ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ!

  Μόλις τον είδαν, δεν χρειάστηκε καν να συγκαλέσουν τα αρμόδια όργανα. Τον κοίταξαν με τέτοια περιφρόνηση - με μίσος  θα έλεγε κανείς - τον περικύκλωσαν οργισμένοι και άρχισαν όλοι μαζί να φωνάζουν ρυθμικά, υψώνοντας τις γροθιές τους: 

    «Φύγε! Φύγε! Φύγε!»

Τους άκουγε έκπληκτος καθώς δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αντιδρούσαν με αυτόν τον τόσο βίαιο τρόπο. Σε τι έφταιξε;

    Κάποια στιγμή ένας από το οργισμένο πλήθος έκανε νόημα στους άλλους να σωπάσουν. Η σιωπή ήταν βαριά σαν σύννεφο καταιγίδας. Ο τύπος τον πλησίασε, έσκυψε από πάνω του και του είπε με ήρεμη αλλά συνάμα πολύ απειλητική φωνή. 

    «Άκουσε με. Εδώ που ήρθες αυτά τα κόλπα με φαντασίες, με χρωματιστά ενδύματα προκλητικά,  σαν αυτά που φοράς,   με κουνήματα στον αέρα και χαριτωμενιές  δεν είναι αποδεκτά. Δεν είναι πανηγύρι για τρελούς σαν εσένα. Εδώ είμαστε σοβαροί και δουλεύουμε. Κατάλαβες; Αν κατάλαβες να φύγεις τώρα αμέσως. ΑΜΕΣΩΣ!»

    Εκείνος δεν μπορούσε να καταλάβει τα λόγια αλλά αντιλαμβανόταν την οργή. Είδε μάλιστα και μερικούς από τους συγκεντρωμένους να τοποθετούν γύρω του αυτά που ήξερε πως μόλις μεγάλωναν λίγο, θα τον έπνιγαν με τα λεπτά τους πλοκάμια.  

    Κάτι άλλοι πήραν τούβλα και μυστριά και βάλθηκαν να χτίζουν κάτι σαν ντουβάρια γύρω του, για να τον κλείσουν στο σκοτάδι λες και ήταν εγκληματίας. 

    Άρχισε να νιώθει ότι χάνει τις δυνάμεις του γρήγορα.  Δεν χρειαζότανε ούτε να τον χτυπούν, ούτε να τον ποδοπατούν με μίσος.   Αρκούσαν όλα όσα έκαναν για να του στερούν τα απαραίτητα για να ζει. Ήξεραν πολύ καλά πώς να τον εξουδετερώσουν. Σε λίγο δεν θα υπήρχε πια. Το κακό όμως ήταν πως δεν ήξερε γιατί του φέρονταν έτσι. Επειδή δηλαδή είχε βάλει χρώμα στα ενδύματά του, έτσι στο λίγο διάστημα που μπορούσε;

    Λύγιζε μέρα με τη μέρα. Δεν ένιωθε πόνο,  μόνο εκείνη η απορία τον πλήγωνε. 

«Μα τι κακό έκανα;»

    Στην ερώτηση αυτή κάποια μέρα ένιωσε κάτι να του απαντάει. Μα τι ήταν; Έμοιαζε με πνοή του ανέμου. Μια πιο φλύαρη από τις άλλες που περνούσαν από δίπλα του. 

Κάτι του ψιθύρισε εκείνη η πνοούλα. Στην αρχή δεν κατάλαβε. Αλλά εκείνη επέμενε, λες και κάποιος της είπε να μη σταματήσει να του μιλάει ώσπου να καταλάβει. 

Και κάποτε κατάλαβε. Παιχνιδιάρικα του έλεγε να κάνει κάτι. 

    Με όση δύναμη του είχε απομείνει σύρθηκε αργά- αργά, χρησιμοποιώντας τα τελευταία αποθέματα δύναμης που του έμεναν, πήγε και φώλιασε σε μια γωνιά ενός ρημαγμένου από τα χρόνια και ξεχασμένου απ' όλους τάφο. 

Εκεί δίπλα στο μαυρισμένο απ’ την πολυκαιρία μάρμαρο στην ερημιά,  εκεί ξεδίπλωσε ξανά τα χρώματα του ο Πανσές.