ΙΣΩΣ ΜΑΘΩ ΚΑΠΟΤΕ !

    Πριν επιστρέψω στην Αιθιοπία του 1959, μου ήρθε ξαφνικά στο νου κάτι που μου συνέβη εδώ στην Αθήνα το καλοκαίρι το 1966 και συγκεκριμένα στις 11 Αυγούστου του 66 και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. 
    Είχα ήδη εγκαταλείψει την Ιατρική στο τρίτο προς τέταρτο χρόνο και ψευτοδούλευα σε μια εκδοτική επιχείρηση που εισήγαγε και πουλούσε ....την "The Encyclopaedia Brittanica" (έτσι ακριβώς γραφότανε). 
    Μάλιστα! Έβγαινα με μια τσάντα και πουλούσα...αγγλική εγκυκλοπαίδεια στην Αθήνα του 1966! Στην αρχή μάλιστα θεωρήθηκα από την εταιρεία ως φαινόμενο πωλητού γιατί είχα σαρώσει όλα τα ρεκόρ πωλήσεων....μέχρι που εξαντλήθηκαν οι συγγενείς, φίλοι και φίλοι των φίλων και τέρμα οι πωλήσεις! 
    Έμενα τότε κάπου στην οδό Μιχαλακοπούλου απέναντι από το νοσοκομείο (μαιευτήριο τότε) Αλεξάνδρα. Τα βράδυα συνήθιζα να ντύνομαι καλά με το κουστουμάκι μου, το πουκαμισάκι μου, την ωραία μου γραβάτα...και πήγαινα σε ένα καλοκαιρινό σινεμά το "Alex" εκεί στην οδό Παπαδιαμαντοπούλου στα Ιλίσια .  Ήταν ένα όμορφο μέρος για να περνάς δυο ξέγνοιαστες ώρες . Δυστυχώς σήμερα έχει γίνει σούπερ μάρκετ. Κρίμα!  
Μετά τον κινηματογράφο εκεί γύρω στις 10 μ.μ, κατηφόριζα προς το ξενοδοχείο Χίλτον και πήγαινα πάνω στο ρούφ γκάρντεν, όπου ένας φίλος μου Λιβανέζος ο Ricardo, έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε. Αργά μετά τα μεσάνυχτα όταν είχαμε πιει τα ποτηράκια μας, με φώναζε και τραγουδούσα με την μπάσα φωνή μου (τότε) ... ρώσικα τραγούδια, όπως το Οchi Chernye, το Κalinka, και κάτι νέγρικα σπιρίτσουαλς όπως το Sixteen Tons που τραγουδούσανε οι Platters. Σας το βάζω πιο κάτω:

                                                     Sixteen Tons -The Platters
    Εκείνο λοιπόν το Αυγουστιάτικο βραδάκι του 66 πήγα στο Alex, όπου έπαιζε ένα θρίλερ. Τρελαινόμουν για θρίλερ. Ακόμη μου αρέσουν. Δεν  θυμάμαι τώρα ποιο φιλμ ήταν. 
Ο κινηματογράφος είχε πολλά κενά καθίσματα. Κάθισα στο κέντρο. Άναψα ένα τσιγάρο -τότε κάπνιζα για φιγούρα περισσότερο - και περίμενα να αρχίσει το φιλμ.
Όταν έσβησαν τα φώτα και άρχισαν τα "προσεχώς" ένιωσα κάποιον να κάθεται στο διπλανό μου κάθισμα. Γύρισα και μέσα στο  μισοσκόταδο, διέκρινα μια κοπέλα. Μου έκανε εντύπωση, γιατί είχε τόσα άδεια καθίσματα που δεν χρειαζότανε να έρθει να στριμωχθεί δίπλα μου. 
Αρχίζει το έργο. Νιώθω από την αρχή ότι θα ήταν καλό και με αρκετή αγωνία. Μπορώ να θυμηθώ τώρα ότι ήταν τόση η ένταση που δημιουργούσε το φιλμ που όποια διάθεση για "κολλητήρια" με την διπλανή μου πήγαν σε δεύτερη μοίρα, αφού μάλιστα δεν την είχα δει κιόλας. 
    Σε κάποια στιγμή που η αγωνία είχε φτάσει στο κατακόρυφο και ένιωθα στην κυριολεξία να χώνω τα νύχια μου στην παλάμη μου...ένα κακαριστό γέλιο από δίπλα μου, έσπασε την ατμόσφαιρα αγωνίας. Γύρισα και κοίταξα την κοπέλα δίπλα μου. Χτυπιόταν από τα γέλια. 
