ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ [6] ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ Νο 5    

    Ο Τάκης ένιωσε κάτι να ακουμπάει στο αριστερό του πόδι. Κατέβασε το χέρι με το οποίο στήριζε το πηγούνι του και άφησε το κεφάλι να πέσει στο στέρνο. Είδε τα μαύρα μακριά της μαλλιά που είχαν απλωθεί σαν σκούρο πέπλο στα πόδια του. Άκουγε την ανάσα της. Του φάνηκε σαν να έκλαιγε σιωπηρά. Χωρίς να το καταλάβει, εντελώς αυθόρμητα, άπλωσε το χέρι του και το ακούμπησε λιγάκι άγαρμπα, στα μαλλιά της. Χιλιάδες αναμνήσεις όρμησαν τότε και πλημμύρισαν την καρδιά του. Θυμήθηκε πόσο του άρεσε να την βλέπει να  τινάζει τα μαλλιά με κείνο τον απόλυτα θηλυκό αλλά αγέρωχο τρόπο. 
    Πόσο τον γοήτευε και τον ερέθιζε η αντίθεση του κατάμαυρου αυτού χείμαρρου, με την λευκή απαλότητα του λευκού λαιμού της. Άπλωσε το χέρι του λίγο ακόμη, για να αγγίξει την μεταξένια υφή του δέρματος, εκεί, κάτω από το σύννεφο των μαλλιών, αλλά κάτι τον συγκράτησε: «Μα σκότωσε  τον...» του ψιθύρισε μια φωνή μέσα του.

    Με όση δύναμη είχαν τα ανακλαστικά του, τράβηξε απότομα το χέρι του από τα μαλλιά της. Εκείνη δεν άλλαξε στάση. Έμεινε ακουμπισμένη στο αριστερό του γόνατο. Το γόνατο που ένιωθε. Έμοιαζε να έχει ηρεμήσει τώρα. Γύρισε προς τα πίσω και παραμερίζοντας τα μαλλιά της,  τον κοίταξε με ένα χαμόγελο που ήρθε από τα παλιά. Ύστερα άπλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό του. 

    «Παγωμένο είναι το χεράκι σου. Θυμάσαι πόσο σου άρεσε να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά; Θυμάσαι; Σου αρέσει ακόμα;»

Ο Τάκης δεν αντέδρασε. Έχοντας το πηγούνι του να ακουμπάει στο στέρνο, είχε χαμηλώσει  τα μάτια του για να μην αντικρίζουν τα δικά της. 

    «Κοίτα με. Μη με αποφεύγεις. Δες μέσα στο βλέμμα μου πόσο μου είχες λείψει...»

Εκείνη την στιγμή ακούστηκε ο βόμβος. Βζζζ, βζζζζ, βζζζ.  Το κινητό του Πέτρου, εκεί δίπλα στο σκαμπό, πεταμένο πάνω στο σακάκι του ανθρώπου που κειτόταν καταματωμένος και ακίνητος εκεί χάμω στο χαλί.

    Εκείνη τινάχτηκε πάνω σαν ελατήριο. Το βζζζ, βζζζ συνεχίζε με αυξανόμενη ένταση. Ο Τάκης με τη βοήθεια του χεριού του ανασήκωσε το κεφαλι και κοίταξε το κινητό που βρισκόταν εκεί δίπλα του, αλλά από την άλλη πλευρά. Την δεξιά. Την κακή πλευρά!

Η Νίκη έσκυψε, πήρε το κινητό. Κοίταξε την οθόνη...

    «Η πόρνη η γυναίκα του είναι. Να δούμε τώρα! Θα τον θέλει όπως έγινε; Του κουτιού τον έκανα. Στην κυριολεξία του κουτιού! Χα χα χα χα! Πετυχημένο αυτό ε; Του κουτιού! χα χα χα!» Το γέλιο της ήταν τόσο στριγκό που του προκάλεσε ανατριχίλα! 

    «Να πάρε και  μίλα της εσύ!» Είπε και του πρότεινε το τηλέφωνο.

Εκείνος δεν τόλμησε καν να κινηθεί.

    «Έλα λοιπόν! Πάρτο! Τι περιμένεις; Χα χα χα χα!» 

Ο βόμβος  όμως σταμάτησε. 

    «Το 'κλεισε  η ηλίθια! Έχασε την ευκαιρία να μιλήσει με έναν γοητευτικό κύριο...με στραβό στόμα και παράλυτο σώμα. Το πουλάκι όμως; Μια χαρά δουλεύει ε; Πουλάαακι μου!  χα χα χα!»

Πέταξε το κινητό πάνω στο σκαμπό εκεί που βρισκόταν και το σακάκι του Πέτρου. Γύρισε και κοίταξε έξω.

