Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Η ΙΛΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ [1]

    Το λαμπρό φως του Οκτωβριάτικου πρωϊνού πλημμύρισε το δωμάτιο. 
Είχε την συνήθεια, από παιδί να κοιμάται με ανοιχτό το παντζούρι της μπαλκονόπορτας και τραβηγμένη την κουρτίνα,  χειμώνα, καλοκαίρι. Του άρεσε με το που άνοιγε τα μάτια να ξέρει πως είναι ο καιρός έξω. 
Το μόνο που τον στενοχωρούσε κάπως  τώρα τελευταία ήταν πως είχε πια πατήσει τα σαραντα πέντε και ακόμη ξυπνούσε μόνος στο κρεβάτι.
    Ο ήλιος που τον καλημέριζε τώρα, έδιωχνε τα υπολείμματα μιας ανήσυχης νύχτας. Μιας νύχτας που παράξενα όνειρα, αλλά και περίεργοι πόνοι στο πρόσωπο τον ταλαιπώρησαν και δεν τον άφησαν να ξεκουραστεί.
    Εκείνο πάντως που τον παραξένευε κάπως τώρα, είναι ότι συνήθως ξυπνούσε όντας ξαπλωμένος στο πλάι. Σήμερα ξύπνησε ανάσκελα, γι αυτό και το φως από την μπαλκονόπορτα τον χτύπησε κατάματα. Γύρισε το κεφάλι λίγο για να το αποφύγει και κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο. Είχε πάει κιόλας οχτώ! Οχτώ; Μα είχε αργήσει! Μα πως αφέθηκε να τον πάρει τόσο βαθιά ο ύπνος;
Ο πόνος στους μυς του προσώπου του ήταν ακόμη πολύ δυνατός. «Κάποιο δόντι! Να φάω κάτι και να πάρω κανένα παυσίπονο» σκέφτηκε.
Τώρα μέχρι να ετοιμαστεί, να πιει ένα καφέ στα γρήγορα, και να ξεκινήσει,  θα έκανε τουλάχιστον μια ώρα να φτάσει στο γραφείο με την κίνηση στους δρόμους.
    «Ω! π ν παγ η εφή! » είπε. Μα γιατί μιλούσε έτσι;   Το στόμα του μάλλον. Ήταν στεγνό το στόμα του!  Ένα καλό πλύσιμο των δοντιών θα του έκανε καλό. 
Άπλωσε το δεξί του χέρι να κάνει πέρα την ελαφριά κουβέρτα που είχε βάλει εδώ και μερικές μέρες, και ανακάθισε στο κρεβάτι... Αλλά ούτε το δεξί του χέρι έκανε πέρα την κουβέρτα, και ούτε ανακάθισε.
    «Τ ζζιαολ...» ψέλλισε.
Όπως ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα σήκωσε και τα δυο του πόδια να κλωτσήσει τα σκεπάσματα και να σηκωθεί γιατί είχε αρχίσει να εκνευρίζεται....
Όμως μόνο το αριστερό πόδι κατάφερε να σηκωθεί. Το δεξί..... 
Δε μπορεί! Όνειρο έβλεπε. Τόσο ζωντανό όμως; 
    Μια μύγα που ήρθε από το χολ μπήκε κατευθείαν και κόλλησε στο φωτισμένο από τον λαμπρό ήλιο τζάμι της μπαλκονόπορτας. Τις απεχθανόταν τις μύγες. Όνειρο κι αυτή; 
Ακουγε τα παιδιά κάτω στο δρόμο που πήγαιναν στο σχολείο απέναντι: "Σκάσε βρε μαλάκα", "Εγώ βρε μαλάκα;" "Γιατί βρε μαλάκα;"  Πλούσιο το λεξιλόγιο των παιδιών. 
Ένας κηπουρός στην διπλανή πολυκατοικία κούρευε πρωί-πρωί το γρασίδι. Άκουγε τον θόρυβο του μηχανήματος και μύριζε τη φρεσκάδα  που ανέδινε το φρεσκοκομμένο χορτάρι.
Άρα όνειρο δεν ήταν. Μα τι συνέβαινε; 
    Η κωλόμυγα  αφού έκανε μερικές απελπισμένες βόλτες πάνω στο τζάμι της μπαλκονόπορτας, ίσως κατάλαβε επιτέλους ότι δεν υπήρχε διέξοδος από εκεί και άρχισε να κόβει βόλτες μέσα στο δωμάτιο. Εκείνο το βζζζζ που έκανε του έσπαγε τα νεύρα. Την παρακολουθούσε με τα μάτια, ώσπου την είδε να έρχεται  θρασύτατα και να κάθεται στο δεξί του μάγουλο δίπλα στην μύτη του. 
Σήκωσε το δεξί του χέρι να της δώσει μια και να την συνθλίψει έστω και πάνω στο μάγουλό του ...αλλά το χέρι του δεν σηκώθηκε...και η μύγα έμεινε εκεί δίπλα στη μύτη του να τον γαργαλάει. 
Σήκωσε το αριστερό του χέρι και αδέξια κατάφερε να την διώξει χαστουκίζοντας τον εαυτό του.
    Μια κακή σκέψη γεννήθηκε στο μυαλό του. Μια υποψία. Αμέσως, με όση δύναμη είχε, έκανε ξανά να σηκώσει τα πόδια του. Μόνο το αριστερό υπάκουσε κι αυτό τρέμοντας.
    Τότε τον έπιασε ο πανικός!
Άρχισε με μανία, δαγκώνοντας τα χείλη του από την προσπάθεια, να παλεύει για να κουνήσει τα μέλη του σώματός του. Εκτός από το κεφάλι του, το αριστερό χέρι και πόδι, το υπόλοιπο σώμα, ολόκληρη η δεξιά πλευρά, ήταν σαν ξένη. Ούτε καν την ένιωθε. Μια άχρηστη μάζα οστών και μυών. 
Η καρδιά του κόντευε να σπάσει από την ταχυπαλμία όταν συνειδητοποίησε  τι του συνέβαινε. Πίεσε τον εαυτό του να ηρεμήσει. Δεν ήταν εύκολο. Θέλησε να ακούσει την φωνή του: 
    «Θ α..γ γ γ η....»  "Τάκη", ήθελε να πει. Το όνομα του. Μα τι στο καλό! Η γλώσσα του ήταν σαν μια χοντρή μάζα κρέατος μέσα στο στόμα. Ο πόνος στο πρόσωπο, πιο δυνατός κι από τον πιο ανυπόφορο πονόδοντο τον έκανε να μουγκρίσει.
    Η μύγα πήγε -λες και ήξερε ότι δε μπορούσε να της κάνει τίποτα- με θράσος και κάθισε ανάμεσα στα φρύδια του. Το ένιωθε το γαργάλημα που του προκαλούσε το περπάτημα της εκεί. Σήκωσε το αριστερό του χέρι και με όση δύναμη είχε το κατέβασε στο μέτωπό του. Ήθελε να τη λιώσει την παλιόμυγα. Εκείνη όμως ξέφυγε πέταξε μακριά και του έμεινε ο πόνος από το χτύπημα του ίδιου του χεριού του στο μέτωπό του.
    Πάντως με το που κατάφερε έστω και με αυτόν τον τρόπο να διώξει την μύγα, ένιωσε σαν να κέρδισε κάτι. Μια μικρή νίκη. Μια ανεπαίσθητη αλλά υπαρκτή αισιοδοξία ξεπήδησε από  μέσα του.
    «Τι μέρα είναι;» σκέφτηκε.
Αμέσως του ήρθε η απάντηση: «Θ ί θ η!» είπε.  "Τρίτη" ήθελε να πει. 
Δεν το είπε καθαρά αλλά το θυμόταν πάντως. «Καλό αυτό!» σκέφτηκε
Το καταχώρισε και αυτό στα μέχρι εκείνη τη στιγμή κέρδη. 
Άρα αύριο Τετάρτη ήταν η μέρα που θα ερχόταν η Ιόλα, η Πολωνέζα κοπέλα που του καθάριζε. Σήμερα; Κανείς! 
     Άκουσε το τηλέφωνο να χτυπάει στη κουζίνα. Χτυπούσε, χτυπούσε, χτυπούσε....«Το γραφείο!» σκέφτηκε. Έβρισε τον εαυτό του με την μανία του να μη θέλει να έχει κανένα τηλέφωνο στο δωμάτιο του. Θυμήθηκε μάλιστα την...σοφή του ρήση: 
«Το υπνοδωμάτιο μου το, μου άβατό μου !»  
Τι ηλίθιος Χριστέ μου με τα μεγαλεπήβολα ρητά του! 
   Έκανε μια κίνηση να στρίψει το κορμί του σπρώχνοντας το στρώμα με το αριστερό πόδι. Δεν κατάφερε και πολλά. Ξανάπεσε στο κρεβάτι μούσκεμα στον ιδρώτα και λαχανιασμένος. Μα τόσο εύκολα κουραζόταν;
Και... για στάσου!  Κάτι μυρίζει τώρα! Τι μυρίζει; Μα τι μυρίζει; Δε χρειαζόταν και πολύ να καταλάβει: «Ω που να πάρει. Κατουρήθηκα!» σκέφτηκε με θλίψη. 
Αυτό το κατέγραψε στις ήττες του. Αμέσως όμως το μαύρο τούτο συναίσθημα, του έδωσε μια  ώθηση απελπισίας, να αντιδράσει. «Κι αν μου ξεφύγουν και τα......;»  σκέφτηκε.
«Ό ι ι!!»  είπε και παίρνοντας  μια βαθιά ανάσα, παρόλο τον πόνο που ένιωθε να του ξεσκίζει το πρόσωπο, σήκωσε το αριστερό του πόδι και το ακούμπησε στο στρώμα σχηματίζοντας ένα τρίγωνο. Το γόνατό του έβλεπε το ταβάνι. Πέρασε το αριστερό του χέρι πάνω από το στέρνο του και γράπωσε το δεξί ξύλινο πλαϊνό του κρεβατιού. Πήρε ξανά μια όσο μπορούσε πιο βαθιά ανάσα κι άρχισε να σπρώχνει με το πόδι του το στρώμα τραβώντας ταυτόχρονα με το χέρι την δεξιά πλαϊνή σανίδα του κρεβατιού. 
    Σίγα, σιγά ένιωθε να το κορμί του να στρίβει προς τα δεξιά, μέχρι που ολόκληρη η δεξιά πλευρά του κορμιού του,  ήρθε και βρέθηκε να είναι κάθετα  ξαπλωμένη στην άκρη του στρώματος και η αριστερή να κοιτάζει την οροφή. Του φαινόταν εντελώς παράδοξο που δεν είχε καμιά απολύτως αίσθηση ότι μια ολόκληρη πλευρά του κορμιού του, πίεζε το στρώμα. Μόνο στο μάγουλο του ένιωθε την πίεση του μαξιλαριού. Έμεινε σε αυτή την στάση για λίγο και μόνο τότε τόλμησε να αναλογιστεί:  «Μα τι έπαθα; Εγκεφαλικό;»  
Τώρα που είπε έστω κι από μέσα του την λέξη '"Εγκεφαλικό" ήταν σαν την ξόρκισε, γιατί τότε μόνο βεβαιώθηκε ότι κάτι τέτοιο είχε πάθει. «Μα έτσι μέσα στον ύπνο μου; Χωρίς να το καταλάβω; Ημιπληγία;» Ημιπληγία! Σαν τον μακαρίτη τον πατέρα του.
«Αλλά όχι! Δεν θα τον βρίσκανε αυτόν ...χεσμένο και κατουρημένο!» αποφάσισε.
     Εντάξει!  Τώρα βρισκόταν ξαπλωμένος στο πλάι πάνω στο κρεβάτι και ήταν κιόλας κατουρημένος. Αύριο θα ερχόταν η Ιόλα,  θα άνοιγε με τα κλειδιά της και μπαίνοντας στο σπίτι θα μύριζε τα...... «Όχι!  Δεν θα το άφηνε να συμβεί αυτό!» 
    Το πρόσωπό του τον πονούσε φριχτά αλλά δεν τον ένοιαζε. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μπορέσει να φύγει από το  κείνο το καταραμένο κρεβάτι. Έπρεπε να πάει στη κουζίνα όπου είχε τα τηλέφωνα του. Το ασύρματο και το κινητό του  εκεί πάνω στο τραπέζι. 
    Έξω ο κηπουρός συνέχιζε να κουρεύει το γκαζόν της διπλανής πολυκατοικίας. Το βουητό της μηχανής και η μυρουδιά του χόρτου του χάρισαν μια περίεργη αίσθηση αναζωογόνησης και έτσι όπως ήταν στο πλάι ξαπλωμένος τράβηξε με όση δύναμη είχε με το αριστερό του χέρι το πλαϊνό του κρεβατιού και βρέθηκε με έναν γδούπο να κείτεται μπρούμυτα χάμω, πάνω στις παντόφλες του και το χαλάκι στο ξύλινο πάτωμα του δωματίου. Το κεφάλι του χτύπησε στην κάτω γωνιά του κομοδίνου. Άκουσε το μπουμ, αλλά δεν  ένιωσε το χτύπημα. Ίσως γιατί ο φρικτός πόνος που είχε εγκατασταθεί από πριν στο πρόσωπό του κυριαρχούσε. 
    Όταν ηρέμησε κάπως από το σοκ του πεσίματος, αντιλήφθηκε ότι  η πόρτα του δωματίου ήταν πίσω του. 
Ο χώρος που βρέθηκε τώρα, περιοριζόταν από το κρεβάτι λίγα εκατοστά στα δεξιά του, το κομοδίνο μπροστά του και μια παλιά ξύλινη ντουλάπα που του είχε χαρίσει η μάνα του, στα αριστερά του. Στενάχωρο μέρος. Δύσκολη θέση. Έπρεπε οπωσδήποτε να βγει από κει. Ένιωθε σαν να βρίσκεται μέσα σε ανοιχτό φέρετρο.
Να βγει τώρα! Να κάνει πίσω, προς την πόρτα!  ΤΩΡΑ!
Όμως, αυτά τα τρία βήματα, ήταν πια, μια ιλιγγιώδης απόσταση!
    
