ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ

Το παρακάτω κείμενο το έγραψε ο φίλος μου Κώστας Θερμογιάννης

Αν κανείς πάρει ένα μολύβι και μερικές λευκές σελίδες κι αρχίσει να γράφει, το πιθανότερο είναι να καταλήξει ολόγυρά του με μια στοίβα τσαλακωμένα και  μουτζουρωμένα χαρτιά που ανακατεύονται με το πάτωμα και τις αποστεωμένες σκέψεις που αδυνατούν να αποτυπωθούν όπως πρέπει. Συνήθως απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για να βγει από μέσα μας αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε και θέλουμε να πούμε. Η απόσταση ανάμεσα σ' αυτό που νιώθουμε μ' αυτό που τελικά παίρνει σάρκα και οστά πάνω στο χαρτί είναι μεγάλη και συνήθως διακρίνεται εύκολα, ειδικά από το μάτι ενός έμπειρου αναγνώστη. Στην περίπτωση όμως του 'Οψέποτε' συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Ο Χριστόφορος Παπαχαραλάμπους μοιάζει να κρατάει ένα μαγικό ραβδί αντί για μολύβι και ζωγραφίζει εικόνες αντί να γράφει λέξεις. Το βιβλίο του είναι γεμάτο παραστάσεις που ξεπηδούν ολοζώντανες μπροστά στα μάτια του ανθρώπου που το διαβάζει, παραστάσεις που για μας τους 'πολιτισμένους' ανθρώπους των πόλεων ενίοτε μοιάζουν φανταστικές και ψεύτικες. Κι όμως δεν είναι! Όταν ο πρωταγωνιστής, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο το συγγραφέα, διηγείται πως πήγαινε στο σπίτι του μονίμως μεθυσμένου γείτονά του για να χαϊδέψει και να παίξει με το λιοντάρι που είχε για κατοικίδιο είναι αλήθεια. Όπως αλήθεια είναι και η 'συνάντηση' που είχε πρόσωπο με πρόσωπο με το αιλουροειδές μέσα στη μικρή αποθήκη της αυλής, τόσο κοντινή που αισθάνθηκε την ανάσα του ζώου να γεμίζει τα ρουθούνια του!

Ο συγγραφέας διηγείται με το δικό του μοναδικό τρόπο τη ζωή των παιδικών του χρόνων στην Αιθιοπία. Ντίρε Ντάουα, Αντίς Αμπέμπα με τελική κατάληξη για σπουδές στην Αθήνα. Με φόντο το ζωοδότη ποταμό Αμπάι, το Γαλάζιο Νείλο, και με μόνιμη θαρρείς μουσική υπόκρουση σε ολόκληρο το βιβλίο τους βρυχηθμούς των λιονταριών την ημέρα και τις υλακές από τις ύαινες που τον νανούριζαν τις νύχτες.

Με δυνατή αλλά συνάμα απλή και λιτή γραφή, περιγράφει όλα όσα ένα παιδί ζει, νιώθει, βιώνει αλλά και σκέφτεται μέσα στο αθώο παιδικό μυαλό μέχρι την ενηλικίωσή του. Φόβος, έρωτας, θαυμασμός, προσμονή, όλα βρίσκονται εκεί. Αλλά και θάρρος που μερικές φορές ξεπερνάει και το θράσος! Ένας κόσμος μακρινός πια για τον συγγραφέα, βγαλμένος μέσα από τις αναμνήσεις του, περιγράφεται με τρόπο που μαγνητίζει τον αναγνώστη τόσο επειδή πρόκειται για έναν σχεδόν ονειρικό και μαγικό κόσμο όσο όμως κυρίως γιατί η ροή της εξιστόρησης των γεγονότων είναι εξαιρετικά ομαλή που μοιάζει σαν κινηματογραφική ταινία! Σαν καλοταιριασμένα κομμάτια ενός πολύχρωμου παζλ που απεικονίζουν όσα πολλοί από εμάς μόνο να ονειρευτούμε μπορούμε...

____________________________________________________________

Το παραπάνω κείμενο που ιδιαίτερα με συγκίνησε το ανάρτησε προ ημερών ο ιδιαίτερα αξιόλογος και εξαιρετικός μου φίλος Κώστας Θερμογιάννης στον σύνδεσμο που παραθέτω (κάντε κλικ εδώ): http://wp.me/p3dOul-SB  .  
Εκεί  ο Κώστας γράφει  τα παραπάνω τόσο όμορφα λόγια για το νέο μου βιβλίο που φέρει τον τίτλο, «Οψέποτε - Στη Γη του Γαλάζιου Νείλου» , και  που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις BOOKSTARS, λόγια που ούτε εγώ ο ίδιος δεν θα μπορούσα  να γράψω για το ίδιο μου το βιβλίο.

Με την ευκαιρία σας ενημερώνω ότι ο Κώστας Θερμογιάννης είναι διαχειριστής του θαυμάσιου διαδικτυακού χώρου (κλικ εδώ) τοβιβλίο.net   όπου κάποιος που αγαπάει το βιβλίο ή γενικώς το διάβασμα και όχι μόνο, μπορεί να κάνει μια γοητευτική περιήγηση στις σελίδες του και είμαι βέβαιος πως θα γοητευτεί τόσο πολύ από την ποικιλία θεμάτων και την ζεστασιά του χώρου που δεν θα θέλει να βγει από κει μέσα. 

Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά τον αληθινό φίλο τον Κώστα Θερμογιάννη κι ας μην έτυχε να βρεθούμε ποτέ από κοντά για να πιούμε  έναν καφέ - που λέει ο λόγος. 
Να σαι καλά φίλε μου!