ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ [2] ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΣΕ ΜΙΣΟ ΚΟΡΜΙ

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ Νο [1]

    Έτσι πεσμένος μπρούμυτα, πάνω στο χαλάκι, στο πάτωμα  δίπλα στο κρεβάτι, δεν μπορούσε πια να δει το φως του ήλιου που πλημύριζε τον τοίχο απέναντι. Άλλωστε τώρα που είχε πέσει εκεί χάμω το μόνο που μπορούσε να δει ήταν οι μπαλίτσες σκόνης που είχαν μαζευτεί κάτω από το κρεβάτι.

    Ο πόνος στο πρόσωπό του ήταν φριχτός αλλά δεν τον απασχολούσε καθόλου. Ούτε του φαινόταν παράξενο που δεν του έδινε σημασία. Δεν ήταν κάτι για το οποίο μπορούσε να κάνει κάτι εκείνη την στιγμή. Οπότε....

    Ακούμπησε το κεφάλι του με το πλάι, πάνω στο χαλάκι και έμεινε εκεί να παρακολουθεί τις ανάλαφρες μπαλίτσες σκόνης που κινιόταν με κάθε ανάσα του. Πίεσε τον εαυτό του να σκεφτεί.

«Μπορώ όμως να σκεφτώ;» αναρωτήθηκε και με το που έκανε τη σκέψη πήρε και την απάντηση: «Κ β β ε α μπο ώ!»  Και βέβαια μπορώ αναφώνησε. Η φωνή του,  σαν ξένη  αντήχησε στο δωμάτιο. 

    Τώρα έπρεπε να βρει τον τρόπο. Την μέθοδο. Την διαδικασία εκείνη με την οποία το μισό αριστερό του κορμί θα έσερνε μαζί του και την "άχρηστη" δεξιά πλευρά του. Δεν του άρεσε που χαρακτήριζε "άχρηστη" την παραλυμένη  δεξιά μεριά, αλλά τώρα δεν ήταν η ώρα να κρύβει αλήθειες από τον εαυτό του. 

