Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

ΙΣΩΣ ΜΑΘΩ ΚΑΠΟΤΕ !

    Πριν επιστρέψω στην Αιθιοπία του 1959, μου ήρθε ξαφνικά στο νου κάτι που μου συνέβη εδώ στην Αθήνα το καλοκαίρι το 1966 και συγκεκριμένα στις 11 Αυγούστου του 66 και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. 
    Είχα ήδη εγκαταλείψει την Ιατρική στο τρίτο προς τέταρτο χρόνο και ψευτοδούλευα σε μια εκδοτική επιχείρηση που εισήγαγε και πουλούσε ....την "The Encyclopaedia Brittanica" (έτσι ακριβώς γραφότανε). 
    Μάλιστα! Έβγαινα με μια τσάντα και πουλούσα...αγγλική εγκυκλοπαίδεια στην Αθήνα του 1966! Στην αρχή μάλιστα θεωρήθηκα από την εταιρεία ως φαινόμενο πωλητού γιατί είχα σαρώσει όλα τα ρεκόρ πωλήσεων....μέχρι που εξαντλήθηκαν οι συγγενείς, φίλοι και φίλοι των φίλων και τέρμα οι πωλήσεις! 
    Έμενα τότε κάπου στην οδό Μιχαλακοπούλου απέναντι από το νοσοκομείο (μαιευτήριο τότε) Αλεξάνδρα. Τα βράδυα συνήθιζα να ντύνομαι καλά με το κουστουμάκι μου, το πουκαμισάκι μου, την ωραία μου γραβάτα...και πήγαινα σε ένα καλοκαιρινό σινεμά το "Alex" εκεί στην οδό Παπαδιαμαντοπούλου στα Ιλίσια .  Ήταν ένα όμορφο μέρος για να περνάς δυο ξέγνοιαστες ώρες . Δυστυχώς σήμερα έχει γίνει σούπερ μάρκετ. Κρίμα!  
Μετά τον κινηματογράφο εκεί γύρω στις 10 μ.μ, κατηφόριζα προς το ξενοδοχείο Χίλτον και πήγαινα πάνω στο ρούφ γκάρντεν, όπου ένας φίλος μου Λιβανέζος ο Ricardo, έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε. Αργά μετά τα μεσάνυχτα όταν είχαμε πιει τα ποτηράκια μας, με φώναζε και τραγουδούσα με την μπάσα φωνή μου (τότε) ... ρώσικα τραγούδια, όπως το Οchi Chernye, το Κalinka, και κάτι νέγρικα σπιρίτσουαλς όπως το Sixteen Tons που τραγουδούσανε οι Platters. Σας το βάζω πιο κάτω:
                                                     Sixteen Tons -The Platters
    Εκείνο λοιπόν το Αυγουστιάτικο βραδάκι του 66 πήγα στο Alex, όπου έπαιζε ένα θρίλερ. Τρελαινόμουν για θρίλερ. Ακόμη μου αρέσουν. Δεν  θυμάμαι τώρα ποιο φιλμ ήταν. 
Ο κινηματογράφος είχε πολλά κενά καθίσματα. Κάθισα στο κέντρο. Άναψα ένα τσιγάρο -τότε κάπνιζα για φιγούρα περισσότερο - και περίμενα να αρχίσει το φιλμ.
Όταν έσβησαν τα φώτα και άρχισαν τα "προσεχώς" ένιωσα κάποιον να κάθεται στο διπλανό μου κάθισμα. Γύρισα και μέσα στο  μισοσκόταδο, διέκρινα μια κοπέλα. Μου έκανε εντύπωση, γιατί είχε τόσα άδεια καθίσματα που δεν χρειαζότανε να έρθει να στριμωχθεί δίπλα μου. 
Αρχίζει το έργο. Νιώθω από την αρχή ότι θα ήταν καλό και με αρκετή αγωνία. Μπορώ να θυμηθώ τώρα ότι ήταν τόση η ένταση που δημιουργούσε το φιλμ που όποια διάθεση για "κολλητήρια" με την διπλανή μου πήγαν σε δεύτερη μοίρα, αφού μάλιστα δεν την είχα δει κιόλας. 
    Σε κάποια στιγμή που η αγωνία είχε φτάσει στο κατακόρυφο και ένιωθα στην κυριολεξία να χώνω τα νύχια μου στην παλάμη μου...ένα κακαριστό γέλιο από δίπλα μου, έσπασε την ατμόσφαιρα αγωνίας. Γύρισα και κοίταξα την κοπέλα δίπλα μου. Χτυπιόταν από τα γέλια. 
Όταν πέρασε η σκηνή αγωνίας η κοπέλα σταμάτησε τα γέλια. Η ταινία συνεχίστηκε. Κάθε φορά όμως που σε κάποια σκηνή όλοι μας  στο σινεμά παγώναμε από τον τρόμο εκείνη...έσκαγε στα γέλια.  Γελούσε τόσο δυνατά λες και παρακολουθούσε την πιο σπαρταριστή κωμωδία. Οι άλλοι θεατές άρχισαν να γυρίζουν και να κοιτούν... εμένα επιτιμητικά. Σαν να μου έλεγαν: «Γιατί δε της λες κάτι της γκόμενάς σου;» 
    Ήρθε το διάλειμμα.  Γυρίζω τότε  δίπλα για να δω τι είδους κορίτσι ήταν αυτό πλάι μου που γελούσε σαν χαζή  και μου κόπηκε η ανάσα. Ήταν μια πανέμορφη μελαχρινή κοπέλα με κατάμαυρα μαλλιά τραβηγμένα πίσω σε σφιχτό κότσο. Μου θύμισε παθιάρα σπανιόλα χορεύτρια του πάσο ντόμπλε. Γύρισε, με κοίταξε και χαμογέλασε. Τι να σας πω για τα μαύρα της μάτια και τα κόκκινα της χείλη. 
    Όταν τέλειωσε το διάλειμμα και ξανάρχισε η ταινία εκείνη συνέχισε  να γελάει σε όλες τις σκηνές που κορυφωνόταν η αγωνία. Οι άλλοι ενοχλημένοι γύριζαν και μόνο που δεν με έβριζαν. 
Κάποια στιγμή πήρα την απόφασή μου. Απλώνω το χέρι μου, πιάνω το δικό της και της λέω σχεδόν ψιθυριστά: «Πάμε!»
Χωρίς την παραμικρή αντίσταση σηκώθηκε και χέρι-χερι βγήκαμε από το σινεμά στην οδό Παπαδιαμαντοπούλου. Ωραία! Κρατούσα από το χέρι μια μελαχρινή κούκλα, που δεν της είχα καν μιλήσει και στεκόμουν έξω από ένα σινεμά που είχα πάει να δω ένα θρίλερ που δεν είδα, επειδή η άγνωστη κούκλα δίπλα μου ξεσήκωνε τον κόσμο στα γέλια στις κρίσιμες στιγμές του φιλμ. Πολύ ωραία! Θαυμάσια!
    Εκείνη χωρίς να αφήσει το χέρι μου είπε: «Θέλεις να πιούμε κάτι;»
    «Ναι! »Είπα
Φορούσε ένα λεπτό κίτρινο εφαρμοστό φόρεμα με τιράντες. Της πήγαινε το χρώμα.
Χωρίς να πούμε τίποτα άλλο, προχωρήσαμε προς τα πάνω και πήγαμε στην πλατεία Μαβίλη. Εκείνα τα χρόνια πάνω στην πλατεία κάποιο μαγαζί είχε καθίσματα έξω. Καθίσαμε. Χωρίς να μιλάμε. Ήρθε ο σερβιτόρος. Πριν ρωτήσει τι θα πάρουμε εκείνη είπε:
    « Ένα διπλό ούζο σκέτο για μένα»
Με παραξένεψε η παραγγελία της. Διπλό ούζο; 
    «Το ίδιο κι εγώ » είπα. 
Μου είπε ότι την έλεγαν Βεατρίκη. Απίστευτο όνομα. Υπέροχο και της πήγαινε πολύ. Βεατρίκη!!
Για να μη τα πολυλογώ η μελαχρινή πανέμορφη Βεατρίκη ήπιε τέσσερα διπλά ούζα σκέτα, χωρίς σχεδόν να πάρει ανάσα.  Τα έπινε μονορούφι.  Ειλικρινά εκτός από το όνομά της δεν θυμάμαι τι άλλο είπαμε. Ο σερβιτόρος είχε εντυπωσιαστεί από την ταχύτητα με την οποία κατέβαζε τα διπλά ούζα. 
    Κάποια στιγμή βγάζει το πορτοφόλι της από την τσάντα το ανοίγει και το πετάει στον αέρα. Κέρματα σκόρπισαν στην πλατεία. Εκείνη άρχισε να γελάει. Εγώ ντροπιασμένος που μας κοιτούσε ο κόσμος σηκώθηκα και άρχισα να μαζεύω τα νομίσματα απο χάμω. Εκείνη γελούσε. Το γέλιο της όμως τώρα δεν ήταν όπως στο σινεμά. Ήταν το γέλιο μεθυσμένης . 
Μόλις μάζεψα όσα κέρματα έβλεπα, πλήρωσα τον λογαριασμό, την σήκωσα από το κάθισμα και της είπα: 
    « Έλα! Να σε πάω σπίτι σου.» 
Την κρατούσα από τη μέση γιατί παραπατούσε και την οδήγησα σε ένα ταξί που ήταν σταθμευμένο εκεί στην πλατεία. Άνοιξα την πίσω πόρτα την έβαλα μέσα και μπήκα κι εγώ. 
    «Που μένεις;»ρώτησα 
    «Ζω..γρ...άφου» είπε μπερδεμένα
    «Που πάμε;» ρώτησε ο ταξιτζής.
    «Πάμε προς Ζωγράφου και βλέπουμε» είπα
Εκείνη μόλις το αμάξι ξεκίνησε, έγειρε στον ώμο μου κι αποκοιμήθηκε. Την σκουντούσα προσπαθώντας να την ξυπνήσω να μας πει που ήταν το σπίτι της. 
Πήραμε την κεντρική Λεωφόρο στου Ζωγράφου και ανηφορίζαμε. Κάποια στιγμή η Βεατρίκη πετάχτηκε πάνω άνοιξε τα μάτια κοίταξε μπρος, δεξιά κι αριστερά και ξανάπεσε στον ώμο μου πάλι κοιμισμένη. 
    «Τα κοπάνησε η μικρή; ε; Καλά εσύ δεν ξέρεις που μένει;» ρώτησε ο ταξιτζής.
    «Πρώτη φορά την είδα σήμερα.» είπα σχεδόν ντροπιασμένος.
    «Έμπλεξες φίλε! » είπε εκείνος.
Ενώ ανηφορίζαμε προς τα πάνω σιωπηλοί περιμένοντας δε ξέρω κι εγώ τι, ξανατινάζεται πάνω η κοπέλα κοιτάζει μπροστά της, γυρίζει κοιτάζει εμένα με θολωμένο βλέμμα, ρίχνει μια ματιά στον ταξιτζή μπροστά, σηκώνεται απότομα από το κάθισμά της, σκύβει και δαγκώνει τον οδηγό στο λαιμό. Εκείνος ξαφνιασμένος, ουρλιάζοντας από τον πόνο χάνει τον έλεγχο του αμαξιού που ευτυχώς καβάλησε το κράσπεδο ενός πεζοδρομίου και σταμάτησε. 
Ο ταξιτζής, άνοιξε την πόρτα, βγήκε από το αμάξι κρατώντας τον πονεμένο του λαιμό, άνοιξε την πίσω πόρτα, και χωρίς άλλη κουβέντα είπε:
    «Έξω γρήγορα!!»
Βγήκα. Τράβηξα την κοπέλα την κράτησα καλά για να μη πέσει και στάθηκα εκεί κοιτάζοντας το ταξί να φεύγει. 
Το δροσερό νυχτερινό αεράκι που φυσούσε, φαίνεται πως επέδρασε αναζωογονητικά πάνω στην μεθυσμένη κοπέλα, γιατί την ένιωσα να σταθεροποιείται στα πόδια της. Όρθωσε το κορμί της και κοίταξε γύρω της.
    «Εκεί!» είπε δείχνοντας μου μπροστά.
Ένας μακρύς μαντρότοιχος και μια μεγάλη αυλόπορτα ήταν εκεί που μου έδειχνε.
    «Μα...μα...» ψέλλισα
   «Shut up Alexander!» είπε τραβώντας με από το χέρι. 
Το γύρισε στα Αγγλικά τώρα!  Alexander; Ποιος ήταν ο Alexander; Και γιατί πηγαίναμε εκεί;
Προχωρήσαμε. Όταν φτάσαμε στην αυλόπορτα, την έσπρωξε και εκείνη αθόρυβα άνοιξε. Μπήκαμε μέσα. Προχωρήσαμε. Δεξιά μας ήταν κάτι χαμηλά κτίρια. Σαν  γραφεία έμοιαζαν.
