παγιδευμένος;Οι Πυρήνες της Φωτιάς; Λες;» είπα και γέλασα σχίζοντας παράλληλα το πάνω μέρος  του φακέλου άτσαλα. Έβαλα τα δάχτυλά μου μέσα κι έβγαλα ένα άλλο φάκελο, πιο μικρό.  Αυτός δεν έγραφε τίποτα απ έξω. Σήκωσα το χέρι μου και τον έφερα μπροστά στη λάμπα που κρεμόταν πάνω από το τραπέζι μήπως και διαγραφόταν κάτι. Πάντως κάτι σαν χαρτόνι πρέπει να είχε μέσα. Από την αφή το καταλάβαινα.
    «Μα άνοιξε τον τι περιμένεις» με πίεσε ο κάποιος. 
Τώρα με είχε πιάσει κι μένα ανυπομονησία. Βάζω το μαχαίρι και τον ανοίγω. Είδα την πάνω πλευρά του χαρτονιού και πιάνοντας το με τα δάχτυλα το τραβάω και το βγάζω. 
Ήταν μια φωτογραφία. Την γυρίζω προς το φως για να δω καλύτερα και..........
   «Θεέ μου!!» φώναξα και σωριάστηκα στο κάθισμα μη μπορώντας να πάρω τα μάτια μου από την φωτογραφία όπου ολοκάθαρα εικονιζόταν ένας άνδρας που είχε καρφώσει ένα μαύρο μαχαίρι,  βαθιά στο στήθος μιας  γυναίκας που στεκότανε μπροστά του. 
    Η γυναίκα - ήμουν σίγουρος - ήταν εκείνη με την κόκκινη ομπρέλα, και τα μαύρα μαλλιά, που ελάχιστα λεπτά νωρίτερα, είχε σηκώσει τα μάτια, με κοίταξε και μου χαμογέλασε μέσα στην  βροχή, λίγο πριν μπει στο αμάξι.
   Ο  άνδρας που την μαχαίρωνε ...... ήμουν εγώ!


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

    
    

    


     

    




47 σχόλια:

  1. Βρε Χριστόφορε??????

    Και δολοφόνος???? χα..χα..χα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ότι σε θαυμάζω δεν χωράει συζήτηση.

    για την γραφή σου που αποτελεί προϊόν – έκφανση – του ανθρωπίνου λόγου. ο λόγος σου είναι διφυής και διακρίνεται σε λογικότητα, και σε λέξη ή σχήµα δηλ. σε µορφή την οποία βρίσκω άκρως ενδιαφέρουσα.

    για την φαντασία σου. για το χιούμορ σου. για τη ζωτικότητά σου. για... για... δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ζηλεύω τα ταλέντα σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ το χάρηκα, μπράβο Χριστοφορε, σαν ιστορία του Φίλιπ Ντικ. Πολύ ενδιαφέρον.
    Το παράξενο είναι ότι και εγώ έγραψα μια ιστορία με δολοφόνους σήμερα αλλά δεν την δημοσίευσα ακόμα, ίσως το βράδυ.
    Και πάλι μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγριεύουν τα πράγματα όσο πάμε και δεν αντέχω τα αίματα:))

    Τα θαλασσινά μου με φασκόμηλο για τόνωση και ευωδία:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλά δεν παίζεσαι !!!

    ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ !!! Μη τολμήσεις να χαμηλώσεις το επίπεδο σε έφαγα !

    Αν και εσύ να χαμηλώσεις επιπεδο... αποκλέιεται... Θα το 'χες κάνει τόσο καιρό !! Δεν το 'χεις ! Πάντα ανεβάζεις στροφές, ανεβαίνει η ποιότητα και να μαστε να κρεμόμαστε από την μαγική σου πέννα !!!

    Αχώνευτε τύπε !!! (Γέλια)
    Dolfin (συνοπτικό του δολοφόνου ? πάντα είχα την απορία γιατί φωνάζουν τα συμπαθέστατα κήτη έτσι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γειά σου, φίλε! Μισογύρισα... και βρήκα μία apasionante θρίλεριστορία!

    Σου αφήνω ένα φιλάκι, μου έλειψες!

    Un abrazo, querido amigo!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κανείς δεν μπορεί να γράψει τίποτε άλλο από αυτοΒιώματα και περιγραφές της αυτοΕικόνας του...

