ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ Νο [7] Ο ΧΑΡΟΣ ΒΓΗΚΕ ΝΑ ΨΑΡΕΨΕΙ

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ Νο 6 

     Οι παιδικές φωνές σιγά σιγά δυνάμωσαν. Θα είχαν μαζευτεί τώρα μερικά πιτσιρίκια στην αυλόπορτα της πολυκατοικίας.

   «Κύριεεεε , κυρίαααα τη μπαααλααα! Κύριεεε, κυρίαααα τη μπααλαα!» έλεγαν τραγουδιστά τα παιδιά από κάτω.  

Ο Τάκης ήξερε τι θα γινόταν. Το ήξερε από προηγούμενες φορές που τύχαινε κάποια μπάλα να προσγειωθεί στο μπαλκόνι του ή στο μπαλκόνι του γείτονα στον πρώτο όροφο. 

    Αν κάποιος από το διαμέρισμα δεν έβγαινε στο μπαλκόνι να πετάξει τη μπάλα στα παιδιά,  κάποιο από κείνα, το πιο τολμηρό - ίσως το αγόρι που ήθελε να εντυπωσιάσει κάποιο κοριτσάκι- θα σκαρφάλωνε χρησιμοποιώντας τον φιδογυριστό κορμό ενός κισσού που τύλιγε μια κολόνα της πιλοτής, καβαλούσε τα κάγκελα, πατούσε στο μπαλκόνι έπαιρνε την μπάλα και την έστελνε κάτω στου φίλους τους. Έπειτα κατέβαινε πάλι με την βοήθεια του κισσού. 

Γινόταν ο σταρ του μεσημεριού! 

   Πόσες φορές στις συνελεύσεις τις πολυκατοικίας, είχε γίνει λόγος για τούτον τον κισσό. Εντάξει τα παιδιά του δημοτικού απέναντι.  Αν όμως κάποια νύχτα δεν ανέβαιναν παιδιά του δημοτικού αλλά.....Όμως υπήρχαν και οι.... οικολόγοι των πιο πάνω ορόφων όπου ο κισσός δεν έφτανε και οι οποίοι μετά βδελυγμίας απέρριπταν κάθε σκέψη για περιορισμό ή κόψιμο του φυτού. 

    Τώρα τα παιδιά είχανε κόψει το "κύριεεε, κυρίαααα" και φωνάζανε: «Τη μπάλα, τη μπάλα, τη μπάλα!»

    Ο Τάκης ήξερε ότι ήταν ζήτημα λεπτών πια να εμφανιστεί κάποιο παιδί στο μπαλκόνι.  Η Νίκη που καθόταν στο χαλί δίπλα στον χτυπημένο από την ίδια Πέτρο, ακούγοντας τα παιδιά σηκώθηκε αργά- αργά, πέταξε στο χαλί το ποτισμένο με αντισηπτικό υγρό βαμβάκι και πήγε προς την μπαλκονόπορτα. Στάθηκε εκεί κοιτάζοντας  έξω.

    «Μια μπάλα κάτω από το τραπέζι!» είπε απλά.

Ο Πέτρος χάμω στο χαλί με το αίμα να στάζει ακόμη αργά-αργά από την παραμορφωμένη του μύτη, κοίταζε ακόμη με απορία το αιματοβαμμένο μπρούντζινο σταχτοδοχείο. Ύστερα σήκωσε το βλέμμα και αντίκρισε τον Τάκη που τον παρακολουθούσε κρατώντας όρθιο με το αριστερό του χέρι το κεφάλι. Ανάμεσά τους χάμω βρισκόταν το κουτί με την συλλογή των χρυσών νομισμάτων που είχε βρει η Νίκη. 

    «Ωχχχ! Ένα κεφάλι......!» φώναξε η Νίκη, οπισθοχωρώντας άτσαλα. Σκόνταψε σε μια καρέκλα.  Πάλεψε να μην πέσει χάμω και βρέθηκε καθισμένη πάνω της, μερικά βήματα πέρα από την μπαλκονόπορτα. 

    Ο Τάκης ένιωθε την καρδιά του χτυπάει σαν τρελή!  Ο Πέτρος με μεγάλη προσπάθεια και αφού αμφιταλαντεύτηκε αρκετά κατάφερε να σταθεί όρθιος, κρατώντας το μπρούντζινο σταχτοδοχείο στο χέρι.

  Ένα μελαψό αδύνατο αγοράκι, καβάλησε την ζαρντινιέρα και μετά τα κάγκελα του μπαλκονιού και βρέθηκε δίπλα στο λευκό τραπέζι της βεράντας. Μόλις στάθηκε εκεί σήκωσε τα χέρια όπως κάνουν οι πρωταθλητές και από κάτω ακούστηκαν μερικά  χειροκροτήματα

    « Ένα παιδί.....» είπε η Νίκη σαν υπνωτισμένη.

Το αγόρι εκεί γύρω στα δέκα με έντεκα, έψαξε με το μάτι για την μπάλα και αφού την εντόπισε κάτω από το λευκό τραπέζι πρόβαλε στην κουπαστή του μπαλκονιού και φώναξε στην παρέα του κάτω.

    «Φύγετε εσείς! Θα την πάρω και θα κατέβω. Θα πάω στη γιαγιά μου σήμερα!»

Κάποιο απ τα παιδιά κάτι είπε από κάτω κι εκείνος φώναξε:

    «Όχι μωρέ μαλάκα. Σου λέω θα πάω στις γιαγιάς μου είναι από την άλλη μεριά. Φύγετε ρε μαλάκα!» Όταν βεβαιώθηκε ότι τα τρία παιδιά, οι φίλοι του άρχισαν να φεύγουν έσκυψε και άπλωσε το χέρι να πάρει την μπάλα.

    Ο Πέτρος στο μεταξύ σαν μεθυσμένος, έκανε μερικά βήματα πάνω στο χαλί. Ήταν φανερό ότι ζαλιζόταν έντονα, προχώρησε και πλησίασε την Νίκη στην καρέκλα. Ακούμπησε στο τραπέζι δίπλα και στάθηκε εκεί κοιτάζοντας το αγόρι που ήταν σκυμμένο κάτω από το τραπέζι.

    Το παιδί με την άκρη του ματιού του είδε κάποια κίνηση μέσα από το τζάμι και έμεινε με το χέρι μετέωρο πάνω από τη μπάλα. 

    Ο Τάκης μη μπορώντας πια να κρατήσει άλλο το κεφάλι του όρθιο, καθώς το χέρι του είχε μουδιάσει, το άφησε να πέσει πάνω στο στέρνο του και ένιωθε ακόμα πιο έντονα την καρδιά του να βροντάει από κάτω.

    Το παιδί τράβηξε το χέρι του χωρίς να πάρει τη μπάλα και σηκώθηκε αργά-αργά, έχοντας το βλέμμα του στραμένο προς την τζαμόπορτα. Πλησίασε, προσπάθησε να κοιτάξει μέσα, αλλά το φως της μέρα δεν του επέτρεπε να δει. Κόλλησε  το πρόσωπό του στο τζάμι, που το σκίασε με τις παλάμες του και κοίταξε. Στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει τι έβλεπε. Σε λίγο αντιλήφθηκε πως  απέναντί του, εκεί μέσα, μια γυναίκα καθιστή σε μια καρέκλα τον κοίταζε ακίνητη. Τρόμαξε και τραβήχτηκε απότομα πίσω. Η περιέργεια όμως νίκησε και κόλλησε πάλι το μούτρο του στην τζαμόπορτα.

    Δίπλα στην γυναίκα είδε να στέκεται ένας ψηλός άνδρας που το πρόσωπό του ήταν πασαλειμμένο με κάτι σκούρο. Μάλιστα του φάνηκε σαν να έβλεπε κάτι να στάζει από την μύτη του ψηλού άνδρα και να λεκιάζει το ανοιχτόχρωμο πουκάμισό του. Κάτι σκούρο. Αίμα;

    Το αγόρι έστρεψε το βλέμμα του ξανά στην ακίνητη γυναίκα στην καρέκλα. Δεν του άρεσε καθόλου έτσι όπως τον κοίταζε πίσω από τζάμι. Και τι ήταν αυτό που κρατούσε ο ψηλός άνδρας;  Μα γιατί τον κοίταζαν έτσι σαν αγάλματα; Έπρεπε να φύγει από κει. Τώρα! Γύρισε και κινήθηκε προς το κάγκελο του μπαλκονιού.

    «Φεύγει ...!» είπε η Νίκη. «Μας είδε!» Πρόσθεσε και με το που τέλειωσε την φράση της σηκώθηκε διανύοντας σαν αστραπή τα ελάχιστα μέτρα που την χώριζαν από την μπαλκονόπορτα, την άνοιξε και φορώντας ένα πλατύ χαμόγελο είπε στο παιδί:

    «Τι έγινε παλικάρι μου;»

Το αγόρι που ήταν έτοιμο να περάσει πάνω από το κάγκελο το μπαλκονιού, σταμάτησε γύρισε και είδε την όμορφη μελαχρινή γυναίκα που του μιλούσε.

    «Να... εγώ...να... τη μπάλα μου...». Όσο μιλούσε, ο μικρός έριχνε κλεφτές ματιές και στον ψηλό ματωμένο άνδρα πίσω της, μέσα στο σαλόνι.

    «Έπεσε η μπάλα σου στο μπαλκόνι μου; » ρώτησε όλο γλύκα εκείνη.

    «Μα...μάλιστα! Εκ.. εκεί κάτω από το τραπέζι είναι.»

   «Ααα! » έκανε η Νίκη με ένα χαρούμενο γέλιο. Εκεί κάτω είναι; Ε! Πάρε την λοιπόν. Γιατί δεν την παίρνεις;...Και δε μου λες; Μόνος είσαι ή έχεις παρεούλα;» 

Τελειώνοντας την φράση της έσκυψε και πήρε την μπάλα από κάτω από το τραπέζι. Την κοίταξε χαμογελώντας. 

    «Μόνος ! Έκανα ένα σουτ και.....» ψέλλισε το παιδί.

    «Του μπάσκετ είναι η μπάλα;» ρώτησε η Νίκη

    «Ναι.» είπε το εκείνο. 

  «Μα αυτή είναι σχεδόν διαλυμένη!» είπε η Νίκη περνώντας το χέρι της πάνω στην επιφάνεια της μπάλας. «Έχω μια ολοκαίνουργια του γιου μου που έφυγε για την Αγγλία. Αυτός δε θα την χρειαστεί πια. Και ξέρεις κάτι;  Λέω να στην δώσω γιατί φαίνεσαι καλό παιδί. Έλα μέσα.»

    «Μα κυρία...δεν πειρ....»

Η Νίκη, χαμογελώντας με κείνο το χαμόγελο που είχε ξετρελάνει παλιότερα τον Τάκη, τον έπιασε τρυφερά από το χέρι και τον τράβηξε απαλά μέσα μαζί της. Μπαίνοντας έκλεισε την μπαλκονόπορτα πίσω της. 

    «Πέτρο είσαι καλύτερα αγάπη μου;» ρώτησε «Ο άνδρας μου είναι.» Είπε απευθυνόμενη στο αγόρι. «Πριν από λίγο τον χτύπησαν κάτι μαυριδεροί τύποι, εδώ πιο κάτω για να τον ληστέψουν! Αλλά είναι καλύτερα τώρα. Θα πάμε στην αστυνομία αργότερα».  

    «Κάτσε αγάπη μου μην είσαι όρθιος. Θα ζαλιστείς.» Είπε γλυκά στον Πέτρο που έμοιαζε σαν υπνωτισμένος. Έκατσε υπάκουα. Κρατούσε πάντως ακόμη το βαρύ σταχτοδοχείο. 

     «Εσένα πως σε λένε;» ρώτησε το αγόρι.

     «Γρηγόρη» είπε ο μικρός.

    «Γρηγόρη; Πολύ ωραίο όνομα!. Έλα Γρηγόρη έλα να σου δώσω την μπάλα. Την έχω μέσα στο δωμάτιο του γιου μου.»

    Όταν απομακρύνθηκαν ο Τάκης δεν είχε ιδέα τι μαγείρευε η Νίκη. Δεν έφταναν όλα τα άλλα είχαν και ένα ξένο παιδί  φυλακισμένο τώρα

    Λίγο αργότερα, άκουσε κάτι χτυπήματα σε πόρτα και μια φωνή. Ύστερα κάτι βήματα. Η Νίκη. Ήρθε και στάθηκε μπροστά του. 

    «Τον κλείδωσα στην αποθηκούλα. Μέχρι να φύγουμε με τον Πέτρο. Μετά.....»

    «Μμμα αα  ε γ λημμμα ατό» τραύλισε ο Τάκης!

    « Έγκλημα; χα χα χα χα! Και όλα τα άλλα που έγιναν τι είναι; Χάδια; Ηλίθιε!»

    «Κο  παιγί;»

    «Το παιδί; Αυτό θα το ελευθερώσει κάποιος όταν βρούνε εσένα. Εγώ και ο Πέτρος θα....»

Με το που άκουσε το όνομά του ο Πέτρος, έκανε να σηκωθεί απότομα, κρατώντας το σταχτοδοχείο σαν όπλο λες και ήθελε να χτυπήσει κάποιον. Τα καλυμμένα με ξεραμένο αίμα μάτια του ήταν όλο αποφασιστικότητα, αλλά αφού πάλεψε να ξεκολλήσει απ την καρέκλα και να σταθεί όρθιος, ξανασωριάστηκε στο κάθισμα λαχανιασμένος.

    «Μμμμ! Άχρηστοι.... άνδρες...» είπε εκείνη ειρωνικά.

Τα χτυπήματα στην πόρτα συνεχίζονταν και το παιδί φώναζε συνέχεια: «Ανοίξτε μου, ανοίξτε μου, ανοίξτε μου.» Κάποια στιγμή σταμάτησε. Αλλά ο Τάκης νόμισε, ή μάλλον ήταν σίγουρος ότι άκουσε λυγμούς. Το παιδί έκλαιγε. Το κλάμα του αγοριού τον πόνεσε. 

    Τότε χτύπησε ένα κινητό. Είχε ένα οξύ ήχο. Η Νίκη έβαλε τα χέρι της στην τσέπη της μπλούζας της και το έβγαλε. Κοίταξε την οθόνη. Χαμογέλασε ειρωνικά. Πάτησε το πλήκτρο.

    «Τι θέλεις βρε μαμά. Έχω δουλ....Τι πράγμα; Πότε; Μα πως; Ωραία! Θα έρθω. Μη με πρήζεις. Είπα θα έρθω. Τέρμα !» 

    Με το που έκλεισε το τηλέφωνο το πέταξε στο σκαμπό όπου ήταν και το κινητό του Πέτρου. Χαμογέλασε. Κοίταξε τον Τάκη στην πολυθρόνα. Έφερε το ένα πόδι μπροστά στο άλλο  σήκωσε τα χέρια και άρχισε κροταλίζοντας ρυθμικά τα δάχτυλα να χορεύει και να τραγουδάει. 

    Ο Τάκης στήριξε το κεφάλι του με το χέρι και την κοίταζε. Όσο καιρό ήταν μαζί δεν την είχε ποτέ δει να χορεύει έτσι. Έμοιαζε με ζεϊμπέκικο. Βαρύ ζεϊμπέκικο. Μάλλον παλιό. Έλεγε για τον χάρο που βγήκε να ψαρέψει ή κάτι τέτοιο. Τραγουδούσε και χόρευε με πάθος, έχοντας τα μάτια της κλειστά. 

Και δώστου του στροφές και δώστου φιγούρες και δώστου στράκες και δώστου του ο Χάρος που βγήκε για ψάρεμα....    

Κάποια στιγμή σταμάτησε λαχανιασμένη: 

    «"Ο Χάρος βγήκε να ψαρέψει". Ήταν το τραγούδι του» είπε με κατακόκκινα από την έξαψη μάγουλα. «Το χόρευε ο άθλιος. Πάει ο θείος Αριστοτέληςςςςςς! Τον ψάρεψε ο Χάρος επιτέλουςςςς!» είπε με ενθουσιασμό.

Στάθηκε για λίγο ακίνητη. Κοίταξε έξω από την μπαλκονόπορτα και ύστερα απότομα σήκωσε ψηλά τα δυο της χέρια και φώναξε:

    «Ζήτωωω ο Χάρος! Είμαι λεύτερη!»

Το αγόρι στη αποθηκούλα άρχισε πάλι να χτυπάει την πόρτα, να φωνάζει και να κλαίει ταυτόχρονα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