Όταν πέρασε η σκηνή αγωνίας η κοπέλα σταμάτησε τα γέλια. Η ταινία συνεχίστηκε. Κάθε φορά όμως που σε κάποια σκηνή όλοι μας  στο σινεμά παγώναμε από τον τρόμο εκείνη...έσκαγε στα γέλια.  Γελούσε τόσο δυνατά λες και παρακολουθούσε την πιο σπαρταριστή κωμωδία. Οι άλλοι θεατές άρχισαν να γυρίζουν και να κοιτούν... εμένα επιτιμητικά. Σαν να μου έλεγαν: «Γιατί δε της λες κάτι της γκόμενάς σου;» 
    Ήρθε το διάλειμμα.  Γυρίζω τότε  δίπλα για να δω τι είδους κορίτσι ήταν αυτό πλάι μου που γελούσε σαν χαζή  και μου κόπηκε η ανάσα. Ήταν μια πανέμορφη μελαχρινή κοπέλα με κατάμαυρα μαλλιά τραβηγμένα πίσω σε σφιχτό κότσο. Μου θύμισε παθιάρα σπανιόλα χορεύτρια του πάσο ντόμπλε. Γύρισε, με κοίταξε και χαμογέλασε. Τι να σας πω για τα μαύρα της μάτια και τα κόκκινα της χείλη. 
    Όταν τέλειωσε το διάλειμμα και ξανάρχισε η ταινία εκείνη συνέχισε  να γελάει σε όλες τις σκηνές που κορυφωνόταν η αγωνία. Οι άλλοι ενοχλημένοι γύριζαν και μόνο που δεν με έβριζαν. 
Κάποια στιγμή πήρα την απόφασή μου. Απλώνω το χέρι μου, πιάνω το δικό της και της λέω σχεδόν ψιθυριστά: «Πάμε!»
Χωρίς την παραμικρή αντίσταση σηκώθηκε και χέρι-χερι βγήκαμε από το σινεμά στην οδό Παπαδιαμαντοπούλου. Ωραία! Κρατούσα από το χέρι μια μελαχρινή κούκλα, που δεν της είχα καν μιλήσει και στεκόμουν έξω από ένα σινεμά που είχα πάει να δω ένα θρίλερ που δεν είδα, επειδή η άγνωστη κούκλα δίπλα μου ξεσήκωνε τον κόσμο στα γέλια στις κρίσιμες στιγμές του φιλμ. Πολύ ωραία! Θαυμάσια!
    Εκείνη χωρίς να αφήσει το χέρι μου είπε: «Θέλεις να πιούμε κάτι;»
    «Ναι! »Είπα
Φορούσε ένα λεπτό κίτρινο εφαρμοστό φόρεμα με τιράντες. Της πήγαινε το χρώμα.
Χωρίς να πούμε τίποτα άλλο, προχωρήσαμε προς τα πάνω και πήγαμε στην πλατεία Μαβίλη. Εκείνα τα χρόνια πάνω στην πλατεία κάποιο μαγαζί είχε καθίσματα έξω. Καθίσαμε. Χωρίς να μιλάμε. Ήρθε ο σερβιτόρος. Πριν ρωτήσει τι θα πάρουμε εκείνη είπε:
    « Ένα διπλό ούζο σκέτο για μένα»
Με παραξένεψε η παραγγελία της. Διπλό ούζο; 
    «Το ίδιο κι εγώ » είπα. 
Μου είπε ότι την έλεγαν Βεατρίκη. Απίστευτο όνομα. Υπέροχο και της πήγαινε πολύ. Βεατρίκη!!
Για να μη τα πολυλογώ η μελαχρινή πανέμορφη Βεατρίκη ήπιε τέσσερα διπλά ούζα σκέτα, χωρίς σχεδόν να πάρει ανάσα.  Τα έπινε μονορούφι.  Ειλικρινά εκτός από το όνομά της δεν θυμάμαι τι άλλο είπαμε. Ο σερβιτόρος είχε εντυπωσιαστεί από την ταχύτητα με την οποία κατέβαζε τα διπλά ούζα. 
    Κάποια στιγμή βγάζει το πορτοφόλι της από την τσάντα το ανοίγει και το πετάει στον αέρα. Κέρματα σκόρπισαν στην πλατεία. Εκείνη άρχισε να γελάει. Εγώ ντροπιασμένος που μας κοιτούσε ο κόσμος σηκώθηκα και άρχισα να μαζεύω τα νομίσματα απο χάμω. Εκείνη γελούσε. Το γέλιο της όμως τώρα δεν ήταν όπως στο σινεμά. Ήταν το γέλιο μεθυσμένης . 
Μόλις μάζεψα όσα κέρματα έβλεπα, πλήρωσα τον λογαριασμό, την σήκωσα από το κάθισμα και της είπα: 
    « Έλα! Να σε πάω σπίτι σου.» 
Την κρατούσα από τη μέση γιατί παραπατούσε και την οδήγησα σε ένα ταξί που ήταν σταθμευμένο εκεί στην πλατεία. Άνοιξα την πίσω πόρτα την έβαλα μέσα και μπήκα κι εγώ. 
    «Που μένεις;»ρώτησα 
    «Ζω..γρ...άφου» είπε μπερδεμένα
    «Που πάμε;» ρώτησε ο ταξιτζής.
    «Πάμε προς Ζωγράφου και βλέπουμε» είπα
Εκείνη μόλις το αμάξι ξεκίνησε, έγειρε στον ώμο μου κι αποκοιμήθηκε. Την σκουντούσα προσπαθώντας να την ξυπνήσω να μας πει που ήταν το σπίτι της. 
Πήραμε την κεντρική Λεωφόρο στου Ζωγράφου και ανηφορίζαμε. Κάποια στιγμή η Βεατρίκη πετάχτηκε πάνω άνοιξε τα μάτια κοίταξε μπρος, δεξιά κι αριστερά και ξανάπεσε στον ώμο μου πάλι κοιμισμένη. 
    «Τα κοπάνησε η μικρή; ε; Καλά εσύ δεν ξέρεις που μένει;» ρώτησε ο ταξιτζής.
    «Πρώτη φορά την είδα σήμερα.» είπα σχεδόν ντροπιασμένος.
    «Έμπλεξες φίλε! » είπε εκείνος.
Ενώ ανηφορίζαμε προς τα πάνω σιωπηλοί περιμένοντας δε ξέρω κι εγώ τι, ξανατινάζεται πάνω η κοπέλα κοιτάζει μπροστά της, γυρίζει κοιτάζει εμένα με θολωμένο βλέμμα, ρίχνει μια ματιά στον ταξιτζή μπροστά, σηκώνεται απότομα από το κάθισμά της, σκύβει και δαγκώνει τον οδηγό στο λαιμό. Εκείνος ξαφνιασμένος, ουρλιάζοντας από τον πόνο χάνει τον έλεγχο του αμαξιού που ευτυχώς καβάλησε το κράσπεδο ενός πεζοδρομίου και σταμάτησε. 
Ο ταξιτζής, άνοιξε την πόρτα, βγήκε από το αμάξι κρατώντας τον πονεμένο του λαιμό, άνοιξε την πίσω πόρτα, και χωρίς άλλη κουβέντα είπε:
    «Έξω γρήγορα!!»
Βγήκα. Τράβηξα την κοπέλα την κράτησα καλά για να μη πέσει και στάθηκα εκεί κοιτάζοντας το ταξί να φεύγει. 
Το δροσερό νυχτερινό αεράκι που φυσούσε, φαίνεται πως επέδρασε αναζωογονητικά πάνω στην μεθυσμένη κοπέλα, γιατί την ένιωσα να σταθεροποιείται στα πόδια της. Όρθωσε το κορμί της και κοίταξε γύρω της.
    «Εκεί!» είπε δείχνοντας μου μπροστά.
Ένας μακρύς μαντρότοιχος και μια μεγάλη αυλόπορτα ήταν εκεί που μου έδειχνε.
    «Μα...μα...» ψέλλισα
   «Shut up Alexander!» είπε τραβώντας με από το χέρι. 
Το γύρισε στα Αγγλικά τώρα!  Alexander; Ποιος ήταν ο Alexander; Και γιατί πηγαίναμε εκεί;
Προχωρήσαμε. Όταν φτάσαμε στην αυλόπορτα, την έσπρωξε και εκείνη αθόρυβα άνοιξε. Μπήκαμε μέσα. Προχωρήσαμε. Δεξιά μας ήταν κάτι χαμηλά κτίρια. Σαν  γραφεία έμοιαζαν.
Όταν είδα τους πρώτους τάφους θέλησα να σταματήσω αλλά....
    «Come Alexander!» διέταξε σχεδόν. Μα ποιος ήταν αυτός ο Αλεξάντερ;
Φτάσαμε σε κάποιο σημείο που ο αυλότοιχος του νεκροταφείου Ζωγράφου, έκανε μια γωνιά. Είχε ψύχρα εκεί μέσα. Ευτυχώς που φορούσα το σακάκι μου. Εκεί στη γωνιά, εκείνη σταμάτησε. Ακούμπησε την πλάτη της στον πέτρινο τοίχο, και με τράβηξε με βια πάνω της. Κόλλησε τα χείλη στα δικά μου και  τα δάγκωσε. Δεν μπόρεσα να φωνάξω γιατί το στόμα της έφραζε το δικό μου. Πήρε τα χέρια μου και τα τύλιξε γύρω από το κορμί της. Οι κινήσεις της ήταν τόσο προκλητικές που ομολογώ ότι ξέχασα πως βρισκόμουν νύχτα μέσα σε νεκροταφείο και παρασύρθηκα απ το πάθος της. Κάποια στιγμή κατέβασε μια από τις τιράντες που κρατούσαν το κίτρινο φόρεμά της, πήρε το χέρι μου και το κόλλησε πάνω στο γυμνό της στήθος.
    «Yes Alexander. You remember? Me so hot, you so hot! Yes?»
    «Yes, yes» έλεγα κι εγώ. Τι να λεγα έτσι όπως με είχε καταντήσει...ώσπου πάνω στις παθιασμένες της κινήσεις άκουσα ή μάλλον ένιωσα σαν να σχίζεται κάτι. Απομακρύνομαι κάπως από πάνω της και την αντικρίζω εκεί.... να στέκει ολόγυμνη μπροστά μου. Δε φορούσε τίποτα από μέσα.
    «Θεέ μου !» είπα. Κοίταξα γύρω μου. Τι θα γινόταν αν με έπιανε κανείς νυχτιάτικα μέσα στο νεκροταφείο με μια γυμνή κοπέλα στην αγκαλιά;
Έσκυψα και σήκωσα το σκισμένο από πάνω ως κάτω φόρεμα. Προσπάθησα να το τυλίξω πάνω της αλλά αυτό γλίστραγε και έπεφτε  χάμω κι κείνη μουρμούριζε: «Alexander so hot, so hot!»
    Κάποια στιγμή κατάφερα να φέρω το φόρεμα στη θέση του αλλά έπρεπε να βρώ τρόπο να μην ξαναπέσει. Κρατώντας την με το ένα χέρι, βγάζω με το άλλο την γραβάτα  τραβώντας την  και αφού κόντεψα να πνιγώ την τυλίγω τελικά γύρω από το φόρεμα της,  κάνοντας έναν κόμπο μπροστά εκεί στο ύψος της μέσης. Υστερά βγάζω το σακκάκι μου και της το ρίχνω στην πλάτη ακριβώς την στιγμή που έχανε πάλι τις αισθήσεις της.
    «Να πάρει ο διάολος είπα» αλλά δαγκώθηκα αναλογιζόμενος που βρισκόμουν. Σκύβω την σηκώνω και την παίρνω στα χέρια. Έτσι αφού σκόνταψα σε δυο τρεις τάφους που ήταν κοντά σε μια μικρότερη είσοδο του κοιμητηρίου βγήκα σε έναν πλαϊνό δρόμο. 
    Απέναντι είδα ένα περίπτερο ανοιχτό. Προχωράω που λέτε με την κοπέλα στα χέρια και πήγα στο περίπτερο. Ο περιπτεράς με παρακολουθούσε που πλησίαζα. Μόλις έφτασα απέναντι του, γέρνω λίγο προς τα πάνω το κορμί της κοπέλας που κρατούσα και λέω:
    «Με συγχωρείτε. Μήπως ξέρετε αυτή την κοπέλα;»
Εκείνος μόλις είδε το πρόσωπό της, μου φάνηκε σαν να πάνιασε. 
    «Μα..μα...μα αυτή...αυτή ... είναι η Βεατρίκη...πως...» ψέλλισε.
    «Μάλιστα ξέρω πως τη λένε. Δε ξέρω που μένει.»