    Κάποιες φορές τρομάζει το ΤΙ μπορεί να γραφεί, αν αφεθεί αδέσμευτη η Σκέψη..
    κι όλο αυτός ο Τρόμος είναι το Εϊδωλό μας γυμνό μπροστά στον Καθρέφτη της σιωπηλής Εξομολόγησης στο χαρτί......

    Σε φιλω γλυκά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν συμπάθησα τον Άρη σου αλλά ξέρω πως συμπαθείς εσύ εμένα, άρα....θα περιμένω τη... ρομαντική, μεγάλη ανατροπή....
    Καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αρχίσαμε πάλι;;;;;;

    Αχμ... αγαπημένε μας Χριστόφορε---Άκη θα σε λέω δεν γίνεται πολύ μακρύ το Χριστ.... και δεν προλαβαίνω λέμε---
    τι θα γινει;;;;;;

    Τι αστείρευτη φαντασία είναι τούτη;;;;
    Μήπως να έγραφες κανα σενάριο;
    Δε λες στον καλό σου φίλο, που σε αγαπάει, να σου βρει καμιά άκρη μήπως δούμε και τίποτα ποιοτικό σε αυτή την τηλεόραση που τσάμπα καίει το ρεύμα;;;;;;

    Αναμένουμε αναμμένοι...

    Τα φιλιά και την αγάπη μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @IonnKorr
    χα χα χα
    Και γιατί όχι Ιονν; Μπας και προκόψω λιγάκι Και μάλιστα χωρίς να χρεώνω ΦΠΑ όπως εσύ χα χα χα .


    @ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ
    Εγώ τι να πω για σένα; Τι να πω για τους πίνακές σου; Τι να πω για το πόσο μας μιλούν τα έργα σου; Τι να πως για τον τρόπο που συνδυάζεις εικόνα και λόγο; Τι;
    Σε ευχαριστώ και μη ξεχνάς εκείνο το κοριτσάκι με τα πινέλα του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Nicotine
    Βρε συ Φίλιπ Ντικ; Της γενιάς μου συγγραφέας. Διάβασες Ντικ; Μεγάλη μορφή. Είχα όλα του τα έργα από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ. Με τιμάς πολύ. Θα περάσω αργότερα από σένα να δω τι σκάρωσες πάλι....Να σαι καλά φίλε μου.


    @zoyzoy
    Ελα τώρα κι εσύ. Αίματα!!! Σιγά!!! χα χα χα. Μην ανησυχείς για χάρη των θαλασσινών σου και μάλιστα με φασκόμηλο θα μειώσω την ροή. Θα δεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @GiP
    "Μη τολμήσεις να χαμηλώσεις το επίπεδο σε έφαγα !
    Δεν σου φτάνουν τα καραμελωμένα αμύγδαλα; Κι εμένα θα φας βρε κανίβαλε; Πήγαινε πρώτα στον περιοδοντολόγο και μετά αρχίζεις τα φαγώματα. Γορίλα ε γορίλα του Παπάγου!!! Να σαι καλά ρε!

    @Verónica Marsa,
    Nos hemos perdido, pero se encontró de nuevo. Feliz de verte de nuevo.
    Un beso caliente e Africano!!
    Καλό σου απόγευμα φίλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @~reflection
    Η απόλυτη επιτομή της συγγραφικής δραστηριότητας.
    Μα την πίστη μου σπάνια διάβασα κάτι που σχετικό με το γράψιμο που να έχει τόση σοφία!!!!!


    @Sταυρούλα
    Δεν τον συμπάθησες ε; Καλά λοιπόν για τους καλούς και τακτικούς μου επισκέπτες θα κάνω καλύτερες τιμ... εμ σκηνές θέλω να πω. Πιο ρομαντικές ίσως. Θα δούμε όμως αν έχω στο στοκ μου. χα χα χα.
    Καλή σου μέρα Σταυρούλα. Σε ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Καπετάνισσα
    Αρχίσαμε πάλι!!!!!
    Τι λες γράφουμε μαζί ένα σενάριο; Το Άκης στη διάθεσή σου με χαρά.
    Αυτό το "αναμένουμε αναμμένοι" με φοβίζει. Κοίτα μη κουράσεις τον Καπετάνιο και έχουμε πρόβλημα με την πυξίδα και χαθούμε σε τίποτα ξέρες... χα χα χα Τους ασπασμούς μου σε "αμφότερους ομού μαζί"!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τον καπετάνιο τον κρατάω αναμμένο... ξέρει αυτός!
    Έτσι για να είναι σε εγρήγορση... χε χε χε...