    Βλαστήμησε και πάλι την ηλίθια συνήθεια να μην έχει κανένα τηλέφωνο στο υπνοδωμάτιο του. Ίσως αν υπήρχε εκεί το κινητό ή το ασύρματο του σπιτιού, τώρα μπορεί και να μη χρειαζόταν να κάνει ..ταξίδι ολόκληρο για ένα τηλέφωνημα. Θέλησε να σαρκάσει εκείνη την περίφημη δήλωση του: 
    «Το υπνοδωμάτιο μου το, μου άβατο μου» είπε φωναχτά, αλλά ακούστηκε σαν ένα ακατανόητο συνονθύλευμα φωνηέντων και συμφώνων κάτι σαν: «Τ ο υπππ ιο μμμ ουυ ααα ό μμμ. ουυ..».  
Του φάνηκε αστείο αυτό που βγήκε από το στόμα του και πήγε να γελάσει αλλά ο πόνος των μυών στο πρόσωπο τον απέτρεψε.   Στο τέλος, τέλος, μήπως θα έπρεπε να κλαίει αντί να κάθεται να γελάει εκεί χάμω στην κατάσταση που βρισκόταν; Ε;
«Χχχσσε με»! είπε. Το "χέσε με" ήταν μια φράση που την έλεγε συχνά όταν ...«αλήθεια πότε την έλεγε;»
    «Λοιπόν τώρα η έξοδος από δω χάμω! Τέρμα οι καθυστερήσεις . Οργάνωση. Τι εργαλεία έχουμε; » εντυπωσιάστηκε. Ούτε στο γραφείο του δεν σκεφτόταν έτσι. Εντάξει, στα διοικητικά καλούτσικος ήταν. 
Αρκεί βέβαια  να του έδιναν τις σωστές οδηγίες  και αυτός τις εκτελούσε τέλεια. Αλλά στην κατάσταση που βρισκόταν τώρα; 
Τα "εργαλεία " για κίνηση που είχε τώρα όπως  είχε ήδη διαπιστώσει, ήταν το αριστερό του πόδι, το αριστερό το χέρι  και ίσως αν χρειαζόταν το κεφάλι του με το πονεμένο πρόσωπο. Αυτά όλα κι όλα!
    Τέντωσε το αριστερό του χέρι και πίεσε το κομοδίνο που ήταν μπροστά του ακουμπισμένο στον τοίχο. Δεν μπορούσε να φανταστεί πόση δύναμη χρειάστηκε να μετακινηθεί μόλις μισό μέτρο. Ήταν και ογδόντα επτά κιλά άνθρωπος όσο να ναι! Η άρθρωση του αριστερού του ώμου διαμαρτυρήθηκε έντονα. Τον πόνεσε.  Έμεινε για λίγο ακίνητος να πάρει μια ανάσα.  H  καρδιά του βροντούσε μέσα στο στέρνο του. 
Ύστερα σήκωσε το κεφάλι να δει το αποτέλεσμα της προσπάθειας του. Είχε φτάσει τώρα στη μέση του κρεβατιού. Χρειαζόταν άλλη μια τέτοια κίνηση για να βρεθεί το κεφάλι του στα πόδια του κρεβατιού. 
    Ναι αλλά τώρα, δεν είχε τι σπρώξει για να γλιστρήσει προς τα πίσω. Σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει την παλιά ξύλινη ντουλάπα που βρισκόταν στα αριστερά του. Ακούμπησε την παλάμη εκεί και έσπρωξε με όλη του την δύναμη...Ζορίστηκε  ο καρπός του αλλά και ο ώμος του πάλι.... Στόπ! στοπ! Λάθος! Λάθος!
    Με αυτόν τον τρόπο το κορμί του έστριβε δεξιά και χωνόταν κάτω από το κρεβάτι. Σταμάτησε. Πως στο διάολο θα τραβιόταν προς τα πίσω τουλάχιστον άλλο μισό μέτρο παράλληλα με το κρεβάτι;
Το πόδι; Το καλό του πόδι; Το αριστερό;  Ναι αλλά πως!
Ας δοκίμαζε! Ακούμπησε τα δάχτυλα του ποδιού του στο ξύλινο πάτωμα πίσω του -ευτυχώς που ήταν ξυπόλυτος - και λοιπόν; Δε γινόταν τίποτα!  Αν έσπρωχνε με το χέρι το πάτωμα; Μπά! Ασήμαντη κίνηση. 
    Άρχισε να απελπίζεται. Δεν έβλεπε τρόπο να βγει από κείνο τον χώρο ανάμεσα στο κρεβάτι, το κομοδίνο και την ξύλινη παλιά ντουλάπα για να πάει προς την πόρτα. 
«Ψυχραιμίααα!» είπε από μέσα του. Δεν άντεχε πια να ακούει τα αλαμπουρνέζικα που έβγαιναν από το στόμα του κάθε φορά που πήγαινε να πει κάτι φωναχτά. Εκτός του ότι ο πόνος στο πρόσωπό του τον τρέλαινε. 
    Ξαφνικά και εντελώς αναπάντεχα  την ώρα που είχε αρχίσει να παραιτείται, του ήρθε ή σκέψη ότι ο μόνος τρόπος για να βγει από αυτήν την παγίδα ήταν να γυρίσει ανάσκελα. Την ιδέα την έδωσε η παλιά ντουλάπα ξύλινη ντουλάπα που του είχε χαρίσει η μάνα του. Στο κάτω της μέρος  στο ύψος περίπου που βρισκόταν εκείνος, είχε ένα μακρύ συρτάρι με δυο μεταλλικές χειρολαβές. Έτσι λοιπόν όπως βρισκόταν αριστερά του το άνοιξε λίγο. Χρησιμοποίησε το συρτάρι σαν βάση και πιέζοντας με όλη του την δύναμη κατάφερε να ανασηκώσει το πάνω μέρος του μισού κορμού του και μια κίνηση απελπισίας του ποδιού ανασήκωσε σχεδόν ολόκληρο το κάτω μέρος του σώματός, καταφέρνοντας να τουμπάρει το κορμί του και να πέσει ξέπνοος ανάσκελα στο πάνω στο χαλάκι στο πάτωμα. Ανάσκελα! Τα κατάφερε.