    «Συννεφιάζει. Θα βρέξει μάλλον.» είπε. 
Με ένα βήμα τον πλησίασε. Έτσι όπως το κεφάλι του ήταν πεσμένο στο στέρνο του ο σβέρκος ήταν εκτεθειμένος. Ένιωσε αληθινό φόβο όταν αισθάνθηκε το χέρι της να ακουμπάει εκεί. Ναι! Ένιωσε όμως! Και αυτό του φάνηκε πολύ σημαντικό! 
Έμεινε ακίνητος. Σχεδόν δεν ανάσαινε. Ένα χάδι απαλό διέτρεξε το πίσω μέρος του κεφαλιού του. Το ένιωσε, το ένιωσε!

    «Α! Βρε Τάκη! Τι όμορφα που περνάγαμε! Ταιριάζαμε οι δυο μας! Είχαμε τα ίδια γούστα σε όλα! Θυμάσαι; Στο σεξ, στα βιβλία, στις ταινίες, στη μουσική, στα πολιτικά....Θυμάσαι;» 

    «Νννν αι!» απάντησε εκείνος κι αμέσως ένιωσε κι άλλη έκπληξη! Μπόρεσε να προφέρει το «νι»!

  «Μόνο στο φαγητό δεν ταιριάζαμε! Εγώ τρελαινόμουν για θαλασσινά ενώ εσύ τα σιχαινόσουν!»

    «Ννν αι» ξανάπε εκείνος περισσότερο για να επιβεβαιώσει ότι μπορούσε να προφέρει το "νι".

     «Τόσο ηλίθιος θεέ μου! Μα να μη σου αρέσουν τα θαλασσινά... Πάντα μου ρχόταν να σε χαστουκίσω κάθε φορά που μου ΄λεγες με κείνο το ύφος: "Δε μπορώ να τρώω ζωντανά όντα. Κανίβαλος είμαι;" Τα ίδια ακριβώς έλεγε και κείνος ο θείος Αριστοτέλης για τα θαλασσινά. Τα δάχτυλά του όμως τα έχωνε στα... ζωντανά -ξέρεις ποια- στο δικό μου και στις αδελφές μου.»

    Το χέρι που χάιδευε πάνω, κάτω τον σβέρκο του, έμεινε ακίνητο τώρα. Ύστερα τα δάχτυλα   συσπάστηκαν και νύχια τον έγδαραν με μανία. 

     «Ωχχχ!» Βόγκηξε ο Τάκης.

     «Ηλίθιε! Αλλά κι  εκείνον τον σεβαστό θείο Αριστοτέλη, τον αδελφό της μάνας μου έπρεπε να τον είχα καθαρίσει τότε!» Φώναξε έξαλλη και πήγε προς την μπαλκονόπορτα. 

    «Αμ εκείνη η χαμένη, η μάνα μου;» συνέχισε, «όταν της τα είπα τα κατορθώματα του αδελφού της, ξέρεις τι μου απάντησε; "Άσε τα παραμύθια Νίκη! Και μη σε ξανακούσω να το πεις αυτό. Ο θείος σας, σας αγαπάει!" «Έτσι μου είπε η ίδια μου η μάνα! Εφτά χρονών ήμουνα και οι αδελφές μου οι δίδυμες πέντε που να πάρει ο διάολος!» 

Τελειώνοντας τον μονόλογο της έφτυσε το τζάμι της μπαλκονόπορτας όπου έβλεπε την αχνή αντανάκλαση της.

    Ένας παράξενος ήχος! Απρόσμενος!  Ο Τάκης κράτησε την ανάσα του για να μπορέσει να εντοπίσει την πηγή του. Ξανά. Είχε κάτι το "υγρό" τούτος  ο ήχος. Έφερε το αριστερό του χέρι κάτω από πηγούνι του και έσπρωξε το κεφάλι του προς τα επάνω. 

    Εκείνη στεκόταν ακόμη στη μπαλκονόπορτα. Το φως από έξω είχε μειωθεί. Θα πρέπει να είχε συννεφιάσει αρκετά. "Χρουρρρ" ακούστηκε και πάλι σαν κάποιος να μάθαινε να κάνει γαργάρα. «Τι στο καλό είναι αυτό!» Σκέφτηκε ο Τάκης. Με τα μάτια να στρέφονται δεξιά κι αριστερά, προσπάθησε να δει αν υπήρχε κάτι εκεί κοντά που παρήγαγε τον ήχο και τότε... είδε ένα δάχτυλο σαν να ξύνει χάμω το χαλί. 
    Κάρφωσε το βλέμμα του στο σημείο εκείνο και είδε ότι και άλλο δάχτυλο λύγισε και έκανε κινήσεις σαν να ήθελε κι αυτό να ξύσει το χαλί. Έσπρωξε το κεφάλι του πιο ψηλά και βάλθηκε να δει αν .... και είδε το στέρνο να  ανορθώνεται και να ξαναπέφτει σπασμωδικά, ώσπου με έναν δυνατό βήχα  τινάχτηκε στον αέρα ένα κόκκινο συντριβάνι. Ένας δεύτερος βήχας και ...δυο μάτια φάνηκαν να ανοίγουν διστακτικά στο λεκιασμένο με αίματα πρόσωπο του Πέτρου. 

    Η Νίκη που άκουσε κι εκείνη τον βήχα, ήρθε σχεδόν τρέχοντας  και πλησίασε τον πεσμένο άνθρωπο. Μόλις αντίκρισε τα καλυμμένα με αίμα μάτια του να την κοιτάζουν, ταράχτηκε. Έκανε ένα αθέλητο μικρό άλμα προς τα πίσω. Ύστερα λες και κάποιος την διέταξε, έτρεξε και πήγε στο εσωτερικό του σπιτιού. 

    Ο Πέτρος, έγειρε ελαφριά το κεφάλι του. Ένα μικρό ρυάκι αίματος έτρεξε μέσα στο δεξί του μάτι. Σήκωσε με κόπο το χέρι του και με την παλάμη του προσπάθησε να καθαρίσει κάπως τα αίματα γύρω από τα μάτια του. Δεν πρόλαβε όμως,  γιατί εκείνη την στιγμή ήρθε η Νίκη και βιαστικά πήγε και γονάτισε δίπλα στον άνδρα που είχε τραυματίσει σχεδόν θανάσιμα λίγο πριν. Γονάτισε σιμά του και ακούμπησε στο χαλί έναν δίσκο με διάφορα φιαλίδια και μπόλικο βαμβάκι. 

    «Πέτρο μου! Αγάπη μου! Είσαι καλά; Μίλα μου γλυκέ μου! Μίλα στη Νικούλα σου!» έλεγε με τρυφερότητα ενώ παράλληλα με ένα βαμβάκι στο οποίο είχε σταλάξει ένα υγρό σαν ιώδιο, προσπαθούσε απαλά - απαλά να καθαρίσει το τραύμα του εκεί στη μύτη. Ο Πέτρος μούγκριζε από τον πόνο, αλλά κοίταζε ταυτόχρονα τον Τάκη με ύφος που ο Τάκης το ερμήνευσε σαν απορία. 

    Η τρυφερότητα με την οποία περιποιόταν η Νίκη τον χτυπημένο φίλο της, θα συγκινούσε οποιονδήποτε, αν δεν είχε δει προηγουμένως την σκηνή, όπου η ίδια αυτή γυναίκα τον χτύπησε, την στιγμή που άνθρωπος αναφέρθηκε στα παιδιά του. 

  Ο Τάκης, παρόλο που το χέρι που στήριζε το κεφάλι του, είχε κουραστεί παρακολουθούσε την σκηνή, χωρίς να ξέρει αν έπρεπε να ηρεμήσει ή να ανησυχήσει. Χαιρόταν πάντως που δεν είχε πεθάνει κανείς....ακόμη τουλάχιστον, μέσα στο σπίτι του. 

    Ο Πέτρος ανακάθισε αργά - αργά. Η μύτη του είχε αλλάξει σχήμα από το χτύπημα. Κοίταξε γύρω του σαν να μην ήξερε που βρισκόταν και είδε στο χαλί δίπλα του ένα μπρούντζινο σταχτοδοχείο σε σχήμα χελώνας πασαλειμμένο με αίμα. 

  Ακούστηκε το κουδούνι του δημοτικού απέναντι. Ο Τάκης κοίταξε την ώρα στον αποκωδικοποιητή κάτω από την τηλεόραση. Είχε πάει μια. Τα παιδιά θα σχολούσαν τώρα. Άκουγε τα αμάξια των γονιών που έρχονταν να πάρουν τα καμάρια τους.      

Σε λίγα λεπτά παιδικές φωνές γέμισαν την ατμόσφαιρα έξω. Κορναρίσματα, μαρσαρίσματα, παππούδες και γιαγιάδες φώναζαν τα εγγόνια τους, γέλια, μικροτσακωμοί, τρεξίματα. Χαρά θεού ήταν τούτη η ώρα. 

    Ο Πέτρος άπλωσε το χέρι του και πήρε το ματωμένο μπρούντζινο σε σχήμα χελώνας σταχτοδοχείο, το κοίταξε καλά και αργά-αργά έστρεψε το βλέμμα του προς την Νίκη που ετοίμαζε ένα καινούργιο κομμάτι βαμβάκι με αντισηπτικό... όταν ένα "μπαμ" ακούστηκε στο τζάμι της μπαλκονόπορτας και αμέσως μετά ένα ταπ, ταπ, ταπ στο πάτωμα του μπαλκονιού  και παιδικές φωνές που φώναζαν: 

«Κύριε, κυρία, τη μπάλα, τη μπάλα!»


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