    Αν μου εξηγήσεις πως μπορούμε να γράψουμε μαζί σενάριο, θα χαιρόμουν να το παίξω Ακρίτα...

    αχαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πολύ χαίρομαι Χριστόφορε που ξαναδιαβάζω θρίλερ σου! Έχω μία έφεση σ’ αυτό το είδος (για ανάγνωση μόνο εννοείται) παρά το ότι τρομάζω αρκετά - και μερικές φορές μάλιστα (ειδικά στις ταινίες) χάνω και τον ύπνο μου… Είναι ένα είδος διαστροφής… Λες να το ψάξω.;;.. Πάντως, προς το παρόν απολαμβάνω τη γραφή σου, καθώς και την αναμονή μου για το επόμενο επεισόδιο…
    Καλό σου απόγευμα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αντε πάλι καρδιές μαχαίρωσες Χριστόφορε!
    Καμμιά δεν μπορεί να αντισταθεί στο σοφιστικέ γενάκι!
    Ακόμα και αυτές που κρατούν κόκκκινες ομπρέλες! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. http://www.youtube.com/watch?v=nOy6_WA60Cw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. chrisaki, μου αρέσει το πόνημα.

    αλλά αρχίσαμε να μαχαιρώνουμε τώρα και μελαχρινές??? Κανένα σκατόμουτρο θα ήτανε κι αυτή... σε καταλαβαίνω...!!!! χα χα

    Και τώρα που το σκέφτομαι... για πες, πώς θα λέγεται ο Άρης όταν γίνει παπάς?????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @Καπετάνισσα
    Ο Καπετάνιος ..."ξέρει αυτός!"...Ωραία γιατί δεν ήθελα να βρίσκεται σε άγνοια. Ολα τα περιμένω από Καπετάνισσες!
    Αν το παίξεις Ακρίτα εγώ τι να το παίξω λες;

    @nameliart
    Και αν δει κανείς την ηρεμία και την γαλήνη στους πίνακές σου ούτε θα μπορούσε να φανταστεί ότι σου αρέσουν τα θρίλερ. Είναι πάντως φυσιολογικό λέω εγώ ο Dr. Chris Papas. χα χα χα
    Καλό σου βράδυ και φιλιά στο κοριτσάκι που σε οδήγησε εδώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @kariatida
    Εσύ με μάγεψες με το αφιέρωμα στον Παπαδιαμάντη. Κι έχεις έναν πολύ ελκυστικό τρόπο να κάνεις αυτού του είδους τις δημοσιεύσεις. Ταλέντο!
    Το Μαμούνι διάλεξε πολύ όμορφη και μελωδική μουσική και τραγούδι! Το ευχαριστώ πες του.

    @ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ
    Ολόψυχα ευχαριστώ!!! Έκανα και το ταξιδάκι μου στους Λύχνους σου όπως μου είπες. Με σύγκίνησες πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. @Δήμητρα
    Μα αφού δε μου πάνε οι ξανθιές για ηρωίδες τι να κάνω; Οι μελαχρινές πάντα μου αρέσανε τώρα στα γεράματα θα αλλάξω;
    Πως θα λέγεται όταν θα γίνει ο Αρης παπάς; Μα ..... αιδεσιμώτατος νομίζω; χα χα χα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ωραίο μυθιστόρημα..
    Ούτε να ήσουν ο Stephen King..
    Περιμένω με αγωνία την συνέχεα..
    Σε φιλώ μέχρι τότε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Έχασες!!!!
    Ο Αντώνης λέγεται παπΑντώνης.
    Ο Θανάσης παπαΘανάσης.
    Ο Γιώργος παπαΓιώργος.
    Ο Γιάννης παπαΓιάννης.
    Ο Άρης????

    Άμα δε μπορείς να το βρεις, πάρε τη βοήθεια του κοινού!!!!

    χα χα χα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @Δήμητρα
    Εσύ έχασες μαϊμού!
    Εκεί εσύ επιμένεις. Αλλά δεν με καταφέρεις!!
    Μα είναι απλό:
    Πατήρ Άρης. Πάτερ Άρη θα τον φωνάζουν. Το πολύ πολύ ΠατερΑρη! Ευτυχώς που δε μου βγήκε κουνιστός να τον φωνάζουν ΠατερΑρούλη!
    Και στο κάτω της γραφής θα δούμε στη συνέχεια της ιστορίας αν θα διαθέτει και ορισμένα από αυτά που υπαινίσσεται το μυαλό σου! χα χα χα


