ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ !

     Η βραδιά προμηνύεται, ενδιαφέρουσα. Ο χώρος είναι όμορφα διακοσμημένος χωρίς υπερβολικές φιοριτούρες, η μουσική απαλή σε μια ένταση που σου επιτρέπει να ακούς τους συνομιλητές σου, οι καλεσμένοι ντυμένοι κομψά αλλά όχι εξεζητημένα και η ατμόσφαιρα γενικά σε προδιαθέτει θετικά. 
    Στέκομαι με ένα ποτήρι φρέσκο χυμό πορτοκάλι στο χέρι, ανάμεσα σε μια παρέα από πέντε- έξη άτομα γυναίκες κι άνδρες και σχολιάζουμε την επικαιρότητα. Ακούω ενδιαφέρουσες απόψεις, λέω κι εγώ τις δικές μου και η ώρα περνάει ευχάριστα μέχρι να σερβιριστεί το δείπνο. 
    Κάποια στιγμή πλησιάζει ένας καλοντυμένος κύριος όλος χαμόγελα και άνεση. Χαιρετάει εγκάρδια όλους τους άλλους.  Φαίνεται ότι ο μόνος που δεν τον γνωρίζει από την παρέα είμαι εγώ. Με κοιτάζει, τον κοιτάζω και αποφασίζω να αυτοσυστηθώ. Απλώνω το χέρι μου και λέω χαμογελώντας:
    «Παπαχαραλάμπους!»
Ευγενέστατος κι ο άλλος μου σφίγγει το χέρι:
    «Λεοντιάδης! Χαίρω πολύ κύριε Παπαχαραλάμπους.» Μετά σηκώνει τα μάτια ψηλά λες και  μελετάει το ταβάνι και λέει σχεδόν μουμουρίζοντας: «Παπαχαραλάμπους, Παπαχαραλάμπους, χμμμ.  Δε μου λέτε κύριε Παπαχαραλάμπους η καταγωγή σας;»
Η μοιραία ερώτηση!!! 
Η ερώτηση στην οποία δεν μπορώ να απαντήσω. 
Αλήθεια ποια είναι η καταγωγή μου; 
    Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να προσπαθήσω εγώ ο ίδιος να δώσω την απάντηση. Αν υπάρχει απάντηση βέβαια. 
Πρέπει να πάω πίσω στον χρόνο να δω πως τα κατάφεραν οι πρόγονοί μου και σήμερα εγώ ο Χριστόφορος - Κωνσταντίνος Παπαχαραλάμπους -σύμφωνα με την αστυνομική μου ταυτότητα- να μη μπορώ να απαντήσω σε μια απλή, απλούστατη ερώτηση: «Ποια είναι η καταγωγή σας;»     


     Σε ένα μικρό χωριό της Κρήτης εκεί κοντά στο Ρέθυμνο είναι ένα χωριό που λέγεται Κούφη. Λίγοι το ξέρουν ακόμη και σήμερα. 
Το καλοκαίρι του 1900 μια παρέα πέντε νεαρών με ανήσυχο πνεύμα που δεν τους  ικανοποιούσε η μίζερη ζωή στο χωριό αποφάσισε να πάρει το καράβι και να ξενιτευτεί.  Η πιο κοντινή χώρα ήταν η Αίγυπτος. Στην Αλεξάνδρεια είχε πολλούς Έλληνες και αρκετούς Κρητικούς. 
Έτσι το καλοκαίρι του 1900 βρέθηκε στην Αίγυπτο ο Γιάννης Κανακάκης. 


    Το  1910 ο νεαρός Χρήστος Παπαχαραλάμπους που ήταν λίγο πάνω από είκοσι ετών ξεκίνησε από το χωριό Λουβαράς  της Κύπρου και πήρε ένα καράβι από την Λεμεσό,  για την Αίγυπτο  μαζί με δεκατέσσερις  συνομήλικους του νεαρούς Κύπριους.
Προορισμός τους η Αλεξάνδρεια λόγω της μεγάλης και ανθηρής Ελληνο-κυπριακής παροικίας.
Στην Αλεξάνδρεια λοιπόν οι νεαροί Κύπριοι βρήκαν διάφορες δουλειές σε συγγενείς τους ή σε άλλους Έλληνες και Κύπριους επιχειρηματίες. 


