Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

ΧΕΡΑΚΙ - ΧΕΡΙ

     Η ώρα είχε πάει δώδεκα και τέταρτο το μεσημέρι. Ήμουν στο γραφείο μου στο μαγαζί και έκανα ταμείο. Η φράση αυτή βέβαια στις μέρες μας έχει αρχίζει να μοιάζει με ανέκδοτο. Αλλά τι να γίνει, πρέπει να το κάνω...στα χαρτιά. 
    Ακούω από κάτω την γυναίκα μου που μου φωνάζει ότι πρέπει να κατέβω γιατί θα αργήσουμε. Σήμερα είναι η μέρα μας να τα πάρουμε. 
Κλείνω τον υπολογιστή, παίρνω το κινητό μου, βάζω το πορτοφόλι μου στην τσέπη - δεν ξέρω σε τι χρειάζεται - και κατεβαίνω. 
    Μπαίνουμε στο αμάξι, και σε λίγα λεπτά φτάνουμε στον προορισμό μας. Κατεβαίνουμε και οι δυο. Οι φωνούλες ήδη ακούγονται στην αυλή. Σημαίνει δηλαδή, πως σήμανε το κουδούνι για το σχόλασμα. Μπαίνουμε από την κεντρική πύλη και φθάνουμε στο μικρό οίκημα όπου στεγάζεται το νηπιαγωγείο. 
    Στον προθάλαμο είναι μαζεμένοι μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες, παππούδες κλπ.  Περιμένουν να τους δει η δασκάλα, να τους αναγνωρίσει και να φωνάξει το αντίστοιχο παιδάκι να βγει από την τάξη και να πάει στους δικούς του. 
    Η κυρία, μόλις μας βλέπει, φωνάζει το όνομα του δικού μας εγγονού.- του μεγάλου που σε λίγο γίνεται έξη ετών. Αυτός βγαίνει τρέχοντας με τον σάκο του στα χέρια και με ορμή πέφτει πάνω μου με κίνδυνο να χάσω την ισορροπία μου και  να πέσω σε κάποιον πίσω μου ή να κολλήσω  στον τοίχο. Κάποτε μπορούσα να τον σηκώνω αμέσως μόλις έφτανε σε απόσταση ...των χεριών μου. Τώρα και αυτός μεγάλωσε αλλά και εγώ βεβαίως. Πάμε στην άλλη τάξη παραλαμβάνουμε τον μικρό και ευχαριστώντας τις δασκάλες, πηγαίνουμε προς την έξοδο. 
    Φτάνοντας στην αυλόπορτα και επειδή μπροστά περνάει δρόμος, πάντοτε πιάνουμε η γυναίκα μου κι εγώ τα παιδιά από το χέρι μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι μας,  που είναι ακριβώς απέναντι από το σχολείο.  Η διαδρομή είναι διάρκειας λίγων λεπτών. 
Τέσσερις άνθρωποι διαφορετικών γενιών, αλλά με το ίδιο αίμα να τρέχει στις φλέβες τους,  διασχίζουν την μικρή αυτή απόσταση. Τρεις αρσενικοί και μια θηλυκή περπατούν και κρατιούνται χέρι- χέρι, ανά δυο. 
    Αυτό έχει γίνει κάμποσες φορές τούτη την σχολική χρονιά. Πάντοτε ήταν μια ευχάριστη νότα στην ζωή μας να ξέρουμε ότι θα έχουμε την ζωντάνια των εγγονιών μας στο σπίτι, όση κούραση και να είχαμε. Είναι το καλύτερο αντικαθλιπτικό οι φωνούλες τους.
    Προχθές όμως δεν ξέρω για ποιο λόγο και δεν θυμούμαι ποιον από τους δυο κρατούσα. Μόλις το χεράκι του κλείστηκε μέσα στο χέρι μου, ένιωσα κάτι το απίστευτο.
Ήταν σαν να λιώνω από κάποιο συναίσθημα που δεν μπορούσα - και δεν μπορώ ακόμη- να διερευνήσω. Το χεράκι εκείνο μέσα στην φούχτα μου δεν ήταν το χεράκι ενός παιδιού που τύχαινε να είναι εγγονάκι μου. 
     Το χεράκι εκείνο με τα μικρά του δαχτυλάκια να σφίγγουν την παλάμη μου, ήταν σαν ένα τεράστιο χέρι, από το οποίο έρεε  μια ενέργεια που δεν είχε καμιά σχέση με τίποτα το ανθρώπινο, τίποτα το γήινο. Ήταν κάτι που μόνο από μια ανώτατη δύναμη - δεν ξέρω πως να την αποκαλέσω - θα μπορούσε να διαχέεται μέσα στην ψυχή μου.  Έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια μου και σαν να είδα εκείνον τον  πίνακα του Λεονάρντο ντα Βίντσι   όπου ο Θεός απλώνει το χέρι του προς τον άνθρωπο αλλά στον νου είχε αλλάξει και στη θέση του θεϊκού χεριού ήταν το μικρό, ζεστό, μουντζουρωμένο από μαρκαδόρους χεράκι που κρατούσα....ή μήπως με κρατούσε!

    Ειλικρινά σας λέω, πως από την στιγμή που ένιωσα τα παραπάνω ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου. Επιθυμούσα να κοινοποιήσω αυτήν την υπέρτατη αίσθηση, αλλά φοβόμουν - ακόμη φοβούμαι δηλαδή - ότι δεν θα μπορούσα να αποδώσω το συναίσθημα εκείνο το οποίο είμαι βέβαιος πως για όσα χρόνια μου δοθούν, δεν θα ξεχάσω, αφού έχει γίνει συστατικό της ίδιας της ψυχής μου.    
    

   

9 σχόλια:



  1. Τα λόγια σου φανερώνουν τη ευαισθησία σου –και η ευαισθησία σου φανερώνει την ψυχή σου.
    Γιατί σε καταλαβαίνω, σου λέω ότι ο απλός απλότατος τούτος τρόπος που έγραψες τα παραπάνω είναι μαγικός.
    Αγγίζει την ποίηση που θέλησες και φοβήθηκες αν θα αποδώσεις.
    Έπραξες καλώς αγαπημένε μου φίλε!
    Την θερμή (δροσερή θα έπρεπε)
    Καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Stratis Parelis
    Καλέ παλιέ μου φίλε πόση χαρά λαμβάνω από τις πάντοτε μαγικές σου λέξεις! Χαθήκαμε όλίγον τι, - ας όψονται δυσκολίες που αποσυντονίζουν. Θερμή ας είναι η καλησπέρα σου ακόμη και με καύσωνα καθώς οι χαιρετισμοί δεν κρυώνουν όταν προέρχονται από μέσα από την καρδιά μας. Καλό βράδυ φίλε μου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όταν οι Άγγλοι, φίλε μου Χριστόφορε, δε μπορούν να βρουν μια λέξη για να αποδώσουν μια έννοια, μονολογούν: «Οι Έλληνες έχουν μια λέξη γι’ αυτό».
    Να όμως που για το συναίσθημα που περιγράφεις δεν έχει δημιουργήσει λέξη η γλώσσα μας.
    Όταν οι Άγγλοι δε βρουν τη λέξη, την κατασκευάζουν ως αρκτικόλεξο, δηλαδή με τα αρχικά λέξεων που αποδίδουν το ζητούμενο νόημα.
    Γι’ αυτά λοιπόν τα υψηλής ποιότητας συναισθήματά σου που περιγράφεις, προτείνω μια λέξη με εφτά γράμματα: Μέσα στη ζητούμενη λέξη υπάρχουν: Ενέργεια, Προστασία, Τρυφερότης, Αγάπη, Ξενία, Ίασις, Απαντοχή. Τα αρχικά τών λέξεων αυτών σχηματίζουν την ανύπαρκτη λέξη ΕΠΤΑΞΙΑ. Μια λέξη που έχει μέσα της 7 Αξίες.
    Δηλαδή ένα αρκτικόλεξο που έχει όμως και κυριολεκτική σημασία!
    (Ξενία=φιλία, είναι βέβαιο ότι με τον μικρό σου είστε πολύ καλοί φίλοι.
    Ίασις=Θεραπεία, κρατώντας το μικρό από το χέρι, αισθάνεσαι μια ανακούφιση, όμοια με εκείνη που νιώθει ο ασθενής, όταν παίρνει ένα αποτελεσματικό ίαμα).

    Σίγουρα θα μπορούσαν να βρεθούν κι άλλες λέξεις για να περιγράψουν αυτό το κράμα ισχυρών συναισθημάτων τής όμορφης ανάρτησής σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Άρης Άλμπης

    ¨Αρη φίλε μου, δεν νομίζω πως όσα χρόνια βρίσκομαι σε αυτόν τον χώρο, ή και γενικότερα ακόμη, δεν θυμάμαι να διάβασα κείμενο ευφυέστερο, ευρηματικότερο, αλλά και ωραιότερο από αυτό που άφησες εδώ.. Θέλω να σε παρακαλέσω να μου επιτρέψεις να το αναρτήσω στην σελίδα μου στο Facebook - φυσικά αναφέροντας την πηγή, την δροσερή αυτή πηγή. Τι να σου γράψω για σε ευχαριστήσω για το ΕΠΤΑΞΙΑ!!!! Έχεις φίλε μου την ευγνωμοσύνη μου για το ύψιστο δώρο αυτό. !!!! Θα περιμένω την έγκρισή με ανυπομονησία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα δημιουργούσα την «Επταξία», αγαπητέ μου Χριστόφορε, αν δεν διάβαζα την σπάνιας ψυχικής ευφορίας ανάρτησή σου. Συνεπώς δικαιούσαι μέρος τής …κυριότητας της λέξης και επομένως σού …επιτρέπω να την δημοσιεύσεις.
      Υπάρχει βέβαια ο κίνδυνος, επειδή αυτοί εκεί στο υπουργείο, παρακολουθούν το Facebook, να ζητήσουν εξηγήσεις γιατί δεν δηλώθηκε στο Ε9 η ΕΠΤΑΞΙΑ, βλέπεις η λέξη ΑΞΙΑ φορολογείται πλέον ανηλεώς.

      Διαγραφή
  5. @Άρης Άλμπης
    Πολύ σωστά το λές για τους στο υπουργείο ευρισκομένους! Του λείπει η διανοητική ΕΥΤΑΞΙΑ! Είμαι ευγνώμων για την απόφασή σου. Να είσαι καλά φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ζούμε δύσκολη εποχή Χριστόφορε μου, (σιγά τα νέα!) όπου το βασικό της χαρακτηριστικό της είναι η αφραγκιά των περισσοτέρων και όσο και αν είμαστε υπεράνω και να λέμε "τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία" τ' ότι δεν μπορούμε να κινηθούμε όπως είχαμε μάθει, μάς απασχολεί... έτσι όταν βρεθούμε σε στιγμές "άλλες" χαλαρές, πολλά μπορούν να συμβούν που μόνο κάποιος εξαιρετικά ευαίσθητος μπορεί να "αισθανθεί" και όντος αυτή η "αίσθηση" είναι θεϊκή (ας μου επιτραπεί η λέξη!) και δύσκολα περιγράφεται με λέξεις... δυο χέρια που αγγίζονται σε μια ΑΓΝΩΣΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ!
    Είδες που δεν διάλεξες τυχαία τ' όνομα του ιστολογίου σου;
    Αισθάνομαι πολύ τυχερή, που η ζωή σ' έριξε στο δρόμο μου!

    ΑΦιλιά καρδιάς!!! (για να μη ξεχνιόμαστε! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι στιγμές απο την ζωη μας.. που μα κανουν να νιώθουμε τέτοιο συναισθημα που να μην μπορούμε να το περιγραψουμε με λόγια..αυτά τα μικρά χερακια.. ειναι η ενεργεια που παιρνάει σε μας απο την δική τους τα εχω περασει αυτά τα συναισθήματα και ακομα τα παιρνώ αν και εχουν μεγαλώσει πάρα πολύ τα δικα μου.. εγγονια και έχουν φυγει .....μου λειπουν ομως εκεινες οι στιγμές που ήταν μικρά... και με πιάναν απο το χερι να περάσουμε απέναντι...!! είστε τυχεροι που χαίρεστε αυτές τις στιγμές γιατί περναν γρήγορα... !!!! απολαύστε τες... οσο μπορείτε.....καλο βραδυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πόσο τυχερά είναι τα πανέμορφα εγγονάκια σου που απολαμβάνουν τις φροντίδες ενός τόσο καλού και απίστευτα διαισθητικού παππού...
    Το ζεστό, μουντζουρωμένο από μαρκαδόρους μικρό χεράκι, νιώθει ασφάλεια κι εσύ δύναμη για να κοιτάζεις πάντα με αισιοδοξία το αύριο!

    Την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή