ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ [4] Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ...

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ [Νο 3]

   Ήταν στην κυριολεξία μια μάζα από κρέας και κόκαλα κουβαριασμένα στην φαρδιά μπερζέρα του σαλονιού του. 

Αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να κρατήσει όρθιο το κεφάλι του καθώς οι μυες της δεξιάς πλευράς του δεν δούλευαν. Φανταζόταν τον εαυτό του να μοιάζει με κάποιο αξιολύπητο, άσχημο κι ασουλούπωτο ζώο ριγμένο εκεί στο φαρδύ κάθισμα. 

    Το βουητό ή μάλλον ο βόμβος, που ερχόταν από κάπου εκεί κοντά, δυνάμωνε όσο περνούσαν τα λεπτά. Κατάλαβε ότι κάποιο κινητό που ήταν σε αθόρυβη λειτουργία βρισκόταν κάπου εκεί κοντά του. Ενέτεινε την προσοχή του να εντοπίσει την πηγή αλλά ήταν ανάγκη να μπορέσει να υψώσει το κεφάλι του που ήταν πεσμένο με το πηγούνι να ακουμπάει στο στέρνο. Πως θα το σήκωνε; «Μα είναι απλό βρε βλάκα!» μονολόγησε. Τράβηξε με αρκετή προσπάθεια το αριστερό του χέρι που έτσι όπως τον έβαλαν πάνω την πολυθρόνα, είχε καθίσει πάνω του, και το έφερε κάτω από το πηγούνι του. Το έσπρωξε προς τα επάνω και κατάφερε να  κρατήσει το κεφάλι του σε μια κάπως φυσιολογική θέση.

    Μέχρι να κάνει όμως όλη την μανούβρα ο βόμβος είχε σταματήσει. Πάντως δεν υπήρχε άλλο σημείο από το οποίο θα μπορούσε να προέρχεται παρά μόνο από το σακ...

    «Τάκη από πότε είσαι έτσι;» ήταν η Νίκη που είχε έρθει στο σαλόνι χωρίς να την πάρει είδηση.

Δεν της απάντησε. Δεν ήθελε να της απαντήσει. Γιατί ντρεπόταν που δεν μπορούσε να αρθρώσει σωστά τις λέξεις. Εκείνη ήρθε και στάθηκε μπροστά του και τον κοίταζε αφ υψηλού. Χωρίς να το θέλει, ακόμη και σε αυτή την κατάσταση που βρισκόταν δεν μπόρεσε να μη θαυμάσει τις υπέροχες καμπύλες που κάλυπταν το οπτικό του πεδίο. Ήταν όμορφη η Νίκη. Ήταν θηλυκό με τα όλα του. Και ήξερε να κάνει έναν άνδρα να λιώνει στο κρεβάτι.  «Τι κρίμα!» σκέφτηκε ένα τέτοιο κορίτσι να έχει αυτή την α........»

    «Που είσαι βρε Νίκη;» άκουσε τον άνδρα να φωνάζει προφανώς από το διάδρομο.

    «Εδώ στο σαλόνι.» Είπε εκείνη. 

    «Μα δεν υπάρχει τίποτα μέσα εδώ στο δωμάτιο. Έψαξα παντού!» φώναξε ο Πέτρος από μέσα.

    Η Νίκη έσκυψε και γονάτισε απέναντι από τον Τάκη. Τον κοίταξε και του χαμογέλασε. Δεν της το ανταπέδωσε γιατί φοβόταν πρώτα μη πονέσει με την κίνηση, και ύστερα δεν ήξερε ακόμη σε τι κατάσταση ήταν το πρόσωπό του. Καθρέφτη τελικά δεν βρήκε ακόμη. 

Εκείνη έτσι όπως ήταν γονατισμένη μπροστά του και τον κοίταζε, ένιωσε κάτι από την παλιά τρυφερότητα και σεξουαλικότητα που την έδενε μαζί του παλιά, τότε που ήταν ζευγάρι. Στο βλέμμα της καθρεφτίστηκε  ξεκάθαρα το συναίσθημα. 

