Η ΙΛΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ [1]

    Το λαμπρό φως του Οκτωβριάτικου πρωϊνού πλημμύρισε το δωμάτιο. 
Είχε την συνήθεια, από παιδί να κοιμάται με ανοιχτό το παντζούρι της μπαλκονόπορτας και τραβηγμένη την κουρτίνα,  χειμώνα, καλοκαίρι. Του άρεσε με το που άνοιγε τα μάτια να ξέρει πως είναι ο καιρός έξω. 
Το μόνο που τον στενοχωρούσε κάπως  τώρα τελευταία ήταν πως είχε πια πατήσει τα σαραντα πέντε και ακόμη ξυπνούσε μόνος στο κρεβάτι.
    Ο ήλιος που τον καλημέριζε τώρα, έδιωχνε τα υπολείμματα μιας ανήσυχης νύχτας. Μιας νύχτας που παράξενα όνειρα, αλλά και περίεργοι πόνοι στο πρόσωπο τον ταλαιπώρησαν και δεν τον άφησαν να ξεκουραστεί.
    Εκείνο πάντως που τον παραξένευε κάπως τώρα, είναι ότι συνήθως ξυπνούσε όντας ξαπλωμένος στο πλάι. Σήμερα ξύπνησε ανάσκελα, γι αυτό και το φως από την μπαλκονόπορτα τον χτύπησε κατάματα. Γύρισε το κεφάλι λίγο για να το αποφύγει και κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο. Είχε πάει κιόλας οχτώ! Οχτώ; Μα είχε αργήσει! Μα πως αφέθηκε να τον πάρει τόσο βαθιά ο ύπνος;
Ο πόνος στους μυς του προσώπου του ήταν ακόμη πολύ δυνατός. «Κάποιο δόντι! Να φάω κάτι και να πάρω κανένα παυσίπονο» σκέφτηκε.
Τώρα μέχρι να ετοιμαστεί, να πιει ένα καφέ στα γρήγορα, και να ξεκινήσει,  θα έκανε τουλάχιστον μια ώρα να φτάσει στο γραφείο με την κίνηση στους δρόμους.
    «Ω! π ν παγ η εφή! » είπε. Μα γιατί μιλούσε έτσι;   Το στόμα του μάλλον. Ήταν στεγνό το στόμα του!  Ένα καλό πλύσιμο των δοντιών θα του έκανε καλό. 
Άπλωσε το δεξί του χέρι να κάνει πέρα την ελαφριά κουβέρτα που είχε βάλει εδώ και μερικές μέρες, και ανακάθισε στο κρεβάτι... Αλλά ούτε το δεξί του χέρι έκανε πέρα την κουβέρτα, και ούτε ανακάθισε.
    «Τ ζζιαολ...» ψέλλισε.
Όπως ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα σήκωσε και τα δυο του πόδια να κλωτσήσει τα σκεπάσματα και να σηκωθεί γιατί είχε αρχίσει να εκνευρίζεται....
Όμως μόνο το αριστερό πόδι κατάφερε να σηκωθεί. Το δεξί..... 
Δε μπορεί! Όνειρο έβλεπε. Τόσο ζωντανό όμως; 
    Μια μύγα που ήρθε από το χολ μπήκε κατευθείαν και κόλλησε στο φωτισμένο από τον λαμπρό ήλιο τζάμι της μπαλκονόπορτας. Τις απεχθανόταν τις μύγες. Όνειρο κι αυτή; 
Ακουγε τα παιδιά κάτω στο δρόμο που πήγαιναν στο σχολείο απέναντι: "Σκάσε βρε μαλάκα", "Εγώ βρε μαλάκα;" "Γιατί βρε μαλάκα;"  Πλούσιο το λεξιλόγιο των παιδιών. 
Ένας κηπουρός στην διπλανή πολυκατοικία κούρευε πρωί-πρωί το γρασίδι. Άκουγε τον θόρυβο του μηχανήματος και μύριζε τη φρεσκάδα  που ανέδινε το φρεσκοκομμένο χορτάρι.
Άρα όνειρο δεν ήταν. Μα τι συνέβαινε; 
    Η κωλόμυγα  αφού έκανε μερικές απελπισμένες βόλτες πάνω στο τζάμι της μπαλκονόπορτας, ίσως κατάλαβε επιτέλους ότι δεν υπήρχε διέξοδος από εκεί και άρχισε να κόβει βόλτες μέσα στο δωμάτιο. Εκείνο το βζζζζ που έκανε του έσπαγε τα νεύρα. Την παρακολουθούσε με τα μάτια, ώσπου την είδε να έρχεται  θρασύτατα και να κάθεται στο δεξί του μάγουλο δίπλα στην μύτη του. 
Σήκωσε το δεξί του χέρι να της δώσει μια και να την συνθλίψει έστω και πάνω στο μάγουλό του ...αλλά το χέρι του δεν σηκώθηκε...και η μύγα έμεινε εκεί δίπλα στη μύτη του να τον γαργαλάει. 
Σήκωσε το αριστερό του χέρι και αδέξια κατάφερε να την διώξει χαστουκίζοντας τον εαυτό του.
    Μια κακή σκέψη γεννήθηκε στο μυαλό του. Μια υποψία. Αμέσως, με όση δύναμη είχε, έκανε ξανά να σηκώσει τα πόδια του. Μόνο το αριστερό υπάκουσε κι αυτό τρέμοντας.
    Τότε τον έπιασε ο πανικός!
Άρχισε με μανία, δαγκώνοντας τα χείλη του από την προσπάθεια, να παλεύει για να κουνήσει τα μέλη του σώματός του. Εκτός από το κεφάλι του, το αριστερό χέρι και πόδι, το υπόλοιπο σώμα, ολόκληρη η δεξιά πλευρά, ήταν σαν ξένη. Ούτε καν την ένιωθε. Μια άχρηστη μάζα οστών και μυών. 
Η καρδιά του κόντευε να σπάσει από την ταχυπαλμία όταν συνειδητοποίησε  τι του συνέβαινε. Πίεσε τον εαυτό του να ηρεμήσει. Δεν ήταν εύκολο. Θέλησε να ακούσει την φωνή του: 
    «Θ α..γ γ γ η....»  "Τάκη", ήθελε να πει. Το όνομα του. Μα τι στο καλό! Η γλώσσα του ήταν σαν μια χοντρή μάζα κρέατος μέσα στο στόμα. Ο πόνος στο πρόσωπο, πιο δυνατός κι από τον πιο ανυπόφορο πονόδοντο τον έκανε να μουγκρίσει.
    Η μύγα πήγε -λες και ήξερε ότι δε μπορούσε να της κάνει τίποτα- με θράσος και κάθισε ανάμεσα στα φρύδια του. Το ένιωθε το γαργάλημα που του προκαλούσε το περπάτημα της εκεί. Σήκωσε το αριστερό του χέρι και με όση δύναμη είχε το κατέβασε στο μέτωπό του. Ήθελε να τη λιώσει την παλιόμυγα. Εκείνη όμως ξέφυγε πέταξε μακριά και του έμεινε ο πόνος από το χτύπημα του ίδιου του χεριού του στο μέτωπό του.
    Πάντως με το που κατάφερε έστω και με αυτόν τον τρόπο να διώξει την μύγα, ένιωσε σαν να κέρδισε κάτι. Μια μικρή νίκη. Μια ανεπαίσθητη αλλά υπαρκτή αισιοδοξία ξεπήδησε από  μέσα του.
    «Τι μέρα είναι;» σκέφτηκε.
Αμέσως του ήρθε η απάντηση: «Θ ί θ η!» είπε.  "Τρίτη" ήθελε να πει. 
Δεν το είπε καθαρά αλλά το θυμόταν πάντως. «Καλό αυτό!» σκέφτηκε
Το καταχώρισε και αυτό στα μέχρι εκείνη τη στιγμή κέρδη. 
Άρα αύριο Τετάρτη ήταν η μέρα που θα ερχόταν η Ιόλα, η Πολωνέζα κοπέλα που του καθάριζε. Σήμερα; Κανείς! 
     Άκουσε το τηλέφωνο να χτυπάει στη κουζίνα. Χτυπούσε, χτυπούσε, χτυπούσε....«Το γραφείο!» σκέφτηκε. Έβρισε τον εαυτό του με την μανία του να μη θέλει να έχει κανένα τηλέφωνο στο δωμάτιο του. Θυμήθηκε μάλιστα την...σοφή του ρήση: 
«Το υπνοδωμάτιο μου το, μου άβατό μου !»  
Τι ηλίθιος Χριστέ μου με τα μεγαλεπήβολα ρητά του! 
   Έκανε μια κίνηση να στρίψει το κορμί του σπρώχνοντας το στρώμα με το αριστερό πόδι. Δεν κατάφερε και πολλά. Ξανάπεσε στο κρεβάτι μούσκεμα στον ιδρώτα και λαχανιασμένος. Μα τόσο εύκολα κουραζόταν;
Και... για στάσου!  Κάτι μυρίζει τώρα! Τι μυρίζει; Μα τι μυρίζει; Δε χρειαζόταν και πολύ να καταλάβει: «Ω που να πάρει. Κατουρήθηκα!» σκέφτηκε με θλίψη. 
Αυτό το κατέγραψε στις ήττες του. Αμέσως όμως το μαύρο τούτο συναίσθημα, του έδωσε μια  ώθηση απελπισίας, να αντιδράσει. «Κι αν μου ξεφύγουν και τα......;»  σκέφτηκε.
«Ό ι ι!!»  είπε και παίρνοντας  μια βαθιά ανάσα, παρόλο τον πόνο που ένιωθε να του ξεσκίζει το πρόσωπο, σήκωσε το αριστερό του πόδι και το ακούμπησε στο στρώμα σχηματίζοντας ένα τρίγωνο. Το γόνατό του έβλεπε το ταβάνι. Πέρασε το αριστερό του χέρι πάνω από το στέρνο του και γράπωσε το δεξί ξύλινο πλαϊνό του κρεβατιού. Πήρε ξανά μια όσο μπορούσε πιο βαθιά ανάσα κι άρχισε να σπρώχνει με το πόδι του το στρώμα τραβώντας ταυτόχρονα με το χέρι την δεξιά πλαϊνή σανίδα του κρεβατιού. 
    Σίγα, σιγά ένιωθε να το κορμί του να στρίβει προς τα δεξιά, μέχρι που ολόκληρη η δεξιά πλευρά του κορμιού του,  ήρθε και βρέθηκε να είναι κάθετα  ξαπλωμένη στην άκρη του στρώματος και η αριστερή να κοιτάζει την οροφή. Του φαινόταν εντελώς παράδοξο που δεν είχε καμιά απολύτως αίσθηση ότι μια ολόκληρη πλευρά του κορμιού του, πίεζε το στρώμα. Μόνο στο μάγουλο του ένιωθε την πίεση του μαξιλαριού. Έμεινε σε αυτή την στάση για λίγο και μόνο τότε τόλμησε να αναλογιστεί:  «Μα τι έπαθα; Εγκεφαλικό;»  
Τώρα που είπε έστω κι από μέσα του την λέξη '"Εγκεφαλικό" ήταν σαν την ξόρκισε, γιατί τότε μόνο βεβαιώθηκε ότι κάτι τέτοιο είχε πάθει. «Μα έτσι μέσα στον ύπνο μου; Χωρίς να το καταλάβω; Ημιπληγία;» Ημιπληγία! Σαν τον μακαρίτη τον πατέρα του.
«Αλλά όχι! Δεν θα τον βρίσκανε αυτόν ...χεσμένο και κατουρημένο!» αποφάσισε.
     Εντάξει!  Τώρα βρισκόταν ξαπλωμένος στο πλάι πάνω στο κρεβάτι και ήταν κιόλας κατουρημένος. Αύριο θα ερχόταν η Ιόλα,  θα άνοιγε με τα κλειδιά της και μπαίνοντας στο σπίτι θα μύριζε τα...... «Όχι!  Δεν θα το άφηνε να συμβεί αυτό!» 
    Το πρόσωπό του τον πονούσε φριχτά αλλά δεν τον ένοιαζε. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μπορέσει να φύγει από το  κείνο το καταραμένο κρεβάτι. Έπρεπε να πάει στη κουζίνα όπου είχε τα τηλέφωνα του. Το ασύρματο και το κινητό του  εκεί πάνω στο τραπέζι. 
    Έξω ο κηπουρός συνέχιζε να κουρεύει το γκαζόν της διπλανής πολυκατοικίας. Το βουητό της μηχανής και η μυρουδιά του χόρτου του χάρισαν μια περίεργη αίσθηση αναζωογόνησης και έτσι όπως ήταν στο πλάι ξαπλωμένος τράβηξε με όση δύναμη είχε με το αριστερό του χέρι το πλαϊνό του κρεβατιού και βρέθηκε με έναν γδούπο να κείτεται μπρούμυτα χάμω, πάνω στις παντόφλες του και το χαλάκι στο ξύλινο πάτωμα του δωματίου. Το κεφάλι του χτύπησε στην κάτω γωνιά του κομοδίνου. Άκουσε το μπουμ, αλλά δεν  ένιωσε το χτύπημα. Ίσως γιατί ο φρικτός πόνος που είχε εγκατασταθεί από πριν στο πρόσωπό του κυριαρχούσε. 
    Όταν ηρέμησε κάπως από το σοκ του πεσίματος, αντιλήφθηκε ότι  η πόρτα του δωματίου ήταν πίσω του. 
Ο χώρος που βρέθηκε τώρα, περιοριζόταν από το κρεβάτι λίγα εκατοστά στα δεξιά του, το κομοδίνο μπροστά του και μια παλιά ξύλινη ντουλάπα που του είχε χαρίσει η μάνα του, στα αριστερά του. Στενάχωρο μέρος. Δύσκολη θέση. Έπρεπε οπωσδήποτε να βγει από κει. Ένιωθε σαν να βρίσκεται μέσα σε ανοιχτό φέρετρο.
Να βγει τώρα! Να κάνει πίσω, προς την πόρτα!  ΤΩΡΑ!
Όμως, αυτά τα τρία βήματα, ήταν πια, μια ιλιγγιώδης απόσταση!
    
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