    @Bitch
    Ω ω ω Stephen King! Ο αγαπημένος μου στα θρίλερ. Μα είναι τεράστια ασήκωτη τιμή να πλησιάζω έστω και στο νυχάκι τούτου του δασκάλου του θρίλερ. Ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Χαχααααα, με το καλογραμμένο θρίλερ σου, πάλι όλη η παρέα είναι στα high της !!!
    Απολαμβάνω και την συγγραφική σου δεινότητα, αλλά και τα πανέξυπνα και χιουμοριστικά σχόλια των φίλων μας και τις δικές σου ανάλογες απαντήσεις !!!
    Καλό βράδυ ταλαντούχε φίλε μας !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. ΩΩΩΩΩΩΩΩΩ και τώρα πως θα περιμένω εγώ τη συνέχεια που είμαι σε αναμένα κάρβουνα;;;;;;; Τέλειο!!!!!!!!! Δεν έχω λόγια!!!!!
    Την καλησπέρα μου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Καλημέρα αγαπητέ Χριστόφορε
    Χωρίς δόση υπερβολής από μέρους μου η αφήγησή σου μου θύμισε Ντοστογιέφσκι!
    Υποκλίνομαι στο αστείρευτο ταλέντο σου
    Την αγάπη μας

    (Σταματήστε να τους Ψηφίζετε..."Φτύστε" τους!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Φιλε μου ζηλεψες το κοκκινο? παντως η ιστορια εχει πολυ ενδιαφερον θα περιμενω τη συνεχεια !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. εμένα μου θύμισε Στάινμπεκ
    αυτό θα πει μ'άρεσε!
    μου παρΆρεσε μάλιστα!! χαχα

    Χριστόφορε, έχω μεγάλη αγωνία..
    είναι η πρω΄τη ιστορία σου που πιάνω να διαβάσω από την αρχή,
    έχω ακούσει γύρω τριγύρω τα καλύτερα,
    τα έχω εισπράξει και η ίδια τις προάλλες με το 'χαρτάκι'
    αλλά αφού είμαι φρέσκια εδώ
    είμαι κάπως αμήχανα..
    θα είναι θρίλερ θρίλερ, κανονικό;
    φοβάμαι! :)

    έχω την αίσθηση οτι θα είναι ιστορία πάθους έτσι που ξεκινάει.. Κόκκινα!!!

    μάλλον με την εικόνα της όμορφης γυναίκας στη βροχή και με την βίαιη φωτογραφία στο φάκελο.. του ξύπνησαν πολλά μαζεμένα τα ένστικτα του ήρωα.. όρεξη να χουμε τώρα να διαβάζουμε αυτά που θα γράφει, γράφει, γράφει...

    τις αργείς πολύ συνήθως τις συνέχειες;
    εγώ για αυτό το λόγο τις αποφεύγω, είμαι πολύ ανυπόμονη..
    :) η ομολογία είναι λύτρωση αγαπητέ!

    Καλή συνέχεια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. @magda
    Πολύ χαίρομαι...που το χαίρεσαι. Εγώ περιμένω το νεο ταξίδι που θα μας πας πάλι να ηρεμήσουμε μέσα στην φύση και τα χωριά όπου ζουν άνθρωποι κι όχι αρπακτικά όπως εδώ κάτω! Καλή σου μέρα και ευχαριστώ που έρχεσαι!

    @stavroulazerva
    Και εγώ θα περιμένω συνέχειες από σένα!! Με συναρπάζουν οι ιστορίες σου. Αρα είμαστε πάτσι στο ..."περίμενε"... χα χα χα. Καλό σου μεσημέρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. @Καπετάνιος
    Φίλε μου με έκανες να κοκκινίσω και δεν κάνει στην ηλικία μου.... Ντοστοσγιέφσκι; Τι να πω! Αισθάνομαι τόσο μικρός (όχι στα χρόνια) που μόνο που βλέπω το όνομα αυτό γραμμένο εδώ νομίζω ότι ατενίζω μια κορφή απάτητη. Μεγαλόκαρδε φίλε να είσαι καλά και να χαίρεσαι και την ταλαντούχα ....ξέρεις ποιαν. Εκείνη που την έχεις κρυμμένη στην καμπίνα σου...χα χα χα.