Ο Τάκης ξέχασε για λίγο τις πολύ άσχημες  στιγμές που είχαν περάσει τότε που εκείνη είχε αρχίσει να παρουσιάζει τα πρώτα συμπτώματα της αρρώστιας. Τι τρομερή ασθένεια του μυαλού αυτή η διπολική διαταραχή! Αυτή μανιοκατάθλιψη! Ποτέ δεν μπορούσε να ξέρει σε τι κατάσταση ήταν. Την μια ήταν πεσμένη, μελαγχολική και γεμάτη απογοήτευση χωρίς λόγο, την άλλη ήταν γεμάτη ενέργεια, κρίσεις μεγαλομανίας, έντονο εκνευρισμό ή θυμό που πολλές φορές γινόταν ανεξέλεγκτος. Πόσο υπέφερε κι εκείνη, αλλά και όλοι όσοι την αγαπούσαν. Δεν δεχόταν όμως να δει γιατρό.  Η σχέση τους είχε γίνει κόλαση. Δεν μπορούσε ποτέ να ξέρει πως θα ήταν την επόμενη στιγμή. Μέχρι που οι γονείς μέσα στην απελπισία τους, αναγκάστηκαν να πάρουν δικαστική απόφαση  και να την στείλουν στο εξωτερικό σε κάποια κλινική.
Ο Τάκης ακόμη θυμόταν τις φοβερές σκηνές που δημιουργούσε από το τίποτα. 

    Τώρα η Νίκη χαμογελώντας τρυφερά, άπλωσε αργά το χέρι της και τον ακούμπησε  ανάμεσα στα πόδια. Εκείνος δεν ένιωσε τίποτα. Ούτε καν την πίεση του χεριού της. «Τι κρίμα!» σκέφτηκε «καλύτερα να πέθαινα στο ύπνο μου. Ένα κούτσουρο είμαι πια...».

    Τον πασπάτευε εκεί κάτω έχοντας ένα πονηρό χαμόγελο και μια διαβολική έκφραση καθώς ήταν σίγουρη ότι τον ταπείνωνε με αυτόν τρόπο. Του κουρέλιαζε τον ανδρισμό....
Κάποια όμως στιγμή την είδε που άλλαξε ύφος και  συνοφρυώθηκε. Επικέντρωσε το βλέμμα της στο σημείο που μάλαζε και με απορία ένιωθε το όργανό του να σκληραίνει κάτω από την παλάμη της. «Μα πως γίνεται;» Είπε. 
Εκείνος απομάκρυνε το αριστερό του χέρι με το οποίο κρατούσε όρθιο το κεφάλι του και κείνο έπεσε πάνω στο στέρνο του. Έστρεψε τα μάτια προς κάτω ακολουθώντας το βλέμμα της Νίκης και είδε έκπληκτος την στύση του να τεντώνει το ρούχο που φορούσε.  «Μα πως;   Αναρωτήθηκε.  «Αφού δε νιώθω τίποτα! Πως αυτό..»

     «Τα καταφέρνουμε λοιπόν ε;» είπε εκείνη συνεχίζοντας να ταξιδεύει γύρω-γύρω με το χέρι της πάνω στην ερεθισμένη περιοχή του κορμιού του.

    «Μα τι κάνετε εδώ;» Ακούστηκε η φωνή του Πέτρου ο οποίος ήρθε χωρίς να τον αντιληφθούν.

Εκείνη χωρίς καν να σταματήσει την κίνηση του χεριού, ούτε να πάρει το βλέμμα της από το σημείο που μάλαζε, σαν μαγεμένη είπε:

    «Πέτρο, έλα να δεις! Του σηκώνεται ακόμη! Αλλά βρωμάει. Έχει κατουρηθεί πάνω του...»

Εκείνος ούτε που κουνήθηκε. 

    «Μα καλά δεν ντρέπεσαι;» Αντέδρασε ο Πέτρος! «Με φωνάζεις για να μου δείξεις πως παίζεις με το.....»

   «Ναι ρε βλάκα! Είναι πολύ ενδιαφέρον. Δεν ήξερα ότι οι παράλυτοι μπορούν να το κάνουν.»

  «Μη μου πεις μόνο ότι θέλεις να το κάνεις μαζί του τώρα...!» είπε  ο Πέτρος φανερά σοκαρισμένος.

    «Γιατί μωρέ; Άσχημα θα ήταν; Πρωτοτυπία! χα χα χα χα. »

Το γέλιο της όμως αυτό δεν είχε τίποτα το εύθυμο. Το βλέμμα της αγρίεψε. Οι κινήσεις στο όργανο του Τάκη γίνανε πιο βίαιες. «Μα δε νιώθεις τίποτε;» ρώτησε τον Τάκη.

