ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ [3] ΕΝΑΝ... ΚΑΧΕΧΤΗ!

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ

     Μόλις  άκουσε την φωνή της γυναίκας εκεί στην είσοδο, έκανε μια προσπάθεια να συρθεί στα πλακάκια του διαδρόμου όσο μπορούσε πιο γρήγορα.  

«Μα τι θέλει αυτή μετά από τόσο καιρό; Και το κλειδί; Είμαι ηλίθιος!  Γιατί δεν άλλαξα κλειδαριά μετά; Κι αυτός μαζί της ποιος είναι;» Τα ερωτηματικά έπεφταν στον νου του σαν καρφιά.

    Ήταν σίγουρος ότι σε ελάχιστα λεπτά θα τον έβλεπαν. Έφτανε μόνο, από το χωλάκι της εισόδου να προχωρήσουν προς την κουζίνα. Ε! Μια ευθεία ήταν. Θα τον έβλεπαν οπωσδήποτε  να κείτεται χάμω εκεί, ανάσκελα με το κεφάλι προς το μέρος τους. 

Και λοιπόν; 

    Εκείνη την στιγμή μια τρομερή σουβλιά δεξιά στο πρόσωπό του, παραλίγο να τον κάνει να φωνάξει. Ούτε ήξερε πως κρατήθηκε. Αμέσως όμως μετά αναρωτήθηκε: «Γιατί φοβάμαι;» 

Το ερώτημα όμως αυτό αντί να τον ηρεμήσει, του γέννησε ένα  συναίσθημα πανικού που τον ώθησε να συρθεί προς την πόρτα του μπάνιου με τον τρόπο που είχε πριν λίγο ανακαλύψει:  Αριστερή παλάμη σπρώχνει δάπεδο. Αριστερή πατούσα σπρώχνει δάπεδο. 
Αν ήταν όρθιος  με δυο τρία βήματα θα είχε βρεθεί μέσα στο λουτρό. 

Ναι αλλά, γιατί; Τι θα κέρδιζε;  «Μα γιατί που να πάρει η ευχή φοβάμαι;» αναρωτήθηκε πάλι.

    « Βλέπεις σαλόνι; Πολυτέλειες ε; Σπιταρόνα!» Άκουσε την γνώριμη γυναικεία φωνή

     «Πολλές αντίκες! Συλλέκτης είναι;» Είπε η ανδρική φωνή

     «Τι συλλέκτης μωρέ ο μαλάκας. Του τα άφησε μια θειά του γεροντοκόρη μαζί με το σπίτι.»

«Μαλάκας! Ώστε μαλάκας λοιπόν ε! » Σκέφτηκε, ενώ σερνόταν προς τη πόρτα του μπάνιου.   Σταμάτησε το σούρσιμο. «Τέτοιος ήμουνα γι αυτήν ε; Ένας μαλάκας ε; Δίκιο έχει η γυναίκα! Μεγάλος μαλάκας. Χοντρομαλάκας! Και τώρα ένας μισός χοντρομαλάκας!»  Του ήρθε να γελάσει. Κρατήθηκε όμως γιατί φοβήθηκε τους πόνους στο πρόσωπο.  Χαμογέλασε έστω κι αν αισθάνθηκε μόνο το μισό του πρόσωπο να τραβιέται. Έναν καθρέφτη. Θα ήθελε έναν καθρέφτη τώρα. Να δει. Να δει τα μούτρα του. Ναι τώρα! Έναν καθρέφτη! Τίποτα άλλο δεν τον ένοιαζε πια!

    «Ε α  κα χ εχτη!» φώναξε με όση δύναμη είχε. 

    «Άκουσες κάτι;» Είπε ο άνδρας εκεί στο σαλόνι

    «Ναι. Απ έξω θα είναι. Τα παιδιά στο σχολείο απέναντι.» απάντησε η γνώριμη γυναικεία φωνή.

    «Κα χ εχτη!» Ξαναφώναξε εκείνος. Πόνεσαν οι μυς του προσώπου του. Αλλά ήθελε τον καθρέφτη. 

    «Μα όχι από μέσα είναι!»  είπε ο άνδρας. «Κάποιος είναι μέσα.» Πρόσθεσε.
    «Δίκιο έχεις! Έλα, έλα πάμε να φύγουμε.» Είπε εκείνη ανήσυχη.

 Ο Τάκης ένιωσε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του που ακουμπούσε στο δάπεδο τις δονήσεις που γεννούσαν τα βιαστικά βήματα. Άκουσε την  εξώπορτα να ανοίγει. Ένιωσε το ρεύμα του αέρα που ερχόταν από το κλιμακοστάσιο. Θα ήθελε πολύ να μπορούσε να δει. Αλλά έτσι όπως ήταν με την κορφή του κεφαλιού του στραμμένη προς την έξοδο, όσο κι αν γύριζε τα μάτια προς  τα πάνω και πίσω ήταν αδύνατον να δει. Περίμενε  να ακούσει την εξώπορτα να κλείνει. Αλλά δεν την άκουγε. Ο αέρας που ερχόταν από το κλιμακοστάσιο, έφερνε μια ελαφριά ψύχρα. 
    Τότε άκουσε δυο- τρία βήματα από το χωλ της εισόδου. Σταμάτησαν.Προχώρησαν λίγο ακόμη. Βαθιά εισπνοή.  Τώρα τα βήματα ήταν πάνω στα πλακάκια του διαδρόμου. Μια πνιχτή κραυγή. Τα βήματα πλησίαζαν προς αυτόν. Σταμάτησαν. Δισταγμός. Μερικά βήματα ακόμη και ένα κεφάλι πρόβαλε από πάνω του. Του φάνηκε τεράστιο.
    «Θεέ μου! Τάκηηη!!!» Φώναξε εκείνη μόλις τον αναγνώρισε. «Πέτρο, Πέτρο, έλα μέσα γρήγορα!» φώναξε γυρίζοντας προς την είσοδο. 
Η εξώπορτα έκλεισε. Βήματα βιαστικά. Το δάπεδο δονούνταν ρυθμικά κάτω από το κεφάλι του. 
    «Τι είναι; Τι είναι;» είπε εκείνος σκύβοντας πάνω από τον Τάκη.
    «Κάτι έπαθε. Δεν είναι καλά.!!» φώναξε σχεδόν υστερικά εκείνη. 
    « Ποιος είναι;»ρώτησε ο Πέτρος
    «Ο Τάκης. Κάτι έχει. Κοίτα το στόμα του. Έχει στραβώσει. Θεέ μου!»
    «Μα δε μου είπες ότι είναι στο γραφείο του;»
Τώρα ο Τάκης έβλεπε δυο κεφάλια να καλύπτουν ολόκληρο το  οπτικό του πεδίο. 
    « Πέτρο έλα, έλα βοήθησε με να τον πάμε να ξαπλώσει. Τάκη, Τάκη μ' ακούς Τάκη; Η Νίκη είμαι!» φώναξε εκείνη. Τα μάτια της έδειχναν τρόμο και ανησυχία.
    «Κα χ εχτη!» είπε εκείνος «Ε ια κα χ έχτ η» Έναν καθρέφτη ήθελε. Μα τι τον είχε πιάσει με τον καθρέφτη; Απορούσε!
    «Δεν καταλαβαίνω! Τι; Τι είπες; Μη φοβάσαι θα καλέσω βοήθεια!» είπε  εκείνη με έκδηλη την ανησυχία στην φωνή της. 
     «Πέτρο έλα πιάσε τον εσύ από τις μασχάλες  κι εγώ από τα πόδια να τον πάμε μέσα στο δωμάτιό του, στο κρεβάτι θα ξυλιάσει στα πλακάκια.»
    «Ρε Νίκη μήπως είναι καλύτερα να τον αφήσουμε έτσι και να φύγουμε; Να μη βρούμε και κανένα μπελά, έτσι όπως μπήκαμε.»
    «Μα τι λες τώρα! Μα τι λες! Είναι δυνατόν να τον αφήσουμε έτσι σαν σκυλί; Ας τον βάλουμε στο κρεβάτι και μετά βλέπουμε! Έλα πιάσε τον από τις μασχάλες.»    
Ο Πέτρος έσκυψε και ετοιμαζόταν να βάλει τα χέρια του κάτω από τις μασχάλες του Τάκη για να τον ανασηκώσει και μουρμούρισε:
    «Σε αυτό το κρεββάτι πηδιόσασταν;»
Η Νίκη πάγωσε. Τον κοίταξε έτσι όπως ήταν σκυμμένος πάνω από το κεφάλι του Τάκη. Κάτι στο βλέμμα της άλλαξε. Έριξε μια ματιά στον Τάκη, που κάτι ακαταλαβίστικο μουρμούριζε συνέχεια,  όρθωσε το σώμα της, τίναξε το μακρύ μαύρο μαλλί της και είπε με ύφος υπεροπτικό:
    «Ναι ρε! Σε αυτό πηδιόμασταν! Έχεις πρόβλημα;»
Ο Πέτρος σάστισε από το ύφος της. 
    «Όχι, όχι! Τι πρόβλημα να έχω;»
    «Κι αν θες να ξέρεις εκεί πηδιόμασταν και εκεί μου τις έδειχνε κάθε φορά μετά το πήδημα.»
    «Εκεί μέσα τις έχει;»
    «Μα τι σου λέω! »
Ο Τάκης έπαψε να μουρμουρίζει και να ζητάει καθρέφτη και τους άκουγε. Δεν καταλάβαινε για τι πράγμα μιλούσε η Νίκη. Εκείνη τον κοίταξε. Το βλέμμα  της όμως τώρα δεν είχε καμιά ανησυχία ή έγνοια πια. Ένα ελαφρύ ειρωνικό χαμόγελο ήταν χαραγμένο στα χείλη της.
    «Λοιπόν άκου τώρα» γύρισε και είπε στον Πέτρο  «αντί να τον πάμε στο κρεβάτι καλύτερα να τον πάμε μέσα στο σαλόνι και τον βάλουμε σε κείνη την μεγάλη πολυθρόνα.Εδώ θα είναι μέσα στα πόδια μας.»
    «Μα γιατί δεν τις παίρνουμε και να φύγουμε;»
    «Γιατί εξυπνάκια μου, δεν ξέρω που τις έχει.»
    «Μα καλά εσύ δε μου είπες ότι κάθε φορά μετά το...ξέρεις  σου τις έδειχνε;»
    «Ναι αλλά ο κερατάς μου πάντα μου έλεγε να πάω πρώτα στο μπάνιο πριν τις βγάλει. Ήταν έλεγε γρουσουζιά να τις δω που τις κρύβει.  Έλα, έλα πίασε τον από τις μασχάλες και τράβα τον. Θα τον πάμε στο σαλόνι στην πολυθρόνα.»
    «Ναι αλλά όταν τις πάρουμε και φύγουμε θα μας έχει δει. Θα σε έχει δει. Σε ξέρει.»
    «Πρώτα πρώτα στην κατάσταση που είναι δεν μπορεί να μιλήσει. Αλλά για κάθε ενδεχόμενο φεύγοντας εμείς είναι εύκολο... έτσι όπως κατάντησε να φροντίσουμε να μη ξαναμιλήσει.» 
    «Εννοείς ότι θα.....» είπε έκπληκτος ο Πέτρος
    «Σκάσε και τράβα τον!» είπε εκείνη αυταρχικά
Ο Πέτρος έσκυψε και τον έπιασε από τις μασχάλες ανασήκωσε τον κορμό του και άρχισε να τον σέρνει πάνω στα πλακάκια του διαδρόμου. Δεν του άρεσε όλη η ιστορία. Αλλά από τον καιρό που την ερωτεύτηκε κατάντησε υποτακτικός της.
    Ο Τάκης ένιωθε την κίνηση μόνο απο το σούρσιμο του αριστερού του ποδιού στο πάτωμα. Ήταν μπερδεμένος, γιατί όλα όσα είχε ακούσει του έμοιαζαν απειλητικά . Αλλά δεν ανησυχούσε. Πως γινόταν αυτό; Λες και δεν τον αφορούσε αυτόν το θέμα. Την είχε ακούσει ξεκάθαρα που είχε πει: «...να φροντίσουμε να μη ξαναμιλήσει.»
    Όταν έφτασαν στο σαλόνι εκείνη προπορεύτηκε και πηγαίνοντας σε μια από τις δυο μπερζέρες του σαλονιού είπε:
    «Εδώ! Φερε το μαλακισμένο εδώ. Είναι η θέση του.»
Ο Πέτρος τράβηξε τον Τάκη μέχρι την πολυθρόνα. Έβαλε αρκετή προσπάθεια να τον φέρει στο κατάλληλο ύψος και καθώς εκείνη είχε σκύψει και του κρατούσε τα πόδια τον απίθωσε σαν σακί στο φαρδύ κάθισμα. 
    « Ουφ! Βαρύς είναι! Ίδρωσα!» είπε. Έβγαλε το σακάκι του και το πέταξε στο σκαμπό δίπλα στη μπερζέρα.
    «Έλα, έλα πάμε στο δωμάτιο τώρα να βρούμε την συλλογή!»
Τώρα κατάλαβε ο Τάκης!  Τώρα!
Είχε χάσει το μισό του κορμί για το τίποτα. Θα έχανε όμως όλη τη ζωή του για μια συλλογή νομισμάτων.  
    «Α ρε θεία με τα νομίσματα σου!» σκέφτηκε, «έχει διόδια ο δρόμος για κει πάνω ε;» Γέλασε. Αλλά του βγήκε σαν βήχας το γέλιο.
Σταμάτησε και τέντωσε την προσοχή του. 
Κάτι σαν να βούιζε εκεί δίπλα του....


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