Σάββατο 26 Απριλίου 2014

ΤΙ ΕΛΛΕΙΠΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ;

     Η αίθουσα που φιλοξενούσε την έκθεση ζωγραφικής του νεαρού ζωγράφου ήταν γεμάτη κόσμο. Ήταν φανερό ότι εκείνοι που ανέλαβαν την διοργάνωση είχανε κάνει καλή δουλειά, αφού ακόμη κι εγώ που δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε τέτοιες εκδηλώσεις σηκώθηκα και πήγα. 
    Πολύ λίγους από τους παριστάμενους γνώριζα και έτσι δεν χρειάστηκε να επιστρατεύσω πολλές φορές, ψεύτικα χαμόγελα και κούφια λόγια. 
    Άρχισα να περιφέρομαι περπατώντας αργά, από πίνακα σε πίνακα και να βλέπω την δουλειά του καλλιτέχνη. Ομολογώ ότι δεν ήταν καθόλου αδιάφορα τα έργα του. Αντιθέτως τα έβρισκα όλο ζωντάνια, φρεσκάδα και αισθητικά ταιριάζανε με το γούστο μου. Για αγορά κάποιου πίνακα βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση....
    Λίγο πριν το τέλος του χώρου όπου ήταν κρεμασμένα τα κάδρα, στάθηκα με πολύ ενδιαφέρον  μπροστά σε ένα έργο που ειλικρινά, αποτελούσε - κατά την γνώμη μου πάντα -  χάρμα οφθαλμών με την ομορφιά της φύσης έτσι όπως την είχε αποτυπώσει σε πίνακα με τίτλο...."ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ". Παραξενεύτηκα με τούτη την ονομασία και στάθηκα εκεί παρατηρώντας το έργο να δω αν μπορούσα να βρω γιατί ο καλλιτέχνης είχε επιλέξει τούτη την ονομασία, ώσπου άκουσα από πίσω μου κάτι σαν αναστεναγμό. 

Γυρίζω και βλέπω εκεί σε ένα τραπέζι με ένα σταχτοδοχείο γεμάτο αποτσίγαρα και  ένα μπουκάλι βότκα χωρίς ποτήρι να κάθεται και να τα κοπανάει ο νεαρός ζωγράφος. Τον αναγνώρισα από την αφίσα της εισόδου. Έπινε απ το μπουκάλι, κάπνιζε και έξυνε διαρκώς την πλούσια ατίθαση κώμη του. Έμοιαζε αναστατωμένος. 
    Πήρα το θάρρος και τον πλησίασα. 
    «Πολύ ωραίος ο πίνακας σας αυτός.» είπα δείχνοντας του τον "ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ".
    Ο ζωγράφος έκανε μια περιφρονητική γκριμάτσα, άπλωσε το χέρι του και παίρνοντας το μπουκάλι με το δυνατό ποτό, ήπιε μια γενναία γουλιά. Σκούπισε με την ανάστροφη της παλάμης του τα χείλη του και σηκώθηκε. Με πλησίασε. Η μυρωδιά του αλκοόλ και των τσιγάρων πάνω του ήταν τόσο έντονη που με το ζόρι κρατήθηκα και δεν έκανα ένα βήμα πίσω. 
    «Τον βρίσκετε ωραίο;» είπε με βραχνή φωνή
    «Ναι. Πολύ!» είπα χαμογελώντας
    «Μα τυφλός είσαι ρε φίλε;» ρώτησε. Ενοχλήθηκα και από την ερώτηση αλλά και από τον ενικό. Θα μπορούσε να είναι γιος μου. Κρατήθηκα όμως.
    «Γιατί το λέτε αυτό;» ρώτησα συνεχίζοντας να του απευθύνομαι στον πληθυντικό. 
    «Δε μου λες βρε μπάρμπα, τι βλέπεις δηλαδή;» είπε. Το αλκοόλ φαινόταν στο σούρσιμο της φωνής του. Αγνόησα και το "βρε μπάρμπα" και είπα:
    «Τι να σας πω. Βλέπω το φως ενός πρωινού ήλιου να λούζει την βουνοπλαγιά. Βλέπω τα δέντρα του δάσους που μοιάζουν να λυγίζουν ελαφρά από κάποια ριπή του ανέμου.»
    «Μόνο αυτά βλέπεις; Δεν βλέπεις εκεί πέρα τα πράσινα νερά του ποταμιού που ξετυλίγεται απαλά στην κοιλάδα;  Είσαι τυφλός; Δεν βλέπεις κείνη την ψηλή κορφή εκεί δεξιά  που την έχει σκεπάσει το χιόνι; » ρώτησε ειρωνικά πνίγοντας έναν λόξιγκα. 
    «Και βέβαια τα βλέπω. Και τις χιονονιφάδες διακρίνω που σε λίγο μοιάζουν ότι θα καλύψουν τις κορφές των δέντρων. Γιατί με ρωτάτε με τέτοιο τρόπο; Εσείς τον κάνατε τον πίνακα και σας είπα πως μ' αρέσει.»
    «Σου αρέσει ε;» ρώτησε με κείνο τον αγενέστατο τρόπο.
    «Ε! Ναι λοιπόν μου αρέσει! Έχεις πρόβλημα;» Ρώτησα εκνευρισμένος τώρα. 
    «Ναι! Έχω πρόβλημα. Και έχω πρόβλημα γιατί είσαι τυφλός ή χαζός ή και τα δυο μαζί ...κύριε!» Το κύριε το είπε με ειρωνικό τρόπο.
Πήγα να αντιδράσω σηκώνοντας το χέρι μου για να τονίσω κάτι αλλά με διέκοψε. 
    «Μα δεν βλέπεις ότι έχω ξεχάσει κάτι να ζωγραφίσω; Μα δεν το βλέπεις;»
Γύρισα προς τον πίνακα. Τον κοίταξα καλά- καλά - δεν ήμουν και ειδικός - όμως δεν μπόρεσα να εντοπίσω τι ήταν αυτό που έλεγε ότι είχε ξεχάσει. 
    «Λυπάμαι αλλά εγώ δεν βλέπω τι θα μπορούσε να είναι αυτό που ξέχασες να ζωγραφίσεις» είπα κάπως μαγκωμένος είναι η αλήθεια. 
    «Τι να πω. Είσαι κι εσύ σαν όλους τους άλλους. Αλλά εγώ φταίω. Έπρεπε να τον καταστρέψω τον ψευτο-πίνακα αυτόν!» Με το που τέλειωσε την φράση του, κάνει μια και ορμάει να ξεκρεμάσει το ίδιο του το έργο.  Δεν ξέρω τι με έπιασε και στάθηκα εγώ εμπόδιο ανάμεσα στον ρομαντικό πίνακα και στον δημιουργό του. Δεν τον άφησα ούτε καν να τον αγγίξει. Πάλεψε με μανία μαζί μου αλλά η βότκα αντί να του δώσει ορμή τον έκανε αδύναμο και ασταθή. 
Άρχισε να κλαίει με κατεβασμένο το κεφάλι. Κόσμος είχε μαζευτεί γύρω μας. 
    «Τόσο χαζός είσαι; »είπε με δάκρυα στα μάτια. «Δεν βλέπεις πως αν είχα ζωγραφίσει αυτό που σου λέω πως ξέχασα, τώρα κείνη η βουνοπλαγιά εκεί αριστερά, δεν θα λουζόταν στο φως του ήλιου και ξέρεις γιατί;»
    «Όχι!» είπα όσο πιο μειλίχια μπορούσα.
    «Γιατί φίλε μου, θα την τύλιγε η κάπνα των φουγάρων. Και κείνες οι δεντροκορφές που βλέπεις να τις λυγίζει ο άνεμος δεν θα υπήρχαν, γιατί θα ήτανε πια μαύρα κούτσουρα καμένα. Το ποταμάκι που βλέπεις να τρέχει φιδογυρίζοντας στη ρεματιά, θα είχε γίνει  μια γκρίζα λίμνη φυλακισμένο μέσα σε φράγμα τσιμεντένιο. Κατάλαβες τώρα τι ξέχασα να ζωγραφίσω;»
    «Ο....όχι...» διστακτικά.»
    «Για όνομα του Θεού ή σε ότι άλλο πιστεύεις, δεν καταλαβαίνεις ότι ξέχασα να βάλω στον πίνακα, εμένα, εσένα και όλους αυτούς τους ηλίθιους γύρω μας; Δεν βλέπεις πως δεν έβαλα στον πίνακα που καμαρώνεις τον ΑΝΘΡΩΠΟ που να πάρει ο διάολος; ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!»
    Φωνάζοντας συνεχώς  « ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΟΟ!»  «ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΟΟ!» άρπαξε την μποτίλια με την βότκα, έριξε μια ματιά γεμάτη αηδία στον ρομαντικό του πίνακα και βγήκε παραπατώντας από την αίθουσα στο δρόμο....
Εγώ έμεινα να κοιτάζω μια τον πίνακα, μια την έξοδο,  σαν χαζός, όπως με είχε αποκαλέσει....
    
    

6 σχόλια:

  1. Χριστόφορε, με αμείωτο το ενδιαφέρον περιηγήθηκα στον "πίνακά σου". Το μήνυμα του ζωγράφου (ή το δικό σου, αν είναι μυθοπλασία), είναι εξαιρετικό.Και τραγική διαπίστωση συγχρόνως. Φοβάμαι ότι στο εξής, θα θαυμάζουμε τη φύση μόνο μέσα από έργα ζωγράφων και φωτογράφων.
    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Maria Kanellaki
    Μαρία μου είναι μυθοπλασία αλλά έχει βάση μια φράση που από παλιά με "εκνεύριζε". 'Όταν βλέπουμε ένα πανέμορφο τοπίο σε κάποια εξόρμηση στην πανέμορφη τούτη χώρα λέμε: «Μα τι όμορφο. Σαν καρτ ποστάλ είναι.» Δεν ξέρω τώρα ποια διεργασία του νου γέννησε τούτο διήγημα. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό που κι εσύ φοβάσαι θα γίνει πραγματικότητα πολύ πιο γρήγορα από όσο νομίζουμε. Κυριακάτικη χαρά μου έδωσε η επίσκεψή σου Μαρία μου. Υγεία να έχεις πάντα κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χριστοφόρε μου οι άνθρωποι που έχουν ζήσει εκτός πόλης και ειδικά αυτοί που έχουν μεγαλώσει στην ύπαιθρο, σε όποια χώρα , σε όποιον τόπο που έβλεπαν αστέρια τα βράδια επάνω από το κεφάλι τους και χρώματα γύρω τους τις μέρες... αυτοί ποτέ δεν θα έλεγαν μια τέτοια γελοία φράση! "Σαν καρτ ποστάλ!!!"
    Αυτό το λένε εκείνοι που την φύση την γνώρισαν σαν εικόνα τυπωμένη στο χαρτί, τα παιδιά που μεγάλωσαν στις άθλιες παιδικές χαρές με τα σπασμένα παιχνίδια ή πίσω από το χαζοκούτι της τηλεόρασης...Οπότε τους δικαιολογούμε κατά κάποιο τρόπο για την άγνοιά τους....
    Όσο για τον δυστυχή ζωγράφο... στην θέση του κι εγώ με το μπουκάλι στο χέρι θα ήμουν καθώς θα έβλεπα τον αυτοκαταστροφικό Άνθρωπο να γκρεμίζει την ίδια την γη που κατοικεί.

    Για μια ακόμα φορά έγραψες κάτι θαυμάσιο Χριστοφόρε μου... τόσο τέλεια δομημένο που δεν έχω να προσάψω τίποτα σαν αναγνωστρια! (και μη νομίζεις
    πως είμαι εύκολη σαν αναγνώστρια :-) )

    Καλό βράδυ να έχεις και καλή εβδομάδα !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Levina Vil
      Λεβίνα μου, πόσο δίκιο έχεις. Προχθές μου έστειλαν βίντεο από την σημερινή Αντίς Αμπέμπα περήφανοι (οι αποστολείς) για το πως έγινε η πόλη που μεγάλωσα. Μου θύμισε Ντουμπάι με Κινέζικες επιγραφές όμως. Γυάλινα μεγαθήρια παντού. Η πόλη των 400 χιλιάδων είναι τώρα στρατόπεδο Κινέζικων εταιρειών των 5 εκατομμυρίων κατοίκων. Στους γυάλινους ουρανοξύστες όπου έχουν την έδρα τους εταιρείες παρασκεύης δερματίνων ειδών. εργάζονται μυρμήγκια Κινέζικα. Οι ε ν λόγω Κινεζικές εταιρείες ανακάλυψαν την Αιθιοπία όταν είδαν ότι διαθέτει μεγάλο αριθμό βοοειδών, αλλά και μεροκάματα κατά 50% φθηνότερα από κείνα της Κίνας. Ενας καλοπληρωμένος Αιθίοπας λαμβάνει τον υψηλό μισθό των 20 ΕΥΡΩ τον μήνα. Πολύ φοβάμαι ότι παρόμοια μοίρα επιφυλάσσεται και για μας εδώ. Λεβίνα μου συγγνώμη για το μακροσκελές της απάντησης μου αλλά ήταν το πολύ δυνατό σου σχόλιο που μου έβγαλε τούτα τα λόγια. Σε ευχαριστώ για τα όμορφα σου λόγια και είναι πάντα για μένα κάτι σαν να έρχεται (αν είναι δυνατόν) μια όαση εδώ σε τούτη τη σελίδα και να με δροσίζει, χαρίζοντας μου και εμπνεύσεις. Καλή σου νύχτα ...όαση μου.

      Διαγραφή
  4. Νομίζω ότι ήταν ένα ατελές έργο και προκάλεσε πολύ πόνο στον καλλιτέχνης, ο αντιγραφέας της φύσης, ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να είναι σε αυτό το έργο δίπλα στη φύση, ο άνθρωπος είναι ασεβής και ένα τρομερό αρπακτικό μαζί της ...

    Ξέρω τι σημαίνει να μισάς ένα έργο που βλέπεις πάντα ατελής, μετά από 19 χρόνια σταμάτησα να παίζω βιόλα σε ορχήστρες, επειδή ποτέ δεν μου άρεσε αυτά που έπαιζα, ήταν πάντα ατελής και αυτό με έκανε να υποφέρω πάρα πολύ ...

    Φιλιά πολλά και το καφεδ'ακι μας παρέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @censurasigloXXI
      Ειλικρινά με εντυπωσιάζει πολύ που άφησες την μουσική επειδή δεν σε ικανοποιούσε ο τρόπος που απέδιδες τα μουσικά έργα. Αυτό δείχνει τρομερή ευαισθησία που σπάνια την συναντάς σε άνθρωπο σήμερα.
      Ελπίζω να μας δώσει η μοίρα την ευκαιρία να πιούμε το καφεδάκι μας παρέα κάποτε και να τα πούμε από κοντά. Σου στέλνω πολλά φιλιά από μια Αθήνα ακόμη φθινοπωρινή.
      ¿Fue su sensibilidad hace que me sienta orgulloso de que seas mi amiga.

      E

      Διαγραφή