Όταν είδα τους πρώτους τάφους θέλησα να σταματήσω αλλά....
    «Come Alexander!» διέταξε σχεδόν. Μα ποιος ήταν αυτός ο Αλεξάντερ;
Φτάσαμε σε κάποιο σημείο που ο αυλότοιχος του νεκροταφείου Ζωγράφου, έκανε μια γωνιά. Είχε ψύχρα εκεί μέσα. Ευτυχώς που φορούσα το σακάκι μου. Εκεί στη γωνιά, εκείνη σταμάτησε. Ακούμπησε την πλάτη της στον πέτρινο τοίχο, και με τράβηξε με βια πάνω της. Κόλλησε τα χείλη στα δικά μου και  τα δάγκωσε. Δεν μπόρεσα να φωνάξω γιατί το στόμα της έφραζε το δικό μου. Πήρε τα χέρια μου και τα τύλιξε γύρω από το κορμί της. Οι κινήσεις της ήταν τόσο προκλητικές που ομολογώ ότι ξέχασα πως βρισκόμουν νύχτα μέσα σε νεκροταφείο και παρασύρθηκα απ το πάθος της. Κάποια στιγμή κατέβασε μια από τις τιράντες που κρατούσαν το κίτρινο φόρεμά της, πήρε το χέρι μου και το κόλλησε πάνω στο γυμνό της στήθος.
    «Yes Alexander. You remember? Me so hot, you so hot! Yes?»
    «Yes, yes» έλεγα κι εγώ. Τι να λεγα έτσι όπως με είχε καταντήσει...ώσπου πάνω στις παθιασμένες της κινήσεις άκουσα ή μάλλον ένιωσα σαν να σχίζεται κάτι. Απομακρύνομαι κάπως από πάνω της και την αντικρίζω εκεί.... να στέκει ολόγυμνη μπροστά μου. Δε φορούσε τίποτα από μέσα.
    «Θεέ μου !» είπα. Κοίταξα γύρω μου. Τι θα γινόταν αν με έπιανε κανείς νυχτιάτικα μέσα στο νεκροταφείο με μια γυμνή κοπέλα στην αγκαλιά;
Έσκυψα και σήκωσα το σκισμένο από πάνω ως κάτω φόρεμα. Προσπάθησα να το τυλίξω πάνω της αλλά αυτό γλίστραγε και έπεφτε  χάμω κι κείνη μουρμούριζε: «Alexander so hot, so hot!»
    Κάποια στιγμή κατάφερα να φέρω το φόρεμα στη θέση του αλλά έπρεπε να βρώ τρόπο να μην ξαναπέσει. Κρατώντας την με το ένα χέρι, βγάζω με το άλλο την γραβάτα  τραβώντας την  και αφού κόντεψα να πνιγώ την τυλίγω τελικά γύρω από το φόρεμα της,  κάνοντας έναν κόμπο μπροστά εκεί στο ύψος της μέσης. Υστερά βγάζω το σακκάκι μου και της το ρίχνω στην πλάτη ακριβώς την στιγμή που έχανε πάλι τις αισθήσεις της.
    «Να πάρει ο διάολος είπα» αλλά δαγκώθηκα αναλογιζόμενος που βρισκόμουν. Σκύβω την σηκώνω και την παίρνω στα χέρια. Έτσι αφού σκόνταψα σε δυο τρεις τάφους που ήταν κοντά σε μια μικρότερη είσοδο του κοιμητηρίου βγήκα σε έναν πλαϊνό δρόμο. 
    Απέναντι είδα ένα περίπτερο ανοιχτό. Προχωράω που λέτε με την κοπέλα στα χέρια και πήγα στο περίπτερο. Ο περιπτεράς με παρακολουθούσε που πλησίαζα. Μόλις έφτασα απέναντι του, γέρνω λίγο προς τα πάνω το κορμί της κοπέλας που κρατούσα και λέω:
    «Με συγχωρείτε. Μήπως ξέρετε αυτή την κοπέλα;»
Εκείνος μόλις είδε το πρόσωπό της, μου φάνηκε σαν να πάνιασε. 
    «Μα..μα...μα αυτή...αυτή ... είναι η Βεατρίκη...πως...» ψέλλισε.
    «Μάλιστα ξέρω πως τη λένε. Δε ξέρω που μένει.»
Εκείνος αποφεύγοντας να κοιτάξει την κοπέλα στο πρόσωπο είπε:
    «Σε κείνο το διόροφο απέναντι!» 
Τον ευχαρίστησα και προχώρησα προς τα εκεί. Ανέβηκα μερικά σκαλοπάτια και έφτασα στην εξώπορτα. Τι να κανα τώρα! «Χτύπα το κουδούνι» είπε μια φωνή μέσα μου. Το πάτησα και άκουσα ένα στριγγό ήχο από μέσα. Περίμενα, περίμενα. Τίποτα. Ξαναδοκίμασα. Τίποτα. Τα χέρια μου πονουσαν τώρα από το  βάρος της κοπέλας. Την ακούμπησα απαλά στο κεφαλόσκαλο. Τότε σκέφτηκα ότι κάπου θα πρέπει να είχε τα κλειδιά της. Ανοιξα την τσάντα της έψαξα. Σχεδόν αμέσως -περίεργο για γυναικεία τσάντα- τα δάχτυλά μου έπιασαν ένα κρίκο με κλειδιά. 
Τα άρπαξα και δοκίμασα ένα. Πάλι τυχερός. Η πόρτα άνοιξε και από το φως το δρόμου είδα ότι μπροστά μου ήταν μάλλον το χωλάκι του διαμερίσματος. Μπήκα. Τράβηξα την αναίσθητη κοπέλα μέσα . Την άφησα στο δάπεδο. Στάθηκα όρθιος κοιτάζοντας γύρω μου. Η μυρωδιά δε μου άρεσε καθόλου εκεί μέσα. Μα καθόλου. Γυρίζω βγαίνω από την εξώπορτα, την τραβάω πίσω μου να κλείσει κατεβαίνω τις σκάλες και βρίσκομαι στο δρόμο. 
    Το δροσερό αεράκι με συνέφερε κάπως. Την ίδια στιγμή όμως συνειδητοποίησα ότι το σακάκι μου είχε μείνει μέσα μαζί με την κοπέλα. Και η γραβάτα. Καλά η γραβάτα. Αλλά στο σακάκι μου είχα την άδεια παραμονής μου στην Ελλάδα  - τότε ακόμη δεν είχα αποκτήσει ελληνική υπηκοότητα- και τα λεφτά μου όλα. 
    Τι στο καλό θα έκανα τώρα; Αποφάσισα να πάω σπίτι και να ξαναγυρίσω το πρωί μπας και την βρω ξύπνια την Βεατρίκη για να πάρω πίσω το σακάκι μου. Α! Και τη γραβάτα μου βεβαίως.
    Το άλλο πρωί βρέθηκα ξανά εκεί. Τώρα με το φως της μέρας έβλεπα πόσο κοντά ήταν το "Κοιμητήριον Ζωγράφου" από το σπίτι της κοπέλας. Κοίταξα την ώρα. Είχε πάει δέκα. Δεν ήταν και πολύ νωρίς. Ανέβηκα τα λίγα σκαλοπάτια και στάθηκα μπροστά στην πόρτα. Διστακτικά πάτησα το κουδούνι. Άκουσα και πάλι τον στριγκό ήχο από μέσα. Δεν πρόλαβα να κατεβάσω το χέρι μου και η πόρτα άνοιξε με φόρα. Ένας θεόρατος τύπος με παχύ μουστάκι και φαλάκρα μου άνοιξε και με κοίταξε. 
    «Τι θέλεις... πάλι;» ρώτησε με εχθρικό ύφος.
    «Μα εγώ....εγώ...να...θα ήθελα να δω την Βεατρίκη παρακαλώ!»
    «Καλά δε ντρέπεσαι; Πάλι τα ίδια Αλέξανδρε; Δεν έχεις τσίπα πάνω σου; Αλήτη ε αλήτη! » φώναξε ο άλλος εξωφρενών. Σάστισα, υποχώρησα και παραλίγο να γκρεμοτσακιστώ από τις σκάλες πίσω μου. Μα τι εννοούσε με κείνο το "πάλι τα ίδια Αλέξανδρε;.."
    «Πάνω στο συμπλήρωμα ενός χρόνου έρχεσαι; Θέλεις να παίξεις με τον πόνο μου; Άϊ χάσου από μπροστά μου παλιό τέντυ- μπόι!» πρόσθεσε φωνάζοντας και μου έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα.
Έμεινα να κοιτάω την κλειστή πόρτα. Γύρισα και κατέβηκα τα σκαλιά. 
    Δεν ήξερα τι να κάνω. Εντάξει με την άδεια παραμονής μου, θα έβρισκα λύση. Αλλά γιατί αυτή η αντίδραση από τον τύπο εκεί πάνω. "Πάλι τα ίδια Αλέξανδρε;"  είχε φωνάξει.  Τότε θυμήθηκα τα χθεσινοβραδινά με την κοπέλα να μου λέει με πάθος: "Yes Alexander. You remember? Me so hot, you so hot! Yes?"     Άρα ο άνθρωπος με μπέρδευε με άλλον.  Αποφάσισα να φύγω έτσι κι αλλιώς δεν έκανα τίποτα εκεί πια και προχώρησα προς το περίπτερο που είχα σταθεί το προηγούμενο βράδυ. Τώρα μέσα ήταν μια κυρία. Στάθηκα για μια στιγμή αλλά το προσπέρασα. Είδα εκείνη την πλαϊνή πόρτα από όπου βγήκα χθες την νύχτα κρατώντας στα χέρια το αναίσθητο μεθυσμένο κορίτσι. Δε ξέρω πως μου ήρθε να πάω προς τα από κει. Προχώρησα και περνώντας μέσα είδα τους πρώτους τάφους που βρίσκονταν κοντά στην έξοδο ή είσοδο  - όπως το πάρει ο καθένας -.  
    Το φως της μέρας και ο κόσμος που ήταν μέσα στο κοιμητήριο τώρα, το έκαναν μάλλον ελκυστικό με το πράσινο και την ηρεμία που επικρατούσε στον χώρο. Περπατώντας έφτασα στο σημείο που ο τοίχος έκανε εκείνη την γωνία όπου σταθήκαμε το προηγούμενο βράδυ. Θυμόμουν ακόμη την αίσθηση του γυμνού της στήθους στην παλάμη μου. Η εικόνα του ολόγυμνου κορμιού της που ακουμπούσε στον πέτρινο τοίχο με το κίτρινο σχισμένο της φόρεμα να βρίσκεται  χάμω ανάμεσα στα πόδια μας,  πρόβαλε ολοζώντανη μπροστά μου ώσπου βρέθηκα μπροστά σε ένα δέντρο. 
Από ένα κλαδί του, όμορφα διπλωμένο, κρεμόταν το σακάκι μου.....
    Ήταν τέτοιο το σοκ μου που κόντεψα να πέσω μέσα σε έναν ανοιχτό λάκκο εκεί δίπλα. Άπλωσα διστακτικά  το χέρι να πάρω το σακάκι μου από το κλαδί όταν είδα ότι ακριβώς από κάτω ήταν ένας τάφος. 
Διάβασα στη μαρμάρινη πλάκα:
Βεατρίκη - (Επώνυμο)
13 Μαρτίου 1944 - 11 Αυγούστου 1965
Ανατρίχιασα ολόκληρος. Μα είναι δυνατόν; 
    Μα τι έζησα την προηγούμενη νύχτα; 
Ποιο ήταν το κορίτσι που γελούσε στο σινεμά; Δεν ξέρω!
Ποιο ήταν το κορίτσι με έφερε εδώ χθες το βράδυ και με φώναζε Alexander;  Δεν ξέρω!
Ποιο ήταν το κορίτσι που με φιλούσε με τόσο πάθος  λίγες ώρες πριν; 
Τα έζησα όλα τούτα; Τα ονειρεύτηκα; Τα φαντάστηκα;  
Και τότε μου  ήρθε να κλάψω. Να κλάψω γοερά. 
    Δεν με ενδιαφέρει να ξέρω τελικά ποιο ήταν το κορίτσι εκείνο. 
Το μόνο για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι το έκλαψα εκείνο το κορίτσι.
Ναι έκλαψα πάνω από τον τάφο ενός κοριτσιού που είχε γεννηθεί την ίδια με μένα μέρα και στις 11 Αυγούστου του 1965, είχε φύγει απ την ζωή, μόλις 21 ετών παιδί.
Της χάρισα τα δάκρυά μου σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος ή ο ίδιος ο εαυτός μου.
Μήπως ήταν; 
Ίσως μάθω κάποτε, εκεί που νομίζω ότι μαθαίνεις, ποιος στα αλήθεια είσαι ή ήσουν ή θα είσαι...



     










   

60 σχόλια:

  1. Χριστόφορε καλησπέρα σου.

    Λυτή και περιεκτική γραφή όπως πάντα και όπως πάντα, γοητευτικός στις αφηγήσεις σου.

    Είναι τέχνη το να μπορείς να κάνεις τον αναγνώστη σου να σε ακολουθεί στις περιπλανήσεις του νου και της φαντασίας, σαν να είσαι ο αυλητής που παίζει την μαγική φλογέρα του.

    Μου επιτρέπεις να κάνω μια παρατήρηση μόνον για την εξέλιξη της ιστορίας και το χτίσιμο της.

    Η παρουσία του περιπτερά και η αναγνώριση από μέρους του της Βεατρίκης, έχει γίνει καθ΄υπέρβαση.

    Βάζεις σε κείμενο με φανταστικό στόρι, που εξελίσσεται στο δικό σου υποσυνείδητο, έναν μάρτυρα,ένα υπαρκτό πρόσωπο να διεισδύει στον δικό σου φανταστικό κόσμο, στην δική σου άλλη διάσταση,χωρίς μάλιστα να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέλιξη της αφήγησης.

    Τώρα έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ, αυτό δεν δικαιώνει και την άποψή μου και αν σου το λέω είναι γιατί την γραφή σου την παίρνω στα σοβαρά και δεν την αντιμετωπίζω με χαλαρότητα.

