ΤΙ ΕΛΛΕΙΠΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ;

     Η αίθουσα που φιλοξενούσε την έκθεση ζωγραφικής του νεαρού ζωγράφου ήταν γεμάτη κόσμο. Ήταν φανερό ότι εκείνοι που ανέλαβαν την διοργάνωση είχανε κάνει καλή δουλειά, αφού ακόμη κι εγώ που δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε τέτοιες εκδηλώσεις σηκώθηκα και πήγα. 

    Πολύ λίγους από τους παριστάμενους γνώριζα και έτσι δεν χρειάστηκε να επιστρατεύσω πολλές φορές, ψεύτικα χαμόγελα και κούφια λόγια. 

    Άρχισα να περιφέρομαι περπατώντας αργά, από πίνακα σε πίνακα και να βλέπω την δουλειά του καλλιτέχνη. Ομολογώ ότι δεν ήταν καθόλου αδιάφορα τα έργα του. Αντιθέτως τα έβρισκα όλο ζωντάνια, φρεσκάδα και αισθητικά ταιριάζανε με το γούστο μου. Για αγορά κάποιου πίνακα βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση....

    Λίγο πριν το τέλος του χώρου όπου ήταν κρεμασμένα τα κάδρα, στάθηκα με πολύ ενδιαφέρον  μπροστά σε ένα έργο που ειλικρινά, αποτελούσε - κατά την γνώμη μου πάντα -  χάρμα οφθαλμών με την ομορφιά της φύσης έτσι όπως την είχε αποτυπώσει σε πίνακα με τίτλο...."ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ". Παραξενεύτηκα με τούτη την ονομασία και στάθηκα εκεί παρατηρώντας το έργο να δω αν μπορούσα να βρω γιατί ο καλλιτέχνης είχε επιλέξει τούτη την ονομασία, ώσπου άκουσα από πίσω μου κάτι σαν αναστεναγμό. 

Γυρίζω και βλέπω εκεί σε ένα τραπέζι με ένα σταχτοδοχείο γεμάτο αποτσίγαρα και  ένα μπουκάλι βότκα χωρίς ποτήρι να κάθεται και να τα κοπανάει ο νεαρός ζωγράφος. Τον αναγνώρισα από την αφίσα της εισόδου. Έπινε απ το μπουκάλι, κάπνιζε και έξυνε διαρκώς την πλούσια ατίθαση κώμη του. Έμοιαζε αναστατωμένος. 

    Πήρα το θάρρος και τον πλησίασα. 

    «Πολύ ωραίος ο πίνακας σας αυτός.» είπα δείχνοντας του τον "ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ".

    Ο ζωγράφος έκανε μια περιφρονητική γκριμάτσα, άπλωσε το χέρι του και παίρνοντας το μπουκάλι με το δυνατό ποτό, ήπιε μια γενναία γουλιά. Σκούπισε με την ανάστροφη της παλάμης του τα χείλη του και σηκώθηκε. Με πλησίασε. Η μυρωδιά του αλκοόλ και των τσιγάρων πάνω του ήταν τόσο έντονη που με το ζόρι κρατήθηκα και δεν έκανα ένα βήμα πίσω. 

    «Τον βρίσκετε ωραίο;» είπε με βραχνή φωνή

    «Ναι. Πολύ!» είπα χαμογελώντας

    «Μα τυφλός είσαι ρε φίλε;» ρώτησε. Ενοχλήθηκα και από την ερώτηση αλλά και από τον ενικό. Θα μπορούσε να είναι γιος μου. Κρατήθηκα όμως.

    «Γιατί το λέτε αυτό;» ρώτησα συνεχίζοντας να του απευθύνομαι στον πληθυντικό. 

    «Δε μου λες βρε μπάρμπα, τι βλέπεις δηλαδή;» είπε. Το αλκοόλ φαινόταν στο σούρσιμο της φωνής του. Αγνόησα και το "βρε μπάρμπα" και είπα:

    «Τι να σας πω. Βλέπω το φως ενός πρωινού ήλιου να λούζει την βουνοπλαγιά. Βλέπω τα δέντρα του δάσους που μοιάζουν να λυγίζουν ελαφρά από κάποια ριπή του ανέμου.»

    «Μόνο αυτά βλέπεις; Δεν βλέπεις εκεί πέρα τα πράσινα νερά του ποταμιού που ξετυλίγεται απαλά στην κοιλάδα;  Είσαι τυφλός; Δεν βλέπεις κείνη την ψηλή κορφή εκεί δεξιά  που την έχει σκεπάσει το χιόνι; » ρώτησε ειρωνικά πνίγοντας έναν λόξιγκα. 

    «Και βέβαια τα βλέπω. Και τις χιονονιφάδες διακρίνω που σε λίγο μοιάζουν ότι θα καλύψουν τις κορφές των δέντρων. Γιατί με ρωτάτε με τέτοιο τρόπο; Εσείς τον κάνατε τον πίνακα και σας είπα πως μ' αρέσει.»

    «Σου αρέσει ε;» ρώτησε με κείνο τον αγενέστατο τρόπο.

    «Ε! Ναι λοιπόν μου αρέσει! Έχεις πρόβλημα;» Ρώτησα εκνευρισμένος τώρα. 

    «Ναι! Έχω πρόβλημα. Και έχω πρόβλημα γιατί είσαι τυφλός ή χαζός ή και τα δυο μαζί ...κύριε!» Το κύριε το είπε με ειρωνικό τρόπο.

Πήγα να αντιδράσω σηκώνοντας το χέρι μου για να τονίσω κάτι αλλά με διέκοψε. 

    «Μα δεν βλέπεις ότι έχω ξεχάσει κάτι να ζωγραφίσω; Μα δεν το βλέπεις;»

Γύρισα προς τον πίνακα. Τον κοίταξα καλά- καλά - δεν ήμουν και ειδικός - όμως δεν μπόρεσα να εντοπίσω τι ήταν αυτό που έλεγε ότι είχε ξεχάσει. 

    «Λυπάμαι αλλά εγώ δεν βλέπω τι θα μπορούσε να είναι αυτό που ξέχασες να ζωγραφίσεις» είπα κάπως μαγκωμένος είναι η αλήθεια. 

    «Τι να πω. Είσαι κι εσύ σαν όλους τους άλλους. Αλλά εγώ φταίω. Έπρεπε να τον καταστρέψω τον ψευτο-πίνακα αυτόν!» Με το που τέλειωσε την φράση του, κάνει μια και ορμάει να ξεκρεμάσει το ίδιο του το έργο.  Δεν ξέρω τι με έπιασε και στάθηκα εγώ εμπόδιο ανάμεσα στον ρομαντικό πίνακα και στον δημιουργό του. Δεν τον άφησα ούτε καν να τον αγγίξει. Πάλεψε με μανία μαζί μου αλλά η βότκα αντί να του δώσει ορμή τον έκανε αδύναμο και ασταθή. 

Άρχισε να κλαίει με κατεβασμένο το κεφάλι. Κόσμος είχε μαζευτεί γύρω μας. 

    «Τόσο χαζός είσαι; »είπε με δάκρυα στα μάτια. «Δεν βλέπεις πως αν είχα ζωγραφίσει αυτό που σου λέω πως ξέχασα, τώρα κείνη η βουνοπλαγιά εκεί αριστερά, δεν θα λουζόταν στο φως του ήλιου και ξέρεις γιατί;»

    «Όχι!» είπα όσο πιο μειλίχια μπορούσα.

    «Γιατί φίλε μου, θα την τύλιγε η κάπνα των φουγάρων. Και κείνες οι δεντροκορφές που βλέπεις να τις λυγίζει ο άνεμος δεν θα υπήρχαν, γιατί θα ήτανε πια μαύρα κούτσουρα καμένα. Το ποταμάκι που βλέπεις να τρέχει φιδογυρίζοντας στη ρεματιά, θα είχε γίνει  μια γκρίζα λίμνη φυλακισμένο μέσα σε φράγμα τσιμεντένιο. Κατάλαβες τώρα τι ξέχασα να ζωγραφίσω;»

    «Ο....όχι...» διστακτικά.»

    «Για όνομα του Θεού ή σε ότι άλλο πιστεύεις, δεν καταλαβαίνεις ότι ξέχασα να βάλω στον πίνακα, εμένα, εσένα και όλους αυτούς τους ηλίθιους γύρω μας; Δεν βλέπεις πως δεν έβαλα στον πίνακα που καμαρώνεις τον ΑΝΘΡΩΠΟ που να πάρει ο διάολος; ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!»

    Φωνάζοντας συνεχώς  « ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΟΟ!»  «ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΟΟ!» άρπαξε την μποτίλια με την βότκα, έριξε μια ματιά γεμάτη αηδία στον ρομαντικό του πίνακα και βγήκε παραπατώντας από την αίθουσα στο δρόμο....

Εγώ έμεινα να κοιτάζω μια τον πίνακα, μια την έξοδο,  σαν χαζός, όπως με είχε αποκαλέσει....