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ










    










    




     

44 σχόλια:

  1. AX! fobero sinesthima Christofore mou afto tis animporias!! Efchome na min eine apo prosopiki empiria h katapliktiki perigrafi!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...πάλι κρυφτούλι με το ..."εγώ... αυτός... αυτοί..."

    Χριστόφορέ μας, μας μαγεύεις, κι αυτό σημαίνει πολλά!
    Να είσαι καλά,
    και... να γελάς με το λεξιλόγιο των παιδιών...
    "βλάκας" ήταν η απαγορευμένη λέξη μας στο πατρικό μας...
    τώρα ισοπεδώθηκαν τα πάντα...
    Φιλιά κι αγάπη,
    Υιώτα
    αστοριανή
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συγκλονιστικό! Κλείνω τα μάτια και η εικόνα του ανήμπορου νέου άνδρα δεν φεύγει από το σκηνικό που ζωγράφισες μέσα στο μυαλό μου. Τα συναισθήματά του λες και τα νοιώθω εγώ. Με την φαντασία μου ήδη του στέλνω την Ιόλα μια μέρα νωρίτερα για να τον βοηθήσει εκείνη. Για να δούμε πως θα το κάνεις εσύ. Ο τρώσας και ιάσεται!
    Άραγε γράφεις μόνος σου στον υπολογιστή ή τα αντιγράφεις απο το βιβλιαράκι του ΟΨΕΠΟΤΕ;
    Νοερά μαζί σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ καλό κύριε Χριστόφορε.Σε κρατά με αγωνία για τη συνέχεια.
    Μόλις διάβασα και τον Διάδρομο,μου άρεσε πολύ.
    Σιγά σιγά θα τα διαβάσω όλα.Πρόσφατα σας ανακάλυψα.
    Εγώ blog δεν έχω αλλά διαβάζω πολύ.Ίσως κάνω αργότερο,αν βρω λίγο καιρό.

    Νίκος Φ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ζωγράφισες τέλεια μια εικόνα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να αποφυλακιστεί από την ακινησία του.
    Δεν ξέρω γιατί , αλλά μου φάνηκε κάπως κλειστοφοβικό το θέμα.
    Μια ένσταση ή μάλλον ερώτηση.
    Έχουν διαύγεια πνεύματος τα άτομα μετά από εγκεφαλικό;

    Καλή βδομάδα φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καταπληκτικό!!! Αυτό που με μαγεύει στις διηγήσεις σου είναι η άμεση επαφή με τον ήρωα. Βάζεις τον αναγνώστη μέσα στο μυαλό του και είναι σαν το ζει ο ίδιος!
    Να είσαι καλά!!!!
    Την καλησπέρα μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Aραγε
    όταν νοιώθεις εγκλωβισμένος στο σώμα σου, όταν το σκοτάδι γεμίζει το μυαλό σου και δεν βρίσκεις διεξόδους,δεν μοιάζει με αυτό που περιγράφεις?
    Να θέλεις να κινηθείς και να μη μπορείς?
    Να φοβάσαι πως θα σε χαρακτηρίσουν λίγο και ανίκανο να αντεπεξέλθεις σε οτιδήποτε?
    Και σαν αυτόν που περιγράφεις σέρνεσαι για να αποδείξεις ότι μπορείς ή να ζητήσεις βοήθεια?
    Ή για κάτι χειρότερο?
    Ότι και αν περιγράφεις ,
    το κάνεις πολύ καλά,
    πολύ ζωντανά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μια κλειστοφοβία την έπαθα..! Και η ανάσα μου εξακολουθεί να είναι ...μισή! Έμεινα κι εγώ εκεί..καθηλωμένη να δω ΤΙ Θ ΑΠΟΓΙΝΕΙΣ!
    Έτσι θα τον χάσω άδοξα τον μοναδικό ευπατρίδη μου; Πρέπει να συνέλθεις γρήγορα από την ημιπληγία που ευτυχώς δεν πείραξε τα μικρά φαιά σου κύτταρα Πουαρώ!
    Βέβαια μου θύμισες μια ταινία που δεν μπορώ να θυμηθώ...θα θυμηθώ- που θα πάει- που είναι η ζωή με τα μάτια του ανθρώπου που έχει πάθει παραπληγία και μόνον εκείνος ξέρει οτι το μυαλό του εργάζεται απολύτως όπως πριν ενώ το σώμα του είναι απολύτως ακίνητο..
    Τέλεια περιγραφή! Αντάξιά σου!!
    Καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Bρε Χριστόφορε! Τι περιγραφή ήταν αυτή!
    Τώρα ξέρω πώς ακριβώς θα νιώθω όταν μουρθει...
    Για να δω υπακούει το δεξί μου χέρι?
    Υπακούει ωρέ αφού σου γράφω...

    Μου ξαναθύμησες με το καλύτερο τρόπο,πως πρέπει να αισθάνομαι τυχερή που είμαι υγιής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Βρε Χριστόφορε νυχτιάτικα....και πάσχω και απο κρίσεις πανικού.... η ρημάδα η μοναξιά ..κάτι τέτοιες στιγμές....αλλά τι να σου κάνει και η παρέα??? Είναι κάτι που το αντιμετωπίζεις μόνος σου....καλύτερα μπαμ και κάτω...να πω καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ElenaG
    Όχι Έλενα μου, όχι ευτυχώς δεν είναι από ατομική εμπειρία. Αλλά σήμερα μου ήρθε στο νου το τι τράβηξε η κακομοίρα η πεθερά μου 4 χρόνια καρφωμένη στο κρεβάτι από εγκεφαλικό. Τα έβλεπε και τα καταλάβαινε όλα αλλά δεν μπορούσε να μιλήσει ούτε να κουνηθεί. Ήταν αιχμάλωτος του εαυτού της. Τραγικό! Σε ευχαριστώ που ήρθες Ελενα. Καλό απόγευμα να έχεις.


    @Αστοριανή
    Φαντάζομαι τώρα με το φθινόπωρο τα χρώματα στα πάρκα σας.
    Για το λεξιλόγιο των παιδιών τώρα με τα εγγόνια μου, όχι μόνο γελάω αλλά σκάω στα γέλια!
    Χαρά μου όποτε σε βλέπω Υιώτα μου.
    Σου στέλνομε τα φιλιά μας απαλλαγμένα από χρέη...και ΦΠΑ
    χα χα χα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @marimar
    Η αλήθεια είναι ότι όταν μου μπήκε η ιδέα να γράψω τούτο το κομμάτι, αλλιώς το είχα προγραμματίσει και αλλιώς με πήγε μόνο του ..στην κυριολεξία. Ελπίζω να μη με αφήσει στη μέση και μου αρχίσεις...φωνές εσύ που με πιέζεις τόσο σκληρά για τα ..."μισθά" σου! χα χα χα
    Να είσαι καλά κορίτσι μου. Χάρις σε σένα ο "ΤΟΥΚΟΥΡ" έχει καλή πορεία...αυτό όμως δεν σημαίνει νέο επίδομα. Τα κόψαμε αυτά. Την πάτησες! χα χα χα


    @Νίκο Φ.
    Νέε φίλε μας Νίκο. Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω στο φτωχικό μου και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Θα χαρώ πολύ να μας ενημερώσεις όποτε βάλεις μπροστά το μπλογκ σου. Με τιμάει ο κόπος σου να διαβάζεις και τις παλαιότερες αναρτήσεις μου.
    Καλώς όρισες και καλό σου απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Nicotine
    Μα και βέβαια είναι ιδιαιτέρως κλειστοφοβικό.
    Η ένστασή σου είναι εύλογη. Αλλά έχοντας γιατρούς στο περιβάλλον μου αλλά και από εμπειρία συγγενικών μου προσώπων ξέρω ότι εφόσον το εγκεφαλικό δεν φέρει τον ασθενή σε κωματώδη κατάσταση, δεν επηρεάζεται η νοητική του λειτουργία. Η κινητική του ικανότης ή η ομιλία του επηρεάζονται αναλόγως του εγκεφαλικού κέντρου που έχει πάθει την ζημιά.
    Πάντως μου αρέσει που θέτεις τους προβληματισμούς σου.
    Καλή εβδομάδα και σε σένα και ευχαριστώ.

    @stavroulazerva
    Η γνώμη σου έχει σημασία για μένα καθώς προέρχεται από άτομο που χειρίζεται τον λόγο και την πλοκή με μαεστρία. Σε ευχαριστώ πολύ.
    Ακόμη δεν έχω καταφέρει να διαβάσω το τέλος της ιστορίας σου αλλά δεν θα μου ξεφύγει...
    Θα τα πούμε από κει σε σένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Levina
    Ακριβώς Λεβίνα μου. Η απώλεια μάλιστα της αξιπρέπειας είναι νομίζω το φρικτότερο που μπορεί να μας συμβεί όσο και να μας αγαπάνε οι δικοί μας. Αυτό είναι που τρέμω.
    Η αιχμαλωσία δε από τον ίδιο τον εαυτό σου πρέπει να είναι ένα τρομακτικό συναίσθημα. Για να το γράψω αναγκάζομαι να έρχομαι στην κυριολεξία (όσο γίνεται βέβαια) στη θέση του ασθενούς αυτού.
    Ευχαριστώ πολύ για τα γενναιόδωρα λόγια σου.


    @Ρεγγίνα
    Βασίλισσα μου ευτυχώς -ελπίζω δηλαδή- τα κύτταρα της φαιάς μου ουσίας να βρίσκονται στο ύψος τους για να επιτελούν τα καθήκοντα του αυλικού σου.
    Στην ιστορία αυτή η διαδρομή είναι η ουσία.
    Η ταινία για στην οποία αναφέρεσαι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να την έβλεπα μπορεί και να μου έδινε κι άλλες ιδέες αλλά μπορεί και να με αποπροσανατόλιζε όμως.
    "Αντάξια" της αυλής σου θέλεις να πεις..ελπίζω χα χα χα
    Τα σέβη μου και τις ευχαριστίες μου αποστέλλω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @kariatida
    Κουνήσου από την θέση σου κορίτσι μου....Με το δεξί γράφεις; Σίγουρα ωρέ; (ωρή υπάρχει;)
    Το ίδιο ακριβώς νιώθω κι εγώ όσο το γράφω. Τυχερός που είμαι καλά...για την ώρα και μπορώ να σε διαβάζω και να χαίρομαι τις αναρτήσεις σου.


    @mia
    Η μοναξιά πολλές φορές είναι καλύτερη από λάθος παρέα. Όμως η αλήθεια είναι ότι ένα βλέμμα, μια κουβέντα, ένα χαμόγελο, διώχνουν πολλές φορές άσχημες σκέψεις. Αρκεί να υπάρχει αγάπη.
    Για το μπαμ και κάτω με βρίσκεις οπαδό φανατικό εδώ. Αλλά...."βουλαί του Κυρίου..." που λένε!
    Πολύ χάρηκα που τα είπαμε. Για τη μοναξιά μπορεί και η ανταλλαγή απόψεων,να είναι μια κάποια λύση.
    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. κοινή διαπίστωση: τη γραφή σου δεν την διαβάζουμε. την ζούμε!
    με κάθε λέξη πνίγομαι, ακινητοποιούμαι, πονάω στο πρόσωπο, φοβάμαι, γίνομαι κλειστοφοβική, αγωνιώ, υποπτεύομαι πως... μα περιμένω την ανατροπή. μια που, σχεδόν, βέβαιη είμαι πως θα γίνει!

    και είναι περίεργο πως ένας άνθρωπος κατορθώνει με λέξεις μόνο, να σε κάνει να ζεις σε 3D, όσα συναισθήματα υπάρχουν!

    πως να μην σε θαυμάζω;
    πως μπορώ να μην σ' αγαπώ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ
    Δεν γίνεται να απαντήσω στο σχόλιο σου. Δε γίνεται γιατί δεν έχω τα λόγια να σε ευχαριστήσω για την συγκίνηση που μου προκαλείς. Βλέπεις μπορεί να είναι ..."3D" όπως λες αλλά το βάθος εκείνο το απύθμενο φορές- φορές που έχουν οι στίχοι σου είναι αδύνατον να συγκριθούν με ότι γεννάει ο δικος μου νους.
    Όπως και να ναι είμαι σίγουρα τυχερός που τέτοιοι άνθρωποι έρχονται να με δουν και να μου πουν δυο γλυκά λόγια!
    Ευχαριστώ θερμότατα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τέλεια η περιγραφή σου!
    Τι έγινε πήραμε προαγωγή απ'τους τάφους και τους νεκρούς στους παραπληγικούς και στο κρεβάτι του πόνου :))

    Ο,τι και να γράφεις πάντως να ξέρεις με αποκαθηλώνεις!

    Τα θαλασσινά μου συνοδευόμενα με την μυρωδιά του βρεγμένου θυμαριού που λατρεύεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ωχ!.... είχα και καιρό να περάσω... μια μαυρίλα και μια παγωμάρα με διαπέρασε σε όλο μου το είναι και με καθήλωσε...πολυαγαπημένε μου Χριστόφορε, μη μας τα κάνεις αυτά... σήμερα διάβασα κάπου πρωί-πρωί και για τον ξαφνικό θάνατο ενός 30χρονου επιχειρηματία κι άστα να πάνε...
    όμως εκείνο που του αναγνωρίζω και θαυμάζω είναι η δύναμη ψυχής!!! να προσπαθήσει να σηκωθεί, να μην είναι εντελώς ανύμπορος, να μην τον βρουν σε άθλια κατάσταση και συνθήκες...αξιοπρέπεια στην αρρώστια του....λίγοι άνθρωποι έχουν τέτοια δύναμη!! λίγοι άνθρωποι αξίζουν τόσο!!!!........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @zoyzoy
    Εσύ φταις! Καλά δεν ήμουνα εκεί μέσα στη φύση με του τάφους και τα κοιμητήρια; Τι να κάνω; Πήγα κι εγώ σε λίγο πιο ζωντανά πλάνα - ας πούμε. χα χα χα
    Αυτά με το θυμάρι θα τα καταναλώσω όλα. Δεν θα φυλάξω κανένα για αργότερα!


    @oneiremata
    Πολύ χάρηκα που σε είδα σήμερα και στον χώρο σου με τις όμορφες δημιουργίες σου.
    Εδώ, ακριβώς αυτό που επισημαίνεις θέλω να δώσω. Την αντίσταση στην απώλεια της αξιοπρέπειας.
    Έχω δει ανθρώπους λεβέντες στη ζωή τους να γίνονται " ενα τίποτα" σε κάποιο σημείο του βίου. Με λυπεί ιδιαίτερα αυτό.
    Εξαιρετική είναι η χαρά μου που μετά από καιρό σε βλέπω. Να σαι καλά και σε ευχαριστώ πολυ-πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Είμαι πολύ συγκινημένη με τα γραφόμενα σου Χριστόφορε μου.Έζησα την κάθε στιγμή με πόνο ψυχής Δεν σου κρύβω πως ακόμα προσπαθώ να συνέλθω.
    Έχασα τον πατέρα μου πρόσφατα στα 68 του χρόνια.Ήταν καθηλωμένος για οκτώ χρόνια στο κρεβάτι.Βλέποντας τον αγαπημένο μου να περνά τα πάνδινα,να χάνει τον εαυτό του,να χάνει την αξιοπρέπεια του,δεν μπορείς να φανταστείς Χριστόφορε μου πόσο επώδυνο και ψυχοφθόρο είναι.Ήταν ένας καθημερινός θάνατος και΄γω πέθαινα μαζί του.Τώρα που έφυγε...πήρε ένα κομμάτι του εαυτού μου μαζί του.
    Συγγνώμη αν σας κούρασα,απλά με την τόσο περιγραφική διήγηση σου,ξανάζησα όλα όσα με πονούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Χριστόφορε ήταν στην ίδια ηλικία....
    Ενα βράδυ Δευτέρας..
    Κάθε λέξη ..κάθε περιγραφή περνάνε εμπρός μου..
    Το δικό σου σκηνικό διαφορετικό, η γροθιά στο στομάχι ίδια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Σε έβαλα στην απονομή του βραβείου. Αν θέλεις μπορείς να το πάρεις!
    Την καλησπέρα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @Κυριακή
    Μας σημαδεύουν για πάντα αυτές οι εμπειρίες. Μας πονούν όταν τις ξαναφέρνουμε στο νου μας. Μαζί όμως με τις δυσάρεστες αναμνήσεις που συνδέονται με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε, έρχονται ευτυχώς και οι όμορφες.Εκείνες που μας κάνουν να χαμογελάμε ή και να γελάμε ακόμη.
    Όχι μόνο δεν κούρασες κάποιον αλλά αντιθέτως μας έδωσες την ανθρώπινη διάσταση που όλοι έχουμε με τον έναν ή άλλο τρόπο βιώσει.
    Ευχαριστώ Κυριακή και καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @Γιαγιά Αντιγόνη
    Με συγκλόνισες με την αναφορά σου στον πόνο σου αλλά και στην ηλικία. Με τάραξε τόσο πολύ η αναφορά σου που ένιωσα και κάποια ενοχή που σου έφερα τις δυσάρεστες στιγμές που έζησες πίσω. Όμως από την άλλη πλευρά και από την πείρα μου έχω καταλάβει, ότι μερικές άσχημες στιγμές όταν τις ξαναζείς με κάποιον τρόπο είναι σαν να ξαλαφρώνεις κάπως. Όπως όταν αφήσεις τον εαυτό σου να κλάψει.Να κλέψει πολύ.
    Ο πόνος βέβαια είναι πάντα εκεί.
    Γιαγιά Αντιγόνη με την ευκαιρία θέλω να σου πω ότι τόσο καιρό που σε συναντώ σε τούτη τη μεγάλη αυλή που κινούμεθα όλοι σε έχω εκτιμήσει ιδιαίτερα για την ανθρωπιά, την καλοσύνη και την ευαισθησία που αντιμετωπίζεις τους άλλους.
    Συγχώρα με αν σου ξύπνησα εικόνες δυσάρεστες.
    Σε καλημερίζω με ευχαριστίες και ευχές για ένα όμορφο απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @stavroulaserva
    Καλό μου κορίτσι θα ήθελα να σε παρακαλέσω αν δεν σου είναι δύσκολο να επιλέξεις κάποιον άλλο ή κάποιαν άλλη από τους εξαίρετους φίλους και φίλες μας εδώ μέσα. Συγχώρα με γι αυτό αλλά έχω μια αρνητική στάση απέναντι σε αυτές τις εκδηλώσεις. Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω ότι υπάρχουν κάπου εδώ μέσα άνθρωποι που το αξίζουν πολύ περισσότερο από μένα και που θα το χαρούν μάλιστα.
    Συγχώρα με για τούτη μου την στάση αλλά τώρα στα γεράματα δεν μαθαίνει ο λύκος γράμματα.
    Ελπίζω να με καταλάβεις και να μη μου κακιώσεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Χριστόφορε,
    δεν είναι απαραίτητο να συμμετάσχεις στο βραβείο και το παιχνίδι. Δες το μόνο σαν μια χειρονομία καλής γειτονίας και τίποτα άλλο. Δεν με πειράζει καθόλου, αυτό θέλω να το ξέρεις. Δεν υπάρχει ούτε παρεξήγηση ούτε τίποτα. Αυτός εδώ ο χώρος είναι για να εκφραζόμαστε ελεύθερα και να λέμε ανοιχτά την γνώμη μας. Εγώ το εκτιμώ πολύ που με επισκέπτεσαι και κάνεις τον κόπο και ασχολείσαι με αυτά που γράφω!!!!!
    Σε ευχαριστώ για μια ακόμη φορά!!!! Την καλησπέρα μου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Νομίζω πως απόψε θα καθίσω να το σκέφτομαι όλο αυτό που έγραψες, με φόβισες τόσο πολύ και όσο διάβαζα και τα σχόλια τρόμαξα, έτσι είναι? Έτσι νοιώθεις?
    Σαν μωρό μόνο που καταλαβαίνεις την ανημποριά σου και ντρέπεσαι τόσο πολύ γι αυτό!
    Πως θα είναι το τέλος άραγε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ξέχασα να γράψω Καλησπέρα Χριστόφορε, συγνώμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Αχ, ψυχοπλάκωμα!
    Πάλι συναντώ τη λέξη
    φέρετρο.
    Ελπίζω το τέλος να είναι
    ανάλαφρο!
    Καλή σου νύχτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Πωπωω, τι ζωντανή γραφή!!!!
    Μονορούφι το διάβασα, ζώντας την αγωνία του ήρωα σου.
    Έχεις απίστευτο ταλέντο στα θρίλερ!
    Μπράβο σου, συγχαρητήρια Χριστόφορε!!!
    Καλό βράδυ και περιμένω την συνέχεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. @bianca
    Νομίζω ότι ο άνθρωπος σε δεδομένη στιγμή που κανείς δεν ξέρει πότε είναι μπροστά στο τρομερό φάσμα της απώλειας της αξιοπρέπειας του μπορεί ίσως να κάνει απίστευτα πράγματα. Το τέλος; Αν στο μαρτυρήσω θα μου πληρώσεις τη ΔΕΗ; χα χα χα
    Καλό σου πρωινό piccolina!


    @Frezia
    χα χα χα Σε έχω τρελάνει ε; χα χα χα
    Όμως σκέψου αν οι πάρα πολλοί συνάνθρωποι μας που ξαφνικά βρίσκονται σε αυτή την θέση, αγωνίζονταν αντί να παραιτηθούν στην μοίρα τους μήπως τελικά δεν είναι ψυχοπλακωτική ιστορία; Αλλά αντθέτως; Αυτή βέβαια είναι η δική μου άποψη.
    Πολύ χαίρομαι που ήρθες έστω κι αν σε ψυχοπλάκωσα λιγάκι!!
    Θα με συγχωρήσεις δεν είναι;
    Γειά σου Frezia μου!! Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. @magda
    Πολύ χαίρομαι που υποδέχομαι την γλυκειά μας ξεναγό με το όμορφα ταξίδια που μας πηγαίνει.
    Με τιμάς με τα καλά σου λόγια. Ελπίζω να φανώ αντάξιος των.
    Καλή σου μέρα Μάγδα με ευχαριστίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Κάθε φορά που διαβάζω διήγημά σου Χριστόφορε και μάλιστα αγωνίας, είναι σαν να βρίσκομαι μέσα στο σκηνικό και συχνά σαν να είμαι στη θέση του ήρωα.. Ήταν πάλι τόσο πειστική η περιγραφή σου που έδρασε επάνω μου θεραπευτικά: Ξέχασα όλα όσα με ταλαιπωρούν αλύπητα τον τελευταίο καιρό (εργασιακά) και αφοσιώθηκα στα προβλήματα του πρωταγωνιστή σου!
    Και το χιούμορ βεβαίως, πάντα παρόν στις αφηγήσεις σου! Γέλασα σε διάφορα σημεία. Και εκεί με το λεξιλόγιο των πιτσιρικάδων, θυμήθηκα έναν παπαγάλο κάποιας γειτόνισσας, το σπίτι της οποίας ήταν δίπλα σε ένα γήπεδο (που δεν υπάρχει πια) όπου έπαιζαν ποδόσφαιρο οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς… Περιττό να σου πω τι έλεγε το στόμα του παπαγάλου…

    Καλό Σαββατοκύριακο
    και μη μας κρατήσεις σε παρατεταμένη αγωνία για τη συνέχεια…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Τρόπος του λέγειν το ψυχοπλάκωμα
    Χριστόφορε.
    Οταν ξέρεις ότι αυτά που διαβάζεις
    είναι φαντασία,εύκολα τα ξεπερνάς.
    Το δύσκολο είναι όταν συμβαίνουν
    στην πραγματικότητα,αλλά και τότε
    είναι ζήτημα χαρακτήρα.
    Κι ο χαρακτήρας του Ανθρώπου σε
    τέτοιες στιγμές ατσαλώνεται...
    Πρόσφατα βίωσα μια τέτοια κατάσταση.
    Καλό Σαββατοκύριακο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. @nameliart
    Υπάρχει δημοτικό σχολείο εδώ απέναντι και την ώρα που έγραφα περνούσαν από κάτω τα παιδιά σχολνώντας κι έτσι μου χάρισαν αυτή την νότα που ο ...παπαγάλος σου την είχε στο μενού του χα χα χα.
    Το ίδιο συμβαίνει σε μένα με τους πίνακές σου. Έχω την αίσθηση όσο τους αντικρίζω ότι κάπου την έχω ζήσει την σκηνή που έχεις ζωγραφίσει.
    Ελπίζω σύντομα να τα καταφέρω να γράψω την συνέχεια.
    Τα Σαββατοκύριακα που θα θελα έχω εδώ τα δυο μου εγγόνια οπότε ασχολούμαι με το άθλημα του "Μαραθωνίου εντός οικίας" που λένε.
    Σε ευχαριστώ Μελίνα μου. Καλό σου βράδυ.