    @MAGOS
    Πιθανώς έχω επηρεαστεί από σένα και τα πορφυρά σου αισθήματα που γεμίζουνε τους στίχους σου τους όλο αίσθημα και πάθος Μάγε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. @flash
    Θα πάθω κάτι από την ντροπή μου!! Αναφέρετε καλοί μου φίλοι ονόματα γιγάντων εδώ μέσα που ομολογώ πως αν ζούσαν σήμερα ούτε στα μάτια δε θα τολμούσα να κοιτάξω από το δέος μου για αυτούς.
    Η καλοσύνη σου που γράφεις τούτα τα λόγια βέβαια δρουν και σαν ενθάρρυνση και γι αυτό νιώθω ευγνωμοσύνη απέραντη.
    Όσο για τον χρόνο που γράφω τις συνέχειες έχει σχέση και με τα γενικότερα θέματα που μου καταναλίσκουν τον χρόνο.
    Ελπίζω να μη σε κάνω να περιμένεις πολύ πάντως.
    Όμορφη η εικόνα που έδωσες για την συναισθηματική κατάσταση του ήρωα.
    Καλό σου απόγευμα με ευχαριστίες που βγαίνουν από βαθιά στην καρδιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Κι έτσι μια καθημερινότητα βαρετή γίνεται ένα αίνιγμα συγκλονιστικό. Η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάζει παρά το ότι κάτι περιμένεις να γίνει. Εδώ είναι και η μαεστρία σου Χριστόφορε, να γοητεύεις το μυστήριο. Για να δούμε! Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Άντε πάλι!!!!
    Καλά έκανα και περίμενα να βρω χρόνο
    μέρα μεσημέρι!!!
    Που θα πάει θα βρικολακιάσει πάλι!!!
    μέρες τώρα το σκεφτόμουν!...και ιδού!
    Δεν παίζεσαι λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. @KOSTAS PAP
    Φίλε Κώστα πολύ χαίρομαι που σε βλέπω και σε ευχαριστώ για καλά σου λόγια. Αλλά περισσότερο σε ευχαριστώ για την πνευματική τροφή που μας παρέχεις εκεί στην "οικία" σου!.


    @ElenaG
    "Που θα πάει θα βρικολακιάσει πάλι!!! χα χα χα
    Με φοβήθηκε το μάτι σου ε; χα χα χα
    Εντάξει για χάρη σου θα τα βάζω μέρα μεσημέρι. Πες μου μόνο τι ώρα σε βολεύει και θα το κάνω!!!!
    Να είσαι καλά κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Γιατί η ομπρέλα να είναι κόκκινη?
    δεν νομίζω ότι επέλεξες τυχαία αυτό
    το χρώμα,κάποιος συμβολισμός θα
    υπάρχει.
    Μου θυμίζει την ταινία η
    "Γυναικάρα με τα κόκκινα"
    Περιμένω τη συνέχεια,προβλέπω
    ενδιαφέρουσα πλοκή.
    Καλή σου νύχτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Θα σου πω την αλήθεια... Πήρα να το διαβάζω με μία ελαφριά νύστα (είναι κι η ώρα περασμένη..) και σιγά - σιγά άρχισε να σχηματίζεται στο πρόσωπό μου ένα χαμόγελο αμηχανίας και συγκατάνευσης... Έλεγα 'εντάξει Χριστόφορε, δεν πειράζει, δεν μπορεί σε ό,τι γράφουμε να έχουμε την έμπνευση με το μέρος μας, όλοι έχουμε το δικαίωμα και στο μέτριο' και τέτοια... Ώσπου έφτασα στον μικρό φάκελο... Ήμουν σίγουρος ότι η φωτο ήταν της γυναίκας - Χριστόφορε σ' έμαθα καλά, σκέφτηκα... Και πάω στην τελευταία φράση...

    Και ανατρίχιασα... Ανατρίχιασα όμως... Άτιμε λέω... Την Τέχνη του βασανίζειν την γνωρίζεις καλά.....

    Πες την αλήθεια, τώρα: Σε πληρώνει κανείς να μας κάνεις τέτοια μαρτύρια..;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Αυτό που μ'αρέσει περισσότερο είναι πως διηγείσαι βάζοντας τον αναγνώστη στη θέση σου.

    καλημέρες μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. @Frezia
    Συνήθως όταν -εγώ τουλάχιστον -αρχίζω να γράφω κάτι παρακινούμαι από κάποιο εξωτερικό ή και εσωτερικό ερέθισμα, χωρίς στην πραγματικότητα να γνωρίζω τη αξία του σαν συμβολισμό. Στην συνέχεια αποδεικνύεται ή όχι αν είχε συμβολισμό.
    Πολύ σωστή η επισήμανση σου. Και μάλιστα εξαιρετικά υποβοηθητική για μένα. Ευχαριστώ πολύ για παρουσία και το σχόλιο Frezia μου!
    Καλή σου μέρα.


    @Γιώργος
    χα χα χα! Αν σου πω Γιώργο ότι με πληρώνουν, ποιος θα με διαφυλάξει από τις "κλεπτομανιακές"σου τάσεις ε;
    Και αν "σας κάνω μαρτύρια" είναι γιατί είμαι καλός Χριστιανός και τώρα που έρχεται το Πάσχα προσπαθώ να δώσω στους πιστούς ένα δείγμα των παθών του Κυρίου, αλλά με πιο "σοφιστικέ" τρόπους!
    χα χα χα Γεώργιε τέκνον μου,
    Την ευλογίαν μου!
    Παπα Χριστόφορος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. @meggie
    Λες:Αυτό που μ'αρέσει περισσότερο είναι πως διηγείσαι βάζοντας τον αναγνώστη στη θέση σου.
    Ευτυχώς γιατί αν έβαζα τον αναγνώστη... στη θέση του δεν θα με διάβαζε ψυχή!! χα χα χα
    Σε ευχαριστώ Μeggie μου για το σχόλιο. Ξέρεις; Αυτές οι επισημάνσεις είναι άκρως χρήσιμες και εποικοδομητικές για μένα!
    Είμαι ευγνώμων!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Χριστόφορέ μου!!!!!!
    Είμαι σίγουρη για ένα πράγμα κι αυτό είναι ότι:
    Τούτο είναι το Καλύτερο..Μυθιστόρημά σου! Διότι εγώ δεν το θέλω διήγημα αλλά μυθιστρημα που θα κρατήσει σε συνέχειες όσο και η Αφρική σου, ο Γιος του λιονταριού. Κι αυτό καθώς έχει όλα τα συστατικά για βάθος ψυχισμού ηρώων, για εύρος εξελίξεων σε αλλεπάλληλες χρονικές εποχές, και με νεύρο και πλαστικότητα σαν να ήταν κινηματογραφική ταινία με έντονα χρώματα. Επί πλέον: Θεωρώ αριστοτεχνικό τον τρόπο της πολυεδρικότητας που χρησιμοποιείς, τις διαφορετικές οπτικές προσωποποιημένες με λόγο και υπόσταση!
    Κατενθουσιασμένη δηλώνω, κι αν το είδα μόλις τώρα είναι γιατί είμαι πνιγμενη ανάμεσα από εκπαιδευτικό σήμερα, εποπτεία αύριο, χθές συσσίτιο, προχθές εκδρομή που είδες και ανάμεσα από ένα πλήθος πραγμάτων και ευθυνών, που δεν..αρμόζουν σε βασίλισσα αλλά....στον Άτλαντα!!!(Ξέρεις το σύνδρομο του Άτλαντα; το αποφεύγω επιμελώς και όλο και με κυνηγάει..)
    Συνέχισε!!!!
    Μυθιστόρημα, σε παρακαλώ! Να μη τελειώσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. @Ρεγγίνα
    Να προσέχεις τον εαυτό σου και να μην κουράζεσαι πολύ. Για το σύνδρομο του Ατλάντα θα πρέπει να ξαμιλήσουμε. Πάντως χρειάζεσαι γραμματεία. Γιατί δε με προσλαμβάνεις; Τα παλιά χρόνια οι Ρηγάδες και οι Ρεγγίνες είχαν και παρακοιμώμενους. Για σκέψου το!!
    Αν το θέλεις μυθιστόρημα εσύ θα το προσπαθήσω. Μου έχεις δώσει φτερά με το όμορφα σου λόγια. Σε ευχαριστώ Μεγαλειοτάτη. Στις προσταγές σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. ... αν νομίζεις πως το ψευδώνυμο άρης ζενέκος θα σε σώσει απατάσαι.
    Θα λογοδοτήσεις τόσο για το μαχαίρωμα όσο και για το ειδεχθές έγκλημα της αργοπορίας δημοσίευσης το δεύτερου μέρους

    ....άντε γιατί υπάρχει και νόμος κύριε ασασίνε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. @Dr.Aparadektos
    Μου αρέσει η λέξη: Ḥashāshīn!
    Μου δίνεις Απαράδεχτη ιδέα, σε ευχαριστώ κι ας τιμωρηθώ όπως μου αξίζει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Υπέροχοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

    ΑπάντησηΔιαγραφή