ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ

   

Έχει  λουφάξει αθέατο

τα νύχια του ακονίζει

και περιμένει

Στις μουχλιασμένες πτυχές των ρούχων

Στο ξύλινο μπαούλο στο υπόγειο

Στα κίτρινα  φύλλα των παλιών βιβλίων

Στις υγρές γωνιές των πέτρινων σπιτιών

Στη θολούρα μαυρόασπρης φωτογραφίας

Στ’ αρρωστημένα κύτταρα γέρικων μυαλών

Στις ξεχασμένες μυρουδιές της υγρασίας

Στις ρυτίδες π’ αυλακώνουν τον καθρέφτη

Σε σκιές μουντών και γκρίζων δειλινών

Σε έρωτες και πάθη που ξεθύμαναν σαν άρωμα 

σ' ανοιχτό μπουκάλι

Σε μίση που πετάχτηκαν σε τάφους ξεχασμένους

Με τέχνη και υπομονή 

σκάβει τα λαγούμια του

στο πηχτό σκοτάδι

σε χάος των αιώνων 

και σε  θεμέλια ανύπαρκτα

 στήνει έντεχνα απατηλές παγίδες 

 και δεν βιάζεται

μας περιμένει….

...το Παρελθόν

γιατί το ξέρει!

Μονάχα αυτό υπάρχει!