   Και οι δυο νεαροί που  προανέφερα δεν έμειναν πολύ στην Αίγυπτο. Μια έντονη φήμη ότι υπήρχε άφθονο καουτσούκ πιο νότια που σε μια χώρα που εκείνα τα χρόνια λεγόταν Αβησσυνία (Αιθιοπία σήμερα) τους ξεσήκωσε και τους οδήγησε στην ορεινή αυτή χώρα που βρίσκεται στο λεγόμενος κέρας της Αφρικής.
    Το εμπόριο του καουτσούκ βρισκόταν στην άνθηση του μιας και είχε αρχίσει τότε στις ΗΠΑ η βιομηχανική παραγωγή των αυτοκινήτων  να ζητάει το υλικό αυτό για τους τροχούς των πρώτων αυτοκινήτων.
    Σε διαφορετικούς χρόνους λοιπόν  ο καθένας τους αποφάσισε να αποτολμήσει το επικίνδυνο για κείνη την εποχή ταξίδι.
    Τις δυσκολίες ενός τέτοιου ταξιδιού τότε είναι αδύνατον να τις φανταστεί κανείς σήμερα. Έπρεπε να διασχίσουν με πιρόγες παραπόταμους του Νείλου, ανάμεσα σε κροκόδειλους,  να περάσουν μέσα από πυκνά παρθένα ακόμη τότε δάση, να αρρωστήσουν από ελονοσία οι περισσότεροι, να κινδυνεύσουν από άγριες φυλές που ζούσαν στα σύνορα με το Σουδάν και είχαν το έθιμο να κόβουν του όρχεις όσων έπιαναν να διέρχονται από τις περιοχές τους, να έρχονται αντιμέτωποι με άγρια θηρία, δηλητηριώδη ερπετά και έντομα που το τσίμπημά τους μπορούσε να προκαλέσει φοβερές ασθένειες ή και τον θάνατο ακόμη.

Χάρτης της Αιθιοπίας σήμερα

   Τελικά όταν έφτασαν στην Αβησσυνία, χώρα που αποτελείται από υψίπεδα που χάνονται στα σύννεφα, ποτάμια και μεγάλες λίμνες, την μοναδική χώρα της Αφρικής που ο Χριστιανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία, ανακάλυψαν ότι δεν υπήρχε ίχνος καουτσούκ!  
Υπήρχε όμως καφές. Η Αβησσυνία (Αιθιοπία) είναι η πατρίδα του καφέ. 


Για χάρη του καφέ ο Κύπριος Χρήστος Παπαχαραλάμπους αποφάσισε να μείνει στην Δυτική Αβησσυνία όπου ευδοκιμούσαν τα καφεόδεντρα και ασχολήθηκε με το εμπόριο του καφέ. 
Εκεί ο νεαρός Χρήστος γνώρισε μια πανέμορφη ψηλή αριστοκρατική Αιθιοπίδα με υπέροχα μάτια  και την ερωτεύτηκε παράφορα. Την έλεγαν Τσαχάϊτου. Δεν μεταφράζεται το όνομα. Θα μπορούσε κανείς να το αποδώσει στα Ελληνικά κατά προσέγγιση ως : Ηλιάνθη.
Ο Χρήστος Παπαχαραλάμπους  παντρεύτηκε  την Τσαχάϊτου και έκαναν επτά παιδιά. Ένα από αυτά -ο δευτερότοκος- ήταν ο πατέρας μου.
Άρα εδώ έχουμε και λέμε: Από την μεριά του πατέρα μου
Παππούς  μου Κύπριος
Γιαγιά μου  Αιθιοπίδα.


Ο Κρητικός Γιάννης Κανακάκης θέλησε να πάει στην Ανατολική Αβησσυνία όπου το κλίμα ήταν πιο ζεστό και γιατί μια Γαλλική εταιρεία είχε αναλάβει να κατασκευάσει την σιδηροδρομική γραμμή που θα ένωνε την τότε Γαλλική Σομαλία (Τζιμπουτί) με την Αιθιοπία. 
Έτσι κυριολεκτικά μέσα στην έρημο σιγά σιγά γεννήθηκε μια πανέμορφη κηπούπολη.  Η Dire Dawa. 
    Δεν είναι γνωστά πολλά για την δράση του Κανακάκη. Πάντως κάποια στιγμή εκεί γύρω στο 1905 μπήκε στη ζωή του μια γυναίκα που κανείς δεν θυμάται το όνομά της. Το μόνο που που θυμούνται όσους ρωτάω είναι ότι ήταν μια μιγάς Πορτογαλίδα- Αιθιοπίδα. 
Με την γυναίκα αυτή ο Γιάννης Κανακάκης έκανε δυο κόρες: Την Αικατερίνη και την Καλυψώ. Τα δυο κορίτσια δεν γνώρισαν ποτέ την μητέρα τους. Δεν ξέρω γιατί. 
Η Καλυψώ Κανακάκη ήταν η μητέρα της μάνας μου. Η γιαγιά μου δηλαδή.
Άρα εδώ έχουμε και λέμε: Απο την μεριά της μητέρας μου:
Προπάππους μου Κρητικός
Προγιαγιά μου Πορτογαλίδα-Αιθιοπίδα.


Ο Γιάννης Κανακάκης κάποια στιγμή εγκατέλειψε την οικογένεια του στην Αφρική και γύρισε στην Κρήτη, όπου έφτιαξε μια νέα οικογένεια, για την οποία μιλάω στο: «Αναζητώντας το Αρωμα των Θεών».
Στη συνέχεια έφυγε και από την Κρήτη και έκτοτε κανείς δεν γνωρίζει που κατέληξε. Ίσως να έκανε και άλλη οικογένεια... ας πούμε στην Αμερική!!


    Η γιαγιά μου η Καλυψώ η κόρη του Γιάννη Κανακάκη μεγάλωσε υιοθετημένη από μια οικογένεια Ηπειρωτών. Αυτοί οι άνθρωποι έγιναν οι πραγματικοί γονείς της.
Η Dire Dawa όπου ζούσαν τότε οι γιαγιά μου και οι θετοί της γονείς έβριθε από ανθρώπους κάθε φυλής μιας και η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής ήταν ένα τεράστιο έργο. 
    Ένας Γάλλος έμπορος κρασιών την ερωτεύτηκε, την ζήτησε σε γάμο και παντρεύτηκαν σε καθολική εκκλησία. Ο Γάλλος έμπορος που λεγόταν August Bremond και η γιαγιά μου η Καλυψώ έκαναν δυο κορίτσια: Την Άννα-Μαρία και την Ελένη.
Η Άννα-Μαρία είναι η μητέρα μου.
Ο Μπρεμόν πέθανε όταν η μητέρα μου ήταν μόλις εννιά ετών. 
Αρα εδώ έχουμε από την μεριά της μητέρας μου:
Η μητέρα της: Κρητικο -Πορτογαλο- Αιθιοπίδα
Πατέρας : Γάλλος (Μόνο. Πάλι καλά!)


    Το 1942 ο όμορφος μελαχροινός νεαρός Ηλίας Παπαχαραλάμπους γιός της Τσαχαϊτού και του Χρήστου  ήρθε στην Ντίρε Ντάουα για δουλειές και βλέποντας, την στην κυριολεξία καλλονή, Άννα- Μαρία Μπρεμόν, κόρη της Καλυψώς Κανακάκη και του Αύγουστου Μπρεμόν, την ερωτεύθηκε τρελά και σε λίγο την οδήγησε στον Ελληνορθόδοξο ναό της Ντίρε Ντάουα και την έκανε γυναίκα του. Το 1944 γεννήθηκα εγώ λίγο αργότερα ο αδελφός μου και αρκετά χρόνια μετά η μικρή μου αδελφή. 
    Στις φλέβες λοιπόν αυτού που έγραψε τούτες τις γραμμές τώρα, Κύπριοι, Κρητικοί, Πορτογάλοι,  Αιθίοπες και Γάλλοι έχουν αφήσει τα ίχνη τους.


    Πείτε μου λοιπόν αν έχετε τον Θεό σας, πως μπορώ να απαντήσω στην απλή, απλούστατη ερώτηση: 
«Η καταγωγή σας κύριε Παπαχαραλάμπους;»