    @Frezia
    Ω! Πολύ λυπάμαι που το μαθαίνω Φρέζια μου. Ελπίζω όλα να είναι καλά τώρα.
    Έχεις απόλυτο δίκιο σχετικά με τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Πράγματι κάποια δύναμη ξεπηδάει από κάπου βαθιά μέσα μας όταν την χρειαστούμε. Αρκεί να την αναγνωρίσουμε την κατάλληλη στιγμή.
    Με όλες μου τις ευχές για το καλύτερο Φρέζια. Καλό σου βράδυ κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Χριστόφορε εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο γραφής σου και πίστεψε με έχω διαβάσει πολύ στη ζωή μου. Δυστυχώς στη ζωή όλα είναι ρευστά κι η υγεία μας δεν είναι ποτέ δεδομένη. Παρόλα αυτά το ένστικτο αυτοσυντήρησης (το οποίο στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες λαγοκοιμάται)είναι πολύ ισχυρό και αυτό το καταλαβαίνουμε μόνο όταν για κάποιο λόγο το ξυπνήσουμε!
    Καλό σου βράδυ και ανυπομονώ για τη συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Αμάν βρε Χριστόφορε, τι μας έκανες πρωί Κυριακής; Με το εγκεφαλικό ήρθα τετ α τετ (όχι δικό μου..) αυτό το καλοκαίρι - κι ακόμη να το ξεπεράσουμε...

    Η περιγραφή σου είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ! Η ζημιά ακόμη μεγαλύτερη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. @περήφανη μανιάτισα
    Πολύ σοφό το σχόλιό σου, περήφανο πλάσμα, περήφανης γης.
    Μου δίνεις και μια ιδέα που γυρόφρενε στο μυαλό μου αλλά είχε μπλοκαριστεί. Σε ευχαριστώ πολύ.
    Καλή σου μέρα. Πόσο θα ήθελα και με αυτόν τον καιρό να είμαι κάπου εκεί στα μέρη σου..


    @Γιώργος
    Φίλε μου ολόψυχα εύχομαι μου να το ξεπεράσετε με τον καλύτερο τρόπο και να να μην υπάρχει η παραμικρή "ζημιά" σε κανέναν...
    Χαίρομαι πολύ όταν προλαβαίνω να διαβάζω τις αναρτήσεις σου με τις δημιουργίες των ταλαντούχων αυτών ανθρώπων που έχεις στην συντροφιά σου. Καλή σου μέρα και όλα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. πωπωωω αγχωθηκα!! ενιωσα οτι το εχω παθει εγω! τραγικο πραγμα να συμβει στον οποιονδηποτε κατι τετοιο.. περιμενω την συνεχεια! Χριστοφορε δεν εχεις γραψει ποτε καποιο βιβλιο??
    καλημερα και καλη εβδομαδα να εχουμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Γεια σου Χριστόφορε. Πολύ καλή και δυνατή αρχή. Πέρασα την αγωνία μαζί με τον πρωταγωνιστή σου. Κι επειδή έχεις εξουσιαστική πένα και κατευθύνεις άριστα τη γραφή και τους ήρωές σου, ελπίζω να τον οδηγήσεις να το ξεπεράσει ο άμοιρος, να σταθεί στα πόδια του και να ζήσει και κάνα παθιασμένο έρωτα. Νέος άνθρωπος είναι, μη τον πλαντάξεις και πολύ :)


    Καλή βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. @maria
    Μαρία μου έχω γράψει αρκετά πράγματα εκτός...από βιβλίο. Ξέρεις: Στην ουσία γράφω πρώτα πρώτα για μένα χρησιμοποιώντας την γραφή σαν ένα είδος αγχολυτικού. Αν δε υπάρχουν φίλοι που έχουν το κουράγιο να με διαβάζουν μου δίνει χαρά.Ελπίζω σύντομα να έχω την συνέχεια για να μην αφήσω τον άνθρωπο εκεί μπρούμυτα να ταλαιπωρείται. χα χα χα
    Πολύ σε ευχαριστώ Μαρία μου. Καλό σου απόγευμα.


    @Σύντροφος Κωνσταντίνος Κόλιος
    χα χα χα Ρε Κωνσταντίνε στους έρωτες είναι το μυαλό σου. Αλλά βέβαια παιδί πράμα είσαι τι άλλο να σε απασχολεί. Όχι σαν μερικούς συντρόφους σου που επειδή γίναν παππούδες κάθονται και γράφουν ιστορίες μα ημιπληγικούς. Αλλά εγώ εσένα σε ακούω και θα ασκήσω όλη μου την επιρροή να τα καταφέρει ο άνθρωπος και να βρει και ταίρι. Το πρόβλημα είναι ότι μόλις τώρα μοιυ καρφώθηκε μια ιδέα που θα τον ταλαιπωρήσει τον άνθρωπο. Ελπίζω να μην περπατήσει γιατί αλλιώς κι εγώ θα κάθομαι να γράφω αλλά και ο φουκαράς θα υποφέρει διάφορα.
    Γεια σου φίλε μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Οπός σε ξέρω..αγαπητέ μου Χριστόφορε!!
    Με το πλούσιο λεξιλόγιο περιγραφείς έναν εφιάλτη
    που κανένας μας δεν θα ήθελε να ζήσει ποτέ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. @Bitch
    Μερικές φορές κάνουμε ή λέμε ή γράφουμε κάτι ωθούμενοι από την ανάγκη να το ξορκίσουμε. Ίσως!!
    Καλή σου μέρα καλή μου φίλη. Και σε ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή