Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ [8] ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟΥ


         Το κλάμα  του κλειδωμένου στην αποθηκούλα παιδιού, προκαλούσε οδυνηρό σφίξιμο στην ήδη ταλαιπωρημένη καρδιά του Τάκη. Εκεί, χωμένος στην πολυθρόνα, με το κεφάλι να ακουμπάει άβουλα στο στέρνο, ένιωθε πως ο συνδυασμός του παραληρηματικού  τραγουδιού και του παθιασμένου χορού της Νίκης, με τα χτυπήματα στην πόρτα της αποθηκούλας  και τις απελπισμένες κραυγές του παιδιού κει μέσα, θα του έφερνε αβάσταχτο κλάμα. 
     Φανταζόταν το παιδάκι μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της αποθηκούλας ανάμεσα στο καλάθι με τα άπλυτα, το πλυντήριο ρούχων και την μυρωδιά των απορρυπαντικών. Πόσες φορές είχε πει ότι άλλαζε την καμμένη λάμπα. Δεν το κανε όμως.  Ο χώρος ήταν στενός και σίγουρα θα πλάκωνε την ψυχούλα του. Τα ένιωθε ο Τάκης τα δάκρυά του έτοιμα να αναβλύσουν. Τον εξόργισε η ανημποριά του και τούτος ο θυμός, έγινε φραγμός στα δάκρυα. Αυτή η τρελή που τραγουδούσε και χόρευε εκεί δίπλα του....Όμως εντελώς απότομα, η Νίκη σταμάτησε τον χορό και το τραγούδι την στιγμή που εκτελούσε μια σκυφτή φιγούρα. Έμεινε εκεί ακίνητη, λες και κάτι την εμπόδιζε να ορθωθεί. 
    Ο Τάκης που αντιλήφτηκε την αλλαγή, έσπρωξε το κεφάλι του προς τα πάνω, με το χέρι και την κοίταξε. Του φάνηκε παράξενη η στάση της. Ήταν εκεί σκυμμένη και τα μακριά μαλλιά της έρεαν σαν μαύρος καταρράχτης προς το δάπεδο. Το ένα χέρι  ακουμπούσε με την παλάμη στο πάτωμα και το άλλο, ήταν σε έκταση. Στεκόταν στα ακροδάχτυλα των λεπτών ποδιών της. 
    Με τη άκρη του ματιού του, ο Τάκης είδε τον Πέτρο να την πλησιάζει από πίσω. Τα βήματα του ασταθή.  Κρατούσε στο χέρι του το μπρούντζινο σταχτοδοχείο. Όταν έφτασε δίπλα της προσπάθησε να σκύψει για να δει το πρόσωπό της που το έκρυβαν τα μαύρα μακριά μαλλιά, μα μια καινούργια κραυγή απελπισίας του παιδιού από το αποθηκάκι, τον έκανε να τιναχτεί προς τα πίσω και κινδυνεύοντας να πέσει, αναζήτησε απελπισμένα στήριγμα στην ράχη μιας πολυθρόνας εκεί δίπλα.
    «Θο φαιγί, θο φαιγί, τττο φφφ...παιγί!» είπε με κόπο ο Τάκης ακούγοντας καθαρά το γοερό κλάμα του παιδιού. «Θθθθο ττο παιγί...!» Ξανάπε, εντυπωσιασμένος που κατάφερε να προφέρει το "π" και το "τ"!
    «Το παιδί!». Επανέλαβε και ο Πέτρος που στεκόταν στηριγμένος στην ράχη της πολυθρόνας και έπαιρνε βαθιές ανάσες σαν αθλητής που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει τον αγώνα. Παράλληλα άφησε το μπρούντζινο σταχτοδοχείο να πέσει στο χαλί, γύρισε την πλάτη του στον Τάκη και την Νίκη και στράφηκε προς το εσωτερικό του διαμερίσματος. Στάθηκε για μερικά δευτερόλεπτα παίρνοντας βαθύτερες εισπνοές και ξεκίνησε. «Εγώ!  Εγώ θα ανοίξω!» είπε αποφασιστικά.
   Η Νίκη δεν είχε κουνηθεί από την σκυφτή στάση που είχε βρεθεί μετά το τέλος του Ζεϊμπέκικου. Εκεί. Ακίνητη. Σαν σάρκινο γλυπτό. 
    «Νννίχη! Νννίιιχη!» προσπάθησε να της φωνάξει ο Τάκης. Τρόμαξε όμως με την σαν κοράκου φωνή του και σταμάτησε.
Άκουγε πάντως τώρα τα βαριά βήματα του Πέτρου που πήγαιναν προς το αποθηκάκι, εκεί που ήταν φυλακισμένο το παιδί, όταν εντελώς ξαφνικά ο μαύρος καταρράχτης των μαλλιών της Νίκης με μια ανάστροφή κίνηση τινάχτηκε προς τα πάνω. Το πρόσωπό της τώρα φάνηκε πεντακάθαρα. Ήταν λίγο κοκκινισμένο από την σκυφτή στάση αλλά τα μάτια της που τον κοιτούσαν έλαμπαν με αγριότητα. Την ίδια ώρα έξω άστραψε και η βροντή που ακολούθησε τράνταξε τα τζάμια. 
    Γύρισε απότομα, προς την κατεύθυνση που πήγαινε ο Πέτρος, και βγάζοντας μια κραυγή που τίποτα το ανθρώπινο δεν είχε, έτρεξε κατά πάνω του και με ένα απίστευτο άλμα πήδηξε πάνω στην πλάτη του και τον έριξε χάμω μπρούμυτα. Εκείνος ούρλιαξε από τον πόνο καθώς το ήδη τραυματισμένο του πρόσωπο χτύπησε με ορμή στα πλακάκια του διαδρόμου. Η Νίκη κάθισε καβαλικευτά πάνω στη μέση του και τον γρονθοκοπούσε με μανία στην πλάτη. Ο Πέτρος τυφλωμένος από τον πόνο στο πρόσωπο μούγκριζε προσπαθώντας ταυτόχρονα να απαλλαγεί από την Νίκη που σαν άγριο, μανιασμένο, θηρίο λες και ήταν έτοιμη να τον κατασπαράξει. 
    «Που πας βρε ηλίθιε;! Που πας  ρε μαλάκα; Πως θα ανοίξεις βρε ανίκανε!»  φώναζε έξαλλη χτυπώντας τον. «Εγώ έχω το κλειδί!» 
Την ίδια ώρα μια σειρά από κοντινές βροντές, είχαν τρομάξει το αγόρι που τώρα χτυπούσε με όση δύναμη είχαν τα χεράκια του ουρλιάζοντας ταυτόχρονα. Η φωνή του είχε βραχνιάσει πια. 
    Η βροχή σπρωγμένη από τον δυνατό αέρα που είχε σηκωθεί, χτυπούσε με θόρυβο το τζάμι της μπαλκονόπορτας. 
    Ο Τάκης βρισκόταν τώρα σε μια κατάσταση απόλυτης απελπισίας. Η αδυναμία του να επέμβει τον εξόργιζε σε τέτοιο βαθμό που όποιο μέλος του σώματός μπορούσε να κινήσει γινόταν σπασμωδικά. Έκανε απελπισμένες προσπάθειες να απαγκιστρωθεί από την αγκαλιά της πολυθρόνας, αλλά το μόνο που κατάφερνε ήταν να χειροτερεύει την θέση του εκεί. Μόνο το αριστερό του πόδι που ακουμπούσε στο πάτωμα είχε κάποια ελευθερία κίνησης. Το άλλο του μέλος που μπορούσε να κινηθεί - το αριστερό χέρι- ήταν αναγκασμένο να υποστηρίζει το κεφάλι του στην όρθια θέση. 
    «Να πάγει η ευχχχή!!! Γγγγαμμμώττο!!», ψέλλιζε πολύ θυμωμένος με τον εαυτό του. Μούγκριζε σαν πληγωμένο θηρίο. Το στραβωμένο του στόμα άνοιγόκλεινε  στην προσπάθειά του να πει. Να βρίσει. Να φωνάξει. Ο φοβερός πόνος όμως, που λες και κάτι του συνέθλιβε το πρόσωπο τον εξουθένωσε! Κοίταζε εκεί απέναντί του το ζευγάρι πάνω στα πλακάκια του χόλ. Αν δεν ήξερε κανείς τι συνέβαινε θα λεγε ότι το ερωτικό τους πάθος ήταν ασυγκράτητο.
    Το παιδί από μέσα, φώναζε τρομαγμένο καθώς άκουγε τις κραυγές και τις βρισιές της Νίκης, ανάμικτες με τα βογγητά πόνου του Πέτρου που δεχόταν τα χτυπήματά της, με το πρόσωπο χωμένο στα αίματα από το τραύμα του που είχε αρχίσει να αιμορραγεί πάλι.
    Κάποια στιγμή με μια απεγνωσμένη προσπάθεια ο Πέτρος, αγνοώντας τον πόνο, τα αίματα και τα χτυπήματα της Νίκης κατάφερε να την αποτινάξει από πάνω του στέλνοντας την κατρακυλήσει πάνω στα πλακάκια. Το κορμί της σταμάτησε χτυπώντας με ορμή πάνω στην πόρτα της αποθηκούλας. Τα χτυπήματα και οι φωνές του παιδιού σταμάτησαν. Η βροχή έξω μαστίγωνε την βεράντα και τα φυτά της ζαρντινιέρας. Οι βροντές είχαν απομακρυνθεί κάπως. 
    Ο Πέτρος με πολύ μεγάλη προσπάθεια σηκώθηκε και σκουπίζοντας τα αίματα από το πρόσωπό του με το μανίκι, την πλησίασε και κοιτώντας την έτσι όπως ήταν πεσμένη της είπε:
    «Δώσε μου το κλειδί τώρα! Αλλιώς....!»
Εκείνη βλέποντας το προστακτικό του ύφος, για μια στιγμή συνοφρυώθηκε. Ύστερα όμως...έβαλε τα γέλια.
    «Ίδιος εκείνος! Ίδιος ο θείος Αριστοτέλης! "Πήγαινε στο δωμάτιό σου τώρα!"μου έλεγε και μετά ερχόταν κι εκείνος για να... χα χα χα... παίξει μαζί μου! Χα χα χα.» Είπε γελώντας σχεδόν υστερικά και πρόσθεσε: « Τι! Μήπως θέλεις κι εσύ να παίξεις μιας και κείνος πέθανε; χα χα χα!»
     «Νίκη! Έλα σύνελθε και δώσε μου αμέσως το κλειδί να ανοίξω στο παιδί!»
Εκείνη ανακάθισε ακουμπώντας την πλάτη στην πόρτα της αποθηκούλας. Κοίταξε προς τον Τάκη που τους κοιτούσε με φοβερή ένταση.
    «Τον ακούς; Να ανοίξει στο παιδί λέει! Τον ακούς Τάκη; Μίλα Τάκη! Ακούς Τάκη;» 
    «Νννναί! Αααγγγούυω!» ψέλλισε εκείνος όσο πιο δυνατά μπορούσε και πρόσθεσε:«Αφφφηχε παιγί!»           
    «Να αφήσω το παιδί ε; Κι εσύ το ίδιο τροπάριο ε;» είπε ειρωνικά κοιτάζοντας μια τον Πέτρο που στεκόταν από πάνω της, μια τον Τάκη στο σαλόνι. «Έτσι ε; Να ανοίξω στο αγόρι ε;»
    «Ννναί πααχαώ!»
    «Ναι παρακαλώ ε; Και δεν ντρέπεσαι βρε Τάκη. Αλλά τι να ντραπείς έτσι όπως έγινες. Μισός άνθρωπος είσαι. Το πουλάκι σου όμως δουλεύει μια χαρά! Ε;»
Σήκωσε το κεφάλι της και αντίκρισε τον Πέτρο όρθιο από πάνω της που ακόμη προσπαθούσε να καθαρίσει τα αίματα από το πρόσωπό του.
    «Κι εσύ Πέτρο θέλεις να ανοίξω να βγει το αγοράκι ε;»
    «Ναι Νίκη! Τώρα όμως! Άσε το να πάει σπίτι του! Θα βρούμε το μπελά μας!»
Τότε εκείνη με μια μονοκόμματη ελαστική κίνηση βρέθηκε όρθια. Στάθηκε μπροστά στον Πέτρο. Έβαλε το χέρι της στην τσέπη της μπλούζας της και έβγαλε το κλειδί της αποθηκούλας. Το κράτησε ψηλά στο ύψος των ματιών του Πέτρου, ύστερα έτρεξε και πήγε στο σημείο όπου ο Πέτρος είχε αφήσει το βαρύ μπρούντζινο σταχτοδοχείο, το άρπαξε από χάμω, στάθηκε για  λίγο πάνω από τον Τάκη και τον κοίταξε με περιφρόνηση. Αμέσως και τρέχοντας σχεδόν έφτασε εκεί που βρισκόταν ο Πέτρος, μπροστά από την πόρτα της αποθηκούλας. Από μέσα δεν ακουγόταν τίποτα. Το παιδί είχε μάλλον κουρνιάσει κάπου στο σκοτάδι από τον φόβο του. 
    «Δε μου λες ρε συ άντρακλα Πέτρο. Τον ξάδελφό μου τον Λεωνίδα τον ξέρεις;»
Ο Πέτρος σάστισε. 
    «Τον Λεωνίδα τον κομμωτή λες; Αυτήν την αδερφάρα;» ρώτησε
Η Νίκη με απόλυτη ηρεμία και με ένα μελαγχολικό χαμόγελο τον κοίταξε:
    «Ναι ρε Πέτρο αυτήν αδερφάρα! Τον Λεωνίδα.Την φτερού, όπως τον έλεγε ο μακαρίτης -που ο Διάβολος να του κόβει φέτες το πουλί του στην κόλαση - θείος Αριστοτέλης. Και ξέρεις ρε Πέτρο ποιος έπαιζε με τον Λεωνίδα όταν ήταν πιτσιρίκος κάτω από τα σεντόνια, όπως έπαιζε με μένα και τις αδελφές μου;»
    «Ο θείος Αριστοτ;....»
    «Ακριβώς ο θείοοοοςςς Αριστοτέληςςςςς! Αυτός τον έκανε ....αδερφάρα όπως λες!»
Με μια αναπάντεχη κίνηση η Νίκη απλώνει το χέρι, βάζει το κλειδί στην κλειδαριά  και ξεκλειδώνει. Κοιτάζει μέσα στο σκοτεινό δωματιάκι και βλέπει το αγόρι καθισμένο χάμω στα πλακάκια δίπλα σε ένα μεγάλο κουτί με απορρυπαντικά. Εκείνο σήκωσε τα μάτια του και την κοίταξε φοβισμένο.
    « Έλα αγόρι μου. Γρηγόρη δεν είπες ότι σε λένε; Έλα σήκω και βγες από κει.» Είπε χαμογελώντας γλυκά η Νίκη. 
    Εκείνο σηκώθηκε αργά-αργά και έκανε το μισό βήμα που το χώριζε από το χολ. Βγήκε έξω. Μισόκλεισε τα μάτια γιατί το τύφλωνε το φως μετά από τόση ώρα στο σκοτάδι. Ύστερα κοίταξε μπροστά  του την χαμογελαστή, όμορφη μελαχρινή γυναίκα που τον είχε κλειδώσει εκεί μέσα νωρίτερα που τώρα κρατούσε ένα βαρύ μεταλλικό αντικείμενο. Δίπλα της στεκόταν ένας ψηλός άνδρας με  σπασμένη μύτη και χτυπημένο, ματωμένο πρόσωπο και στο βάθος πιο κει διέκρινε σε μια πολυθρόνα, σωριασμένο έναν άλλον άνδρα, με ένα εντελώς παράταιρο, και αφύσικα στραβό χαμόγελο.
    Έριξε μια ματιά προς την μπαλκονόπορτα από όπου είχε μπει. Έβρεχε αρκετά. Ύστερα, με μια ξαφνική κίνηση,  έκανε έναν ελιγμό για να περάσει ανάμεσα στον πληγωμένο άνδρα και την χαμογελαστή όμορφη γυναίκα. Τα κατάφερε, αλλά αμέσως μετά ένα χέρι τον άρπαξε από το μπράτσο και τον τράβηξε με δύναμη.
    Γύρισε να δει. Ο ψηλός ματωμένος άνδρας τον κρατούσε σφιχτά.... όταν είδε ένα χέρι να κινείται με μεγάλη ορμή και το βαρύ μεταλλικό αντικείμενο να προσγειώνεται στο ήδη ματωμένο πρόσωπο του άνδρα. Εκείνος γύρισε κοίταξε την γυναίκα που τον χτύπησε και αμέσως μετά, κρατώντας ακόμη το μπράτσο του αγοριού, σωριάστηκε στο δάπεδο παρασύροντας μαζί του το παιδί. Έμεινε εκεί ακίνητος.
    Η Νίκη πέταξε μακριά το μεταλλικό αντικείμενο, έσκυψε, απελευθέρωσε το μπράτσο του παιδιού από την λαβή του άνδρα,  σήκωσε όρθιο το αγόρι, το αγκάλιασε τρυφερά, του χάιδευε τα μαλλιά και του ψιθύριζε γλυκά με δάκρυα στα μάτια: 
    «Γρηγόρη μου, αγοράκι μου, μη φοβάσαι. Τώρα δε θα σε πειράξει κανείς. Εγώ είμαι εδώ. Υποσχέσου όμως ότι εσύ δεν γίνεις ποτέ θείος Αριστοτέλης όταν μεγαλώσεις. Ποτέ! Εντάξει;»
    Το κουδούνι της εξώπορτας άρχισε να χτυπάει. Κάποιοι βαρούσαν  με γροθιές την πόρτα και φωνάζανε απ έξω: 
    «Ανοίξτε! ανοίξτε αμέσως! Ξέρουμε ότι έχετε το παιδί! Μας το παν οι συμμαθητές του!Ανοίξτε! Θα σπάσουμε την πόρτα  Έρχεται η αστυνομία! Ανοίξτε!»
    Η Νίκη κοίταξε στα μάτια το παιδί με τόση γλύκα που το αγόρι παραξενεύτηκε. Το τράβηξε δίπλα της και το φίλησε τρυφερά στο μάγουλό κι ύστερα του είπε:
    «Πήγαινε να ανοίξεις! Και μη ξεχάσεις την υπόσχεσή σου. Ποτέ θείος Αριστοτέλης! Έτσι; »
Το παιδί πήγε προς την πόρτα κι εκείνη προχώρησε και στάθηκε δίπλα στην πολυθρόνα όπου ήταν σωριασμένος ο Τάκης. Χαμογελούσε ικανοποιημένη. 
    Χάμω δίπλα στα πόδια της πάνω στο χαλί βρισκόταν ακόμη το κουτί με την συλλογή των χρυσών νομισμάτων. Το κλώτσησε να πάει πιο πέρα και έμεινε να κοιτάζει με καμάρι και μητρική τρυφερότητα το αγόρι που άνοιγε την πόρτα...
    «Το τέλλλλος  τττου ζζεϊμπέχιχου!» είπε ο Τάκης αφήνοντας το κεφάλι του να πέσει στο στέρνο του.
    
Τ Ε Λ Ο Σ


Υ.Γ. Θέλω να παρακαλέσω όσες φίλες και φίλους δεν επισκέφθηκα τις τελευταίες μέρες  τα ιστολόγια τους να μη με παρεξηγήσουν. Πολλά είχαν μαζευτεί γύρω μου που έπρεπε να κάνω. Σας ευχαριστώ που με καταλαβαίνετε.










    


  


    
    



    
    
    





    
    

    

37 σχόλια:

  1. Aν εξαιρέσουμε τον έρμο τον Πέτρο που του γέμισε το κεφάλι καρούμπαλα(εύχομαι να ζήσει)...οι άλλοι την σκαπούλαραν...μου άρεσε αυτό...και ιδιαίτερα το παιδί...
    Καλόγραμμένο ...ενδιαφέρον ...
    περνάει μηνύματα...
    Πάμε για άλλο Χριστόφορε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Caro Christoforo
    Δεν περίμενα να τελειώσει έτσι, με τόση τρέλα που είχε αυτή η γυναίκα, νόμιζα πως θα το προχωρούσε μέχρι κάποιος να την σταματήσει με πιο βίαιο τρόπο! Μάλλον βλέπω πολλά θρίλερ :))
    Πολύ όμορφη ιστορία στο συνολό της!
    Αγκαλιά + φιλί
    Καλό Σαββατοκύριακο(¸.•´ (¸.•´ .•´ ¸¸.•¨¯`•.♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με το χαμόγελο της τρέλας, λοιπόν ήρθε το τέλος του ζειμπέκικου της Νίκης και έδωσε τέλος στη δική μας αγωνία...
    Καλογραμμένο, συντηρεί μέχρι την τελευταία στιγμή την αγωνία του αναγνώστη!

    Ενα φιλί απο την Tida
    and the OSKAR goes to....
    HRISTOFOROS PAPAHARALABOUS!!!
    The greatest greek thriller-writer!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπορεί το τέλος να άφησε ένα μέρος της αγωνίας μου κάπως "μετέωρο", ήταν ωστόσο το καλύτερο δυνατό φινάλε αυτής της πολύπτυχης ιστορίας: Η ελπίδα και η υπόσχεση αντιπροσωπευμένες από το παιδί, απελευθερώνονται στο αύριο. Ενώ οι ενήλικες, με όλα τα φορτία της χαμένης τους αθωότητας, μένουν σε ένα επιβαρυμένο σήμερα αφήνοντας τον αναγνώστη να δώσει τη συνέχεια. Και είναι πολλές οι εκδοχές της...

    Πολύ καλό Χριστόφορε!
    Και οι σκηνές - για μιά φορά ακόμη - εξαιρετικά δοσμένες!!!

    Καλή Κυριακή εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αφήνεις τον αναγνώστη να γράψει το τέλος.Όπως ήδη είπε η προηγούμενη σχολιογράφος,υπάρχουν πολλές εκδοχές για τη συνέχεια.
    Όμως παρ' όλο που το το να αφήνεις τον αναγνώστη να το τελειώσει όπως θέλει έχει την αξία του,το έφερες μαεστρικά μέχρις εκεί,κάπως μου λείπει το πως ΕΣΥ θα το τελείωνες.
    Καλογραμμένο,με ανατροπές,με πολύ καλή περιγραφή χαρακτήρων,κρατά το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

    Ν.Φ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλέ στο αγαλματάκι δεν γράφτηκε καλά το όνομα! Christoforos Papaharalabous!...

    Kύριε Ν.Φ.
    έχεις δει κανένα δυνατό thriller να τελειώνει με ξεκάθαρο τέλος?
    Πάντα ένα σχιζοφρενικό χαμόγελο, ενίοτε σατανικό, ένα μάτι που γυαλίζει θα κλείσει την τελευταία σκηνή του έργου...
    Μ'ενα μετέωρο κι'αν...να βασανίζει το μυαλό και να διαιωνίζει το ...κακό που μάχεται αιώνια το καλό!


    Μα τι νομίζετε έτσι πρόχειρα δώσαμε το όσκαρ??? Μπααααααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πραγματικά μου άφησες απορίες με το τέλος της ιστορίας σου!
    Νοιώθω κάτι το ανικανοποίητο...χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά πως δεν ξετρελάθηκα με την όλη διήγηση, την πλοκή, τις συνέχειες, την αγωνία για την επόμενη κίνηση....μου έχει μείνει όμως ένα ΄΄αλλά΄΄ !!! Σα να είδα μια ταινία
    που άφησε περιθώριο για το δεύτερο μέρος….
    Φιλιά Χριστοφορέ μου, είσαι μαέστρος στην πλοκή τελικά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φίλε ξεχωριστέ,
    για
    τη δική μου νοοτροπία (!!!) στα "κακά λόγια" (δηλαδή πάντα υπάρχει κάτι άλλο να εκφραστεί ο "χαρακτ'ηρας..." αφού δεν δείχνει και κάποια 'αλλη "καθημερινή... έκφραση"... στο κείμενο....,
    άρα το θεωρω όχι απαραίτητο...

    η ένταση, λοιπόν,
    η πλοκή και η ευρηματικότητα
    για τον από...μηχανής θεό...,
    είναι πολύ επιτυχημένα...
    Θυμίζει θεατρικό όπου
    συμπληρώνεται και με την επικοινωνία του κοινού!
    ΚΑΛΗ δουλειά.
    Και εις ανώτερα.
    Πάντα με αγάπη,
    Υιώτα
    αστοριανή,ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Χριστόφορε, με όλη μου την αγάπη, αλλά... Μήπως χρειαζόταν μία πιο τολμηρή λύση..; Όταν υπάρχουν τόσο ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ που αλληλοσυγκρούονται (και αλληλοσυμπληρώνονται) μήπως (λέω μήπως...) δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια ευγένειας;

    Αλλά, πάλι, καταλαβαίνω... Όταν υπαρχει ένα τέτοιο big bang πίσω από την ενοχή (:η παιδεραστία), η ευθεία παραπομπή σε Καταδίκη θα ήταν, ίσως, άδικη... (Κι ο Παπαδιαμάντης την Φόνισσα την άφησε μεταίωρη στο Δίκαιο του Θεού και σ' αυτό των ανθρώπων!)

    Όμως: Αν η Τελική Λύση είναι το σπρώξιμο κάτω από την πολυθρόνα όλου του Κακού, αυτό δεν συνεπάγεται την διαιώνισή του..;

    Από την άλλη όμως, θα έχεις δίκιο αν πεις πως, ΔΕΝ υπάρχουν Καθαρές Λύσεις στις Ανθρώπινες Καταστάσεις και Τραγωδίες... Και πως Αυτός, εν τέλει, είναι ο τρόπος του Κακού να επιβιώνει... Να κρύβεται τελικά πίσω από ένα (χαζό) χαμόγελο και πίσω από το άλλοθι του Θύματος... Να θάβει τις Ενοχές και τις Κακές Προθέσεις κάτω απ' το χαλί... Αφήνοντας πίσω του την γλυκόπικρη αίσθηση του.. life goes on...

    Άρα: Μήπως τελικά τα αποσιωπητικά με τα οποία επέλεξες να κλείσεις την ιστορία, είναι απλώς αυτά που κάνουν την Ιστορία να κινείται - αν και, όχι απαραίτητα προς τα μπρος....;

    Με αυτή την έννοια, μήπως τελικά η Λύση την οποία επέλεξες (ή, σωστότερα, η Απουσία Λύσης...) είναι, τουλάχιστον ευφυής;

    Μέσα από (τόση πολλή) σκέψη, κατατείνω στο 'ναι'!

    Αρκεί να ΜΗΝ εκλειφθεί ως Βεβαίωση ή, ακόμη χειρότερα, ως Δικαίωση...

    Αλλά ως υπενθύμιση, ενδεχομέως, του: 'Ο Αναμάρτητος τον λίθον πρώτος βαλέτω...'

    (Γαμώ το: Τελικά εκεί έγκειται η αξία της τέχνης: Όχι να μας δίνει Σίγουρες Απαντήσεις, αλλά να μας γεννάει Διαρκή Ερωτηματικά!)

    Καλό ξημέρωμα σε όλους μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ΔΗΜΗΤΡΑ
    Καλή Κυριακή και σε σένα Δήμητρα και σε ευχαριστώ.


    @mia
    Ο φουκαράς ο Πέτρος! Είναι στο ΚΑΤ τώρα, μου είπαν. Μια πλαστική στη μύτη και θα είναι ΟΚ. χα χα χα
    Χαίρομαι που "διάβασες" τα μηνύματα.
    Τώρα mia μου - σε λίγο- ίσως επιστρέψω στα παλιά στην Αφρική.
    Πάμε mia μου και να μαστε καλά! Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @bianca
    Cara Bianca,
    Νομίζω ότι το θρίλερ στην ουσία δεν έχει απόλυτη σχέση με την φυσική βία αλλά ίσως με την ψυχολογική ένταση.Κι εμένα μου αρέσουν πολύ τα θρίλερ.
    Σε ευχαριστώ που μου έκανες παρέα στην διαδρομή αυτή.
    Μα πως τα κάνεις αυτά τα όμορφα σχεδιάκια που έβαλες;
    Stai sempre benne e dolce come sempre.


    @kariqatida62
    Μη μου γράφεις τέτοια και το πάρω πάνω μου και τρέχω στους δρόμους να μοιράζω αυτόγραφα με το ζόρι και με συλλάβουν για φοροδιαφυγή μαζί με τους μόδιστρους... χα χα χα
    And the OSKAR goes to Tida who cares for her country.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @nameliart
    Διαβάζοντας τα λόγια σου είδα ξανά το διήγημα σαν σύνολο και σε βεβαιώνω ότι είμαι πολύ ευτυχής που μπορεί να άφησε τις εικόνες που καταγράφεις. Δεν ήταν εύκολο το γράψιμό του αλλά ούτε και το κλείσιμό του.
    Χαίρομαι που συνταξιδεύουμε και σε ευχαριστώ πολύ για την ενθάρρυνση.


    @Ν.Φ.
    Φίλη/ε μου δυστυχώς όταν μπαίνω στο τραίνο μιας ιστορίας, ταξιδεύω μαζί της και ΕΚΕΙΝΗ θα αποφασίσει σε ποιό σταθμό θα τερματίσει. Οπότε το ΕΣΥ που αναφέρεις δεν έχει καμιά θέση.
    Ας πούμε ότι θα ΕΓΩ θα έβαζα το παιδί να ανοίξει την πόρτα, να μπουκάρουν στο διαμέρισμα οι γονείς και οι φίλοι του παιδιού, να έρθει η αστυνομία να συλλάβει την Νίκη και ένα ασθενοφόρο να πάρει τον Τάκη και τον Πέτρο στο νοσοκομείο.
    Ευχαριστώ πολύ φίλη/λε για την παρουσία εδώ και για πάντα εποικοδομητικά σου σχόλια. Καλή Κυριακή να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @MAMOYNI
    Έντομον πονηρό και σοφό μαζί, διορθώνεις την κυρά σου τώρα; Τα έχεις πάρει τα ηνία βλέπω. Αλλά καλύτερα εσύ παρά κάτι βουβαλοειδείς τύποι που μας αποκαλούν και "con" διεθνώς (για να μη το γράψω Ελληνικά και με μαλώσουν).
    Δώσε ένα γαργαλητό με τις κεραίες σου στην κυρά σου και θα σου δώσει λίγο μέλι σήμερα, από μένα.


    @Levina
    Αντιλαμβάνομαι απολύτως αυτό το "κάτι το ανικανοποίητο" που ένιωσες να σου αφήνει. Καμιά φορά μια ιστορία - όπως ξέρεις ίσως καλύτερα- θέλει να ολοκληρώσει τον κύκλο της σε κάποιο σημείο. 'Ίσως γιατί φοβάται το -ας το πούμε - ξεχείλωμα της. Οπότε όσο η ιστορία αισθάνεται ότι είναι νέα και δυνατή ακόμη, αποφασίζει να φύγει για να την θυμούνται όσοι την γνώρισαν έτσι.
    Ελπίζω να είναι έτσι.
    Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και επίσης λέω ότι ήμουν τυχερός με τους συνταξιδιώτες που είχα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Aστοριανή
    Εξαιρετική μας Ελληνίδα, σέβομαι απολύτως τις απόψεις για τα "κακά λόγια" και μάλιστα σε πολλά από όσα γράφεις συμφωνώ σαν άτομο και ιδιοσυγκρασία προσωπική.
    Το γεγονός και μόνο ότι το κείμενο μου ταξίδευε και έφτανε στα μάτια ανθρώπου της δικής σου αξίας για μένα είναι ήδη μεγάλη τιμή.
    Ευχαριστώ θερμά.


    @Γιώργος
    Φίλε μου Γιώργο με την εξαιρετικά οξεία ματιά σου, την ανάλυσή σου τα ερωτηματικά σου,τις υποθέσεις, τα συμπεράσματά σου, τα παραδείγματά σου, τις αμφιβολίες, τις βεβαιότητες σου, και το εξαιρετικό κλείσιμο του σχολίου σου ειλικρινά σου λέω ότι ένιωσα να λαμβάνω κάτι το ανεκτίμητο. Σε βεβαιώνω ότι τούτες οι απόψεις σου θα καταγραφούν μέσα μου σαν παρακαταθήκη. Από μέσα από την ψυχή μου σε ευχαριστώ.

    Υ.Γ Τώρα τι ώρα θα ξυπνήσεις αφού έγραφες εδώ στις 4 τα ξημερώματα .... χα χα χα! Καλή σου μέρα πάντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπητέ μου Χριστόφορε ελπίζω να είσαι καλά και παρότι δεν έχω ιστολόγιο για να με επισκεφθείς,φυσικά και καταλαβαίνουμε και σεβόμαστε καταστάσεις!
    Τώρα για το τέλος τί να πω?...
    Απλά τέλειο!!!!! Με το δυνατό γράψιμο σου κράτησες αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και περνάει μηνύματα!!!
    Πάμε για το επόμενο....τις ευχές μου για ένα όμορφο Σ/Κ :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Xριστόφορε,

    Διάβασα την ιστορία σου και όλα τα σχόλια όπως συνηθίζω να κάνω σε κάθε ανάρτηση σου. (γι' αυτό αργώ πολλές φορές να σχολιάσω γιατί θέλω να είμαι πολύ προσεκτικη σε αυτά που σου γράφω).

    Διαφωνώ με τους φίλους σου σε μερικά πράγματα. Ισως να έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στις αμερικάνικες συνταγές των θρίλερ και να περιμένουμε κάτι κραυγαλέο, μια θριαμβευτική νίκη του καλού απέναντι στο κακό ύστερα από μια θεαματική διαμάχη.

    Στην ιστορία σου ευτυχώς απέφυγες αυτές τις ευκολίες. Ίσα ίσα η ηρωϊδα σου δεν είναι μια απόλυτα κακή προσωπικότητα, αλλά θύμα κι η ίδια του κακό, που το ανακυκλωνει απλά για να το ξορκίσει.

    Παρόλα αυτά, παρά την προσωρινή νίκη του καλού στην κοινωνία μας, το κακό υπάρχει και θα συνεχίζει να υπάρχει. Αλλά αυτή είναι η γνώμη μου.

    Καλή σου μέρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. το τελευταίο μέρος καθόλου δεν υπολειπόταν των προηγούμενων. η ίδια αγωνία, η ίδια σε βάθος ψυχογράφηση των ηρώων σου.
    όσο για το τέλος, αρχαιοελληνικό. έτσι όπως πρέπει σε κάθε πραγματική τραγωδία!

    να είσαι καλά Άρχοντα της ψυχής μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ωραίο το τέλος αν και τρελό σαν την ηρωίδα σου!
    Μας ξάφνιασες όπως και στα προηγούμενα χωρίς Happy end!
    Έχω μάθει να ονειροβατώ γνωρίζοντας πόσο σκληρή είναι η ζωή γύρω μας πλάθω τους δικούς μου ονειρεμένους κόσμους που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματική ζωή!

    Καλό μήνα με ότι καλύτερο μπορείς να φανταστείς να περιέχουν:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αχ,ησύχασα...αφού το παιδί είναι
    καλά, και πήγε στους γονείς του τέλεια.
    Φοβάμαι όμως μελλοντικά μη του μείνει
    κάποια φοβία,σχετική με κλειστούς και
    σκοτεινούς χώρους!
    Καλή εβδομάδα από αύριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ευτυχώς καλέ μου φίλε Χριστόφορε, που τελείωσε το μυθιστόρημα αισίως για το παιδί.
    Ήταν σκληρό, γεμάτο αγωνία...
    Το γεγονός είναι ότι είσαι ταλαντούχος συγγραφέας με εξειδίκευση στο θρίλερ!
    Θα περιμένω το επόμενο...
    Ως τότε, καληνύχτα και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Το τέλος του ζεϊμπέκικου ήταν αντίστοιχο με την αρχή του! Είχε το μαγικό ισοδύναμο στο ισοζύγιο της Έντασης που διέτρεξε όλα το κείμενο Χριστόφορε ευπατρίδη του σασπενς! Ήταν εξαιρετικό με όλη την οξύτητα που χάραζε τα όρια της ψυχοπαθολογίας με μεγάλη ευκρίνεια! Αντάξιό σου !
    Να..παραγγείλω το επόμενο ..έργο να είναι σαν γρίφος της Αγκάθα;

    Καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. @Κυριακή
    Καλή μου συμπατριώτισσα σε ευχαριστώ πολύ για τις επισκέψεις και τις όλο καλοσύνη κουβέντες σου. Χαίρομαι που βλέπεις τα μηνύματα που πράγματι ήθελα να περάσω.
    Να είσαι πάντα καλά κι ας ευχηθώ να σας επισκεφτώ στην πατρίδα του αγαπημένου μου παππού.


    @περήφανη μανιάτισσα
    Ακριβώς!! Η ηρωίδα δεν ήταν το απόλυτο κακό πρόσωπο. Θύμα κι αυτή από τα παιδικά της χρόνια. Προσπάθησα πολύ να φανταστώ ένα άτομο σαν αυτήν μέσα σε μια κατάσταση αρρωστημένη από την αρχή.
    Χαίρομαι που όπως λες δεν "υπέπεσα" σε "αμερικανιές" που λένε!
    Η λεβέντικη παρουσία σου δίνει με τιμάει ιδιαίτερα. Ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ
    Με κολακεύει ιδιαίτερα και με συγκινεί το γεγονός ότι αναφέρεσαι σε αρχαιοελληνικό τέλος. Η γενναιοδωρία και η ευαισθησία της ψυχής σου είναι δεδομένη και η χαρά μου για την επίσκεψη και τον σχολιασμό μεγάλη. Να είσαι πάντα καλά Λύχνε Καιόμενε αλλά άσβεστε.


    @zoyzoy
    Σκοπός μου άραγε ήταν να ....ξαφνιάσω; Πιθανότατα!
    Σε βεβαιώνω πάντως ότι στην όποια κατάληξη είχε η ιστορία δεν συνέβαλα μόνο εγώ αλλά και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της καθώς πολλές φορές αυτονομούνται.
    Στα επόμενα που θα στείλεις θα ήθελα να είσαι πιο συγκεκριμένη για με το τέλος της ιστορίας αυτής η φαντασία μου εξαντλήθηκε! χα χα χα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @Frezia
    Ησύχασα κι εγώ που ησύχασες!
    Πράγματι στο παιδί θα παραμείνουν φοβίες. Αλλά πόσοι από μας δεν αποκτήσαμε φοβίες από κείνα τα χρόνια, που μας ταλανίζουν μέχρι τα βαθιά μας γεράματα!
    Ευχαριστώ Φρέζια μου!

    @magda
    Μάγδα μου αν έχεις κάνεις καινούργιο ταξίδι και το έχασα την εβδομάδα που μας πέρασε θα λυπηθώ πολύ.Ήταν μια χαοτική εβδομάδα για μένα με πολύ ένταση και άγχος. Μόνο ο χρόνος που βρήκα για να γράψω το κείμενο του τέλος έδρασε ως αγχολυτικό.
    Αλήθεια είναι μου αρέσουν τα θρίλερ και περισσότερο τα ψυχολογικά.
    Σε ευχαριστώ Μάγδα μου και καλή εβδομάδα και σε σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @Ρεγγίνα
    Βασίλισσα μου για τον τίτλο "του ευπατρίδη του σασπένς" που μου απονέμεις με γενναιοδωρία, θα γίνει ειδική τελετή στα ανάκτορα; Για να ξέρω τι να φορέσω δηλαδή, χα χα χα
    Η Θεία και θεία μου Αγκάθα αν δεήσει να μου στείλει έμπνευση θα την ευγνωμονώ όπως και σένα που με έχεις στην αυλή σου.
    Καλή σου εβδομάδα Ρεγγίνα μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Παρότι δεν παρακολούθησα το ομολογώ, την ιστορία σου, από το λίγο που διάβασα η γραφή σου είναι πάντα ζωντανή και είσαι ο νικητής σε κάθε επίσκεψη στην ωραία ελληνική γλώσσα μας.
    Την ξέρεις- πώς να το πω;
    Έχεις πάντα την εκτίμησή μου- ακόμη κι αν διαφωνούμε!
    Να δω πού θα μας ταξιδέψεις μετά..
    Κι εγώ το τελευταίο διάστημα κάνω πολλά ταξίδια με την δουλειά και δεν είμαι στα καλύτερά μου.
    Έρχονται όμως Χριστούγεννα και ελπίζω θα ξεκουραστώ.
    Την καλημέρα μου Φίλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. νομιζω οτι το κυριοτερο ηταν οτι το παιδι σωθηκε τελικα κατι το οποιο ολοι θελαμε!και τελικα αυτο ηταν το καλυτερο τελος!ολα τα αλλα πηραν το δρομο τους.. και πιστευω πως και η Νικη τελικα εγινε καλα,ηρεμησε εφοσον εφυγε αυτο που την ταλαιπωρουσε χρονια ολοκληρα! καλη εβδομαδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Το απίστευτο σε όλο το διήγημα ήταν το ότι κατάφερες να χωρέσεις τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο. Πόσο ήταν η ιστορία στην πραγματικότητα μια ώρα; κάπου εκεί το υπολογίζω. και νομίζω ότι αυτός ήταν ο σκοπός σου εξ αρχής, γιαυτό και ο ειρωνικός σε σχέση με το κείμενο τίτλος:ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ. Τον πέτυχες τον σκοπό σου και με το παραπάνω.

    Τις ευχαριστίες μου για τον χρόνο και την υπομονή σου να μοιραστείς για άλλη μια φορά τις ανησυχίες σου και τις ελπίδες σου μαζί μας.