    «Ο ι! »είπε ο Τάκης.

Τότε εκείνη σηκώθηκε όρθια κρατώντας τον από το διεγερμένο όργανο και έκανε μια κίνηση σαν να ήθελε να του το ξεριζώσει, φωνάζοντας: «Αχρηστο, πράγμα, άχρηστο πράγμα. Για πέταμα είσαι!»

    Ο Τάκης ένιωσε έντονο πόνο στην αριστερή πλευρά των βουβώνων του. Βόγκηξε!.

    «Σ' αρέσει ε; Μαλάκα;»

    «Ο ι, ο ι, πο άω» 

    «Πονάς ε; Πονάς;»

    «Ρε συ Νίκη. Άφησε τον!» Είπε  ο Πέτρος από κει που ήταν.

   «Σκάσε! Βούλωστο!» Φώναξε. «Άμα θέλω του το  ξεριζώνω κιόλας! Εσένα τι σε κόφτει;  Εσένα πηδούσε;»

   «Μα τι πράγματα είναι αυτά. Εμείς ήρθαμε να πάρουμε την συλλογή. Άστον αυτόν! Δε βλέπεις ότι πονάει; Ας  πάρουμε αυτό για το οποίο ήρθαμε και ας φύγουμε.Όχι όμως και να σκοτώσουμε!»

    «Τι είπες βρε ηλίθιο πλάσμα; Τι είπες; Τώρα πια, θα  φύγουμε και θα τον αφήσουμε έτσι; Θα μας καρφώσει ο σακάτης!» Στράφηκε προς τον Τάκη. «Θα μας καρφώσεις άχρηστε μαλάκα. Δεν είναι;»

    «Ο ι, ο ι !» Φώναξε ο Τάκης με όση δύναμη μπορούσε. 

  «Καλά, καλά. Πες μας τώρα όμως που το  έχεις το κουτί.» Είπε εκείνη σκύβοντας πάνω του με απειλητικό ύφος. Πήρε το πηγούνι του στο χέρι της και έστριψε το κεφάλι του προς τα πάνω για να βλέπει να μάτια του. 

    «Που είναι το κουτί με τα χρυσά νομίσματα;» είπε με δυνατή φωνή «Λέγε είπα!»

Ο Τάκης την κοίταζε, νιώθοντας παράλληλα τον πόνο να απλώνεται σε όλο του το πρόσωπο έτσι όπως τον κρατούσε. Δε μίλησε. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Είχε την αίσθηση ότι τα χείλη του θα έσκαγαν από την πίεση που ένιωθε να αναπτύσσεται μέσα τους. Θα πρέπει όμως να ήταν τελείως αστείος έτσι όπως είχε γίνει,  γιατί εκείνη αφού τον κοίταξε συνοφρυωμένη για λίγο,  έσκασε μετά στα γέλια κοιτάζοντάς τον. 
    «Μα πως είσαι είσαι έτσι;» είπε χλευαστικά. Τράβηξε το χέρι της από το πρόσωπό του και  το κεφάλι του έπεσε και ακούμπησε στο στέρνο του. 

    «Μα γιατί του φέρεσαι έτσι;» Άκουσε τον Πέτρο να την ρωτάει.

  «Να μη σε νοιάζει. Δικός μου γκόμενος ήταν, όχι δικός σου. Ή μήπως έχεις διαστροφές που δεν τις ξέρω!»

    «Μη λες βλακείες. Τι κάνουμε τώρα;»

  «Λοιπόν κοίτα! Εγώ θα ψάξω στο υπνοδωμάτιο στα ντουλάπια και τα συρτάρια.... Εσύ να πας δίπλα στο δωματιάκι που χρησιμοποιεί για γραφείο και να κοιτάξεις παντού ακόμη και κάτω από τον καναπέ. Και μετά βλέπουμε..» 

    «Και στον καναπέ, εκεί στο γραφείο του, το είχατε κάνει;» Ρώτησε ο Πέτρος.

Εκείνη σταμάτησε απότομα. Γύρισε τον κοίταξε καλά-καλά και χωρίς να του πει τίποτα, γύρισε και άρχισε να κατευθύνεται πίσω προς το σαλόνι.

    «Μα που πας; »Την ρώτησε εκείνος.

    «Να μη σε νοιάζει! Πήγαινε εσύ στο γραφείο όπως σου είπα.»

Του Πέτρου του φάνηκαν παράξενα τα μάτια της την ώρα που του τα έλεγε αυτά.

    Ο Τάκης που τους άκουγε να απομακρύνονται προσπαθούσε ακόμη να συνέλθει από την αίσθηση που του προκάλεσε η απρόσμενη στύση που είχε λίγο πριν. Χωρίς να ξέρει  γιατί, η θέα του ερεθισμένου του οργάνου, του χάρισε ένα είδος αυτοπεποίθησης. Βέβαια τι θα  μπορούσε να  κάνει με μια στύση; Να την χρησιμοποιήσει σαν όπλο; Μαχαίρι ας πούμε; 
Του φάνηκε τόσο αστεία η σκέψη που βάλθηκε να γελάει. Επώδυνο ήταν βέβαια το γέλιο, αλλά και λυτρωτικό. «Ακου μαχαίρι... το πουλί μου! Ε ε ε ε ε» γέλασε. Έτσι έβγαινε το γέλιο από το παραμορφωμένο του στόμα.

    «Γελάς;» 

Η  όποια ευφορία του δημιουργήθηκε χάθηκε. Εκείνη ήρθε και στάθηκε πάλι μπροστά του στην πολυθρόνα. Έβλεπε ξανά τις θηλυκές καμπύλες του κάτω μισού το κορμιού της. «Τι γυναίκα! Τι κρίμα!» σκέφτηκε. 

   Η Νίκη έσκυψε και γονάτισε όπως πριν μπροστά του. Εκείνος χρησιμοποιώντας πάλι το αριστερό του χέρι σήκωσε το κεφάλι του και το κράτησε  σε τέτοιο ύψος που να μπορεί να την κοιτάζει κατάματα. Εντυπωσιάστηκε από την αλλαγή που είδε στο βλέμμα της. 

Ήταν τέτοια η τρυφερότητα με την οποία τον κοίταζε που του θύμισε τα παλιά.

    «Πόσο λυπάμαι αγάπη μου!» του είπε

«Αγάπη μου;» αναρωτήθηκε ο Τάκης. Αλλά και τα μάτια της ήταν βουρκωμένα. Γνήσιος ο πόνος που καθρεφτιζόταν μέσα τους. 
    «Θα δεις! Όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Θα σε πάμε στο νοσοκομείο και θα έρχομαι κάθε μέρα να σε βλέπω. Θα γίνουμε πάλι όπως παλιά. Άλλωστε είδες ότι τα καταφέρνεις εκεί....» είπε κοιτάζοντας με νόημα το σημείο εκεί ανάμεσα στα πόδια του.
    «Ε ν   κοτώχεις;» ψέλλισε εκείνος.
  «Να σε σκοτώσω; Μα τι λες! Είναι δυνατόν να σκέφτεσαι έτσι για μένα; Δε θυμάσαι; Ξέχασες πόσο ταιριάζαμε οι δυό μας; Όλοι μας ζήλευαν. Δε θυμάσαι;»
    «...αι» Ναι ήθελε να πει. 
Αν μπορούσε όμως να της θυμίσει εκείνη την μέρα που ενώ έκαναν έρωτα, τη στιγμή του οργασμού, ξαφνικά τον χτύπησε στο κεφάλι με ένα βαρύ μεταλλικό σταχτοδοχείο σε σχήμα χελώνας που είχε φέρει από την Ινδία πριν από χρόνια! Το σημάδι, το είχε ακόμη εκεί πάνω από δεξί φρύδι. Ήταν η πρώτη ένδειξη ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ακολούθησε ο ξυλοδαρμός της ίδιας της μητέρας σε τέτοιο βαθμό που η άμοιρη γυναίκα μεταφέρθηκε βαριά χτυπημένη στο νοσοκομείο.
    «Εγώ σε επιθύμησα και είπα να έρθω να σε δω μετά τόσο καιρό! Νόμιζα ότι ήσουνα στο γραφείο και είπα να σου κάνω έκπληξη...ωραία δεν είναι; ε»
    «Φο  ύ » Πολύ! ψέλλισε. Εκείνη περιέργως καταλάβαινε. «Ο  α ος   οις  ει αι;»
   «Ο άλλος ποιος είναι; Τίποτα μωρέ! Να! Κάνουμε παρέα κάπου- κάπου. Τίποτα το σοβαρό. Αλλά εσύ;» πρόσθεσε... 
Ο Τάκης, είδε κάτι να αλλάζει στο βλέμμα της εκείνη την στιγμή. Του φάνηκε σα να μεγάλωσαν οι κόρες των ματιών της.
    «Εσύ ρε χούφταλο γιατί με παράτησες τότε; ε; Τους πίστεψες αυτούς που λέγανε ότι είμαι τρελή ε;»
   «Ο  ι  ο  ι» τραύλισε εκείνος, βλέποντας την τρομακτική λάμψη που γεννήθηκε στα μάτια της.
    «Τι όχι μωρέ κωλοπαράλυτε!. Γιατί δεν ήρθες να με δεις ούτε μια φορά στην κλινική που με κλείσανε; ε;» 
Σηκώθηκε όρθια και απλώνοντας το πόδι της του έδωσε μια κλωτσιά στα πόδια. Δεν ένιωσε και πολλά πράγματα. Ένα τράνταγμα μόνο στη αριστερή γάμπα. 
    «Τώρα θα δεις άχρηστο πλάσμα! Μόλις πάρω το κουτί με χρυσά νομίσματα της βρωμοθειάς σου. Θα δεις τι έχει να πάθεις.»
Τον έφτυσε κι έφυγε. 
Αφησε το κεφάλι του να πέσει και πάλι στο στέρνο και είδε ότι είχε σχηματιστεί μια μεγάλη καινούργια κηλίδα από ούρα μπροστά. Η μυρωδιά τον αηδίαζε. 
    Διψούσε όμως. Διψούσε πολύ. Δεν θυμόταν από πότε είχε να πιεί νερό. Χωρίς να το σκεφτεί καθόλου έφερε το αριστερό του χέρι στο σημείο του παντελονιού της φόρμας του που είχε μουσκέψει και πέρασε τον δείκτη του σε μέσα από την υγρασία. Σήκωσε αργά το δάχτυλο και το έφερε διστακτικά προς τα στραβωμένα χείλη πλησίασε τόσο όσο η μυρωδιά να είναι πια έντονη. Όμως, νίκησε η δίψα. Εχωσε βιαστικά το δάχτυλο στο στόμα και αψηφώντας προκαταλήψεις, οσμές και υγιεινή κι έμεινε εκεί να το πιπιλάει σαν μωρό. 
    Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε ο Πέτρος. Τον πλησίασε. Στάθηκε πίσω από την ράχη της πολυθρόνας όπου  τον είχανε πεταμένο. 
    «Ρε συ Τάκη. Πες μας μωρέ που τα έχεις τα καταραμένα αυτά νομίσματα γιατί θα βρούμε όλοι τον μπελά μας από την Νίκη.»
Εκείνη την στιγμή ακούστηκε πάλι κείνος ο βόμβος. Ο Πέτρος έσκυψε στο σκαμπώ πήρε το σακάκι του και από μια πλαϊνή τσέπη έβγαλε το κινητό του. 
    «Ελα! Ναι! Σε μια δουλειά είμαι. Όχι θα αργήσω λίγο. Να μη  με περιμένετε. Τα παιδιά διαβάσανε; »
    «Πέτροοοο!» ακούστηκε η φωνή της Νίκης από μέσα. «Που είσαι; Έλα αμέσως!»
   « Άντε σε αφήνω τώρα. Έχω δουλειά! Ποια φωνή! Μπα δεν είναι κανείς άλλος εδώ! Απ΄έξω θα ναι!  Τα λέμε.» Είπε ταραγμένος και πέταξε το κινητό του πάνω στο σακάκι του στο σκαμπό εκεί δίπλα στην πολυθρόνα και έφυγε βιαστικός προς τα μέσα.
    Ένας  δυνατός κρότος ακούστηκε. Κάτι  βαρύ έπεσε στο πάτωμα. Κατάλαβε!
 Η Νίκη βρήκε το κουτί με τα χρυσά νομίσματα. 
Ο χρόνος τέλειωνε....