Εκείνος αποφεύγοντας να κοιτάξει την κοπέλα στο πρόσωπο είπε:
    «Σε κείνο το διόροφο απέναντι!» 
Τον ευχαρίστησα και προχώρησα προς τα εκεί. Ανέβηκα μερικά σκαλοπάτια και έφτασα στην εξώπορτα. Τι να κανα τώρα! «Χτύπα το κουδούνι» είπε μια φωνή μέσα μου. Το πάτησα και άκουσα ένα στριγγό ήχο από μέσα. Περίμενα, περίμενα. Τίποτα. Ξαναδοκίμασα. Τίποτα. Τα χέρια μου πονουσαν τώρα από το  βάρος της κοπέλας. Την ακούμπησα απαλά στο κεφαλόσκαλο. Τότε σκέφτηκα ότι κάπου θα πρέπει να είχε τα κλειδιά της. Ανοιξα την τσάντα της έψαξα. Σχεδόν αμέσως -περίεργο για γυναικεία τσάντα- τα δάχτυλά μου έπιασαν ένα κρίκο με κλειδιά. 
Τα άρπαξα και δοκίμασα ένα. Πάλι τυχερός. Η πόρτα άνοιξε και από το φως το δρόμου είδα ότι μπροστά μου ήταν μάλλον το χωλάκι του διαμερίσματος. Μπήκα. Τράβηξα την αναίσθητη κοπέλα μέσα . Την άφησα στο δάπεδο. Στάθηκα όρθιος κοιτάζοντας γύρω μου. Η μυρωδιά δε μου άρεσε καθόλου εκεί μέσα. Μα καθόλου. Γυρίζω βγαίνω από την εξώπορτα, την τραβάω πίσω μου να κλείσει κατεβαίνω τις σκάλες και βρίσκομαι στο δρόμο. 
    Το δροσερό αεράκι με συνέφερε κάπως. Την ίδια στιγμή όμως συνειδητοποίησα ότι το σακάκι μου είχε μείνει μέσα μαζί με την κοπέλα. Και η γραβάτα. Καλά η γραβάτα. Αλλά στο σακάκι μου είχα την άδεια παραμονής μου στην Ελλάδα  - τότε ακόμη δεν είχα αποκτήσει ελληνική υπηκοότητα- και τα λεφτά μου όλα. 
    Τι στο καλό θα έκανα τώρα; Αποφάσισα να πάω σπίτι και να ξαναγυρίσω το πρωί μπας και την βρω ξύπνια την Βεατρίκη για να πάρω πίσω το σακάκι μου. Α! Και τη γραβάτα μου βεβαίως.
    Το άλλο πρωί βρέθηκα ξανά εκεί. Τώρα με το φως της μέρας έβλεπα πόσο κοντά ήταν το "Κοιμητήριον Ζωγράφου" από το σπίτι της κοπέλας. Κοίταξα την ώρα. Είχε πάει δέκα. Δεν ήταν και πολύ νωρίς. Ανέβηκα τα λίγα σκαλοπάτια και στάθηκα μπροστά στην πόρτα. Διστακτικά πάτησα το κουδούνι. Άκουσα και πάλι τον στριγκό ήχο από μέσα. Δεν πρόλαβα να κατεβάσω το χέρι μου και η πόρτα άνοιξε με φόρα. Ένας θεόρατος τύπος με παχύ μουστάκι και φαλάκρα μου άνοιξε και με κοίταξε. 
    «Τι θέλεις... πάλι;» ρώτησε με εχθρικό ύφος.
    «Μα εγώ....εγώ...να...θα ήθελα να δω την Βεατρίκη παρακαλώ!»
    «Καλά δε ντρέπεσαι; Πάλι τα ίδια Αλέξανδρε; Δεν έχεις τσίπα πάνω σου; Αλήτη ε αλήτη! » φώναξε ο άλλος εξωφρενών. Σάστισα, υποχώρησα και παραλίγο να γκρεμοτσακιστώ από τις σκάλες πίσω μου. Μα τι εννοούσε με κείνο το "πάλι τα ίδια Αλέξανδρε;.."
    «Πάνω στο συμπλήρωμα ενός χρόνου έρχεσαι; Θέλεις να παίξεις με τον πόνο μου; Άϊ χάσου από μπροστά μου παλιό τέντυ- μπόι!» πρόσθεσε φωνάζοντας και μου έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα.
Έμεινα να κοιτάω την κλειστή πόρτα. Γύρισα και κατέβηκα τα σκαλιά. 
    Δεν ήξερα τι να κάνω. Εντάξει με την άδεια παραμονής μου, θα έβρισκα λύση. Αλλά γιατί αυτή η αντίδραση από τον τύπο εκεί πάνω. "Πάλι τα ίδια Αλέξανδρε;"  είχε φωνάξει.  Τότε θυμήθηκα τα χθεσινοβραδινά με την κοπέλα να μου λέει με πάθος: "Yes Alexander. You remember? Me so hot, you so hot! Yes?"     Άρα ο άνθρωπος με μπέρδευε με άλλον.  Αποφάσισα να φύγω έτσι κι αλλιώς δεν έκανα τίποτα εκεί πια και προχώρησα προς το περίπτερο που είχα σταθεί το προηγούμενο βράδυ. Τώρα μέσα ήταν μια κυρία. Στάθηκα για μια στιγμή αλλά το προσπέρασα. Είδα εκείνη την πλαϊνή πόρτα από όπου βγήκα χθες την νύχτα κρατώντας στα χέρια το αναίσθητο μεθυσμένο κορίτσι. Δε ξέρω πως μου ήρθε να πάω προς τα από κει. Προχώρησα και περνώντας μέσα είδα τους πρώτους τάφους που βρίσκονταν κοντά στην έξοδο ή είσοδο  - όπως το πάρει ο καθένας -.  
    Το φως της μέρας και ο κόσμος που ήταν μέσα στο κοιμητήριο τώρα, το έκαναν μάλλον ελκυστικό με το πράσινο και την ηρεμία που επικρατούσε στον χώρο. Περπατώντας έφτασα στο σημείο που ο τοίχος έκανε εκείνη την γωνία όπου σταθήκαμε το προηγούμενο βράδυ. Θυμόμουν ακόμη την αίσθηση του γυμνού της στήθους στην παλάμη μου. Η εικόνα του ολόγυμνου κορμιού της που ακουμπούσε στον πέτρινο τοίχο με το κίτρινο σχισμένο της φόρεμα να βρίσκεται  χάμω ανάμεσα στα πόδια μας,  πρόβαλε ολοζώντανη μπροστά μου ώσπου βρέθηκα μπροστά σε ένα δέντρο. 
Από ένα κλαδί του, όμορφα διπλωμένο, κρεμόταν το σακάκι μου.....
    Ήταν τέτοιο το σοκ μου που κόντεψα να πέσω μέσα σε έναν ανοιχτό λάκκο εκεί δίπλα. Άπλωσα διστακτικά  το χέρι να πάρω το σακάκι μου από το κλαδί όταν είδα ότι ακριβώς από κάτω ήταν ένας τάφος. 
Διάβασα στη μαρμάρινη πλάκα:

Βεατρίκη - (Επώνυμο)

13 Μαρτίου 1944 - 11 Αυγούστου 1965

Ανατρίχιασα ολόκληρος. Μα είναι δυνατόν; 
    Μα τι έζησα την προηγούμενη νύχτα; 
Ποιο ήταν το κορίτσι που γελούσε στο σινεμά; Δεν ξέρω!
Ποιο ήταν το κορίτσι με έφερε εδώ χθες το βράδυ και με φώναζε Alexander;  Δεν ξέρω!
Ποιο ήταν το κορίτσι που με φιλούσε με τόσο πάθος  λίγες ώρες πριν; 
Τα έζησα όλα τούτα; Τα ονειρεύτηκα; Τα φαντάστηκα;  
Και τότε μου  ήρθε να κλάψω. Να κλάψω γοερά. 
    Δεν με ενδιαφέρει να ξέρω τελικά ποιο ήταν το κορίτσι εκείνο. 
Το μόνο για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι το έκλαψα εκείνο το κορίτσι.
Ναι έκλαψα πάνω από τον τάφο ενός κοριτσιού που είχε γεννηθεί την ίδια με μένα μέρα και στις 11 Αυγούστου του 1965, είχε φύγει απ την ζωή, μόλις 21 ετών παιδί.
Της χάρισα τα δάκρυά μου σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος ή ο ίδιος ο εαυτός μου.
Μήπως ήταν; 
Ίσως μάθω κάποτε, εκεί που νομίζω ότι μαθαίνεις, ποιος στα αλήθεια είσαι ή ήσουν ή θα είσαι...