    Έμεινε ακίνητος εκεί. Πήρε βαθιές εισπνοές ενώ ο πόνος στο πρόσωπό ήταν τώρα ανυπόφορος. Κι αν πάθαινε κι άλλο εγκεφαλικό με όλες αυτές τις "ταρζανιές" που έκανε; Μήπως έκανε βλακεία; Μήπως έπρεπε να περιμένει εκεί μέχρι αύριο Τετάρτη που θα ερχόταν η  Ιόλα να του καθαρίσει να τον βρει; Χεσμένο ή κατουρημένο; Μήπως  δεν είχε σημασία;
    «Ό  ι! » φώναξε. Η φωνή του! Σαν κρώξιμο κορακιού έμοιαζε. «Ό ι ι!!»  ξαναφώναξε και αρπάζοντας το πλαϊνό ξύλο του κρεβατιού που τώρα το είχε αριστερά του τράβηξε με δύναμη. Το κορμί του μαζί με το χαλάκι σύρθηκε στο πάτωμα. Ξανατράβηξε νιώθοντας τους μυς όλης της αριστερής πλευράς σχεδόν να ξεσκίζονται από την ένταση, και βρέθηκε επιτέλους στα πόδια του κρεβατιού. Ο ενθουσιασμός του ήταν τόσο μεγάλος που ξέφυγε από κείνο τον σαν φέρετρο χώρο, που τον πήραν τα δάκρυα. Δάκρυα όμως θριάμβου!
     «Ο     π ω ο ςςς  σ α μμμ οςςςς» Ο πρώτος σταθμός!! Είπε με την βραχνοκοκορίσια φωνή του.  Έγειρε το κεφάλι του δεξιά και κοίταξε την μπαλκονόπορτα. Μέσα από τα δάκρυά του είδε κάπως θολά τις γλάστρες έξω στο μπαλκόνι. «Θέλουν  πότισμα.» σκέφτηκε. 
Αμέσως όμως άφησε πίσω τις συναισθηματικές εξάρσεις και προσηλώθηκε στην επίτευξη του επόμενου στόχου του. «Να φτάσω στην πόρτα.» 
Ξαφνικά, έτσι όπως ήταν ανάσκελα στο πάτωμα, πάνω στο χαλάκι και κοίταζε αριστερά προς την πόρτα του δωματίου, έτσι από το πουθενά, του ήρθε ή εικόνα ...λεμβοδρομίας με τους αθλητές να κωπηλατούν με ρυθμό. 
Ο ίδιος δεν είχε ιδέα από βάρκες, κουπιά,  κατάρτια, πανιά, άγκυρες και τέτοια. Πως του γεννήθηκε τώρα μια τέτοια εικόνα; 
Κι όμως! Κι όμως! «Τα κουπιά, τα κουπιά!!! Προς τα πίσω για μπροστα!!» θέλησε να φωνάξει και ταυτόχρονα  του ήρθε να σκάσει στα γέλια. «Ωραίο σύνθημα για διαδήλωση! χα χα!» Ένιωθε αυτό που λένε, αδρεναλίνη να έχει πλημμυρίσει το κορμί του. Το μισό κορμί του βέβαια!   Χωρίς να χάσει καιρό βάλθηκε αμέσως να θέσει σε εφαρμογή, αυτό του υπαγόρευε η εικόνα της λεμβοδρομίας. Ακούμπησε το την παλάμη του αριστερού χεριού και την πατούσα του αριστερού ποδιού στο παρκέ και άρχισε να σπρώχνει προς τα πίσω. Χρειάστηκε να βάλει μεγάλη δύναμη για κινήσει το σώμα του. Όμως  σιγά- σιγά το κορμί του άρχισε να κινείται προς τα μπρος με το κεφάλι προς την πόρτα. Ευτυχώς που είχε το χαλάκι από κάτω, που γλιστρούσε στο πάτωμα και έκανε πιο εύκολα τα πράγματα. Σχεδόν αμέσως, βρήκε κάποιον ρυθμό και όχι μόνο αυτό αλλά άρχισε να μαθαίνει πως να διορθώνει την πορεία του. Καθώς χρησιμοποιούσε μόνο " τα αριστερά κουπιά" η βάρκα είχε την τάση να στρέφει προς τα δεξιά. Έμαθε όμως τον τρόπο να διορθώνει αυτήν την απόκλιση. 
    Συντομότερα από όσο πίστευε έφτασε στην πόρτα. Τώρα το κεφάλι του βρισκόταν ακριβώς στο σημείο που τέλειωνε το παρκέ του δωματίου και άρχιζαν τα πλακάκια του διαδρόμου που οδηγούσε στο υπόλοιπό σπίτι. 
    «Ο γγ ε τε ος  σα μο ςς!» Ο δεύτερος σταθμός. Φώναξε! Στάθηκε εκεί λίγο να απολαύσει την επιτυχία του. Ο πόνος στο πρόσωπό του ή είχε κάπως υποχωρήσει, ή τον είχε συνηθίσει ή το είχε ο ίδιος θέσει σε πολύ κατώτερη μοίρα από τον στόχο του να φτάσει στην κουζίνα. Εκεί που πάνω στο τραπέζι ήταν τα τηλέφωνά του. Το κινητό και το ασύρματο. 
    Αλήθεια όμως! Ποιόν θα έπαιρνε; Την μητέρα του; Τον αδελφό του; Κάποιον γείτονα εδώ στην πολυκατοικία; Το γραφείο; Το 166; «Ουφ!! Δεν είναι ώρα τώρα! Ας φτάσω εκεί πρώτα...!»σκέφτηκε. 
    Ο επόμενος σταθμός: Η πόρτα του μπάνιου! Άρχισε λοιπόν να "κωπηλατεί" πάνω στο πλακάκι του χολ. Ήταν κάπως πιο δύσκολα εκεί. Αλλά δεν ήταν δα και μακριά. Τρία μεγάλα βήματα μονάχα. Διψούσε όμως. Διψούσε πολύ. Λίγο νεράκι... Ας έφτανε στην κουζ....
    Σταμάτησε.  Ένας θόρυβος. Παράξενο. Από το χολ της εισόδου. Η εξώπορτα. Κάποιος ξεκλείδωνε. Η πόρτα άνοιξε. Αμέσως έκλεισε. Ομιλίες...
    «Είναι στη δουλειά του.» Γυναικεία φωνή.
    «Είσαι σίγουρη;» Ανδρική φωνή.
    «Σιγουρότατη.» είπε η γυναικεία φωνή
    «Ναι αλλά το αμάξι του είναι κάτω.» είπε ο άνδρας
    «Πάει με το μετρό. » Είπε η γυναίκα.
Ο Τάκης πάγωσε. Αναγνώρισε την γυναικεία φωνή....


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