    Και στο κάτω κάτω καλέ, έτσι δεν ανταλλάσσονται οι απόψεις μεταξύ φίλων;

    Την εκτίμησή μου,μαζί με τις ευχές για καλή Κυριακή και καλό μήνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το απόλαυσα κι ευτυχώς που ακόμα δεν έχει νυχτώσει για τα καλά!!!Τρελαίνομαι για λογοτεχνία τρόμου και την επόμενη φορά σε παρακαλώ να μας γράψεις πιο τρομαχτικά πράγματα...

    Να σου θυμίσω επίσης πως από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε σου είχα πει για τον αγαπημένο μου συγγραφέα τον Graham Masterton.Σου είχα προτείνει τότε τον "Παρία" κι ακόμα να μάθω, αν το διάβασες!!!Λοιπόν?

    :-))))

    ΥΓ.Κι από πότε μαγκέψαμε και βάζουμε και τραγουδάκια στις αναρτήσεις μας?ε?ε?ε?Το πάτησα το play εγώ και το άκουσα...χιχιχι!!!Μ' αρέσουν αυτές οι δεκαετίες της μουσικής!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επέστρεψα την κατάλληλη στιγμή!
    Απο ένα ταξίδι στον υπαρκτό μας κόσμο,ξανάφυγα γι'ένα αστραπιαίο ταξίδι στο φανταστικό κόσμο του αγαπημένου μας Χριστόφορου...ανάσα δεν πήρα!
    Πολλές φορές κατά την διάρκεια της ανάγνωσης των ιστοριών που εξελλίσσονται σ'άλλες διαστάσεις,απορώ με την σημασία των λεπτομερειών που δίνεις και ψάχνω εκείνη την στιγμή να βρω το νόημα της αναφοράς σου, όπως π.χ το πρόσωπο του περιπτερά που την άλλη μέρα έγινε γυναίκα περιπτερού...στο τέλος αντιλαμβάνομαι γιατί εκείνη την στιγμή ο συγγραφέας Χριστόφορος έκανε την επισήμανση!
    Περιπτεράς δεν υπήρξε ποτέ παρά μόνο στην άλλη διάσταση του μυαλού!

    Είσαι α σ υ ν α γ ώ ν ι σ τ ο ς!!!

    Καλώς σε βρήκα κ.Stephen King!
    Παίρνω κουράγιο για να βγάλω τον δύσκολο Χειμώνα που μας έρχεται παρέα με τις μικρές απίστευτες "πραγματικές" ιστορίες φαντασίας σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λοιπόν κοίτα τώρα..
    Γεννήθηκα στο μαιευτήριο Αλεξάνδρα το 1961.
    Στα λημέρια που σουλάτσαρες λίγα χρόνια μετά.
    Η διήγηση σου έχει αυτήν την ζωντάνια που έχει πάντα ο λόγος σου και οι ανατροπές σου είναι παροιμιώδεις.
    Μέγιστε αφηγητή..
    Η λατρεία σου προς τις γυναίκες είναι πάντοτε εμφανής και αποτελεί τον κρυφό καθοδηγητικό μίτο σου, σε πολλά των έργων σου.
    Καζανόβα εραστή..
    Φίλε μου ό,τι κι αν λες, ακόμα και το πιο απλό, είναι πιπεράτο και έχει την ξεχωριστή σφραγίδα σου..
    Καλό βράδυ νεαρέ μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μια φαντασμαγορική ιστορία.
    Ωραία δοσμένη..
    Την γειτονιά (Μιχαλακοπούλου) την γνωρίζω πάρα πολύ καλά.
    Καλό Σαββάτο/Κύριακο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ καλό, τι ανατροπή στο τέλος!!!!
    Στην αρχή όμως ξεγελάστηκα, νόμιζα πως ήταν όντως αληθινή ιστορία.. όπως και να έχει όμως, με κράτησε με το ίδιο ενδιαφέρον μέχρι το τέλος και αυτό είναι ταλέντο. Πουθενά η αφήγησή σου δεν κάνει "κοιλιά".
    Καλό ξημέρωμα Χριστόφορε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χριστόφορέ μου!
    Καλό μήνα!
    .... κι ήμουν πιο πριν, έτοιμη να σου πω την άποψή μου, μα ήρθε ο μικρός ξεμυαλιστής μας...
    και τώρα είμαι εδώ!

    Νομίζω ότι εκείνος ο μικρός νάνος, ο... μέσα σου, όλο και θεριεύει!

    Εκείνο που γοητεύει είναι ότι όταν γράφεις σε πρώτο πρόσωπο... "γίνεσαι" πιστευτός!!!
    πετάς και μια-δυο αλήθειες από τη ζωή σου... και με υλικά καταδικά σου, φτιάχνεις καλο-φτιαγμένο έδεσμα...
    ΥΓ.:
    αν δεν έχεις απαιτήσεις να ακολουθείς "κανόνες γραφής", ανάλογα με το είδος...
    η αφήγησή σου είναι τολμηρά ενδιαφέρουσα!

    Φιλιά στην Χαρά σου,
    πάντα με αγάπη,
    Υιώτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @blackbedlam
    Αγωνίστριά φίλη μου
    οι επισημάνσεις, οι παρατηρήσεις, οι κριτικές, οι επικρίσεις, οι συμβουλές, οι υποδείξεις κλπ είναι για μένα τα υλικά με το οποία χτίζω την εμπειρία μου στο γράψιμο. Είναι το οξυγόνο που χρειάζεται κάποιος για να προχωρήσει περαιτέρω.
    Η παρατήρησή σου έχει βάση και την έχω λάβει σοβάρά υπόψη μου.
    Είναι μεγάλη η ευχαρίστηση μου που σε υπόδεχτηκα εδώ σήμερα η δε εκτίμηση μου για τους αγώνες σου δεδομένη.
    Καλή σου μέρα φίλη μου και ευχαριστώ.


    @porcupine
    χα χα χα "Μαγκέψαμε" ε; Εσύ με "διέφθειρες" με τις μουσικές σου εμένα έναν ήσυχο άνθρωπο. χα χα χα
    Όχι τον "Παρία" ακόμη δεν το διάβασα. Ξέρεις καμιά φορά όταν βάζεις κάτι στο μυαλό σου, για διάφορους λόγους όλο το αναβάλεις.
    Όμως τώρα εδώ σου υπόσχομαι ότι σύντομα θα το έχω μπροστά μου και
    Βλέπεις είμαι καλό παιδί τελικά!
    Χαίρομαι που σου άρεσε το τραγούδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @kariatida62
    Πού χαίρομαι που επέστρεψες γιατί ένιωθά ότι κάτι έλειπε από την ατμόσφαιρα!
    Η ιστορία αυτή είναι κατά το 70% ίσως και παραπάνω πραγματικό περιστατικό. Βέβαια έχει υποστεί "μυθοπλαστική" επεξεργασία.
    Άλλωστε όλοι μας νομίζω βασίζουμε ότι γραφουμε σε στοιχεία των προσωπικών μας εμπειριών.
    Ο κ. Stephen King, θα νιώθει ...περήφανος που τον παρομοιάζεις με μένα! χα χα χα
    Το πως θα βγάλουμε τον χειμώνα εδώ είναι ενα θέμα για το οποίο ούτε ο άξιος... συνάδελφος King δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Θρίλερ σκέτο!
    Καλή σου μέρα Tida Greca!

    @ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ
    Φίλε μου όταν εσύ γεννιόσουν εγώ είχα τελειώσει το Γυμνάσιο (το τότε)...νεαρέ μου εσύ!
    Καζανόβα; Ποιος είναι αυτός; χα χα χα
    Η λατρεία μου προς το φύλο αυτό είναι διαχρονική και ...μεγαλώνει όσο μεγαλώνω. Λες να έχω πρόβλημα Στρατή;
    Να είσαι καλά λεβέντη μου και να μας χαρίζεις ψυχικές ανατάσεις με το έργο σου. Τις χρειαζόμαστε!
    Καλή Κυριακή να έχετε όλοι σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Bitch
    Κι εγώ έζησα πολλά χρόνια εκεί. Το σινεμά Άλεξ το θυμάσαι; Υπήρχε ακόμα;
    Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
    Καλή Κυριακή και να έχεις μια όμορφη εβδομάδα.


    Margo
    Λοιπόν Μαργκώ (ή Μάργκω;)
    Η σπονδυλική στήλη της ιστορίας είναι απολύτως πραγματική. Πρόσθεσα βέβαια το σχετικό πιπέρι και αλάτι. Όλα τα πρόσωπα είναι υπαρκτά και πολλά από τα γεγονότα που αναφέρω έγιναν ακριβώς όπως τα περιγράφω. Εντάξει έκανα και τις ...απατεωνιές μου που λένε! χα χα χα
    Με τιμάς πολύ που με επισκέπτεσαι και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Καλή μέρα να έχεις με τους αγαπημένους σου.


    @Αστοριανή
    Θα ήταν ενδιαφέρον να μπορούσα να περιγράψω τι γίνεται τώρα (Χαλάνδρι Κυριακή 10:48 π.μ) γύρω μου με τα δυο εγγόνια μου στο σπίτι και την σκυλίτσα την Τανσού (άκου όνομα),να τρέχουν πάνω κάτω με πράγματα που τρώγονται ή όχι και με τα πάμπερς του πιο μικρού έτοιμα να εκραγούν εδώ δίπλα μου! Αυτό θα είναι θρίλερ!
    Λοιπόν! Είναι πολύ σωστά όσα αναφέρεις. Πράγματι -δεν ξέρω γιατί- αλλά προφανώς κάποιος "νάνος" μέσα μου κινεί τα νήματα πάμπολλες φορές.
    "Κανόνες γραφής" δεν έχω καταφέρει να ακολουθήσω και πολύ φοβούμαι ότι όπως σε όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα τουλάχιστον δεν ακολούθησα "κανόνες" αλλά την "ψυχή μου " που λένε, θα συνεχίσω στον ίδιο τον ρυθμό. Σίγουρα αυτό το έχω πληρώσει αρκετές φορές με διάφορους τρόπους. Ο μόνος ίσως κανόνας που προσπαθώ τηρώ είναι εκείνος του "να μη βλάψω τους άλλους". Δεν το πετυχαίνω πάντα αλλά προσπαθώ..
    Σε ευχαριστώ πολύ για τον "καφέ" που ήπιαμε μαζί μόλις τώρα!
    Η Χαρά κι εγώ σας στέλνουμε την αγάπη μας σε όλους σας.
    Ο Τουλούζ; ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Caro Cristoforo...come Colombo!!
    Καλά όλη η ιστορία σου, μου φάνηκε τόσο πιστευτή όταν την διάβαζα, ότι την έχεις ζήσει, μα εμένα με συγκλόνισε η σκηνή με το ούζο!!!
    Δεν μπορεί, είσαι ένας μάγος που κάποτε, κάπου , βρέθηκες να κάθεσαι δίπλα σε εμένα και κάποιον πολύ δικό μου άνθρωπο και να μας παρακολουθείς!!!
    Εδώ που είμαι έχω γράψει γι αυτή την συνάντηση με Εκείνον, θα την έβαζα μόλις γυρνούσα και τώρα έχω μείνει έκπληκτη!
    Όταν το διαβάσεις θα καταλάβεις πολύ καλά τι εννοώ.
    Είσαι μοναδικός !

    Un grande abbraccio + una felicissima domenica !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. καθε φορα που σε διαβαζω
    κοβει την ανασα μου η αφηγηση σου..

    δεν ξερω ..ποσες απο αυτες τις ιστοριες που ολοι παιρνουν σαν δεδομενο πως ειναι φανταστικες..ειναι..ή ποση αληθεια περιεχουν...

    κρατω το τελος
    ισως καποτε μαθω...
    αληθεια για ποσα πραγματα εχουμε πει..ισως καποτε μαθω;;

    τι ειναι αυτο που μας οριζει;
    εκεινο που ΞΕΡΟΥΜΕ
    η εκεινο που αγνοουμε;;

    να σαι καλα
    ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕ...φιλε μου;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @bianca
    Θα έρθω να σε δω αργότερα ή αύριο το πρωί! Είμαι πολύ περίεργος για την σύμπτωση.Μου αρέσουν αυτά. Μου δίνουν και ιδέες. Καλό βράδυ για τώρα και ευχαριστώ.
    Per ora ti abbraccio teneramente.


    @ΚΑΛΥΨΩ
    Πόσο σοφό και θεμελιακό ερώτημα είναι αυτό που θέτεις Καλυψώ:
    "τι ειναι αυτο που μας οριζει;
    εκεινο που ΞΕΡΟΥΜΕ
    η εκεινο που αγνοουμε;;"

    Μπορεί άραγε κανείς να το απαντήσει με βεβαιότητα; Νομίζω δε, ότι τούτες οι αβεβαιότητες είναι που δίνουν την ομορφιά στην ύπαρξη αλλά και την φλόγα για την δημιουργία. Και εσένα Καλυψώ μου τούτη η φλόγα καίει μέσα στην ψυχή σου ζυμώνοντας αριστουργήματα.
    Ο ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ σου φίλος στέλνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ευχές και ευχαριστίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΑΡΓΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΜΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΜΑΙ ΝΑ ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΩ.ΕΙΣΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ!!!!
    ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΦΙΛΕ ΜΟΥ.
    ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΣΟΥΠΕΡ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο ΠΕΡΙΠΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ήταν εκεί για να σου δείξει το σπίτι της Βεατρίκης. Δεν πήρε το μάτι σου ανοιχτό τάφο!!! Αυτό είναι θρίλερ!!!!! Τώρα αφού έλυσα αυτό το θέμα μέσα μου, σκέφτηκα ότι η Βεατρίκη ήταν ένα από τα «δωρισμένα σώματα» του ανατομείου της Ιατρικής Σχολής, που είχες εγκαταλείψει. Ίσως ήρθε να σε βρει για να σε κάνει να επιστρέψεις στις σπουδές σου ή να ενθαρρύνει τον αναγεννημένο εαυτό σου και να προχωρήσεις στη ζωή στα ξενοδοχειακά σου. (Μήπως οι ημερομηνίες στον τάφο της αυτό δηλούν: Αύγουστος 1965 ο «θάνατος» της Βεατρίκης , τον Ιούλιο του 1968 έκανες την θρίλερ πρακτική σου στο ξενοδοχείο στα Γιάννενα )), πωλητή της Britanica. Πάντως κύριος και με τα πτώματα, βρε Χριστόφορε!!!!
    Καλά, σταματάω για θα «κάψω» τον εγκέφαλο μου με τόσα αναπάντητα ερωτηματικά που μου γέννησε το εξαιρετικό θρίλερ σου!!!
    Όοοοοχι!! Δεν τελείωσα, δεν έγραψα για τους Platters και το 16 Tons που το ξαναθυμήθηκα και το χάρηκα μαζί με το Unchained Melody που βοήθησες να βρω, τραγουδισμένο από τους ίδιους αλλά & Elvis, Tom Jones κλπ. Το καλό κουστουμάκι και η chic εμφάνιση μου θύμισαν τον «Γκας» του Αντώνη Σουρούνη. Respect Τρομερέ Παππού!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Bρέθηκα σε μια πραγματικά
    ΑΓΝΩΣΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ !!
    Δεν θα το αναλύσω καθόλου,
    θα το πιστέψω απόλυτα γιατί
    πιστεύω εξ αλλου ότι υπάρχουν
    ονειρικές καταστάσεις που
    μπορεί να ζήσει κάποιος και να
    είναι παντελώς ανεξήγητες.
    Όπως μπορεί να βρεθείς επισκέπτης σε κάποιο μέρος και να είσαι σίγουρος ότι έχεις ζήσει εκεί, να γνωρίζεις δρόμους, σπίτια και ας μην έχεις πάει απο όσο θυμάσαι ποτέ!!

    Σε φιλώ καλέ μου Χριστόφορε και
    εύχομαι να μη στερέψει ποτέ αυτή
    η πηγή που γεννά τόσο όμορφες ιστορίες.
    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Χριστόφορε καλησπέρα...το διάβασα μονορούφι..και μου άρεσε ιδιαίτερα.. Καλή εβδομάδα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλά τόσο ζωντανό που νόμιζα ότι ήταν πραγματικότητα χωρίς πολλές υπερβολές(στα ούζα άρχισα να υποπτεύομαι) με απορρόφησε η ιστορία σου.

    Με εκνεύρισες και σε κάποια σημεία που άλλοι θα εκμεταλλεύονταν:))

    Να εντοπίσω μια αδυναμία με τα νεκροταφεία κάτι σαν τις γριές με το φίλο μας:))

    Καλό μήνα με θαλασσινά εμπλουτισμένα με φθινοπωρινά αρώματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Τι να πω με σένα Χριστόφορε;;
    Τι συμβαίνει και σε κυνηγούν- εκτός από τις θεσπέσιες μοιραίες γυναίκες (ζωντανές ή νεκρές..!). Ευτυχώς υπάρχει..ταξιτζής!
    Μένω ενεή!!!
    ως συνήθως ...μαζί σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @marimar
    Ο τρομερός και φοβερός(αυτό ξέχασες να το αναφέρεις) παππούς σε ενημερώνει... απειλητικά ότι θα λάβεις μέηλ! Το 16 Tons τα καταφέρνω και το τραγουδάω ακόμη στα εγγόνια μου. Όχι, όχι ...κοιμούνται καλά. Δεν τρομάζουν. χα χα χα Θα σε περιλάβω αργότερα.!!!


    @Levina
    Συμφωνώ απολύτως μαζί σου.
    Αν καθίσουμε και δούμε τη ζωή μας πίσω, διαπίστωσα ότι έχουμε κατακαιρούς ζήσει μερικά περιστατικά που αν το καλοσκεφτείς δεν εξηγούνται με τη λογική. Αν βέβαια προσθέσεις και λίγη φαντασία (τρελαίνομαι να το κάνω), τότε ίσως όλοι έχουμε πολλές ιστορίες να διηγηθούμε.
    Είναι πολυ όμορφα όσα μου γράφεις και σε ευχαριστώ για τη απλοχεριά και τη γενναιοδωρία σου.
    Καλό σου βράδυ Λεβίνα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @Skroytzakos
    Φίλε μου ομολογώ ότι κι εγώ έχω αργήσει να σε επισκεφτώ και σκέφτομαι πόσο λάθος κάνω όταν ξέρω ότι εκεί σε σένα μπορεί κάποιος να μάθει αλλά και να ξεχαστεί γελώντας. Θα επανορθώσω. Σε ευχαριστώ που πέρασες.


    @Eva Z.
    Είναι χαρά μου που σε βλέπω εδώ στα λημέρια μου και διπλή η τιμή που έκανες τον κόπο να διαβάσεις και να αφήσεις το γλυκό σου σχόλιο.
    Καλό σου βράδυ και ευχαριστώ θερμά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. @zoyzoy
    χα χα χα ! Κι όμως σε βεβαιώνω ότι η σκηνή με τα ούζα είναι πέρα για πέρα αληθινή!. Αλλά και άλλες στην ιστορία αυτή.
    Για τα σημεία που λες ότι δεν εκμεταλλεύτηκα ίσως αν ζούσες τότε -πριν από 46 χρόνια δηλαδή- να καταλάβαινες... χα χα χα!
    Πάντως για τα νεκροταφεία που λες χμμ... δεν θα έλεγα ότι έχεις και άδικο. Ο φίλος μας με τις γριές πάει ...χρησιμοποιεί την "εφεδρεία" εγώ πάω στην "απόλυση" αν κάνεις τον παραλληλισμό με τα σημερινά γύρω μας χα χα χα!
    Μου αρέσανε οι επισημάνσεις σου!
    Ωωω!!!
    Τα σημερινά σου μου αρέσουν και όχι μόνο θα τα δεχτώ αλλά.... θα τα φορέσω κιόλας αν γίνεται βέβαια.Να είσαι καλά.


    @Ρεγγίνα
    Εκείνο το: "Μένω ενεή" με τρέλανε!Μεγαλοπρεπέστατο!! Τι να σου πω είναι μια τόσο όμορφη έκφραση που δυο μόνο λέξεις γεμίζουν σελίδες ολόκληρες! Τι γλώσσα θεέ μου! Και πως πάμε να την κάνουμε!
    Η επίσκεψή σου Βασίλισσα μου με έκανε πλούσιο. Ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Διαβάζοντας το κείμενο σου
    και νομίζοντας στην αρχή ότι
    τα γεγονότα ήταν πραγματικά
    έκανα τη σκέψη για την ηρωίδα
    σου,"μπράβο ωραία ελεύθερη
    Γυναίκα χωρίς ταμπού και σεμνοτυφίες"
    ώσπου κατάλαβα ότι ήταν τις φαντασίας σου.
    Εχω μια απορία, γιατί και αυτή τη φορά ο τόπος που διαδραματίζονται τα γεγονότα είναι πάλι νεκροταφείο,όπως σε κάποια από τις προηγούμενες Ιστορίες σου?
    εκείνη στην Καρδαμύλη.
    Παρόλα αυτά το αφήγημα σου με συνεπήρε!
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ημουνα σίγουρη ότι δεν είχες ξεχάσει... δεν ήταν τυχαίο που κάθησα δίπλα σου, σε παρακολουθούσα απ'το δρόμο. Αφησα λίγα λεπτά να κυλήσουν και είχα ήδη το τέλειο σχέδιο στο μυαλό μου ... πως αλλιώς να σου κάνω εντύπωση όση μου είχες κάνει κι εσύ. Σε ήθελα κολασμένα απ΄την πρώτη στιγμή που ακούμπησαν τα μάτια μου επάνω σου.... Ρισκάρισα να με πετάξουν έξω απ'τον κινηματογράφο με τα γέλια μου αλλά .... πως αλλιώς! Ολα τα άλλα θα ήταν τετρημένα. Τα ούζα βόηθησαν να ξεπεράσω όλες τις αναστολές μου γιατί σε ήθελα τόσο....

    Αξιζε όμως αφού μετά από τόσα χρόνια δεν το ξέχασες .....

    Αχ, Alexander!


    Υπογραφή: Βεατρίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Υπέροχο Χριστόφορε μου!!!
    Αχ Βεατρίκη.......κάποια πράγματα καλύτερα να μην τα ψάχνουμε,να τα αφήνουμε στη σφαίρα της φαντασίας.
    Τα γενέθλια σου είναι όντως στις 13/3/1944/?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Το έμαθες ποτε άραγε πως το όνομα του περιπτερα ήταν Δημήτριος...και ναι καταγωγή...ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ!!!!

    Τι τύχη μου μέσα...δεν φτάνει που χειμωνιάζει ξεκίνησαν και τα θρίλερ πάλι!!! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Απίστευτο!!!!!! Πανέμορφο και τρυφερό!!!! Οπως πάντα, μεγαλούργημα!!! Την καλησπέρα μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Μέχρι να βγεις με τη δροσούλα, για τις απαντήσεις στα σχόλια των φίλων σου και μέεεεεεχρι να πραγματοποιήσεις την απειλή, ναι την απειλή σου για μέιλ, θέλω να μου επιτρέψεις να κάνω μια ανακοίνωση:

    Φίλοι μας,
    εμείς οι Έλληνες της Αιθιοπίας, έχουμε φτιάξει μια σελίδα στο Facebook: ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ.
    Εκεί λοιπόν ο Χριστόφορος μας έκανε την τιμή να ανεβάσει σε συνέχειες (κάθε Κυριακή) το μυθιστόρημα του ΤΟΥΚΟΥΡ ΣΕΊΤΑΝ. Όλοι το έχουμε διαβάσει (όσοι καινούριοι μη το χάσετε) και εσείς γνωρίσατε μέσα από την διήγηση του τα παιδικά του/μας χρόνια στη χώρα που οι μετανάστες γονείς μας, μας έφεραν στον κόσμο.
    ΣΑΣ ΖΗΤΏ,
    να βρείτε αυτή τη σελίδα και αν θέλετε να γράψετε ένα σχόλιο, να το κάνετε, αν όχι κάντε like.
    Έτσι θα ευχαριστήσουμε και τον Χριστόφορο που ζωντανεύει τις αναμνήσεις μας, και θα φέρουμε ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ και εσάς τους φίλους του και άλλους φίλους δικούς σας & δικούς μας .
    Διαδώστε το!!!!!
    Θέλουμε την ΑΓΑΠΗ σας (αυτό μόνο), και αυτό, η παρουσία σας και η παρουσία του ΧΡΙΣΤΌΦΟΡΟΥ μας μπορεί να το πετύχει!!!!!

    Σημείωση: Χριστόφορε, ελπίζω να μη παρεξηγήσεις αυτή μου την κίνηση.
    Και, και τώρα που άρχισαν τα αποκαλυπτήρια (Ginger γράφεις πολύ ωραία, όπως και στο ημερολόγιο σου της αγαπημένης μου «Άγνωστης»), να δούμε την απάντηση!! Στο ερώτημα: ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ Η ΦΛΟΓΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΟΥ;;;;;
    Την αγάπη μου σε όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Να υποθέσω (μιά που δεν βρίσκομαι στην Ελλάδα) ότι άρχισαν οι ζέστες? Αλλιώς ο καλός μας ο Χριστόφορος θα μας είχε απαντήσει με την δροσούλα. Βέβαια μιά υπόθεση είναι να τον γοήτευσε κάποια άλλη απασχόληση....

    Χριστόφορε σε περιμένουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Εγκαταλείπω στη μέση τα ντολμαδάκια που φτιάχνω για να απαντήσω στην Ginger.
    Καλή μου, δεν άρχισαν οι ζέστες, αλλά ούτε με τη δροσούλα βγήκε στο σεργιάνι ο καλός μας Χριστόφορος. Λές να κρύβετε τώρα μετά τις αποκαλύψεις;
    Ελπίζω μόνο να είναι καλά απο χθες και όντως να μην τον απασχολούν άλλες γοητευτικές υπάρξεις..... Αν και δηλώνω δημόσια ότι δεν εμπίπτω σ' αυτήν την κατηγορία δυστυχώς!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. @Frezia
    Όλες μου οι ιστορίες έχουν ένα μεγάλο ποσοστό πραγματικότητας. Μόνο που από κάποια στιγμή και μετά τις "βουτάω" μέσα σε σκόνη μυθοπλαστική... για να μουλιάσουν χα χα χα!
    Τώρα! Το πολύ εύλογο ερώτημα σου για την προτίμηση μου ως σκηνικού στους τάφους και τα περί αυτών τι να σου πω! Πάντως γενικά ο θάνατος με γοητεύει σαν θέμα. Για ξόρκισμα ίσως; Ψυχίατρος ίσως μας δώσει την εξήγηση!
    Γι αυτό μη παραξενευτείς αν την διαπράξω ξανά ...την αμαρτία μου! χα χα χα
    Ευχαριστώ για την παρουσία και τις επισημάνσεις σου τις χαίρομαι!


    @Ginger
    Ειλικρινά μετά από τόσα χρόνια, τώρα μόνο κατάλαβα γιατί Βεατρίκη μου - όπου και να είσαι - ήρθες και κάθισες δίπλα μου ενώ υπήρχαν τόσα άδεια καθίσματα στο σινεμά. Εκεί που με πήγες στο σκοτάδι του νεκροταφείου με το κίτρινο σου φόρεμα να είναι το μοναδικό φωτεινό σημείο, κόντεψες να με τρελάνεις με το πάθος και τον πόθο σου. Τι κρίμα που σκίστηκε το φόρεμα και τι κρίμα που εγώ φοβήθηκα! Την μυρωδιά του ούζου την έχω συνεχώς γύρω μου. Θα είσαι για μένα πάντα το πνεύμα που βγήκε μέσα από τον οίνο και τον γλυκάνισο.
    Ο Alexander σου!!

    Υ.Γ είσαι απίθανη Ginger χα χα χα. Μα εσύ έφτιαξες μια νέα ιστορία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. @Κυριακή
    Έχεις δίκιο Κυριακή μου. Αυτή η σφαίρα της φαντασίας ίσως να είναι
    το σημαντικότερο δώρο της φύσης σε αυτό που ονομάζουμε Homo Sapiens!
    Ναι Κυριακή γεννήθηκα στις 13/3/1944.
    Υπάρχει κανείς άλλος στον κόσμο που να έχει το προνόμιο να έχει γεννηθεί αυτή τη μέρα; Αν ναι να τον ... καταγγείλω ή να κάνω τα παράπονά μου στις αρχές!χα χα χα
    Ξέρω πάντως έναν φίλο εδώ μέσα πολύ ταλαντούχο άτομο τον Κωνσταντίνο Κόλιο που γεννήθηκε την ίδια μέρα. Όχι το ίδιο έτος. Είναι πολύ νεότερος.
    Αν μπορείς επισκέψου το blog του το ΚΑΝΑΛΙ ΕΚΦΡΑΣΗΣ λέει ενδιαφέροντα πράγματα.
    Να σαι καλά κορίτσι μου! Σε ευχαριστώ που ήρθες!


    @ElenaG
    Μα τα θρίλερ τον χειμώνα έχουν πέραση. Τι να τα κάνεις κατακαλόκαιρο μέσα στο λιοπύρι...την τύχη μου μέσα! χα χα χα. Αφού τα παίρνεις έτσι τα πράγματα θα σε τρελάνω στα θρίλερ για να μάθεις! χα χα χα.
    Όχι όχι μην ανησυχείς. Σύντομα θα γυρίσω πίσω στην Αφρική! Την τύχη μου μέσα.
    Το τι γέλια έχω κάνει με σένα...
    Καλό σου βράδυ Έλενα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Αγαπημένε μου Χριστόφορε, εγώ σαν πιο αφελής σε πίστεψα από την αρχή μέχρι το τέλος, και καθ’ όλη τη διάρκεια της ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ, ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΑΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΕΥΦΑΝΤΑΣΤΗΣ (τελικά -αυτό πάει στο ευφάνταστης έτσι;) διήγησής σου, θαύμαζα τα τόσα θαυμαστά που σου συνέβησαν, και σε "ζήλεψα" κιόλας που το έζησες αυτό. Όχι γιατί ή κοπέλα σου ήταν μια κούκλα-φαντάζομαι ότι αυτό ανήκει στη σφαίρα της πραγματικότητας και όχι της φαντασίας- αλλά γιατί έζησες αυτό το εξωπραγματικό γεγονός.
    Όταν πάτησα τα σχόλια και άρχισα να διαβάζω όπως πάντα τα σχόλια των φίλων σου και έμμεσα και δικών μου, σκέφτηκα: (ωχ την πάτησα) και τότε άρχισα να θαυμάζω τη φαντασία και το ταλέντο σου, να αποδώσεις με τόση πειστικότητα, τόσο φανταστικά γεγονότα!!!! ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ Χριστόφορε και πάλι ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!!
    Όσο για το αν το 70% είναι αληθινά γεγονότα, να ξέρεις ότι σε κάθε διήγημα ή μυθιστόρημα-νουβέλα κοκ, ο συγγραφέας στηρίζεται ή και αφορμίζεται από πραγματικά γεγονότα. Είναι θέμα ταλέντου και φαντασίας το πόσο θα απογειώσει το έργο του, και πόσο θα συνεπάρει τον αναγνώστη του. Στη δική σου περίπτωση το απογείωσες στο έπακρο -κατά τη δική μου γνώμη, όχι σαν ειδικού αλλά σαν αναγνώστη-, και συνεπήρες τους αναγνώστες σου, σε σημείο που το διάβασαν ΜΟΝΟΡΟΥΦΙ. Επιπλέον, θαύμασα τη λογοτεχνική προσέγγιση που με τόση μαεστρία πέτυχες, όσο αφορά τις πιπεράτες σκηνές. Είσαι ΑΞΙΟΣ!!!
    Φυσικά περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο διήγημά σου.
    Πολλά φιλιά σε σένα και τη Χαρούλα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. @stavroulazerva
    Κάτι πήρε το μάτι μου ότι σκάρωσες πάλι θα έρθω να ....σε ελέγξω!
    Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια κορίτσι μου σου τα ανταποδίδω με όλη μου την καρδιά!


    @marimar
    Την απειλή μου την πραγματοποίησα. Διαβάζοντας όμως σήμερα την ανακοίνωσή σου εδώ μέσα σκέφτηκα ότι δεν ήμουν αρκετά άγριος για να σε μάθω να μη είσαι τόσο καλή και γενναιόδωρη.
    Σου έχω πει χίλιες ότι θα κάνεις την προώθηση μέχρι του σημείου που σε πληρώνω.
    Αν δεν κάνω λάθος το τελευταίο εξάμηνο δεν πληρώθηκες. Πως έχεις λοιπόν το θράσος να κάνεις δουλειά για την οποίαν δεν έχεις αμειφθεί ε;
    Αλλά αν προσπεράσω το τυπικό του θέματος θα πρέπει να πω ότι είναι φανερό πως η καρδιά σου πράγματι έχει ποτιστεί από την υγρασία των βουνών της Αιθιοπίας και φέρνει αυτή την υγρασία τώρα στα μάτια μου. Δεν θα σου πω τίποτα περισσότερο γιατί δεν προβλέπεται από τον εσωτερικό κανονισμό...εμμ... κόσμο... ήθελα να πω!
    Για την Ginger έχεις απόλυτο δίκιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @Ginger
    Πικάντικη πιπερόριζα μας. Αν ήξερες -που θα ξέρεις- πόσο γοητευτικές υπάρξεις μας απασχολούν τελευταία εδώ στην Ελλάδα θα σου έλεγα να μείνεις εκεί που είσαι.
    Και πόση ζαλάδα έχουν προκαλέσει στο κόσμο....
    Πάντως εμένα τα μπισκότα με Ginger με κάνουν να ξεχνάω τους μπελάδες!!
    Χαίρομαι που επανήλθες. Και έχει δίκιο η ..."υπάλληλός" μου η marimar για σένα!


    @marimar
    Και πως έβγαλες το συμπέρασμα ότι "δεν εμπίπτεις σε αυτή την κατηγορία"; Θα μπορούσα να πω πολλά πάνω σε αυτό αλλά "θου φυλακήν το στοματί μου..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. @Ροδούλα
    Ειλικρινά νιώθω πολύ συγκινημένος που διάβασα όλα όσα με τόση γενναιοδωρία μου απένειμες. Μίλησε το Κυπραίικο αίμα μέσα μου και μου είπε με επιτακτικότητα: "Πρέπει να σηκωθείς να πας στο νησί του παππού σου", γιατί εκεί θα συναντήσεις τούτο το πλούσιο σε ψυχή και αισθήματα πλάσμα και την οικογένεια του. Ειλικρινά Ροδούλα την έχω πάρει την απόφαση. Περιμένω να ξεκαθαρίσουν ορισμένα πράγματα εδώ με την σαλάτα που έχει δημιουργηθεί και ελπίζω να έχω την τιμή και την χαρά να έλθω να σας δω από κοντά.
    Είναι τεράστια η τιμή που μου έκανες. Φίλησε μου τους αγαπημένους σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Μαααα Χριστόφορέ μου εγώ ζω Μελίσσια!!! (χαχαχαχα πώς και δεν το είχα καταλάβει τόσο καιρό ότι δεν ήξερες που ζω;)
    Όμως πραγματικά πήγαινε στο χωριό του παππού σου. Θα συγκινηθείς.
    Εμείς πάμε κάθε καλοκαίρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. @Ροδούλα
    χα χα χα ! Απίστευτο!! Μα πως το πήρα έτσι; Μα είμαστε και γειτόνοι. Στο Χαλάνδρι μένω! Κοίτα πράγματα. Αλλού σε περίμενα κι αλλού σε πετυχαίνω! χα χα χα ! Γελάω με την καρδιά μου με το: Μαααα σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Χριστόφορε, τι να πω! Είσαι αυθεντία στις ανατρεπτικές εξελίξεις και στα μεταφυσικά θρίλερ! Χωρίς βεβαίως να λείπει από τις αφηγήσεις σου το συναίσθημα, η ερωτική ένταση, το πάθος! Και η περιγραφή σου, αντλία πολλών μεγαβάτ, απορροφάει ολοκληρωτικά τη προσοχή του αναγνώστη!!!
    Δεν μου έχει αφήσει και πολλά η πολιτεία, αλλά με ενθουσίασες,
    γι’ αυτό θα το πω για όσα μου μένουν: «..τα ρέστα μου..» ..!..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Ακούς εκεί να με έχει, εμένα, την σεμνή, εργατική και τίμια υπάλληλό του απλήρωτη 6 μήνες, και να το παραδέχεται δημοσίως!!!
    Παραιτούμαι!!
    Στο εξής θα σε δουλεύω αμισθί!!! Εξάλλου αν δεν το έχεις ακόμη καταλάβει, έχω και δεύτερη δουλειά, εκεί στη βιβλιοθήκη της Βασίλισσας σου!!
    Καλή νύχτα βαρύτονε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Αγαπητέ μου Χριστόφορε πέρασα απο το blog του Κωνσταντίνου Κόλιου και είχες δίκαιο,λέει πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα!!!
    Να είσαι καλά,καλό βράδυ,εγώ σ'ευχαριστώ που με δέκτηκες:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. @nameliart
    Οχι! Όχι! Μη! ¨Όχι τα ρέστα σου προς Θεού! Μπογιές και πινέλα πως θα αγοράζεις μετά; Κι εμείς τι θα θαυμάζουμε να ανοίγει η καρδιά μας; χα χα χα
    Γλυκύτατα τα λόγια σου και σε ευχαριστώ πολύ. Καλή σου μέρα κοριτσάκι με τα πινέλα!


    @marimar
    Πέτυχα τον σκοπό μου! Αμισθί! Έτσι! Πήρα βλέπεις μαθήματα από την εξαίρετη πολιτική μας ηγεσία που για κει μας οδηγεί! Εγώ τους πρόλαβα με βαρύτονους βρυχηθμούς!
    Από εδώ στο μαγαζί δεν μπορώ να δω και να ακούσω ότι μου έστειλες. Θα τα δω το απόγευμα από το σπίτι!
    Η Βασίλισσα σε πληρώνει; Υπάρχει κάποια δραστηριότης τώρα; Δεν έχω δει!
    Καλή μέρα σου γλυκόφωνη! (φτιάχνω και λέξεις)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. @Κυριακή
    Μα Κυριακή μου, δική μου είναι η τιμή που σε υποδέχομαι εδώ. Πλουτίζω...συναισθηματικά. Να είσαι σίγουρη για αυτό.
    Καλή σου μέρα φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Ένα μόνο έχω να πω για αυτό το κείμενο.
    Καθηλωτηκό!!!!!!!!!
    Τα συγχαρητήριά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΩ ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΙΑ....
    ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΛΟΣ ΓΡΑΦΙΑΣ!!
    ΕΙΣΑΙ ΤΑΛΕΝΤΑΡΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ.
    ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ ΜΕ ΠΟΛΥ ΕΚΤΙΜΗΣΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. @Nicotine
    Τι να σου πω τώρα εσένα; Είδες που η φίλη μας η zoyzoy ρωτάει αν έχω το ίδιο κόλλημα με του τάφους εγώ με σένα και τις γριές; χα χα χα
    Νάσαι καλά ρε Μεγάλε Αληταρά!!! Έγραψες τίποτα;


    @elefterifoni
    Η τιμή είναι όλη δική μου οι ευχαριστίες μου θερμές και οι ευχές μου για ενα αύριο καλύτερο ολόψυχες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Μία σκέψη αφήνω να περιφέρεται Ελεύθερη πάνω από την όμορφη ατμόσφαιρα που δημιουργείς......

    κι ένα Φιλί γλυκό,
    μιας και σήμερα είχα τη συζήτησή σου και το πως όντως κλέβεις ευγενικά τις εντυπώσεις!!!!


    Φιλάκι γλυκό......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Εσύ Χριστόφορε, θα γοήτευες και θα καθήλωνες και τις κόμπρες αν ήξεραν να διαβάζουν... Τι έχεις ζήσει, και τι φαντάστηκες ή ονειρεύτηκες, είμαι σίγουρη οτι ούτε εσύ μπορείς να ξεχωρίσεις.
    Τι γραβάτα τελικά την βρήκες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. @reflection
    "Μία σκέψη αφήνω να περιφέρεται Ελεύθερη....
    Μην την αφήνεις να περιφέρεται για πολύ την σκέψη την ελεύθερη, γιατί έχω την...διαστρφική τάση να τις συλλαμβάνω αυτές τις σκέψεις και να τις κρατάω ομήρους ζητώντας λύτρα από τους κατόχους των...
    Αν όπως λες "κλέβω ευγενικά τις εντυπώσεις" είναι γιατί οι οι εντυπώσεις είναι πολύ ευγενικές μαζί μου και είμαι ευγνώμων γι αυτό.
    Καλή, γλυκιά και ήρεμη να είναι η μέρα σου παρά τις τρικυμίες γύρω μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. @ΑΜΑΝΤΑ
    Είσαι πολύ παρατηρητική. Αλήθεια τι έγινε η γραβάτα; χα χα χα
    Αυτό με τις κόμπρες δεν το είχα σκεφτεί. Αν είναι έτσι όμως τα λες να πάω στην Ινδία να γίνω γητευτής φιδιών και να έρθω να δουλέψω εδώ. Με την κρίση που μας μαστίζει ίσως με δεις - αν με γνωρίσεις- σε καμιά γωνιά εκεί στο σύνταγμα με μια φλογέρα και με τρεις κόμπρες να χορεύουν γύρω μου... χα χα χα
    Θα μου ρίξεις κανένα ευρώ ελπίζω!
    Ωραία ιδέα πάντως!
    Amada Αμάντα σε ευχαριστώ πολύ για την γλυκιά επίσκεψη και τις ιδέες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Hola, amigo!
    Καλά που ήρθα τώρα που τα παιδάκια είναι σχολείο!!! Είναι μία ιστοριά να τα διαβάσεις de una vez y sin respirar!!!!

    Eres genial!

    Un besito.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. @ Verónica Marsa
    Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω καλή μου φίλη.
    Espero que no, sin mirar! Ha ha ha!
    Gracias por el gran honor de su visita amiga mia!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. To είδα το σχόλιο της φίλης μας, σε λίγο η google στη λέξη γρια θα βγάζει πρώτο το δικο μου blog και στη νεκροταφείο θα βγάζει το δικό σου. Μπορούμε να ζητήσουμε και ποσοστά από γηροκομεία, νοσοκομεία, γραφεία τελετών κτλ.

    Τώρα το ξεπέρασα το κόλλημα με τις γριές, έχω φάει κόλλημα με τα περιστέρια. Ξεκίνησε με τα Άγια Πνεύματα, αυτό με την τυρόπιτα, και συνεχίζεται στο σημερινό.

    Ελπίζω να μην με κατηγορείτε και για τα περιστέρια.

    Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. @Nicotine
    Α! Τώρα πιάσαμε τα περιστέρια ε; χα χα χα Ε! τότε θα αλλάξω κι εγω. Θα βρω κάτι άλλο! Θα πάω να σε διαβάσω. Μην ανησυχείς δε μου ξεφεύγεις εύκολα αργά η γρήγορα είμαι εκεί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Ωραίο το θρίλερ και ενδιαφέρον, όπως πάντα!!
    Ξέρεις να γράφεις καταπληκτικά!!!
    Κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο,ως το τέλος, η ιστορία σου!
    Καλή οικογενειακή Κυριακή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. πως τα καταφερνεις και καθε καινουργια αναρτηση γινεται η αγαπημενη μου? :)
    Μην σταματας να γραφεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. @magda
    Χαίρομαι που το διάβασες και σε ικανοποίησε.Αλλά περισσότερο χαίρομαι που σε είδα εδώ. Σε ευχαριστώ και καλή εβδομάδα με υγεία....τα άλλα..θα δούμε!


    @maria
    "...πως τα καταφερνεις και καθε καινουργια αναρτηση γινεται η αγαπημενη μου?"
    Ίσως Μαρία μου γιατί οι φίλες και οι φίλοι μου είναι εκείνες/νοι οι αγαπημένοι μου και μου κάνουν την τεράστια τιμή που έρχονται εδώ να με δουν και να μου αφήσουν όμορφα λόγια!!!
    Καλό σου βράδυ Μαρία μου ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. φιλε εισαι μαγος της πενας παντα μας καθηλωνεις ! σ ευχαριστω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. @ΜΑΓΟΣ
    Εσύ μας αποκαθηλώνεις από σταυρούς και μας ανασταίνεις με τα τραγούδια σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή