ΑΦΙΞΗ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΠΕΡΑΝ

Σαββάτο 28 Απριλιου 2012

Ωρα: 20:45

Αθήνα- Κυψέλη

____________________________

     Η βραδυά ήταν γλυκιά, ανοιξιάτικη και ανεβάιναμε την οδό Ι. Δροσοπούλου με το αμάξι μας που οδηγούσε η γυναίκα μου. Είχα πολλά χρονια να βρεθώ στην περιοχή και παρατήρησα ότι όσο πλησιάζαμε προς την καρδιά της Κυψέλης, τόσο απομακρυνόμασταν από την Ελλάδα και προσεγγίζαμε την Αφρική! 

    Έτσι κι αλλιώς ο προορισμός μας ήταν ένα Αιθιοπικό εστιατόριο με το ιστορικό- για την Αιθιοπία αλλά και τον Χριστιανισμό- όνομα Lalibela.

(πληροφορίες εδώ για την περιοχή του Lalibela στην Αιθιοπία από την wikipedia)

    Η κατά δώδεκα χρόνια μικρότερη αδελφή μου και η μεγάλη μου κόρη, που κάθονταν στο πίσω κάθισμα, είχαν όπως κι εγώ εντυπωσιαστεί από την αλλαγή αυτή της πληθυσμιακής σύνθεσης στην περιοχή.

   Σε μένα πάντως τούτη η εικόνα των Αφρικανών και ιδιαίτερα των Αιθιόπων στους δρόμους, έφερνε νοσταλγικές μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, όταν μεγαλώνοντας  στην Αιθιοπία κυκλοφορούσα στους δρόμους της Αντίς Αμπέμπα και της Ντίρε-Ντάουα,ανάμεσα σε όμορφους, χαμογελαστούς, με έμφυτη κομψότητα και με ευγενικά χαρακτηριστικά ανθρώπους.

  Κάποια στιγμή γύρω στις εννιά και κάτι, φτάσαμε στο εστιατόριο. Αφού καταφέραμε και βρήκαμε χώρο να παρκάρουμε, προχωρήσαμε προς το ρεστωράν. 

Καθώς πήγαινα ένιωσα μια αγωνία, κάτι σαν άγχος να μου σφίγγει το στήθος. Φτάνοντας στην είσοδο του μαγαζιού, έσπρωξα την εξώπορτα και μπήκα πρώτος μέσα. Αμέσως είδα αρκετό κόσμο που καθόταν σε δυο διαφορετικά μακρόστενα τραπέζια. Μόλις μπήκα αντιλήφθηκα ότι όλοι γύρισαν να κοιτάξουν προς το μέρος μου. Άκουσα κάποιον που είπε:

    «Φοράει κοστούμι!»

Κοίταξα γύρω μου κάνοντας χώρο να μπουν η γυναίκα μου η αδελφή και η κόρη μου.

    Έτσι όπως είχα σταθεί εκεί αμήχανος, άρχισαν να έρχονται προς το μέρος μου γυναίκες και άνδρες με χαμόγελα στα χείλη που πρόδιδαν την χαρά τους και με αγκάλιαζαν φιλώντας με.

   Υπήρχαν αρκετές φυσιογνωμίες που θυμόμουν κι ας είχα πάνω από πενήντα χρόνια να δω. Οι τότε παιδικές και εφηβικές φατσούλες είχαν στολιστεί με τα σημάδια του χρόνου. 

Αλλες και άλλοι πάλι, χρειάστηκε να μου πουν τα ονόματά τους για να θυμηθώ καθώς ήταν σε μικρότερες τάξεις από μένα.

   Η θέρμη, και η τρυφερότητα της αγκαλιάς τους, έδιωξε το άγχος μου. Θα μπορούσε κάποιος να με ρωτήσει: «Μα καλά γιατί είχες άγχος;» 

Έλα ντε! Σωστή ερώτηση.Φοβούμαι όμως ότι η απάντηση θα φανεί μάλλον χαζή.

Θα απαντούσα λοιπόν λέγοντας: 

    «Τούτα τα παιδιά» - για μένα παιδιά θα έμεναν για πάντα - «είχαν μαζευτεί σε κείνο το Αιθιοπικό εστιατόριο, για να με τιμήσουν, για τις ευχάριστες στιγμές που  έλεγαν ότι περνούσαν διαβάζοντας για 20 νομίζω Κυριακές το μυθιστόρημά μου- που είχε και αυτοβιογραφικά στοιχεία- με τον τίτλο «ΤΟΥΚΟΥΡ ΣΕΪΤΑΝ» (ο μαύρος σατανάς στα Αιθιοπικά). Το κείμενο αυτό αφηγείται την επίδραση που είχε η παρουσία ενός λιονταριού με ολόμαυρη χαίτη, που γι αυτό το ονόμασαν ΤΟΥΚΟΥΡ(μαύρος) ΣΕΪΤΑΝ, στις ζωές των κατοίκων μιας περιοχής εκεί στα υψίπεδα της Δυτικής Αιθιοπίας, αλλά και στην δική μου την ζωή το 1956. Ήταν λοιπόν μεγάλη μου τιμή που βρισκόμουν εκεί το βράδυ αυτό!»

    Στο εστιατόριο Λαλιμπελα, εκείνο το βράδυ, μέσα από τις νότες αιθιοπικών τραγουδιών που έλεγε μια όμορφη Αιθιοπίδα, και τις χορευτικές φιγούρες ενός ευλύγιστου συμπατριώτη της που χόρευε τινάζοντας τους ώμους, λες και ήταν ξεβιδωμένοι, ένιωσα ανάμεσα στα παιδιά εκείνα συμμαθητές και συμμαθήτριες, πραγματική συγκίνηση, καθώς έβλεπα ότι όλες και όλοι φέραν ακόμη την σφραγίδα της χώρας εκείνης που σημάδεψε για πάντα τις ψυχές μας. 

    'Όσο κι αν είχαμε ριζώσει πια εδώ φτιάχνοντας τις δικές μας οικογένειες με παιδιά και εγγόνια, εκείνος ο τόπος όπου είχαμε μεγαλώσει, θα ζούσε για πάντα μέσα μας. Το έβλεπα, το άκουγα, το ένιωθα, το μύριζα! 

Ίσως βέβαια αυτό που μύριζα να ήταν και το ουώτ(κοκκινιστό κρέας ή κοτόπουλο με μπόλικο πιπέρι και μπαχαρικά), η ιντζέρα (είδος μαλακής πίτας με την οποία έπιαναν το φαγητό τους φτιάχνοντας μπουκιές) ή το μπούνα ( ο υπέροχος αρωματιστός Αιθιοπικός καφές).

«Τι κρίμα»  σκέφτηκα «αφήσαμε να περάσουν τόσα χρόνια όλη .....»

Εκείνη την στιγμή πάγωσα!

Ήμουν σίγουρος πως ανάμεσα στις μυρωδιές των μπαχαρικών που έρχονταν από την κουζίνα,  ξεχώρισα μια παράξενη αλλά γνώριμη οσμή που δεν είχε καμιά θέση εκεί μέσα. Δεν είχε καμιά θέση εκεί μέσα τώρα πια!

    «Δεν είναι δυνατόν!» σκέφτηκα

Κι όμως! Δεν ήταν μόνο η αδιανόητη οσμή, ήταν και η αίσθηση! Κάτι πολύ παράξενο συνέβαινε.

Χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν γύρισα με τρόπο και κοίταξα γύρω μου.

Η καρδιά μου βροντοχτυπούσε στο στέρνο μου, καθώς τώρα ήμουν σίγουρος πως άκουγα την βαριά ανάσα. 

Η γυναίκα μου που κατάλαβε ότι κάτι μου συνέβαινε με ρώτησε:

    «Μα τι έχεις;»

 «Τίποτα, τίποτα», απάντησα βιαστικά συνεχίζοντας να κοιτώ ανήσυχος και προβληματισμένος γύρω μου.

    «Δεν είναι δυνατόν!» μονολόγησα

   «Τι είπες;» ρώτησε ένα από το κορίτσια που στεκόταν δίπλα μου. Με αυτό το κορίτσι φλερτάραμε με ματιές εκεί στο σχολείο τότε....!

   «Διψάω», είπα και κάθισα σε μια καρέκλα γιατί τα γόνατά μου είχαν αρχίσει να τρέμουν. 

Μόλις κάθισα και έκανα να τραβήξω την καρέκλα πιο κοντά στο τραπέζι, το ένιωσα πεντακάθαρα να περνάει δίπλα από τα πόδια μου. Οι σκληρές του τρίχες τρίφτηκαν στο πόδι μου. Τώρα ήταν τόσο έντονη η μυρωδιά που δεν καταλάβαινα πως και κανείς άλλος δεν την αντιλαμβανόταν. 

    Μα κανείς δεν το ένιωθε να κινείται κάτω από το τραπέζι; Με μια απλή κίνηση του κεφαλιού του θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα το τραπέζι. Σε λίγο θα άρχιζε να μουγκρίζει!

Κανείς όμως δεν φαινόταν να έχει αντιληφθεί το παραμικρό. Μα τι στο καλό!

Κάποια στιγμή ένας από τους υπέυθυνους, φώναξε:

   «Ελάτε, ελάτε σηκωθείτε τώρα παιδιά!»

   «Επιτέλους!» σκέφτηκα «το πήραν είδηση!»

Σηκωθήκαμε. Μαζεύτηκαν όλοι γύρω μου και περιμέναμε! Τι περιμέναμε; Ιδέαν δε είχα....ώσπου ανατριχιάζοντας ολόκληρος και νιώθοντας δάκρυα να θολώνουν τα μάτια μου...το είδα να έρχεται. Ο βηματισμός του ήταν ο αργός και νωχελικός που θυμόμουν. Με πλησίαζε ...με πλησίαζε.... Δεν πίστευα στα μάτια μου.

Το μαύρο της χαίτης του, δεν είχε αλλάξει καθόλου.

    Το περίεργο ήταν ότι το κρατούσε στα χέρια ο παιδικός μου φίλος, που είχε μόλις έρθει από την Αμερική. Μόλις έφτασε μπροστά μου ο συμμαθητής μου, στάθηκε. Με κοίταξε στα μάτια και μου το έδωσε. 

    Άπλωσα κάτι τρεμάμενα χέρια και το πήρα. Με υπεράνθρωπη προσπάθεια κατάφερα να μην λυγίσω και να μη με πάρουν τα δάκρυα, καθώς κρατούσα στα χέρια μου τον «ΤΟΥΚΟΥΡ ΣΕΪΤΑΝ!» Το λιοντάρι με την μαύρη χαίτη!

Ένα πανέμορφο μαύρο δερματόδετο βιβλίο με χρυσά εγχάρακτα γράμματα,  όμορφα τυπωμένες σελίδες και ρομαντικές μαυρόασπρες φωτογραφίες.

    Μετά από 56 χρόνια το λιοντάρι με την μαύρη χαίτη βρισκόταν πάλι ολοζώντανο μπροστά μου μέσα από τις σελίδες του βιβλίου που κρατούσα στα χέρια μου εκείνο το βράδυ, χάρις στο δώρο και την μεγαλοψυχία Ανθρώπων!

Ήταν 28 Απριλίου 2012! Ημερομηνία που γράφτηκε για πάντα στην καρδιά μου.