    Να σαι καλά να μας διδάσκεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. @ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ
    Αντε να κάτσεις λίγο να ξεκουραστείς κι εσύ Στρατή. Και θέλω να είσαι πάντα καλά να χαίρεσαι την οικογένειά σου και να δημιουργείς. Αυτό είναι αρκετό! Αυτό είναι σημαντικό.


    @maria
    Πόσους τέτοια θύτες/θύματα ανθρώπους συναντάμε στη ζωή μας ακόμη και χωρίς να το ξέρουμε.
    Πως μπορείς να κρίνεις έναν άνθρωπο χωρίς να ξέρεις τις πληγές του άραγε. Είναι ένα ερώτημα.
    Χαίρομαι που χάρηκες ότι παιδί σώθηκε. Ευχαριστώ Μαρία μου για τις επισκέψεις και τα σχόλια σου.


    @Nicotine
    Φίλε μου το ξέρεις ότι κι εσύ με διδάσκεις. Έχω καταλάβει ότι κείνοι οι αρχαίοι κάτοικοι τούτου του τόπου που είχαν πει: "Γηράσκω αεί διδασκόμενος" τα έχουν πει όλα. Πάντα όταν σε διαβάζω πάντα κάτι καινούργιο μαθαίνω. Να είσαι βέβαιος. Οπότε κι εγώ ευχαριστώ που διδάσκομαι από σένα.
    Καλό σου απόγευμα κι ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Πάντα με τα δεκανίκια εγώ η τελευταία¨
    Έτσι τελειώνουν όλα τα αστυνομικά.. με ένα
    αινιγματικό χαμόγελο και ένα τέλος που δεν
    περίμενε κανείς..
    Ρώτα τον μαέστρο Κουεντιν Ταραντινο..
    Παντός ένα Happy end για όλο το θίασο!!!
    Ωραία γραφή με πολλές ανατροπές!!

    Φιλιά φίλε Χριστόφορε,
    Μόνικα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Μια πικρή γεύση μου άφησε αυτό το βλέμμα μητρικής τρυφερότητας που έριξε η Νίκη στο παιδί, καθώς όλα έβαιναν προς το ..... τέλος. Τόσο που ξέχασα ότι από την αρχή αγωνιούσα για τον Τάκη.
    Πολλές ανατροπές, λεπτές γραμμές, σκληρές εικόνες, σ’ αυτήν σου την νουβέλα . Ένα κείμενο που του πρέπει να διαβαστεί από την αρχή μονορούφι.
    Στην απάντησή σου στη Frezia, διέκρινα την κεντρική ιδέα ενός μελλοντικού μυθιστορήματος. Μια θρυαλλίδα είναι και έμπνευση και ο φόβος που θα σε οδηγήσουν εκεί.
    «Πράγματι στο παιδί θα παραμείνουν φοβίες. Αλλά πόσοι από μας δεν αποκτήσαμε φοβίες από κείνα τα χρόνια, που μας ταλανίζουν μέχρι τα βαθιά μας γεράματα!»
    Εν αναμονή λοιπόν και Καλές εμπνεύσεις.
    Υ.Γ. Τώρα τελευταία το συνηθίζω να γράφω υστερόγραφα.
    Γιατί «θυμώσατε» και εσύ και η πιπερόριζά μου για το Παππού. Επειδή το έγραψα με κεφαλαίο Π; Χα χα χα!!!!!!!!!!!
    Φιλιά γκορέζικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. @Bitch
    Μπορεί όμως η τελευταία θέση να είναι και η καλύτερη. Θα την κρατάω για σένα με ζεστό καφέ!
    Tarantino!! Με κολακεύεις ιδιαίτερα!
    Σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. @marimar
    Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα πολύ για το κλείσιμο. Δεν είμαι βέβαια και οπαδός των "ξεκάθαρων" endings σε ότι αφορά αυτής της κατηγορίας των αναγνωσμάτων. Μου αρέσει η πικρή γεύση που μένει και ίσως εκείνη στάση του αναγνώστη που κλείνει το βιβλίο και κάθεται για λίγο με το βλέμμα στο κενό σαν ονειροπολεί... ή να φτιάχνει ένα δικό του τέλος.
    Πάντως, πάντα ξέρεις να βλέπεις μακριά μέσα στις προθέσεις του άλλου.
    Όλα καλά εκεί;

    Υ.Γ. Πότε "θυμώσαμε" για το "Π" στο παππούς, αντί για το "π";
    Αρσενικής γκορέζας η απορία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Ολοι εμεις που διαβάσαμε το περίφημο θριλερ διήγημα σας..σας εχαριστούμε που μας βάλατε στα ενδότερα της σκέψης σας...όσο για το τέλος,,,΄για μένα είναι η ψυχή της Νικης με τα συγκρουώμενα αισθήματα της εκδίκησης και τις τρυφερότητας στο παιδί ,,,ειδες τι του έιπε;;....ποτέ όταν μεγαλώσεις να μην γίνεις Θείος Αριστοτέλης ....ακους; ποτέ θειος Αριστοτέλης!!!! για μένα ήταν το κεντρικό αφανες προσωπο της ιστορίας....εξ άλλου...διαβαζοντας μια ιστορία πολλες φορές, δίνεις την δική σου εκδοχή...χωρίς να ανερεις τον συνγραφέα... δεν ξέρω αν διατύπωσα σωστά αυτό που εννοώ!!!!πάντως θα μπορούσε να γίνει ένα θρίλερ που θα κρατούσε τον θεατή μεχρι το τέλος σε αγωνία!!!!! και αλλες πολλες όμορφες γραφές να εμνευστήτε!!!!καλό βραδυ...εις αναμονη για το επομενο!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @Ρούλα Σμαραγδένια
    Πέτυχες διάνα - που λένε-.
    Με εντυπωσιάζει αυτό γιατί, λες και ήσουν στο μέσα στο μυαλό μου.
    Σε ευχαριστώ ειλικρινά που έκανες τον κόπο να εμβαθύνεις ψυχολογικά στους ήρωες. Η φράση της Νίκης που παραθέτεις είναι καίριας σημασίας. Είναι για μένα ιδιαίτερη τιμή αυτό. Να είσαι πάντα καλά Ρούλα μου και Σμαραγδένια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή