ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΣΜΟΣ

    Όταν πήραν το μήνυμα από το Καστελόριζο, και αφού έκαναν επείγον ιατρικό συμβούλιο αποφάσισαν να του χορηγήσουν το δηλητήριο, που σύμφωνα με τους ειδικούς ήταν ο μόνος τρόπος που θα τον έσωζε από τις καταστροφικές και διαστροφικές του συνήθειες, την εγκληματική του ανευθυνότητα, την παθολογική του τάση για τεμπέλικη ζωή, την συνήθεια του να ξοδεύει αλόγιστα περισσότερα από όσα του επέτρεπαν τα εισοδήματά του, την εγκληματική του ανεμελιά, την ζωώδη διάθεση για ξενύχτια, οινοποσία, χορούς και ξάπλες κάτω από τον ήλιο που του χάρισε ο ένας -τώρα- αλλά και οι Δώδεκα παλιότεροι θεοί του.
Το σπουδαιότερο δε θα ήταν ότι με το δηλητήριο αυτό, όλοι οι ειδικοί είχαν αποφανθεί ότι θα συμπεριφερόταν επιτέλους όπως έπρεπε και δεν θα έβαζε σε κίνδυνο ούτε κείνους τους ίδιους ούτε τους άλλους γύρω του. 

Το μόνο τους πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξεραν αν το δηλητήριο θα τον σκότωνε, αμέσως οπότε όλες τους οι θυσίες θα πήγαιναν χαμένες, ή αν θα τον έριχνε σε κώμα, οπότε και πάλι θα τους ήταν ένα άχρηστο βάρος.

Μιθριδάτης ο ΣΤ' Βασιλιάς του Πόντου

    Τότε ήταν, που κάποιοι από τους ειδήμονες που ασχολούνταν με το πρόβλημά του θυμήθηκαν τον αρχαίο Μιθριδάτη εκείνο τον βασιλιά του Πόντου που από το όνομα του προήλθε και ο όρος Μιθριδατισμός!

"Μιθριδατισμός αποκαλείται η πρακτική της αυτοπροστασίας από τη δράση ενός δηλητηρίου μέσω της σταδιακής αυτοχορήγησης σε μη θανατηφόρες δόσεις.Ο όρος προέρχεται από τον Μιθριδάτη ΣΤ', βασιλιά του  Πόντου, ο οποίος εξαιτίας του μεγάλου φόβου του μήπως τον δηλητηριάσουν χορηγούσε στον εαυτό του βαθμιαία αυξανόμενες μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου, ώστε να αναπτύξει τελικά ανοσία. Σύμφωνα με τη μυθολογία, μετά την ήττα του από τον Πομπήιο, ο Μιθριδάτης αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει χρησιμοποιώντας δηλητήριο αλλά απέτυχε λόγω της ανοσίας που είχε αναπτύξει και τελικά κατέφυγε σε έναν μισθοφόρο για να τον διαπεράσει με σπαθί." (Πηγή Βικιπαίδεια) 

     «Eureka!!!!» Αναφώνησαν χοροπηδώντας εκείνοι που ανέλαβαν την θεραπεία του. Αυτή λοιπόν ήταν η λύση!! Θα του χορηγούσαν εκείνοι το δηλητήριο σε μικρές δόσεις μέχρι ο οργανισμός του να το συνηθίσει και να μην αντιδράει.

Έτσι  αυξάνοντας σιγά- σιγά τη δόση να μπορούν να τον καθοδηγούν πλέον όπως αυτοί ήθελαν. Αρκεί βέβαια να βρίσκονταν στον τόπο που ζούσε νοσηλευτές που θα ήταν πρόθυμοι να χορηγούν αυτοί σε τακτά χρονικά διαστήματα το δηλητήριο, έτσι ώστε μπαίνοντας στο οργανισμό του, στάλα-στάλα, να αποφεύγεται οποιαδήποτε ψυχοσωματική αντίδραση.  Εντάξει υπήρξαν διάφορα "κλωτσήματα" του οργανισμού του κατά καιρούς, αλλά οι ντόπιοι νοσηλευτές έκαναν καλά την δουλειά τους και βρήκαν διάφορους τρόπους να τα αντιμετωπίσουν. Ήταν περήφανοι για την δουλειά τους. Εξαιρετικοί υπάλληλοι πράγματι αυτοί οι ντόπιοι νοσηλευτές.

    Κάποια στιγμή εντελώς αλόγιστα κάποιοι από τους νοσηλευτές αυτούς θέλησαν να του δώσουν παράλληλα με το δηλητήριο, και την δυνατότητα να κάνει μερικές δικές του επιλογές! Αν είναι δυνατόν! Τι ανόητοι!

    Οι άλλοι, οι απ' έξω, μούτρωσαν αλλά δεν μπορούσαν να το αποτρέψουν αυτό γιατί υπήρχαν και μερικά δικαιώματα -τυπικά βρε αδελφέ- του στάλα-στάλα δηλητηριαζομένου που δεν μπορούσαν να τα απαγορεύσουν. 

Έτσι τον άφησαν να κάνει και έκανε μια Κυριακή τις επιλογές του. 

Όμως αυτές οι επιλογές,  μπέρδεψαν τα πράγματα. 

    Οι πρόθυμοι νοσηλευτές έχασαν την στενή επαφή που είχαν μαζί του, γιατί οι επιλογές του ήταν διαφορετικές από κείνες που θα έπρεπε να ακολουθήσει ο δηλητηριαζόμενος. Υπήρχε λοιπόν ο κίνδυνος να μην είναι δυνατή η τακτική χορήγηση του δηλητηρίου και ο οργανισμός του να αντιδρούσε εντελώς απρόβλεπτα και αντίθετα από τις επιθυμίες Εκείνων, που από μακριά παρακολουθούσαν πόσες ...βλακείες είχε κάνει.

    Όπως όμως διαμορφώθηκαν τελικά τα πράγματα, και σύμφωνα με κάποιους  κανόνες, θα έπρεπε εκείνος να κάνει πάλι για δεύτερη φορά τις επιλογές του μερικές μέρες αργότερα.

Αλλά έτσι όπως μπερδεύτηκαν τα πράγματα υπήρχει ο κίνδυνος οι επιλογές του αυτές να μην συμπεριλαμβάνουν τους πρόθυμους νοσηλευτές ώστε να βρίσκονται δίπλα του, για να του χορηγούν με σύνεση το δηλητήριο, αλλά κάποιους άλλους που ένας ξέρει που θα τον οδηγούσαν!

    Ο κίνδυνος ήταν μεγάλος για ολους. Για κείνον πρωτίστως, αλλά και για τους άλλους που έκαναν τόσο κόπο για χάρη του. 

Το δηλητήριο δεν υπήρχε τώρα τρόπος να το χορηγούν όπως πριν τακτικά. Βρήκαν όμως άλλους τρόπους να του το δίνουν: 

Απλώς θα δηλητηρίαζαν τις επιλογές του!

Και υπήρχαν πολλοί τρόποι. Ένας πολύ βασικός τρόπος που χρησιμοποιούσαν   οι ντόπιοι νοσηλευτές και οι συνεργάτες τους, ήταν ο διαστρεβλωμένος λόγος. Εξαιρετικός τρόπος- πίστευαν- για να φτάσει το δηλητήριο σε κείνον, χωρίς μάλιστα να λερώσουν τα χέρια τους. 

    Επειδή όμως δεν ήταν σίγουροι, ότι θα είχαν το αποτέλεσμα που ήθελαν, αποφάσισαν ο Μεγάλοι Χορηγοί του Δηλητηρίου, να ζητήσουν από την πιο προβεβλημένη τους συνεταίρο, να του ψιθυρίσει δυο λόγια στο αυτί, υποδεικνύοντάς του να κάνει παράλληλα με τις δικές του επιλογές και κάποιες άλλες, δικής της όμως έμπνευσης, έτσι.... για να τον μπερδέψει.

    Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα, να παρουσιαστεί απροσδόκητη αλλεργική αντίδραση στον οργανισμό του. Άρχισε δηλαδή παραδόξως να σκέφτεται σαν τον αρχαίο Μιθριδάτη..... αλλά αντίστροφα. Αντί δηλαδή να ζητήσει από έναν μισθοφόρο να τον σκοτώσει με το σπαθί του, άρχισε εκείνος να κυνηγάει τους μισθοφόρους και τους νοσηλευτές, με μια ....σκούπα. 

Θα κατάφερνε άραγε έτσι να διώξει τον "Πομπήιο", τους συμμάχους του και τους ντόπιους νοσηλευτές με την σκούπα αυτή;

Με μια σκούπα; 

Υ.Γ

Σήμερα ξέφυγα τελείως από την συνηθισμένη μου θεματολογία. Ελπίζω να μου το επιτρέπετε. Για κάποιον λόγο μου ήρθε αυθόρμητα τούτη η ανάρτηση. 

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλες και όλους σας!